IJssie

,,PLING!”, zei mijn telefoon en verraste me met een appje van Benjamin.

Ach mijn jongske, 20 jaar oud en meer dan 20 centimeter langer dan ik ben, blijft mijn baby (sorry schatje). Had hij maar niet mijn jongste moeten zijn. En hij vroeg out of nothing:
    ,,Weet jij waar IJssie is?” Ik legde mij hand plat op mijn borst en verzuchte een 'Ahw'. Ik voelde een brokje in mijn keel. Wil jij weten hoe dat zit? Lees lekker verder.

Bedgezel
IJssie is een knuffelijsbeer. Ik weet niet meer wanneer en via wie hij Benjamins wereld binnentrad. Wel weet ik dat Benjamin de beer in zijn hart sloot en hem benoemde tot vaste bedgezel. IJssie was er altijd bij; in binnen- en buitenland - in vakantiehuisje en vouwwagen.
    Tot de liefde eenzijdig door Benjamins werd opgeheven. Volgens mij kwam er een meisje tussenbeide. Zij stal Benjamins hart en IJssie vond een hoek op zolder, waar ik hem en zijn vele vriendjes uiteindelijk in een vuilniszak achter het schot verstopte. IJssie leek vergeten te zijn tot een week of twee geleden.

    Het tijdstip zegt alles. Het moet te maken hebben met Benjamins naderende afscheid van het ouderlijk huis. Verdere uitleg lijkt me onnodig. Trouwens Benjamin vond de vuilniszak, kom duik mee die zak in.

Gevonden

Hij plukte IJssie er met hartverwarmende ‘oh’s’ en ‘ah’s’ uit en knuffelde hem bijna dood als dat al kon. Na een tedere hereniging en de opmerking:
    ,,Wat is ie klein!”, haalde Benjamin de ene na de andere troetel uit de zak. Ik wachtte op twee hele bijzondere knuffeltjes, al waren er meerdere waarbij ook ik wegsmolt. Ineens hield Benjamin ze omhoog:
    ,,Zocht jij deze?”

Duimpje
    ,,Ja, dat zijn mijn favorieten.” Het waren een van de eerste knuffeltjes die Benjamin kreeg met in hun buikjes ieder een eigen rammelaartje. Ik zie Benjamin als kleine jongen cosy in zijn bedje liggen. Het liefst dook ik naast hem. Hij deed nooit moeilijk om het-naar-bed-gaan en sliep altijd snel. De volgende ochtend zocht ik hem altijd onder het lakentje en dekentje, want hij zakte altijd een stukje onder, zodat zijn koppie niet boven het beddengoed uit kwam. Alleen een lichte bolling onder het dekentje verraadde zijn aanwezigheid. Met Celine was het zo anders. De wiebelbips lag standaard ondersteboven en als het mogelijk was binnenstebuiten in bed. Zij stond aan met het openen van haar ogen.
    ,,Mamamamamamamamama!”, klonk dan terwijl vanuit Benjamins kamertje de rammelaartjes lieflijk klonken. Zodra hij me zag, verscheen een grote glimlach om zijn met duim gevuld mondje.

Sneeuwbaleffect
Nu zat hij daar, afgelopen zondag, ouder en groter, met IJssie in zijn armen. Ik kreeg de twee knuffeltjes om op mijn nachtkastje te zetten. Andere knuffels deed hij weg of verhuisden terug in de zak tot zijn naderende verhuizing en IJssie? Die hield hij langer vast dan ik verwachtte, als hield hij vast aan zijn childhood. Die waarin ik mijn best deed als thuisblijfmama.
    Ik besefte vandaag ineens dat ik sta waar ik sta door hem en zijn zus. Een gevoel van zielsgeluk overviel me. Ineens besefte ik dat ik geen spijt hoef te hebben van verloren jaren waarin ik het schrijven niet als mijn passie herkende. Laat me dat uitleggen:
    Tot Celine’s geboorte was ik gezinsverzorgende en hoogstwaarschijnlijk was ik dat nog als ik niet voor het thuisblijfmoederschap was gegaan. Dan koos ik misschien niet vanaf 2011 voor bloggen en vrijwilligerswerk. Wellicht kwam ik dan niet door het Taalhuis in contact met de journalist van Houtens Nieuws die me wees op een advertentie in die krant, waardoor ikzelf journalist werd en nu zelfs mijn eigen zaakje startte. Ik was al trots op het thuisblijfmoederschap, nu nog meer. Het leidde me tot hier.
    Kwam Benjamin binnen:
    ,,Mama, weet je dat ik over drie-en-een-halve maand de sleutel krijg?”
    ,,Wow, dat komt ineens heel dichtbij. Vorig jaar lag je nog in bed met IJssie.”
    ,,Mam, dat is echt jaren geleden.”
    ,,Schatje, het voelt als vorig jaar dat ik je zocht onder je dekentjes. Het was zo tof met jou. Bedankt schatje.”
    ,,Waarvoor?”
    ,,Ik besefte dat ik sta waar ik nu sta door Celine en jou en dat is tof! Ik word er gewoon sentimenteel en emotioneel van, ga maar.”
    ,,Nee mam, eerst dit.” Ik kreeg een knuffel en een zakdoekje.

