Beertje II

 (Let op, dit is een vervolg op Operatie-live)

Het is toch wat…

Beertje zit al de hele week in my system. Constant verschijnt hij voor mijn ogen. Die operatie en alles eromheen. Ik ben natuurlijk zijn verpleegkundige, dat snap je. Iedereen is druk doende met de eigen zaken, zeker nu het vakantie is.

En wie mag Beertjes verband verwisselen? Zijn wond controleren? Ikke!!!

Was dat maar waar.

Hoewel Beertje op de bank zou moeten liggen om te herstellen, lekker verwend door iedereen, kijkt niemand naar hem om. Niemand neemt Beremansje weer mee naar boven waar hij hoort te zijn: op het nachtkastje. Daarom, als iedereen even weg is, pak ik de lieverd in mijn handen en vertroetel hem, want hij moet zich toch best zielig voelen. Niemand die zich om het beertje bekommert…

“Ho!” Hoor ik iemand roepen: “Dat is niet waar!”

Inderdaad!  Zit ik toch gewoon te liegen waar je bij zit zeg! Zal het gelijk weer recht zetten.

Zo heel af en toe valt iemands oog op Beertje, pakt hem op en houdt hem liefdevol vast. Het troetelbeertje wordt zo zacht en lieflijk toegesproken, met woorden vol zorg en warmte dat ik groen en geel zie van jaloezie. Werkelijk, dat kleine oude, kale, dode knuffeltje wordt vertroeteld! Dat wil je niet weten.

Wat ik echter wèl weet: het duurt maar even. Wordt weer vergeten en daar ligt hij achter de bank tot ik het zielenpootje vind; tijdens het stofzuigen nog wel. Of daar piept er eentje van onder een kussen vandaan tot Marcel hem tegenkomt en oh, daar gaan we weer, klinken er woorden vol medelijden van “Hoe we Béértje toch zo hebben kunnen laten stikken” en “welke lompe os die kussen maar zo bovenop hem heeft gelegd.” Ik zeg: “gesmeten”.

Als ik het zo over Beertje heb, denk ik ineens. Wie heeft die naam bedacht? Dat kan Marcel toch niet zijn geweest? Hij bedacht namelijk een super-originele en mooie bedrijfsnaam: “RitsRatsReklame”. Met de tekst groot op de auto horen we het zelfs uitgesproken worden in het Frans, Engels, Duits en Belgs. Het klinkt altijd weer leuk! Deze naam kwam als uit de lucht gevallen in Marcel op en zo is het na 15 jaar nog. Wat mij betreft een begrip… en dan is daar Beertje. Zo’n doordachte naam.

Het enige wat ik wil weten: Wie bedacht die naam?

Zie mijn gang naar Marcel, het is tenslotte zijn knuffelbeertje. Ik praat hem bij hoe het nu met Beertje is en vraag tenslotte: “Wie heeft die naam eigenlijk bedacht?” Hij dus.

“Was jij altijd zo origineel met namen? Van wie heb je dat?” Antwoord hij doodleuk: “Van mijn ouders, we hadden ook hamsters.” Wat die er ineens mee te maken hebben!?

“Hoe heetten die dan eigenlijk?” waarop hij lachend zegt: “Hammie!” Ja, lach maar, deed ik ook terwijl hij verder vertelde: “En de volgende heette Hammie de tweede”. Ja hoor, daar heb je het al, origineel dus. “Hoeveel hamster hebben jullie gehad?” is mijn volgende vraag en hij telt hardop: “Hammie, Hammie de eerste, de tweede, de derde… ik denk een stuk of zes.” Och ja, als ze allemaal Hammie heten zou ik ook de tel kwijt raken.

Dit maakt me nieuwsgierig naar hoe Marcel onze kids zou hebben genoemd als ik er niet voor nodig was geweest?

“Marcel, hoe zou jij je eerste kindje hebben genoemd?” Kijkt hij me droog aan: “Kindje!”

Hoor mijn zucht. Nog één vraag: “En je tweede kindje?” met een stalen gezicht, werkelijk een pokerface zegt mijn wederhelft: “Die heet natuurlijk Tweede Kindje!”

Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn bestaan! Al is het maar om de namen van de kids!

Operatie-live

Het is tijd om te vertellen dat ik gek ben op operaties. Niet om ze te ondergaan, oh nee, “over my dead body”! Als het MOET dan MOET het, maar anders mag het in sneltreinvaart aan mijn deur voorbij gaan. Zo eng: narcose, weg van de wereld. Je zou er maar in blijven? Voor de ruggenprik ben ik minder bang.

