zaterdag 29 oktober 2022

Gevallen vrouw

Tjonge, je zou maar op je be., sorry, op je mond vallen. Ik deed het en vertelde het verder niemand. Iedereen zou me uitlachen. Echter bij gebrek aan een beter verhaal, ontboezem ik deze maar.

Tussendoortje
Maar eerst dit tussendoortje: ik draag deze blog op en wel aan:
Sylvia
Zo! Een bosje vlinders en bloemen voor jou, want jij verdient ze. Jij bent de enige die me afgelopen week aansprak en zei:
    ,,Was jij vorige week op vakantie?"
    ,,Nee, was dat maar waar. Hoezo?"
    ,,Ik miste je blog." Tada! Toch iemand die het opviel.
    ,,Tja, ik zat inspiratieloos te wachten op de bank. De blog kwam maar niet." Ik zei er niet bij dat ik er huilend bij zat. Die drama hou ik liever voor mezelf.
    ,,Ah, vandaar." Hoe dan ook kwam ze bij me binnen. Sylvia is een van de drie mensen die bij mijn weten mijn blog lezen na het intypen van www.ireneblogt.nl. Dat zijn de echte, ik benoem haar tot: Topfan!
    Daarmee is deze blunder, ik bedoel deze blog, voor jou. Komt ie:
 
Wandelzin
Ik fladderde dinsdag de deur uit. Ik genoot, want ik liep lekker vroeg buiten op weg naar een interview. Ik stapte fluitend mijn wijk uit, de volgende in. Tot ik aan het eind van de straat een vrouw zag die afval in een afvalcontainer gooide. Niets bijzonders, zou je zeggen. We gooien toch allemaal ons afval in de container? Soms zelfs, net als deze vrouw, in de container die aan de straatkant staat te wachten op de vuilniswagen. Gewoon omdat het kan.
    Wat me opviel is hoe fris, fruitig en kleurig de vrouw er zo vroeg in de ochtend uit zag. Ik zeg: een leuk geklede mooie vrouw. Kijkend naar haar, liep ik de straat over. Het lag vol bladeren, misschien was dat het wel. Ze matchte met de herfstkleuren.
Ondertussen kijkend naar die vrouw stapte ik de stoep op. Oh nee, ik stapte tegen de stoep en boem!
Voor ik het zelf doorhad, lag ik languit op de stoep. Gestruikeld – een letterlijk gevallen vrouw.

Gevallen

De andere vrouw snelde in mijn richting. Al voordat ze bij me was stond ik op eigen benen.
    ,,Gaat het goed mevrouw? Ik schrok.”
    ,,Het gaat zeker goed, ik schrok ook.”
    ,,Wat gebeurde er?”
    ,,Goede vraag, ik denk dat ik dacht al op de stoep te zijn, maar ik stapte er tegen en ja, dan struikel je.”
    ,,Vervelend, maar hoe kan dat nou?”
    ,,Nou, eigenlijk zag ik een leuke vrouw”, lachte ik. ,,Ik vind je er leuk uit zien en dus keek ik naar jou terwijl ik op de stoep dacht te stappen. Misschien vergistte ik me in de stoep door de bladeren.” Door alles heen eindigde de vrouw gevleid. Heerlijk dat zij dat de dag mee in kom nemen. Complimenten doen mensen stralen - deel ze.

Geheimhouding
Onze wegen scheidden en verderop schopte ik een keer in de bladeren.
    ,,Stomme bladeren. Ik viel door jullie.”
    Verderlopend bedacht ik ineens: Wauw, ik viel voor een vrouw.
    Ik heb thuis wat uit te leggen.

zaterdag 15 oktober 2022

Privacywet

Zo heerlijk een schoon huis! Echt genieten. Oh wacht, wat hoor ik daar? Nee hè… daar gaat ze weer… Naar het toilet. Tjonge jonge, de dweil ligt nog niet bij de wasmachine of madam zit al op de wcbril.
    ,,Hoe durf je!”, roep ik van boven naar beneden.
    ,,Wat durf ik?”
    ,,Mijn toilet zo snel weer te bevuilen. Afknijpen en wegwezen daar!”
    ,,No way, het is heerlijk p****en op de schone pot.” Die ****-tjes, hou ik er in, want wat madam op het toilet deed of eventueel bijkomende geuren omschrijf ik lekker niet. Hier ligt mijn grens van het prijsgeven van mijn privacy.
    Niet tevreden? Kom dan maar een poosje logeren in Huize Typisch van Valen en doorleef de volle laag. Wel met deze afspraak: achteraf niet klagen hè en alles wat hier gebeurt blijft binnen of in mijn blog, maar niet daarbuiten!