Nog even deze huishoudelijke mededeling, iets met een gewaarschuwd mens: Een dezer dagen buigt Marcel zich over de hogere wiskunde van het wisselen van websitenamen, www.typisch-irene.nl gaat verhuizen en wordt de officiële site van mijn zaak. Daarmee wordt mijn blog vindbaar onder www.ireneblogt.nl. Misschien werkt die link even niet, dan is mijn blog vindbaar via deze vaste link: www.irenevanvalen.blogspot.com. In dit alles blijft één constante: de plek van mijn creatieve uitspattingen: www.irenevanvalen.nl

Tot ziens, schrijfs en lezens!

Niks Kerstboom, Seizoenenboom

Nu weet ik het zeker, ze zijn allemaal gek hier. Echt, ik ben de enige normale in huize Typisch Irene. Kijk naar deze foto:

Verbod

Ja, je ziet het goed, onze kerstboom staat nog. We schrijven 22 januari 2022. Celine heeft me verboden hem af te breken tot februari. Ik bedoel maar: een verbod?! Daarmee wordt het rijtje verboden aan mijn adres, verdubbeld van één naar twee. Jaren geleden legde vriendin Judith me een scheidverbod op - en tada, ik ben nog steeds niet gescheiden. Tel daar nu een kerstboomafbreekverbod. Dat vind ik een verbod te zwaar.

Kerstboom

Kijkend vanaf de kop van de tafel, kersboom in het vizier, merkte ik gisteravond op:

    ,,Vinden jullie het niet van de zotte dat onze kerstboom nog staat?" Een lawine van tegenspraak kwam mijn kant op. Als ik een kerstbal was, lag ik gebroken op de grond.

    ,,Momma, hoe durf je dat te zeggen. Kijk hoe gezellig het is?", klonk Celine als in een reflex, direct gevolgd door Benjamin:

    ,,Het zal me worst wezen. Hij hoeft van mij niet weg. Het is inderdaad gezellig. Mij boeit het niet al staat ie hier tot einde maart. Ik vind de sfeer wel goed."

    Wat Lara zei weet ik niet meer, al zal zij balen als haar hoerenballen de doos in gaan. Ze staan zo leuk.

    ,,Momma, waarom maak jíj je sowieso druk om de boom?" Hoor de nadruk op 'jíj', alsof Celine het uitspuugde. Ze dacht vast dat ik als de grootste gek hier nooit moeilijk over zou doen.

    ,,Marcel, zit jij er dan niet mee?"

    ,,Hij staat toch niet in de weg? Waarom dan weg doen. Je hoort de kinderen."

Omgevallen

Ik viel om van verbazing.

    ,,Marcel, vindt jij het echt niet gek dat we 'm laten staan? Ik begrijp echt even niks van jou."

    ,,Nee, het is reuze gezellig."

    ,,Maar wat zullen anderen denken? Iedereen die door de brandgang fietst, ziet de lampjes branden."

    ,,Ja en?"

    ,,Schaam jij je daar niet voor?"

    ,, Nee, dit is ons huis en wij doen wat wij willen."

    ,,Oké, dan blijft ie staan. Het staat ook wel gezellig. Maar die ballen dan?"

    ,,Gewoon laten hangen, dan hoef je met kerst niet alles weer op te tuigen. Dat scheelt een hoop werk," mengde Benjamin zich.

