zaterdag 23 juli 2022

Gastblog: Klein vakantiegeluk


Ik zou wel naar Frankrijk willen… 
Ik zei het zelfs tegen een journalist van de NOS.
Vlak voor de vakantie
Maar nu voel ik me behoorlijk de klos.

Naar Frankrijk gaan. Dat was het originele plan.
Blote voeten, strand en zee.
Zon, hitte en die zonnebrandcrème mee.
Parasol, handdoekje, zandkasteel maken en relaxen maar.
Die dromen zijn voor nu even klaar.

Een kleine meid van 1,5 jaar oud.
Ze is nog zo klein en fragiel.
Wat als ze wagenziek wordt,
verkoudheid of de griep krijgt?
Ze is nog maar net klaar met de waterpokken.
Maar zon en zee hadden me zoooo verleid.

Gelukkig heb ik een superman bij me die mijn voeten weer op de grond zet.
Hij zei: “Ik wil dat we allemaal een leuke vakantie hebben en dat we onze kleine meid niet dwingen zo lang in de auto te zitten.”
Wat ben ik blij dat er op haar wordt gelet.

Ze is nu echt een blij ei.
Zon, strand en hitte. Het is hier ook in Nederland.
Nu zijn we niet bij de zee, maar een riviertje.
Met een strand en parasol.
Het komt wel goed. Ik ben gelukkig.
Zolang wij met z’n drietjes maar kunnen lachen en spelen.
Het is goed zo.
Eindelijk geen regen met kamperen. Dat ben ik zo zat.
Ik wou maar dat iedereen zo’n superman had.


Met dank aan mijn vriendin Eline Sluijter

zaterdag 16 juli 2022

Verwachting versus realiteit

Ik buig en erken dat ik al die jaren niet lief was. Zeg maar gerust oneerlijk. Maar mooi niet dat ik mijn boek en blogs herschrijf!
    Daarom ben ik hier maar eerlijk. Ik weet zeker dat Marcel heel gelukkig wordt bij de ontboezeming dat niet alleen hij, maar ook ik een snurker ben. Sterker nog, waarschijnlijk win ik de decibellentest. Zie manlief hard ja knikken. Zeg ik:
    ,,Ik hoor niks." Wat hij altijd zegt als ik klaag op zijn gezaag.
    En dan nog wat: als ik zijn jarenlange gesnurk nog moet pay-backen, mag ik nog wel even door zagen. Al ben ik volgens meneer aardig op weg.

Schone slaapster
Jij mag absoluut geen seconde, zelfs geen nanoseconde denken dat ik hier blij mee ben. Integendeel! Ik vind het verschrikkelijk! Ik wil dit niet! Dat ik als vrouw snurk vind ik vreselijk. Ik bedoel maar. Snurken vind ik enorm on-sexy, niet vrouwelijk, vreselijk boers, oerlelijk, en werkelijk afschrikwekkend. Het doet intens zwaar afbreuk aan het feit dat ik dacht een schone-slaapster te zijn.

Zoals op deze tekening 'Expectation' getekend door mijn dochter Celine van Valen

Het enige schone aan mij is dat ik vlak voordat ik mijn bed in kruip even onder de douche stap. Hoe schoon wil je me hebben?

Goedemorgen?
De geluiden die ik vervolgens (gelukkig niet ieder-nachtelijks) weet te maken zijn alles behalve schoon. Het is zelfs zo erg dat ik aan het ontbijt niet meer durf te vragen of Marcel lekker sliep. Soms antwoord hij met:
    ,,Ja.” Andere keren blijft hij stil en kijkt me aan met één opgetrokken wenkbrauw en een blik van: wil je het echt weten?
     Nope! Ik weet genoeg. Dus vraag ik niet meer hoe hij sliep. Dan krijg ik ook geen gesnurkt antwoord.