Opluchting

Ondertussen riep ik nog wat dingen naar beneden die mijn onrechtvaardigheidsgevoel verwoorden. Iets van hoe ondankbaar mijn werk als huisvrouw is. Dat ik ga staken en ze het allemaal zelf mag doen om te voelen hoe schoonmaakmisbruik voelt.
    Celine deelde vooral mee dat ze gewoon lekker genoot. Genieten op een toilet? Ach ja, het kan opluchten in dat hokje. Zeker op een schoon toilet. Het idee dat ie nu alweer vies wordt. Bah!

Bezoek
In dit alles vertelde ik niet dat Johan, een vriend van Celine, in een deuk lag in Celine's kamer. Mijn gefrustreerde gemopper en Celine’s bijdehante reacties bij haar nummer 1 of 2 brachten hem in tranen. Hij was getuige van ons op ons puurst en ervoer het schaamteloze what you see is what you get gevoel.
    Ik zou ook dubbel hebben gelegen bij ons geratel, vooral als je bedenkt dat ik in het halletje bij de trap stond. Hoe? Nou, op mijn blote voeten onder omhoog gerolde broekspijpen en een sopdoek in de hand. Er paste met gemak een schort en hoofdband bij het geschreeuw over een schoon toilet.
    ,,Binnenkort stel ik een nieuwe regel in.”
    ,,Welke dan?”, riep Celine van beneden.
    ,,Dat je binnen een half uur na het schoonmaken niet naar het toilet mag.”
    ,,Nee, mama, dat kan je niet maken."
    ,,Echt wel. Sterker nog, dan maak ik snel achter elkaar het toilet beneden en de badkamer boven schoon. Alles in de wetenschap dat alles een half uur schoon blijft. Nee, wacht, men mag een uur na schoonmaken niet naar het toilet. Wat een genot! Weg met de oneerlijke behandeling van de poets.” Waarop Johan bevestigend knikte. Zou ik ook hebben gedaan. Hij snapt het, je moet mij wel te vriend houden, want het vliegt zo op en dan mag je het toilet zelf schoonmaken.

Privacy
Bij het avondeten vroeg ik:
    ,,Johan? Celine vertelde jou toch wel dat je bij het betreden van ons huis al je rechten verspeelt?”
    ,,Welke rechte?” zei hij op zijn Afrikaans.
    ,,Je recht op privacy. Alles wat je hier doet, kan tegen je gebruikt worden.” Omdat hij stil bleef, vulde ik aan: ,,in een blog.”
    ,,Oh dat mag hoor.”
    ,,Ja, dat klopt, want je gaf die rechten al op. Ik verduidelijk dat alleen maar even. En zo niet, dan kun je nu nog heel snel de deur uit rennen.” Bij dit alles bedacht ik: we hebben een nieuwe tekst nodig op de deur. Eentje die duidelijk maakt dat men ieders recht op privacy verspeelt met een druk op de bel. Wil je dat niet, bel dan niet en moven! Blijf vooral niet dralen in de voortuin, dat is ook mijn grond. Die tekst moet dus eigenlijk op een bord in de tuin. Mooie bijvangst wordt uiteraard dat aanbellende verkopers niet meer aan durven bellen. En durven ze het toch? Dan vraag ik allereerst hun naam, die deel ik met liefde in een volgende blog. Nu eerst die tekst:

Met een druk op onze bel
Zeg je dag tegen je rechten
Privacy bestaat hier niet
Die kun je niet bevechten
Ga je gang, voel je vrij
Betreed ons grondgebied
Alleen voor jou de beste plek
In een volgende blog of lied

zaterdag 8 oktober 2022

Brok ellende

    ,,Kijk haar zitten: één brok hormonen!”, smeet Marcel vanuit zijn love-seat richting de mijne. We zitten er nooit meer samen in (daarover later meer). Ik snauwde terug:
    ,,Je mag die hormonen wel een weekje hebben hoor. Eens zien hoe jij jezelf erdoorheen zou slaan." Hij bleef stil. Lekker, rust.