    ,,Dat vind ik echt saai, dan is de look niet nieuw met kerst."

Seizoenboom

Komt daar mijn man met de oplossing:

    ,,Haal de ballen er maar lekker uit, maar de boom blijft staan. Het zijn vooral de lichtjes die de sfeer geven."

    ,,Je zou toch sowieso iedere dag een bal uit de boom halen en dan de hele boel afbreken?", zei Celine. Ze herinnerde me aan een eerdere uitspraak.

    ,,Dat laatste mocht niet van jou," antwoordde ik. ,,Maar goed de ballen gaan er uit. Iedere week een paar." Het gesprek ging even door tot ik ineens door alles heen zei:

    ,,Oh, ik heb een goed plan!"

    ,,Wat dan?", klonk vierstemmig terug.

    ,,Met pasen wordt het een paasboom."

    ,,En met Koningsdag proppen we er oranje spul in en..."

    ,,Wat doen we in de zomer dan met de boom? Dan is ie eigenlijk nutteloos," kwam Celine tussendoor.

    ,,Hoezo?", klinkt uit verschillende monden.

    ,,Dan is het zo lang licht, dan hebben we de lichtjes niet nodig."

    ,,Ja, dag, dan ruim ik de boom echt niet meer op. Dan is het augustus en nog maar vier maanden tot kerst. Die boom gaat niet meer weg."

    ,,Yes, momma is back!", riep Celine uit.

    ,,Ik vond dit weer een zeer verhelderend gesprek," besloot Benjamin, stond op en pakte vla, slagroom en aardbeiensaus uit de koelkast.

Gestolen

In stilte bedacht ik dat mijn man van kamp doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg overstapte naar (mijn) kamp het-kan-me-nooit-gek-genoeg. Daarmee is bewezen: waar je mee omgaat raak je mee besmet. Heerlijk vind ik het, al is het blijkbaar doorgeschoten, hij wil de boom laten staan waar ik 'm in wil pakken. Als ik een piek was, viel ik van verbazing uit de boom.

    Of is Marcel gestolen? Wie deed dat ongezien? Give him back!

    Wacht! Nee, hou hem maar. Deze Marcel is leukst.

Teruggeven

Ineens besef ik dat ik het probleem ben. Dat had ik al moeten doorzien in de eerste zinnen van deze blog: 'Nu weet ik het zeker, ze zijn allemaal gek hier. Echt, ik ben de enige normale...' Daar klopt niets van. Ik was altijd de gek, gekker, gekste in dit gezin. De wereld kon me wat.

    What happened? Het lijkt wel of ik gestolen ben. Ik wil mijn mij terug. Nee, geef me mijn gek terug. Dat is mijn wens, mijn verlanglijstje.

    En waar verschijnen de resultaten daarvan?

    Onder de kerstboom! Nu weet zelfs ik zeker dat die blijft staan! In ieder geval tot ik mezelf terug vind.

Gratis kunst in Waterpark Horsterwold

    ,,Al regent het, we gaan toch wandelen,” zei ik stoer, stond op uit mijn stoel, liep de gang in, trok mijn schoenen aan, bond mijn das om en griste een paraplu van onder de kapstok.
    ,,Oké, omdat jíí zo nodig moet, ga ik wel weer mee,” zei Marcel en slofsjokte achter me aan. Hij pakte alleen geen plu, hij schoof een muts over zijn hoofd.
    Een muts! Mijn niet gezien! Wat denk jij nou? Als je mij mutsig ziet, is de Elfstedentocht een feit.

Controles
Dat Marcel zich zonder morren de regen in liet sleuren, bewees gewoonweg dat wij geen hele dag binnen kunnen hangen. Wij moeten er uit; luchten, bewegen, in en uit ademen, de benen strekken. We zouden eens stijf en stram worden. Oh, dat ben ik, sowieso. En door!

    Marcel stond zoals gebruikelijk eerder buiten dan ik. Ik moest natuurlijk eerst nog plassen, de vaatwasser inruimen, make-up bijwerken en alle sloten, ramen en de kookplaat checken. Ondertussen draaide de auto al warm.
    Oh nee, die stond een wandelingetje verderop op de parkeerplaats. Bij CenterParcs mogen de auto’s niet bij het huisje blijven staan.