Hemelpoort
Komt Celine even later aan tafel:
    ,,Bah, dat gesnurk.”
    ,,Oh ja, was papa weer op dreef?”
    ,,Nee ik! Ik vind dat wij vrouwen zo gemaakt hadden moeten zijn dat we niet kúnnen snurken.”
    ,,Hoe kun je dat nou zeggen, momma? Dat kan toch niet?”
    ,,Oh nee, wij zijn ook zo gemaakt dat we iedere maand ongesteld worden. Zo lelijk! Ik vind daarom dat wij niet moeten kunnen snurken. Dat het alleen iets van mannen is.”
    ,,Weet je wat jij moet doen?”
    ,,Nou?”
    ,,Dien een klacht in.”
    ,,Waar?”
    ,,In de hemel.”
    ,,Oh girl, mijn klachtenlijst ooit gezien? Ik ben bang dat Iemand mij de poort wijst als ik mijn lijst daar boven presenteer .” Die lijst verbrand ik liever.
    ,,Graag momma."

Peptalk
Al weet ik dat hooikoorts ten grondslag ligt aan mijn nachtelijk geronk, toch hoop ik dat mijn zus er iets zinnigs op kan zeggen. Ze is huisarts.
    ,,Zus, dat gesnurk, dat vind ik dus echt niet kunnen.”
    ,,Tja, meid, we worden er niet jonger op.”
    ,,Hé, bedankt! You don't make my day. Wat heeft dat er mee te maken?”
    ,,Nou gewoon…” Daar heb je het al, zusterlijke nuchterheid: ,,Alles zakt uit, dus ook alles in je keel.” Leuk, ouder worden, weer wat grijze haren erbij.
    ,,Zelfs dat waarvan ik dacht dat het niet uit kon zakken, zakt. Uitzakkende borsten, billen, nu ook alles in mijn mondholte en zelfs mijn Griekse pootjes zakken uit! Zus bedankt. Het was weer een opbeurend gesprek.”

Troostrijk
Dat ze gelijk heeft voel ik vlak voordat ik diep in slaap wegzak. Zo tussen wakker en slapen in, ontspant mijn keel zich om met één ademhaling de boel daarbinnen te voelen bewegen en rammelen. Tada! Er klinkt een snurk. Ik schrik vervolgens wakker, om niet meer te durven slapen. Daarom dit besluit:  Ik blijf wakker! Draai me naar mijn lief die vredig slaapt. Ik wil hem niet wakker houden.
    Zomaar ineens voel ik me gelukkig, want ik weet dat als hij weer wakker is, hij toch van me houdt. En gelukkig maar, tenminste iemand. Want wie wil mij nou nog na deze ontsnurkingen?
    Met die geruststellende en ontspannen gedachten, wentel ik me even dieper in mijn dekbed. Ik weet me geliefd door mijn lief. Ik blaas hem een kusje toe en val in…
    Nee, niet weer een snurk! Irene, wakker blijven!

'Reality' getekend door mijn dochter Celine van Valen

Wacht, reality...
Marcel?!



zondag 3 juli 2022

Dyane 6

Onderweg naar Dedemsvaart zei Marcel ineens:
    ,,We zijn cassettebandjes vergeten.”
    ,,Ik herinner me niet dat mijn ouders die in de jaren 80 in hun Dyaantje hadden. Zo wel, dan overstemden het gekakel van vrouw en drie dochters alle geluid van ieder bandje.”
    ,,Respect voor die man, ik heb aan één van die dochters mijn oren al vol.”
    ,,Straks staan we onderweg stil met die auto van 7 juli 1983,” sneed ik een ander onderwerp aan.
    ,,Dan mag jij duwen, want jij weet niet wanneer je de koppeling moet laten opkomen,” antwoordde Marcel.
    ,,Klopt! Maar vergeet niet dat die auto 2 pk’s meer telt dan ik.”
    ,,Al goed, met één been buiten de deur zet ik ‘m in beweging en aan de praat.”
    Ik zag het al voor me.

