Tikkie, jij bent!

    ,,Mama, mag ik vanavond komen eten?”, vroeg Benjamin me bijna twee weken geleden via app.
    ,,Ja, gezellig." A few hours later, zoals hij zelf regelmatig in zijn video’s schrijft, kreeg ik opnieuw een appje:
    ,,Ik heb covid."
    Wat heeft die jongen gedaan tussen: ‘mama mag ik vanavond komen eten’ en ‘ik heb covid’?

    Drie dagen later volgde Lara. Daar lagen ze dan mijn kindjes, ziek thuis en ik kon als hun (schoon)mammie niets doen. Zo is het dus om uitwonende kinderen te hebben. Het enige wat ik kon, was dagelijks checken hoe het ging.

Luchtigheid

Ineens uit het niets… een hoest! En nog een paar. Ik negeerde het tot de volgende ochtend:
    ,,Ik heb longen en een luchtpijp.”
    ,,Ja, al ruim 50 jaar,” reageerde Marcel nuchter.
    ,,Ja, maar ik voel ze voor het eerst in al hun luchtigheid. Ik voel… Ho! Blijf uit mijn buurt,” zei ik en stak mijn armen voor me uit. Ik stoof naar de la met tests, waarbij ik me gedroeg alsof iemand me probeerde te tikken. Ik wist beter: ik was al getikt. Dit gevoel in mijn luchtwegen kon maar één ding betekenen.
    De FlowFlex test gaf sneller dan snel uitsluitsel. Binnen twee minuten verscheen de tweede rode streep.

    ,,Ik ben zwanger van corona." Marcel en Celine deinsden terug.

    ,,Eindelijk heeft een van ons twee prijs," zei Marcel.

    ,,Nu moet ik minimaal vijf dagen zonder knuffel. Zo niet langer. In ieder geval maximaal tien. Had ik dat geweten, dan had ik gisteren langer en meer geknuffeld."

    Het aftellen startte op maandag de 13de. Zie je wel? Ik geloofde al nooit dat het in de vrijdag zat van vrijdag de 13de. Anyway, aftellen doen we met stickertjes. Iedere dag een paar!

Afblazen
Ik appte Benjamin en Lara dat ook ik getikt was.
    ,,We wisten het drie jaar te ontlopen en nu ineens hebben we het alle drie,” merkte Lara op. Daar zei ze iets. Vier van mijn vijf gezinsleden verheugden zich in het feit dat corona ons nooit wist te tikken.
    Nu verdween die blijdschap. Mijn agenda moest leeggemaakt worden. Ik schoof interviews door; belde afspraken af en cancelde met pijn twee tentoonstellingen. Ik zou ‘Kiezen voor Vincent’ in ’t Van Gogh museum en ‘Vermeer’ in het Rijksmuseum bezoeken. De laatste kan ik waarschijnlijk op mijn buik schrijven, die is vooralsnog volgeboekt. Ik was nog wel zo lekker vroeg met reserveren daarvan en verheugde me al weken op dit uitje met mij en mezelf.

    Bovenop alles, moest ik binnen blijven. Niet meer wandelen... dat is hui.. Nou nee, niet huilen. Ik was domweg te ziek om maar aan wandelen te denken. Het mooie weer van maandag en dinsdag ging volledig aan me voorbij. Ik leefde op mijn eigen eilandje, uit de buurt van de rest en opgekruld in bed. Een hoopje organisme, zoals Celine me blijkbaar noemde bij een vriendin.

Knuffeltijd
Tot Marcel donderdag thuis kwam en in de deuropening bleef staan.
    ,,Sinds ik in de auto stapte voel ik me minder goed,” zei hij met een schorre krakende stem.
    ,,Heel snel terug naar je werk,” zei ik dollend.

    ,,Misschien keert de situatie zich dan weer.” Marcel pakte een test.
    ,,We weten het eigenlijk al hè? Je bent getikt.”

    Dacht je dat ik mijn testresultaat snel kreeg? Bij Marcel kleurde de T-streep binnen een minuut en volgde de C-streep met vertraging. Die volgorde zag ik nooit eerder.
    Terwijl meneer op de bank plofte en zich onder een deken hulde, kroop ik heel dichter tegen hem aan.
    ,,Ik weet dat je hier helemaal geen zin in hebt, maar ik wil dit heel even. Daarna ben ik weer weg. Toch wel fijn dat je corona hebt, schatje. Nu mag ik dichterbij.”

Huidhonger

Vergat ik Celine helemaal en totaal. Ze stond als vastgenageld in de kamer met al haar honger naar knuffels en moest toezien dat wij mogen knuffelen en zij niet. Haar lippen pruilden, haar ogen werden vochtig, haar armen hingen doelloos langs haar lichaam.
    ,,Ik ga me ook maar even testen."