Horsterwold 
We besloten de Tuurtoren in het Horsterwold, Stille Kern - klinkt heerlijk rustig - te bezoeken en er een wandeling achteraan te plakken. Onderweg naar die toren regende het echter steeds harder, zodat ik bij het uitstappen vertwijfeld zei:
    ,,Al moet ik door de modder ploeteren en giet het als een bezetene, die toren ga ik op en als dat het enige is dat we vandaag doen? Dan kan ik in ieder geval zeggen dat ik er uit ben geweest.” De toren lag 200 meter verderop. We beklommen de treden om, eenmaal boven en omringd door nattigheid en kou, een verrassend mooi 360 graden breedbeeld te zien liggen.”
    ,,Ik geloof dat ik ondanks weer of geen weer hier echt nu wil wandelen.” Het open gebied en de waterpartijen lonkten.

Plateau
    ,,Ze beloven verderop nog een uitkijkpunt.”
    ,,Wat staan we hier nog? Let’s go!”, zei ik en stapte met flinke passen het pad op. ,,Gelukkig is dit een verhard pad, daarbij blijven de schoenen schoon.” Al snel bereikten we een soort rond plateau, genaamd: Circle of Life, met uitzicht op een meer. Vogels vlogen er laag over, zwanen dreven vredig op het oppervlak, regendruppels beroerden het water en naast het meer lag een pad.
    ,,Over een half uur gaat de zon onder. Kom, we lopen tot het eind van het meer en daar zien we wel weer. Ik denk dat de route die we willen lopen te ver is, met de zonsondergang zo dichtbij.”
    ,,Top idee!” Ik liep achter manlief in de richting van een trap. Die leidde naar het meer.
    ,,Het is hier verboden te fietsen,” wees Marcel me op het bordje aan de trapleuning. ,,Denk er om Irene, niet fietsen.”
    ,,Ships, ik wist dat ik iets vergat."

    ,,Wat dan?"

    ,,Mijn fiets.” Marcel liep twee treden voor me omlaag. Ik volgde en nam net de eerste trede, draaide meneer zich zo plotseling om dat als ik een muts op had, die terplekke van mijn hoofd was geschoten.
    ,,Irene!”, zei hij streng: ,,Niet fietsen zei ik toch!”
    ,,Ja maar…”, uhm wat moest ik zeggen? ,,Het leek me zo tof om met het stuur in mijn keel beneden te belanden. Is weer eens iets anders.”
    ,,Ja, dat is jammer van de fiets.”
    ,,Oh ja, gelukkig ben ik lopend. Nou, hup lopen!”

Waterpark 
Onderaan de trap liepen we links het pad op, waar het waterniveau schrikwekkend hoog aan de voeten stond. Zei ik een verhard pad? Niet hier! De modderpoelen lagen ons aan de tenen. Slalommend om de vele plassen slurpte en blurpte het onder de schoenen. De voeten bleven wonderwel droog.
    Al fotograferend en goed op het pad lettend liepen we door. Ik gok zo’n kilometer. Liepen we prompt PLONS tegen een keuzemoment op. Zo’n punt waar je denkt: gaan we door of terug – door het water of afhaken.
    ,,Hier lijkt het minder diep,” zei Marcel zoekend naar de mogelijkheid om de optie ‘door’ uit te voeren. Ik volgde vertrouwensvol in zijn waterspoor en riep binnen twee voorzichtige stappen:
    ,,Natte sokken!”
    ,,Wat? Je hebt nog wel zulke prachtige wandelschoenen.”
    ,,Blijkbaar geen waterdichte. Het loopt zo mijn schoenen in.” Vanaf dat moment boeide het me geen spetter meer waar en hoe ik liep. Nat is nat. Ik liep ineens heel wat ontspannener, nog meer genietend van de geluiden onder mijn schoenen en het uitzicht over het pad en het water. ,,Het is heerlijker genieten als het niet meer uitmaakt.”

Verdronken bos

Al lag het meer links van ons en een stuk bos rechts, het leek of we tussen twee meren door liepen. Sterker nog, Verdronken Bos 2.0 lag naast ons; 1.0 ligt bij Tull en ’t Waal; dat is echt een bijzonder stukje natuur. Als je eens in het midden van het land bent? Daar moet je heen.