Ton
Marcels opmerking herinnerde me aan mijn vrijdagochtendgesprek met grote vriend Ton, ja die van de appie. Met groot bedoel ik vooral zijn formaat. Vertelde ik ooit hoe intimiderend zijn lengte is? En dan het rollen met zijn ogen als hij mij binnen ziet wandelen. Boeie die ogen. Ik begroette hem in al mijn inieminieness en vervolgde:
    ,,Weet je wat voor dag het is?"
    ,,Vrijdag."
    ,,Fout! Het is zo'n dag van vlieg allemaal even lekker op.”
    ,,Doe het even lekker zelf!”, zei een buurtvrouw vlak achter me. Ik schrok me het winkelkarretje rond.
    ,,Inderdaad, wat doe je hier, daar is de uitgang!", vervolgde Ton. Er komt een dag, dan grijpt hij me echt in de kraag en zet me eigenhandig buiten. Afijn, het eindigde met hard lachen. Heerlijk, de dag werd lichter, even...

Geruststelling
Want zelfs een wandeling haalde mij niet uit mijn mineur. Dan weet ik dat de rondwalsende hormonen er even met verbluffende kracht in kicken en ik het gevecht ertegen verlies. Het ergste vind ik dan dat het voelt of mijn chagrijn ook het leven van Marcel en Celine ellendig en miserabel maakt. Maar opnieuw is het Marcel die me op mijn plek zet:
    ,,Jouw ontoerekeningsvatbaarheid zit ‘m meer in jezelf dan wat wij ervan merken. Ik zie dat je ertegen vecht en hoe moeilijk het is." Daar gaan weer wat traantjes over mijn wang, hij komt binnen. Hij is zo lief.
    ,,Dat zeg jij wel, maar Celine dan? Die is de laatste tijd verbazend veel boven. Ze vlucht voor me." Omdat ze net de kamer in stapte, hoorde ze me.
    ,,Nee momma, ik bel met vriendinnen, ik studeer, ik teken. Ik ben gewoon graag op mezelf."
    ,,En ik maar denken dat je mij ontwijkt." Dit bordje (op de foto links) versterkt dat idee: NIET STOREN met als ondertekst: tenzij het huis affikt.
    Ik krijg altijd de neiging om "Brand!" te roepen, maar dat zijn geen geintjes.

Deurbord
Ik bump te vaak naar mijn zin tegen dat bordje. Dan sluip ik zo stilletjes mogelijk en met tranen in mijn ogen weer weg. Een andere keer zucht ik hard. En soms roep ik:
    ,,Sjips.”
    ,,Oh momma, je mag wel binnen hoor,” klinkt dan vanuit haar kamer.
    ,,Nee, want het bordje zegt van niet.”
    ,,Die vergat ik weg te halen.” Voor ze goed en wel uitgepraat is, sta ik in haar kamer. 
    Eigenlijk wil ik ook zo'n bord - bij de voordeur. Hoor ik Marcel al zeggen:
    ,,No way! Dan kom ik er nooit meer in.”
    Het zusje van dat bordje is de veel vriendelijkere versie die je rechts ziet. Beter, ik ren naar binnen. 

Ruimte
Ik ben dus eigenlijk gewoon één brok hormonen. Laat me maar even luchten. Ik kan geen land met mezelf bezeilen en vlieg op voor ik er erg in heb. Letterlijk door die eeuwige vlieg-oppers en voor de rest door lichtontvlambaarheid.
    ,,Hoe zou je deze brok homonen vereeuwigen?", vroeg ik manlief.
    ,,Daar heeft Snapchat vast een goede filter voor,” antwoordde hij gniffelend. Al snel zaten we tegenover elkaar en deelden voorbeelden van chagrijn en andere gektes. De foto bovenaan leek mij het duidelijkst. Voor de rest werd het een hilarische deelsessie en ontdekte ik dat ik helemaal niet zo duivels ben, kijk mijn score op de foto hiernaast maar. Ik ben een engeltje en Snapchat natuurlijk de meest betrouwbare raadgever.
    Verder spelend met Snapchat, ontdekte ik dat mijn struggle met krullen ook die van Snapchat is. Waar ik mijn handen vol heb om ze te temmen, krijgt Snapchat ze niet uit beeld, welke coup het me ook geeft.