Dansen met Pink

    ,,Pling!”, zegt mijn telefoon. Ik pluk ‘m uit mijn bipszak (kontzak staat zo… niet fijn). Kijk, een appje van mijn lief:

Kort en krachtig Radio2 met daarachter een !. Hij gebruikt die nooit. Ik ben de misbruiker met vaak !!! op een rij. Je kent me. Natuurlijk zijn er dan geen over voor hem; ik maak ze op. Dan nog wat: Waarom voelt één ! bij hem dwingender dan mijn !!!? Hij maakt blijkbaar een hardere statement, want hij zegt alleen Radio2! en ik open de app, druk op ►, spring van mijn stoel en app al dansend naar mijn lief:

Zo dansen we samen apart. Wij latten (living apart together) niet, wij datten (dancing-apart-together). Hij in de zaak in Utrecht en ik thuis. Heerlijk!

Danstherapie
Een dag later:
    ,,Pling!” Opnieuw een appje van mijn lief. Dan maar meteen mijn reactie erbij:

Al lijk ik alleen te dansen, niets is minder waar. Celine danst mee. Bij haar borrelt dezelfde fun-and-happy-making-vibe als ze dit lied van Pink hoort. Het nummer ‘Never gonna not dance again’ op Spotify zet ons in beweging als nooit tevoren.

    Of is het Fatima Bouyaziden? Zij deelde een aantal weken geleden een update waarin ze aangaf te dansen. Ik dacht aan dansles en vroeg haar wat voor les. Ze bedoelde echter dat ze een half uur per dag thuis danst! Ik doe het haar niet na.

    Een dag nadat zij me hierover vertelde, liet Marcel Pinks nummer horen vanwege een schitterende muzikale twist die hij erin hoort. Ik hoorde ‘m ook, ik snap hem. Al zette het hele lied me direct in beweging. Zie me roeren in de pannen met een wiebel in mijn bootie. Ik dacht bij dit nummer direct aan Fatima en deelde het met haar.
    Kun jij er stil bij blijven staan?

Playlist

Marcel vertelde me dat dit nummer het nergens beter doet dan in Nederland. Logisch toch? Ik draai dat nummer tig keer per dag en dans er iedere dip mee weg. Dat doet dansen. Ik maakte zelfs een lijst aan in Spotify met de naam ‘Just dance a little’ en propte er Pinks nummer in. Vooralsnog als enig nummer, want ik dans de 3.45 minuten nog niet in volle kracht uit. En ► daar ga ik weer. Op de dag dat ik ‘m op volle kracht uit dans, zet ik ‘m nog een keer in die lijst. Hij danst zo lekker.

Winkel op stelten
Vandaag dacht ik: ik bekijk de clip eens:

Olalala, Ton, oh nee, ik mocht zijn naam niet meer gebruiken, Henk ziet me de Appie al binnenkomen op skeelers en in haar kledij. Hoe kijkt men bij de koeling als ik tegen een vriesdeur dans als Pink? Al klinkt het woest aantrekkelijk met weer een opvlieger op komst. Zou Pink…
    Hoe oud is die meid? Oh, 43, een beetje jong voor de overgang. Mazzelaar.
    Die knuffelbeer op haar rug vind ik dan wel weer super schattig. Ik draag een kleinere aan mijn rugzak, ooit gezien? Het draagt sweet memories.
    Hoe Pink vervolgens naast dat kind op de grond ligt te trappen en janken, vind ik priceless. Celine lag  ook één keer zo in de Appie. Ik pakte het direct te goed aan, want ik nam me voor een volgende keer te doen wat Pink hier doet. Het was niet nodig, madammeke herhaalde het niet meer. Jammer, ik verheugde me.

Repeat
Zie je die winkelwagen van Pink? Zo vol is de mijne nooit. Wat maakt het ook uit als de wereld vanavond vergaat? Zoals Pink zingt. Tja, dan loop ik er misschien ook liever bij zoals zij. Gewoon gek doen en nergens meer tegen of voor vechten. Waar zij de drank op geeft, zeg ik: die gaf ik al op vanaf 1 april 1972. Mijn leven is one-long-dry-january. En waar Pink alles, behalve haar dansschoenen opgeeft, zeg ik:
    ,,Oei, die moet ik nog kopen.” Al dans ik graag op blote voeten, slofsokken, wandelschoenen of slippers. Mij gaat het om de swing in de bips! Zonder swing die doet fladderen is er niets aan. En al haal ik nog niet die half uur van Fatima, ik ga iedere dag een stukje verder.
    Als dat niet door de kamer is, dan in de auto naast manlief. Hij was er vandaag getuige van hoe ik de auto deed schommelen op de snelweg. Ik lachte daarbij naar automobilisten en vrachtwagen chauffeurs naast me. Hup in de lucht die armen als de benen geen ruimte krijgen. Tot het lied stopt.
    ,,Hij stopt altijd te snel. Maar wat zegt Pink eigenlijk aan het eind?”
    ,,Why'd it stop?”
    Precies, daarom ► en door in een loop! Wordt het vanzelf een half uur!!!