zaterdag 31 december 2022

Dankbaar dankwoord

Het besef dat mijn laatste interview in 2022 het eerste artikel vormt in 2023 vind ik grappig. Het doet me denken aan vele laatsten die de eerste zijn...
    Nou burgemeester, na u. Jij en ik offerden onze vrije dag op voor werk. Wij zijn de toppers voor het goede doel; HoutensNieuws.nl. Of zijn we vooral workaholics? Ik ben er nog niet uit. Jij?

Intensief
Dit interview was overigens mijn laatste in een reeks van zes ‘Beste Wensen...’ die komende week online komen. Ik noem het interview met de burgervader zonder schaamte een gezellig onderonsje, want het ging om meer dan alleen wat de krant wilde weten. Had ik die man eens voor mezelf, zullen we het gezellig hebben ook, zeg maar.
    Eerlijk is eerlijk, met het afsluiten van dit item, klonk een grote opluchting. De laatste twee weken vóór mijn vakantie werden door omstandigheden een krachtmeting van dertien items, verdeeld over twaalf dagen. Dit is wellicht normale kost voor de echte journalist, maar niet voor mij. Wel was het superleuk en eindigde ik iedere ontmoeting met:
    ,,Weer een leuk mens ontmoet!”

Bevlogen

De burgemeester toonde een lijst van activiteiten en initiatieven die hij in 2022 bezocht. Ik vergezelde hem bij verschillende huwelijken van 60 of 65 jaar. Een van 70 jaar mistte ik, wellicht omdat het paar niet in de krant wilde of het was op mijn vrije zaterdag. In navolging van hem, tel ik 145 afspraken voor de krant. Daarbij ontmoette ik meestal nieuwe gezichten op soms heel bijzondere plekken.
    Wat denk je van de catacomben van de Readschop op Castellum (de ruimte achter de winkel waar personeel wel en klanten niet komen). Of een privérondleiding van ruim twee uur op Fort Honswijk en een bezoek aan Museum Dijkmagazijn de Heul. Die is niet groot, maar wat mij betreft groots door de zorg van bevlogen vrijwilligers. Zonder vrijwilligers zou Houten sowieso heel wat minder levendig zijn. Zij werken zonder eigen belang (als je voldoening niet meetelt) of winstoogmerk, maar puur uit het hart.

Deadlines
Uiteraard vloog ik wel eens uit de bocht. Hoe kon ik de naam van Rob in de titel van het artikel zo fout schrijven? Waar was ik met mijn kop? Ik schaam me nog altijd diep. Ergens anders schreef ik ‘audiovisuele beperking’ in plaats van ‘auditieve visuele beperking’. Oei!
    Gelukkig waren het vaker verkeerde feitjes of omgedraaide cijfers. Mogelijk iets dyscaculitisch of dyslectisch? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook is het mijn kunstje om iemands verhaal in een tekst te vangen en daar zit soms een kronkel in.
    Daarbij helpt inzage, al kan ik niet uitleggen hoe spannend ik dat altijd vind. Die ‘verzendknop’ indrukken is echt een zware taak, naast de deadlines die ik in het oog moet houden. Al zijn die stiekem het beste dat bestaat. Geef je me werk? Doe er alsjeblieft die dodelijke lijn bij, anders stel ik werk uit. Niet handig, maar waar.
    En het potje dat ik brak tijdens mijn laatste interview? Hoewel ik het weer lijmde, overleefde ik mijn schaamrood ternauwernood. Die grap herhaal ik hier niet. Nope, ik ben bang dat een ander me er sowieso aan blijft herinneren. Is al erg genoeg.

Persoonlijk

In mijn interviews, hoor ik meer dan men leest. Dan zegt iemand:
    ,,Dit mag niet in het artikel, maar wil ik toch met je delen.” Als bewijs van vertrouwen leg ik dan mijn pen neer of hou ik mijn handen in de lucht. Dat vertrouwen is me veel waard en een bijzonder gegeven in mijn werk. Mensen laten me echt dichtbij komen tijdens vaak gezellige gesprekken. Ik vind ieders verhaal dan ook enorm interessant. Echt iedereen heeft een verhaal. Waarop altijd het pijnlijke schaven en schrappen volgt. Dat doet pijn. Steeds weer, 145 keer dit jaar! Mag ik een pleister, nee doe maar een drukverband.
    Ook om die mensen die me niet willen spreken, want ja, ik sta voor de krant en niet iedereen wil daarin. Hoewel ik nog wel één plek op mijn bucketlist hou, een kasteel. Dromen mag toch?