Sinaasappelhuid
Al klonk in deze inleiding weinig vertrouwen, toch geloofden we er in dat de Citroën Dyane 6, ook wel Deux Chevaux (2CV), die op ons wachtte goed ouderhouden was. In reactie op deze blog 2CV bood www.eendjehuren.nl ons een Dyane 6 aan om herinneringen op te halen aan vroegere tijden tegen betaling van deze blog.
    Terugdenkend aan toen, voel ik onzekerheid. Mijn ouders hadden geen geld voor dure garages, daarom onderhield een beun-de-auto onze Dyane 6. Stiekem vertrouwde ik het niet en vreesde voor een ontploffing, want vonken + benzine = BOEM! Da’s pech, Irene weg.
    Die angst voelde ik niet bij de Dyane 6 die vorige week klaarstond, al stond ie op de oprit met een sinaasappelhuidje op de wielkast, zag ik roest op verschillende plekken en toonde de benzinedop slijtage. De auto mocht er niet gelikt uit zien, het zou niet kloppen.
    Met het dak gedeeltelijk open, wenste ik die helemaal open.
    ,,Oh, ik durf te vragen: mag ik op de rugleuning van de achterbank zitten. Like the old days?" Onder het toeziend oog van de eigenaar kropen manlief en ik na elkaar op de achterbank en ontdekten de geweldig vering van de auto. Drempels beloofden een feestje te worden, maar eerst die foto op de achterbank: KLIK!



Choke
Vervolgens werd het een en ander uitgelegd. Daar klonken herkenbare woorden als choke en verzuipen. Mijn gedachten dreven naar mijn vader die genoemde woorden aanvulde met de bougies. Hoe vaak die kapot waren? In al mijn auto’s wilde ik weten waar die bougies zaten, dan ook in deze 2CV. Daarom ging de klep open en verraste een paar splinternieuwe kabels me. Zie je wel? Veilig!
    De choke is een trekknop die Marcel voor het starten uit moest trekken om samen met wat gas de auto te starten. Eenmaal op weg, moest die choke-knop weer ingedrukt worden. Het hoe en wanneer moest hij maar onthouden. Het leek mij een gevoelskwestie. Wat volgde was een uitleg over de pook, die de versnellingen regelt.
    Daar raakte de auto-eigenaar mij kwijt.
    ,,Choke, poke, jij rijdt!” Niets in die prachtige oude auto werkt zoals ik het nu ken, dat kan mijn adhd-kop even niet aan, dacht ik. En hoor wat Marcel riep tijdens een oefenrondje-er-om-heen:
    ,,Oh ja, de auto heeft natuurlijk geen rembekrachtiging en geen stuurbekrachtiging.” Waarna hij overdreven hangend aan het stuur de banden omdraaide en met behoorlijk armzwaaien de auto in de tweede versnelling zette. Dat beeld reed de hele dag mee. Het leek me allemaal zwaar, wat overtroffen werd door het geprutteprutteprutteprut bij het starten en het geratel van de motor bij het rijden. Een heerlijk herkenbaar geluid, terwijl ik bijna tegen Marcel aan zat op de voorbank. Heerlijk knus in die auto.

Routeplanner
Met het gebruik van deze auto kregen we een puzzelroute die vijf uur zou duren.
    ,,Vijf uur? Poke die choke even op!”, lachte ik. Het had te maken met het feit dat de auto gemiddeld 30 km per uur rijdt. Dat bleek op landwegen, dijken en provinciale wegen van dorp naar dorp snel genoeg. En drempels?
    ,,Waar blijft de volgende? Laat mij maar deinen."
    Doordat ik de route moest voorlezen en puzzelvragen en bijbehorende foto’s van borden, kerken, straten en andere bezienswaardigheden in de gaten moest houden, vergat ik foto’s te maken van de choke-knop, de versnellingspook en andere inwendige onvergetelijke plekjes. Het was dan ook een in-en-outside-full-car-experience. Kijk even mee, waarbij we zochten naar de knop van de ruitenwissers.

Afleiding
Omdat ik stiekem af en toe teveel buiten keek, reden we soms verkeerd en zagen daardoor iets meer dan de officiële route. Het boeide niet, want we hadden tot 20.00 uur de tijd. Daarom stapten we af en toe uit voor een lekkere picknickplek, hapje en drankje. We bezochten de beeldentuin bij Landgoed Havixhorst waar Marcel de auto op afstand wilde openen en het raampje zo open schoof. We genoten van Hasselt en bij Zwolle van de Zieleschepen. We vraten zo’n 85 kilometer op, om uit te komen bij het beginpunt.
    Marcel draaide de sleutel om, gevolgd door stilte na alle mooi en nostalgie. Ik wil nog een keer, maar dan de Romantische route. Maar weet je wat?
    Eerst jij!