    Hier legden sommige bomen bij al dat water het houtje. Dat zorgde voor mooie waterweerkaatsingen, zeg maar gerust kunstwerken. De natuur is gratis kunst! En het regende maar. De zon zakte lager en het einde van het meer naderde.
    ,,We gaan terug!”, zei ik en klapte mijn paraplu in. ,,Natter dan nu kan niet.”

    Ik stampte prompt hard in de eerst volgde plas op onze weg terug.

Fladdergemis

Het past bij me, al stamp ik tegenwoordig wat minder in de plassen en voel een minder fladderig hart. Het komt wel weer als alles om me heen normaal wordt. Dan word ik vast weer gekker. Nu is alles om me heen gek en word ik normaal. Het stinkt, bah! Ik wil fladderen.
    Geloof het of niet (en vriend Ante, gelooft het zeker niet): ik wil een sneeuwengel maken in de winter, huppelen in de zon, stampen in de regen en de wind mijn haar laten verwaaien, zorgeloosheid. Wie wil dat niet?!
    ,,En ik wil in het voorjaar naar deze plek terug,” zei ik terug bij de auto. ,,Wat moet het dan mooi zijn hier, als de zon schijnt en alles groen kleurt.”
    ,,Irene, jij wilt altijd overal naartoe terug. Noteer het maar vast.”
    Bij deze gedaan, lekker handig zo’n blog-note.

Ondernemer

Hoe leuk klinkt dit: ik ben sinds 1-1-’22 eigenaar van een eigen zaakje met de hele originele naam 'Typisch Irene'. Oké, het is misschien niet zo origineel, maar hoe leuk dat die nu officieel ingeschreven staat bij de Kamer van Koophandel (KvK). Bam!

    Dat ik Typisch Irene een zaakje noem bedoel ik niet denigrerend. Integendeel; ik neem mijn werk heel serieus. Het is echter één vrouw groot en kent geen gehuurde werkplek. Het gebeurt allemaal nog net niet aan mijn keukentafel.

Huur
Ik bedenk ineens dat ik uit moet kijken met mijn uitspraken en schrijfsels, want de eerste klant waar mijn eerste factuur naartoe gaat, kan me wel eens terugpakken door te zeggen:
    ,,Je hebt wél een werkplek, in mijn serre nog wel. Ik stuur je vanaf nu maandelijks een huurfactuurtje.”
    Ik luister even niet. Las je het? Ik heb een eerste klant, eigenlijk drie, maar deze is mijn meest geliefde klant. Hij wacht vast met spanning af wanneer mijn eerste factuur in zijn mailbox valt. Zijn mazzel is dat ik die nog moet ontwerpen. Wat komt er veel kijken bij het opstarten van zo’n klein bedrijfje.

Samenwerking
Natuurlijk ben ik super trots dat de afspraken met mijn eerste klant, RitsRatsReklame (RRR, niet te verwarren met Brr) goed verliepen. Al speelde een heerlijke maaltijd daar een grote rol in. Ik kookte en tijdens het eten kwamen we het een en ander overeen aangaande het werk dat ik dit jaar voor hem doe. Ik mag nu al drie uur noteren en een volgende klus staat gepland in het fietstransferium in Houten Centrum. Niet alleen help ik hem, mijn werk komt daar te hangen.
    Heerlijk, dat samenwerken met dit wereldbedrijf alleen maar leuker wordt.

Uitmelken
    ,,Moet ik straks ook nog betalen voor het maken van mijn dagelijkse lunchpakket?”
    ,,Nu je het zegt, dat kan ik ook wel eens factureren. Vind ik het ineens minder erg om te maken. Daarbij bepaal ik mijn minimumtarief op €25,- per keer.”
    ,,En dat vijf keer in de week?”
    ,,Ja, ik maakt toch vijf keer jouw lunch klaar? Kan ik niet met terugwerkende kracht declareren voor de afgelopen (bijna) 29 jaar.”

    Hoor je het? Ik ben al echt een zakenvrouw! Waarop ik zelf het hardst lach.

    ,,Ik denk dat ik toch maar coronasteun aanvraag,” verzuchtte Marcel.