Incalculeren
Zo was 2022 een komen en gaan van mensen, gesprekken en locaties. Bedankt aan iedereen die mij vertrouwde en voor de gedeelde verhalen en wijsheden. Wat een heerlijke ontmoetingen bezorgden jullie mij.
    Ik was een jaar onderweg en kom weer meer mensen tegen. Mijn kinderen gaan nog zelden mee naar het centrum, want het duurt zo lang met al die praatjes met anderen. Nog even en ik wil zelf niet meer mee.
    Nee, gein. Waar het kan, leef, lach, huil, ren, schreeuw en huppel ik mee. Niet altijd zo letterlijk, maar toch, je snapt me. Het gaat om meeleven. Dat gaat door in 2023, waarbij ik onherroepelijk weer fouten maak, potjes breek, me excuseer, hard lach en geniet van ieder leven dat de mijne raakt.
    Dat maakt 2023 nu al onbeschrijfelijk. Zo’n jaar gun ik jou ook.
    Op 2023 lieve mensen!

Liefs,


zondag 25 december 2022

Recept Walnotencake

Het was weer feest in het Taalhuis. Hang de slingers op, blaas ballonnen op en dans! Oh wacht, zo’n feest was het niet. Het was meer een gevalletje: mijn-groepje-stond-weer-op-de-kop. Tranen gelachen…

Walnotencake
Daar kwam ze aan, een van mijn taaldeelnemers. Ik noem haar Imane, want je weet wel AVG en privacy. Imane liep de bovenverdieping van de bibliotheek op met in haar hand een plastic tas.
    ,,Oeh, je hebt iets lekkers gemaakt voor het Taalhuis.”
    ,,Ja, voor iedereen, want het is de laatste keer dit jaar.” Eenmaal uit de tas en het aluminiumfolie verwijderd toverde Imane overheerlijke stukjes Walnotencake tevoorschijn. Haar vriendin Karima, ook een taaldeelnemer van mijn groepje, toonde even eerder een schaal met hartige hapjes. Al willen zij het Nederlands beter leren kennen, de taal van lekkere hapjes spreken zij vloeiend. Zij maakten de laatste Taalinloop van 2022 een ovenheerlijke (ja, is bewust met een 'n').

Gooien
Proefde jij al eens Walnotencake? Echt oelalala! Zo luchtig als deze cake van Imane at ik het nooit eerder. Mijn gewone cake neemt een enkeltje prullenbak in die wedstrijd.
    ,,Heb je het recept hiervan?”
    ,,Ja hoor: ik gooi eieren in de schaal.”
    ,,Gooi je die?”
    ,,Ja! En daarna gooi ik meel en suiker en olie in de schaal.”
    ,,Dus je gooit alles in de schaal? Ook de olie?”
    ,,Ja, je weet wel, gooien!” Waarna ze met grote handbewegingen een soort van handbalwedstrijd nabootste. Ik zag helemaal voor me hoe ze van de ene kant van de keuken alle ingrediënten in een schaal mikt om vervolgens alles te mengen. Terwijl ze vertelde keek ik naar haar heerlijk guitige gezicht. Ze kan lekker deugnieterig kijken.
    ,,Dat gooien maakt alles natuurlijk zo luchtig.” Ik lachte ondertussen zo hard dat de tranen bijna de Libelle-in-eenvoudige-taal bevochtigden.
    ,,En dan gooi ik alles in een vorm en gooi het in de oven. Als laatste schop ik de ovendeur dicht.” We bescheurden het ondertussen alle drie.

Jaloers?

Het lachen werd versterkt door Rayan (ook een bedenkselnaam). Hij verzorgt ieders natje en droogje tijdens de Taalinloop en is daarin heel serieus en vooral vriendelijk. Mijn groep en ik zitten iedere week vol in zijn blikveld. Daarmee is hij getuige van ons plezier. Zo ook deze keer als ik bijna van mijn stoel val van het lachen. Zijn blik vroeg vooral: Mis ik iets?
    Dat deed hij zeker: Hoe heerlijk is het om jezelf te verliezen in een buikpijn-gevende-lachstuip? Heerlijk dus, zeker in deze drukke kersttijd. Inmiddels legde Karima alles aan Rayan uit, in het Arabisch dus. 
    ,,Hallo? Waar is het Nederlands ineens gebleven?” Greep ik in. Denk je dat ze van taal switchten? Nope! Dat stel praatte gewoon in het Arabisch verder. Het toonde pure lak aan de ‘juf’. Ach ja, dat hadden we vroeger allemaal wel eens. Sorry, we? Jullie, ik durfde geen lak aan de juf te hebben. Dat is dus een oersaai verhaal.