 Ik vind het trouwens heel wat dat iemand in het lichaam van een ander gaat snijden. Wat een lef! Wat een durf! Wat een… arrogantie denk ik ook; dat moet je vast hebben om dat te durven doen. Gelukkig zijn er mensen die dat lef hebben en zo ook mij vier keer hebben geholpen in verband met het een en ander (o.a. verlost van twee kids, YEAH!). What’s next?

Een operatie dus! Vandaag!

We werden opgeschrokken door een heftige ongeval. Een ongelooflijke situatie deed zich voor. Vlak onder mijn neus. Daar lag maar zo iemand met zijn nek behoorlijk van zijn hoofd. Echt eng. Er was hevige schrik en ik voelde aan dat hier geen ontkomen aan was, hier gaat zo terplekke ingegrepen worden.

Ik had nog net genoeg tijd om een camera te pakken, want dit zie je toch niet elke dag: onder je eigen dak! Hoe luguber misschien ook, dit wordt opgenomen.

Het slachtoffer is 44 jaar oud, bijna kaal, heeft een klein postuur en een getinte huid. Haast was geboden. Snel werd de hoofdoperateur voorzien van mondkap, handschoenen en gereedschappen. Het echte werk kon beginnen. Licht uit, operatielamp aan. Daar gingen ze, opperste spanning, stilte vulde de ruimte. De anesthesist stelde het slachtoffer gerust en gaf tenslotte de narcose. De assistent bekeek de hele zaak grondig en haalde alras wat loshangend weefsel weg, bekeek de wond van alle kanten maakte schoon wat hij kon, om zo ruim baan te geven aan de hoofdoperateur.

Zo zag ik een paar mensen alles op alles zetten om te redden wat te redden viel. Het was bloedstollend en alles leek onder controle, tot ineens blijkbaar zijn hart het niet meer zag zitten en een oorverdovende lange toon klonk. Waarschijnlijk klonk ie niet zo hard, maar het voelde wel zo. Paniek in de tent: acuut boog de hoofdoperateur zich over het lichaam en begon met hartmassage, de assistent deed mond-op-mond beademing en zo kregen ze wonderwel de boel onder controle.

Een golf van opluchting ging door de ruimte.

Inwendig werd gered wat te redden was en sneller dan verwacht kon men gaan hechten. Vlak onder mijn neus zag ik de naald en het hechtdraad zich door de huid boorde. Vakkundig, met vaste hand ging de chirurg te werk.  Hechting na hechting, van voor tot achter werd het slachtoffer weer dichtgemaakt. Wonderlijk hoe mooi de wond werd gesloten.

Ik bedacht nog wat een weg dit slachtoffer te gaan heeft tot herstel van dit trauma. Wat geweldig als hij het overleeft. Zomaar ineens kan je hoofd er af rollen. Echt waar. Het idee… Gelukkig waren er bekwame mensen terplekke, anders was het toch einde verhaal. Zo erg!

Ahwel, de operatie is achter de rug. De chirurg wachtte een staande ovatie. Het slachtoffer kan bij komen van de operatie. Handschoenen, mondkap en gebruikte attributen worden weggegooid of  weer schoongemaakt. Het ergste leed lijkt geleden.

Nu wachten hoe meneer zich hersteld. Hij was altijd al een rustige vent, we verwachten niet veel praatjes. Zo kijkend naar hem, zie ik: de operatie heeft hem goed gedaan, zijn hoofd staat weer recht. Nu alleen nog even aansterken.

Ga zitten voor Operatie-Live:

Toen Beertje te voorschijn moest worden gehaald om te laten zien aan onze neef, bleek zijn hoofd nog maar aan één draadje te hangen, dat konden we toch niet zo laten??? 

Stroomstoring

Zoals een aantal lezers weten, viel maandag rond 14.45 uur de stroom uit. De kerstboom werd donker, de radiopresentator hield zijn mond en de keuken werd een donkere hoek. Ik dook direct de meterkast in om te constateren dat alle stoppen goed waren, de aardlekschakelaar nog aan stond en aan de overkant het licht ook uitgevallen was.