Schuld
Nadat een goede vriend hoorde dat ik mijn man, eigenlijk zijn zaak, facturen stuur, zei hij:
    ,,Wat maakt dat nou uit? Het geld blijft in de familie.”
    ,,Het maakt heel veel uit, want wat ik krijg, kan ik uitgeven.” Ik lachte er hard om, wetend dat er niets uit te geven valt. Sterker nog, ik ben mezelf geld schuldig. Mijn privérekening stond garant voor het inschrijfgeld voor de KvK, want een zakelijke rekening bestond nog niet, omdat je zonder inschrijfnummer van de KvK geen zakelijke bankrekening kunt openen. Snap je het?

    Wat ik snap, is dat ik in de papieren nu al rood sta! Best sneu.

Eenzaam
Nog zieliger was het gegeven dat mijn lief niet mee mocht bij het tekenen van de papieren bij de KvK, iets met coronamaatregelen. Bereikte ik een mijlpaal - het openen van mijn zaakje - is dat moment van mijn handtekening dat het papier aanraakte en versierde niet vereeuwigd. Een foto buiten voor de KvK werd mijn troostprijs.

Site
Eenmaal thuis, begon het eerste werk: het bouwen van mijn website.
    Hoe kan het inschrijven van een bedrijf zo gemakkelijk zijn in vergelijking met het bouwen van een site. Wat een klus om die zo te maken dat die mij goed representeert. De teksten zijn daarbij mijn grootste uitdaging, want dat staat voor mijn werk, mijn product. Tegelijkertijd groeit mijn trots op dat plekje dat mijn zaakje straks op het web vult. Nog even geduld voor jou.

Verrassingen
Weet je eigenlijk hoe het zo komt, dat ik ineens een zaakje start?
    Vlak na de zomervakantie belde een man me op. Hij was onder de indruk van een artikel in 't Groentje waarvoor ik hem interviewde.
    ,,Wil jij met me samenwerken om mijn site te schrijven?”
    ,,Dat heb ik nog nooit gedaan, maar wil ik graag doen. Ik weet alleen niet hoe ik dat moet declareren, want ik heb geen eigen bedrijf.”
    ,,Wat? Oh, ik dacht van wel.”
    ,,Ik bel binnenkort de boekhouder van de zaak van mijn man. Hij kan me vast vertellen wat ik het beste doe. Je hoort van me.”
    Amper een week later volgde een zelfde soort gesprek met een andere klant:
    ,,Wil jij mijn site herschrijven?” Hij kreeg hetzelfde antwoord.

Bal
De boekhouder zei:
    ,,Open een zaak, want als het begint, komt er meer en het is zó leuk een zaak te hebben. Jij kunt het wel. Ik spreek je na de inschrijving bij de KvK.”
    De bal rolde. Ik zette door. Daarover gesproken, ik moet gaan.

    I've got work to do: mijn website bouwen en een factuur maken.

Kerstballen en meer

Kerst en Oud&Nieuw vlogen voorbij en *poef* 2022 is een feit. Hoe waren jouw feestdagen?

    Ik hield al rekening met een staartje - een vervolg op mijn blog Hoerenboom, want ik moest een nieuwe kerstbal kopen. Nu lijkt het te gaan om een lange staart of zelfs een bal die nog wel even door rolt.
    Weet je trouwens nog dat ik een pakje onder de boom vandaan griste? Die was voor Lara bedoeld, maar ik gaf het aan Agnes. Het was een klein groen vaasje, waarvan ik nu weet dat het verrassend goed past in het interieur van vaas-verzamelaar Agnes. Ik ben een volg-je-hart type, maar dat het zo goed paste voorzag ik niet. Wat betreft Lara: zij kreeg een nieuwe vaas voor haar bos LEGO-bloemen, die past nog beter ook.

Genoegdoening
Het kopen van een nieuwe kerstbal voor Lara viel niet mee, tot ik onverwacht een lelijke rode kerstbal, eigenlijk kerstmond bij de Appie vond. Na het uitpakken ervan zei ze:
    ,,Het kan niet tippen aan de gesneuvelde bal, maar hier neem ik genoegen mee.” Ze hing hem in onze kerstboom met een grote glimlach om haar eigen mond.