Bekende
Nog maar net bekomen en de tranen van de wangen geveegd hoorde ik een wel heel bekende stem achter me zeggen:
    ,,Jij bent echt overal hè?”
    ,,Net als jij, maar wat brengt jou naar de Taalinloop? Word je taalvrijwilliger?”
    ,,Nee, ik ben onderweg naar de studio van Omroep Houten, die is hier boven."
    ,,Ah een interview, leuk, succes!” We praatten nog kort tot meneer zei:
    ,,Ik ga snel verder, maar succes dames.” Waarna hij afzwaaide.

Schrijfoefening
Vroegen Imane en Karima in koor:
    ,,Wie was dat?”
    ,,Die man? Echt dames, weten jullie dat niet?”
    ,, Nee, geen idee.”
    ,,Dan lezen jullie mijn artikelen, nee, dan lezen jullie de hele krant niet. Schaam jullie diep! Ga in de hoek!”
    ,,Nee, die lees ik niet,” erkende Karima eerlijk. De ander bleef opvallend stil, doodsbang voor de hoek natuurlijk.
    ,,Heel stout!” lachte ik.
    ,,Ja, maar wie was dat nou?”, vroeg Karima nog eens.
    ,,Dames, pak pen en papier en schrijf op: burgemeester.” Nooit eerder zag ik twee monden zo wijd open vallen. Ze geloofden me niet eens.
    ,,Was dat echt de burgemeester? Wij hebben hem nooit gezien."
    ,,Dan weet ik nu zeker dat jullie onder allerlei lekkers leven. Waar hij zei dat ik echt overal ben, kan ik zeggen dat hij overaler is, maar dat is geen echt Nederlands hoor. Mag je lekker vergeten. Ik zeg: doe me nog een stuk Walnotencake en dan schop ik jullie de Taalinloop uit."
    Al sluit ik liever af met onze kersternieuwjaarswens (door mij geschreven):



zaterdag 10 december 2022

Gezichtsbedrog in negen seconden

Zo leuk! De reacties op mij blog 'Piercings', het ging gewoon over oorbellen. Niets geks, zoveel mensen hebben gaatjes in hun oren; anderen in hun tanden. Maar laat die vooral vullen, want daarmee doorlopen is niet zo wijs. Waar ik echter anderen verraste met mijn 'piercings', werd ik op diezelfde dag zelf enorm verrast. Ik reisde natuurlijk niet alleen voor een piercing-check met de trein naar Apeldoorn. Dat is me iets te veel van het goede. Er moest meer in zitten.

Treinreizen

Treinreizen is trouwens mijn favoriete reiswijze. Het geeft me zoveel meer rust. Het gaat voorbij aan de stress op de snelweg, waar Audi’s (sorry Benjamin met je TT), Mercedessen, Tesla’s en andere dikke waggies mijn gevoel van veiligheid doen wankelen. Door het gedrag van verschillende regelovertreders, ben ik mijn volledige vertrouwen op een veilige thuiskomst kwijtgeraakt. Waarom denken sommigen dat de regels voor iedereen gelden behalve voor hen? Oh ja, ze denken dat ze met hun vele kilometers op de teller de hele weg beheren. Bah!
    Ik bid steeds harder om een veilige reis, maar ik weet beter: die verantwoording hebben we zelf in handen. Snap dat nou!

Stiltecoupé
Als ik dan toch bid voor de reis, dan mag dat ook voor een rustige treinreis. Daar is ook al niet over naar huis, of beter de NS, te schrijven. De treincoupes zitten voller en zijn luidruchtiger dan voor corona. Ik weet dat personeelstekorten en andere crises meespelen, ik snap het zelfs. Maar dat reizigers juist dan blijven bellen, alsof ze alleen op de wereld zijn...?
    Nog erger is die vrouw die onafgebroken drie mensen belde in een stiltecoupé. Vanaf het moment dat ik instapte tot ik de trein een half uur later verliet zat madam te bellen. En ik? Madam 'watje' die wilde studeren, durfde die vrouw niet op de signs van de stiltecoupé te wijzen. Wie weet wordt ze agressief. Wat een wereld.
    Vertelde ik al over die Engelstalige vrouw die worstelde met haar twee grote koffers? Twee andere taarten wilden aan haar voorbij, maar dat moest vooral snel. Daarbij duwden ze alles gewoon opzij. Het is dat de treindeuren dicht waren, anders hadden ze zonder pardon een koffer buiten de trein geduwd. Why?
    Uit plaatsvervangende schaamte bood ik mijn excuses aan voor hun gedrag en gaf haar mijn plek. Ze was duidelijk vermoeid. Haar dank en glimlach waren mijn cadeaus. Mijn vraag blijft: waarom gunnen we elkaar niet gewoon wat ruimte en tijd. Daarmee blijft alles veel vriendelijker en leuker.