Het kon me niet zo veel schelen. Zo in de middag is het nog licht. Direct wachtte ik tot aan alle kanten de piepjes en bliepjes zouden weerklinken en lichten weer aan zouden gaan. Ik bedoel maar: wat een geluiden klinken er binnenshuis als de stroom weer aangaat. Alsof het huis leeft!

Zeker op zolder – onze muziekstudio. Wat daar allemaal niet aan lichtjes brandt: rode, groene, zelfs blauwe lampjes staren me aan in het donker. Wat voor beesten zijn het?
Wat zouden wij kunnen besparen als ik daar alle knoppen uit zou drukken. Hoewel een lange stroomstoring ook een bezuinigingsmoment zou zijn. Even alles uit!

Rond half vijf werd het toch wel donker zonder stroom. Zoveel mogelijk kaarsen werden aangestoken.  Hoezo, de boel gaat zo weer aan.

Tegen half zes moest ik toch aan het eten gaan denken. Gelukkig, kook ik op gas, deze keer omringd door kaarsen. Koken-op-de-gok dus. Geloof me koken in het donker is zó niet handig.
“Waar is de zaklamp?” klonk al snel uit de keuken.
Uiteindelijk is het me gelukt om kerrierijst op tafel te toveren. Het werd een candelight-diner. Zó romantisch… met onze eigen kids en de maandagse-oppasbaby. Zeer knus, ahum. En het smaakte heerlijk!

Hoe langer de stroomstoring duurde, hoe meer ik ging bedenken waar de oorzaak lag. Zou het aan de kerstboomlampjes liggen? Toen ik zondag de boom wilde voorzien van lampjes bleek er sprake te zijn van een snoerbreuk. Een volgende lampjessnoer zei: “flits-uit” op het moment dat ik de stekker in het stopcontact stak. Zou dat nou ook het geval zijn bij de Kerstboom bij Lopik? Je weet wel de zendmast die omgetoverd wordt tot de grootste kerstboom van NL, of Europa, of de wereld? Dat zou gaaf zijn! Mooi is ie in ieder geval.
Ik zie al voor me dat ze daar de lampjes aan hebben willen doen en: “BOEM!” een grote flits en stroomuitval tot aan hier. Nou lekker dan!

Of straft NLenergie ons? Zijn ze zó boos op onze overstap? ‘TADAA’ knopje om. Gna, gna, hoor ik al. Of gniffel ik harder, want nu verdienen ze zeker njente.

Plots moet ik naar het toilet. Stap daar binnen, doe het licht aan. Die doet het nu niet, druk de knop weer uit. Alsof dat uitmaakt. Vervolgens haal ik de zaklamp uit de keuken, want helemaal geen licht in dat hokkie is geen optie. Kom ik terug bij het toilet, wil ik weer het licht aan doen, sufferd! Druk de knop weer uit. Zaklamp aan…Ben ik klaar, druk ik op de lichtknop. Blijft het licht branden... Oh ja, het is de zaklamp. Druk weer op de lichtknop en vervolgens de zaklamp uit. Wat een gedoe voor een kleine boodschap!?

Tenslotte beginnen we allemaal nurks te worden. Huiswerk maken bij kaarslicht kan. Daar is alles ook mee gezegd.
Als ik zeg dat bij een lange stroomstoring er vast een babyboom plaatsvindt over 9 maanden zijn vier oren gespits. De kids wensen uitleg. Dat hoeft hier toch niet ook? Dat snappen jullie toch wel?
De kids zien het wel zitten dat Marcel en ik extra vroeg naar bed gaan. Hoezo?

Na het eten ruimde ik de boel halfslachtig op, in het donker valt geen eer te behalen. Tomorrow is an other day en nestel me op de bank bij de rest. Ik verheug me op een heel rustige tv- en computerloze avond. Eén kind komt tegen me aan, het andere aan mijn voeten met haar baby-speeltjes en eentje zit bij papa. Hij is gitaar gaan spelen. Heerlijk rustige nummers klinken door de kamer. Ik waan ons bij een kampvuur, saampjes met mijn gezinnetje. Of mijmer over hangen aan het strand met het maanlicht schitterend op het water…

Ik droom weg…

…als ineens piepjes en bliepjes klinken, de lichten weer aan gaan, de radio weer klinkt. Iedereen schrikt op. Er was licht! Als door een bij gestoken staat Marcel op, zet de gitaar op zijn plek.

Ik denk alleen: Mag het licht uit?!

Dag Sinterklaasje

Zo, die ouwe is het land weer uit. De gekte voorbij. Jippie!