Conclusie
Daaruit volgt deze conclusie: krullen zijn niet te temmen en conclusie 2: roze haar staat me best leuk eigenlijk! En de hormonen? Die ziet Snapchat niet, daarmee vergat ik ze ook. En ach, morgen weer een nieuwe dag en anders overmorgen. En als zelfs dat niet voldoende is? Er komt een dag...
    Dan vind ik de toerekeningsvatbaarheid wel weer. Tot die tijd snauw ik er af en toe flink op los bij die mensen waarvan ik weet dat ze toch wel van me houden. En hé, het is wel lekker om na een halve eeuw lief-zijn eens van me af te bijten, met de beste smoes die er is. Iedereen trapt er in.
    Blijf één ding om op te helderen, die zin: '...we zitten nooit meer samen in die love-seat...' Klopt! Maar dat is al vanaf dag één, kijk zelf maar waarom:


zaterdag 1 oktober 2022

Babyvoetjes

    ,,Nu ben ik dus echt jaloers,” doorbreek ik de stilte tijdens onze wandeling naar huis.
    ,,Hoezo?”, vraagt Marcel.
    ,,Zag je die babyvoetjes?”
    ,,Welke babyvoetjes?”
    ,,Die in de kinderwagen die net voorbij kwam. Ze staken zo leuk boven het dekentje uit. Eigenlijk zag je alleen de voetjes. Misschien zat er wel geen kindje aan.”
    ,,Hoezo ben je dan jaloers? Wil jij babypootjes?”
    ,,Nee, natuurlijk niet. Ik ben veel te gelukkig met mijn Griekse pootjes.”
    ,,Waar ben je dan jaloers op?”
    ,,Op het baby'tje dat wel aan die pootjes zat en heerlijk lui onder een dekentje in de wagen lag. Dat wil ik ook. Die zorgeloosheid roept me.” Ik gaap er overdreven groots bij. ,,Ik ben moe, ik wil ook mijn pootjes buitenboord gooien terwijl ik me verstop onder een deken.” Ik weet dat manlief mij heel goed begrijpt. Hij is beter dan ik in luiïge nikserigheid.
    ,,Dus jij wilt ingestopt in een deken in een wagen met je pootjes buitenboord ?”
    ,,Klinkt ingewikkeld, maar ja! En nee, ik bedoel niet jouw auto als ik het heb over een wagen.”
    ,,Ik ook niet, ik bedoel een kruiwagen.”

Maaltijdtips
    ,,Ah, een kruiwagen. Neemt die de zorgen om de energierekening weg zodra ik me daarin onder een deken verstop en mijn voeten buitenboord steek?”
    ,,Je houdt het in ieder geval warm.”
    ,, En eten? Een baby maakt zich geen zorgen over het eten op tafel.”
    ,,Ik ook niet,” klinkt meneer. Hij heeft nog gelijk ook. Met moi als chefkok in huize Typisch van Valen weet hij nooit wat we eten, maar vertrouwt er blind op dat iedere avond eten op tafel staat.
    Dat herinnert me aan de nieuwe week. Wat gaan we nu weer eten? Iemand tips? Kom maar door.

Televisiekijken
Eenmaal thuis, luistert Celine naar wat wij bespreken over het zorgeloze geluk dat baby’s kennen.
    ,,Echt hè,” mengt ze zich: ,,Baby’s maken zich geen zorgen om pukkels.” Het kan maar actueel zijn.
    ,,En niet om wat we vanavond gaan kijken,” zeg ik. ,,Ik heb zin om iets leuks te kijken.”
    ,,Daar maak ik me sowieso geen zorgen om. Ik weet wel waar ik naar kijk,” lacht Marcel, kijkt me aan en trekt een paar keer zijn wenkbrauwen op.
    ,,Naar wat dan?”
    ,,Naar jou.” De schat!
    ,,Ja ja, tot de televisie echt aan staat. Maar even geen NOS nieuws graag, dan gaat het weer over de oorlog die zo dichtbij woedt en andere ellende in de wereld. Ik sluit graag even mijn oren voor het joelen op de koning en het gezeur in, op en over de politiek. Ik sluit graag mijn ogen voor de mensen die zich gedragen alsof zij weten hoe het wel moet. Het is makkelijk klagen als je niet zelf op de stoel van de regering zit. Ga er maar aan staan: dit landje te besturen, met de ene crisis na de andere. Hoe dan? Voor mijzelf weet ik dit: ik zou het niet kunnen. Ik sluit liever mijn ogen in het vertrouwen dat alles goed komt. Dekentje er over, voetjes buiten boord en duim in de mond."
    He bah, duim in de mond? Daar ben ik dus echt te oud voor.