CODA
Afijn, ik voel mijn frustratie stijgen; ander onderwerp voordat ik mijn toetsenbord van het bureau ratel. Die kan er ook niets aan doen.
    Kom, mee naar Apeldoorn, waar ik als Museumkaarthouder besloot een museum te bezoeken en zeg je Apeldoorn, dan zeg je?
    CODA, inderdaad. Een heel andere museum dan de mij zo bekende Rijksmuseum, Van Gogh museum, Spoorwegmuseaum en Catharijne Convent. Het was moderne kunst dat zich hier toonde. Niet alles waardeerde ik en dat mag gelukkig. Daarom sloeg ik één tentoonstelling over en liep de ‘Mirage’ in van Lieven Hendriks.
    Het bleek een verbluffend verrassende ontmoeting tussen mij en zijn werken. Het startte met de uitleg dat mensen meestal niet langer dan negen seconden naar een kunstwerk kijken. Daarbij klonk de belofte dat Lieven me langer dan die negen seconden zou vasthouden. Ik betwijfelde het, als ik zo even snel rondkeek, maar goed, ik bekeek het eerste kunstwerk.

Irritant
Het licht dat er op scheen stoorde me enorm. Hoe konden ze dat licht er nou zo op laten schijnen. Ik bewoog wat heen en waar om het licht te laten verplaatsen, maar het bleef staan. Daarop stapte ik dichter naar het werk: het licht was geschilderd! Zie je me staan? Langer dan negen seconden.
Goeie! You got me, Lieven!
    Vervolgens naderde ik wolken en sterren en vroeg me af: Leuk die uitgeknipte figuren, maar meer dan acht seconden kijken vind ik niet nodig. Tot ik bij de skyline van een dorp stond. Was het snijwerk nou echt zo slecht? Ik stapte dichterbij en stond perplex. Stomverbaasd keek ik naar het hele werk, ver voorbij de negen seconden. Ik wandelde terug naar de volgens mij uitgeknipte sterren en wolken.
    Eigenlijk tot op de dag van vandaag ben ik beduusd en beschaamd. Het was geen knip- of snijwerk, dat Lieven toonde. Het was puur en alleen schilderwerk! Verbluffend! Gaaf werk, dat van Lieven.
    Wil jij het zelf zien? Dan moet je heel snel zijn, want ik zie net dat deze tentoonstelling tot 15 januari in CODA te zien is.



zaterdag 3 december 2022

Mijn geheim is veilig

Pap, mam, deze is voor jullie!
(en geheimpje: stiekem ook voor de rest, 
maar dat zeggen we lekker niet, goed?)

Bezoek
Ik stapte de huiskamer van mijn ouders in en gaf papa een dikke knuffel. Hem amper losgelaten, hield hij me nog even vast aan mijn bovenarmen en keek me bedenkelijk aan. Ik dacht: nou zul je ‘m hebben. Hij heeft weer zitten broeden op iets en wil dat kwijt:
    ,,Irene, weet jij dat je iedere maand naar ons toe komt?”
    ,,Ja papa, dat weet ik.”
    ,,Is dat bewust?”
    ,,Ja, maar of jij de reden wilt weten, weet ik niet.”
    ,,Wa zedde gij?” Dat is Brabants voor ‘wat zeg je’? Papa is Brabander én behoorlijk doof, een heerlijke combi. Hij draagt de helft van de tijd geen gehoorapparaten, want hij vindt het ondingen. In die wetenschap articuleerde ik mijn antwoord beter. Daarop gaf hij aan dat hij toch vooral wilde weten waarom ik heel bewust iedere maand kom.
    ,,Nou, jullie ouwegies, zijn statistisch gezien mensen van de dag. Ik geef veel om jullie en zie jullie graag. Toch weet ik dat op een dag dat belletje komt met de boodschap dat een van jullie er niet meer is.” Ik slikte even. ,,Till death do us part, zeg maar, kom ik iedere maand op bezoek. Daarmee kan ik mezelf zonder schuldgevoel in de spiegel aankijken, want ik deed mijn best jullie regelmatig te zien.”
    ,,Oh, juist ja.” Hij liet me los en nam plaats in zijn stoel.
    ,,Als je maar weet dat ik liever iedere week een bakkie doe, maar jullie weten dat daarvoor de afstand te groot is.”
    Mijn moeder wachtte al die tijd op haar knuffel.
    ,,Kom hier mama, nu knuffeltijd met jou. Je blijdschap is steeds weer hartverwarmend. Ik ben ook blij jou te zien.”