Ik moet eerlijk zijn: De gekte is sowieso aan ons voorbij gegaan. Voorgaande jaren was dat anders. We keken tenminste het Sinterklaasjournaal, waar het dit jaar niet kon boeien. Dan te bedenken dat we zelf zo’n twee keer per jaar binnenin het Grote Pietenhuis zijn of een aantal keer per jaar op het omliggende terrein te vinden zijn. We hebben een band met dit buitenhuis van Sinterklaas. Met de man zelf verder niets.

Eigenlijk heb ik het meest met zijn knullige hulpjes. Het lijkt me heerlijk om eens in de huid te kruipen van een van hen. Ik voel me wel thuis in een Pietenpak, denk ik. Enne, de krullen heb ik al! Dat scheelt weer. Volgens mij is iedereen met krullen lichtelijk getikt. Dat komt doordat die kronkels aan de buitenkant ook in de binnenkant zitten.

 Alle gekheid op een stokje. Had ik het vorige week nog over Fatal Attraction als film die zeer niet geschikt is voor mij. Veel te eng, veel te spannend… Bedacht ik woensdag dat er nog iets veel spannenders is, was… Nu doet het me niets meer. Ik lach om hem, loop ‘m straal voorbij, gun hem geen blik waardig. Voor mij hoeft hij die oversteek niet meer te wagen.

Ga ik terug in de tijd, dan is daar die horror figuur: Sinterklaas! De engerd! Met zijn kop vol haar, zijn baard die bijna alles overwoekert. Een dikke neus en een paar ogen. Meer zie je niet van hem. Engggg…

Ik zie mezelf bij opa en oma, de hele familie is erbij. Echt gezellig. De jongelui spelen. Ik hoogst waarschijnlijk met een iets jongere nicht. Zij en ik zochten elkaar altijd op bij oma. Een lieve meid, nog steeds.

Gaandeweg de middag sloeg de sfeer om. De spanning liep op, want hij is in aantocht. Alsof de spanning die ik zo al voelde niet erg genoeg was, hakten de volwassenen er extra op in.

Als ze wisten dat ik het hazenvlees al gegeten had? Dat ik enorm in de piepzak zat. Naast mij altijd wel een neef of nicht of zelfs zus waarvoor geen water te diep was. Niemand herkende de angst voor mijn eigen schaduw.  Zo zat ik daar… bang voor mijn hachje!!! Versterkt door een oom die zei: “Ben je wel lief geweest afgelopen jaar? Anders krijg je met de roe.” Alsof ik wist wat die roe nou eigenlijk was… Ja, ik ben wel eens stout geweest in het afgelopen jaar. Mijn opa daarbovenop: “Als je niet lief was, moet je mee in de zak.”  Hij wist zo te praten dat ik haast uit eigen beweging die zak in kroop. Ik was werkelijk bang…

Dan ineens: een harde klop op de deur!!! Het deed mijn haren ten berge rijzen. Waar is hier de uitgang?! Daar waar die harde klop vandaan kwam dus.

Het was alles: een harde klop. Iemand, ik niet, keek bij de deur en daar stond de zak van Sinterklaas. Iedereen blij. Ik even wat later. Ik moest even tot bewustzijn komen.

Sinterklaas was er nooit bij, ook geen zwarte Pieten. Blijkbaar waren ze te druk om te blijven of: gelukkig waren ze er niet. Je zou toch bij zo’n engerd op schoot moeten zitten en dan die  zak daar op de grond zien liggen.

Raar, dat ik nooit doorzag dat één oom vlak voor die ‘klop’ naar het toilet ging en ook altijd pas terug was als de ‘klop’ op de deur was geweest. Had hij toch die ‘klop’ gemist!?

Nu, jaren later erken ik dat ik een enorm angsthaasje was. Of stiekem nog ben. Sttt, niet doorvertellen.
Is het door deze ervaring dat Sinterklaas nooit tot groot feest werd verheven in huize Van Valen; door mijn angst in vroeger tijden? Waarschijnlijk! Wat maakt het uit: wie denk je dat het hardst zingt op 6 december: “Dag Sin-ter-klaas-je, da-hag, da-hag, da-hag Zwar-te Piet.” Ik natuurlijk, want ongetwijfeld zijn er meer kids die helemaal niet tegen deze spanning kunnen. Ik voel sterke verbondenheid met hen!

Samen gaan we op weg naar kerst – het feest van vrede. Heerlijk!