Vergeten
Even eerder kwam ik achterom de tuin in en klopte op het raam. Op het moment dat mijn moeder opkeek en mij zag, straalde ze van oor tot oor alsof ik de verrassing van 2022 was. (Eigenlijk ben ik de verrassing van haar leven, maar dat is een ander verhaal.)
    Mama was dus vergeten dat ik kwam. Die vergeetachtigheid is het verdrietige gevolg van vasculaire dementie waar ze aan lijdt sinds een beroerte in 2013. Gelukkig is ze happy en lief, dat maakt dit gemakkelijker.

Aankondiging    
Denk ik even terug aan mijn telefoontje een dag eerder. Die waarin ik mijn komst aankondigde:
    ,,Och Irene, wat leuk.” De blijdschap in haar stem was zo lief en de warmte in haar woorden fijn; mama ziet me graag.
    Vervolgens belde ik de ochtend voordat ik vertrok:
    ,,Mama, ik kom vandaag dus ik hou het kort. Ik ben over twee uur bij jullie.”
    ,,Oh echt, wat leuk! Dus jij komt vandaag?” Ik vroeg naar papa, zodat ik ook hem kon zeggen dat ik kwam. Iets met twee weten meer dan één en de zekerheid dat ik niet voor een dichte deur sta. Al moest ik hem twee keer zeggen dat ik kom, want ja, hij hoorde me niet.
    Twee uur later knuffelde ik mama die opnieuw verrast was met mijn komst:
    ,,Irene, ik ben zo blij je te zien!” Dat is drie keer een super blije moeder, omdat ik één keer kwam.

Frustratie
De dag verliep heerlijk gezellig. Al frustreerde papa en zijn gedrag met zijn gehoorapparaten me. En ja, ik heb met één gehoorapparaat half recht van spreken. Ik weet hoe vervelend dat hulpmiddel is, maar ook hoe belangrijk het is ‘m in te doen en houden. Je gehoor (eigenlijk hersenen) moeten wennen aan alle omgevingsgeluiden. Daarbij krijg ik het die man maar niet aan zijn verstand dat hij moet kiezen voor betere apparaten dan die waar hij recht op heeft vanuit de zorgverzekering. Dat zijn dingen waar je niets mee kunt. Maar nee, meneer wil zuinig doen. Voor wie weet ik niet, want zijn drie dochters hebben het volgens mij alle drie best goed. Och ja, mijn vader is eigenwijs, dat kan ik gerust zeggen, hij lacht bij het lezen hiervan het hardst.

Ingeving
Tot ik ineens zo hard moest lachen dat mijn ouders ervan schrokken.
    ,,Jullie zijn ook eigenlijk gewoon geweldig,” zei ik.
    ,,Oh ja? Waarom?”, vroeg mama.
    ,,Wa zedde gij?”, zei papa.
    ,,Ik besef ineens dat jullie de meest betrouwbare mensen zijn die ik ken. Nog betrouwbaarder dan Marcel zelfs, kun je nagaan.”
    ,,Wa?” Herhaalde papa. Het is dat mama brandde van nieuwsgierigheid. Daarom legde ik het eerst aan haar uit, voordat ik het voor papa herhaalde:
    ,,Niet boos worden mama, maar jij vergeet mijn geheim voordat ik hier weg ben en papa? Die hoort ‘m niet eens.” Waarop mijn moeder keihard in de lach schoot. Vergeetachtig of niet, deze snapte ze.
    ,,Hè? Herhaal dat nog eens?”, zei papa.
    ,,Precies dat!”

Blogfan
Vertelde ik later dit alles aan Marcel.
    ,,Oh, Irene, ik heb een geweldige uitsmijter.”
    ,,Nou vertel?”
    ,,Op die manier is je moeder jouw grootste blogfan, want voor haar heb jij iedere dag een nieuwe blog!"


Pap, mam, I love you!
En geen zorgen: ik herhaal die woorden zoveel als nodig voor jullie allebei.
Maar blijf nog even alsjeblieft!