Verrassing
Op kerstavond kreeg ik van Lara een cadeau:
    ,,Dit is voor jou.” Het woog niets, daarom vermoedde ik een kerstbal. De verrassing was groot bij het zien van een glimmende Bossche bol kerstbal.
    ,,Wauw!”
    ,,Dat is omdat ik steeds Bossche bollen vergeet mee te nemen.”
    ,,Van deze word ik in ieder geval niet dik. Dank je wel. Ik weet dat het altijd druk is bij Bossche bollen-bakker Jan de Groot en dat je na een werkweek liever bij Benjamin bent dan bij Jan in de rij staat. Dus geen zorgen. Deze bol vervangt alle gemiste bollen.” Ik hing de bol in de boom.

Nieuwsflitsen
Kerstavond volgde om na het gourmetten uit te buiken bij de populaire kerstfilm Elf! Hij popte zo vaak op tijdens het zoeken naar leuke kerstfilms dat we die besloten te kijken.

    Wat een ontzettend suffe en domme film, maar wat genoot ik van het familie-samenzijn in het besef dat Benjamin dit jaar het huis uit gaat. Hij verlaat zelfs de regio. Hij wordt Brabander. Oh, wacht:
    ,,Benjamin als je me eens wilt verrassen met een bos bloemen, niet doen.”
    ,,Mooi kom ik daar ook van af.”
    ,,Ik wil dan liever Bossche bollen.” Ineens zie ik iets lekkers in zijn vertrek uit het ouderlijk nest.

    En als ik dan toch nieuwtjes deel, dan ook deze: Typisch Irene is als bedrijf bijna een feit. Ik ben in te huren als schrijver van (web)teksten, blogs en photo-inspirationals - alles in mijn persoonlijke stijl.

Onbreekbaar
Verder naar eerste kerstdag bij de schoonouders. Lara bleek nog niet klaar met mij. Ik kreeg opnieuw een lichtgewicht cadeau, waarvan de vorm geen kerstbal verraadde. Het bleek een kerstbaljurk. Een rode!
    ,,Vanaf nu krijg jij ieder jaar een rode hanger voor de kerstboom.”
    ,,Oh nee, het wordt een hoerenboom.”
    ,,Ja! Mijn moeder vond deze kerstbal nadat ik zei dat ik de meest hoerige kerstbal zocht. Weet je wat dit nog beter maakt?”
    ,,Nou?”
    ,,Hij is onbreekbaar en daarom perfect voor jou.”
    ,,Bedank jij je moeder vooral even?”

Challenge
Vervolgens stond een midweekje Center Parcs op het kerstmenu van Marcel, Celine, haar vriendin Laura et moi.
    ,,We gaan heel veel afleveringen 'Friends' kijken in de Eemhof, want 30 december verdwijnt de serie van Netflix. Zonder zwembad en winkels moet het lukken die serie af te kijken.” Ik keek wisselend wel of niet mee en  hoorde dinsdag dat het er om zou spannen.
    ,,Zullen we morgenavond bingewatchen?”, was mijn idee.
    ,,Maken we daar een challenge van,” zei Laura.
    ,,Wie het langst opblijft?”
    ,,Wat valt er te winnen?”
    ,,Eeuwige roem in mijn blog.”
    ,,Ben jij ochtend of avondmens?”
    ,,Avond en jij?”
    ,,Ochtend.”
    ,,Die challenge win ik.”

    Tot Laura zichzelf gedurende de avond vol propte met suikergoed om vol te houden. Ik bleef weg van dat idee met mijn lijn op het oog. Marcel haakte rond elf uur af en Celine volgde rond kwart voor één, waarna de echte krachtmeting startte. Het ging lekker tot ruim na 01.00 uur. Ik gaapte steeds meer vanaf 01.30 uur. Om 01.45 uur deden we wat 'Nederland in beweging' oefeningen en om 02.00 uur bleef ik bijna in mijn gaap steken. Laura’s ogen werden roder waardoor ik dacht: zij bezwijkt zo. Maar nee. Om 02.20 uur haakte ik af:
    ,,You win! Mijn ogen rollen weg, ik word misselijk.”
    ,,Yes, ik heb gewonnen! Die eeuwige roem in jouw blog is voor mij!”
    ,,Gefelici-gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaap!”

Wens
De dag erna, wist ik me met moeite uit de stoel te hijsen voor onze laatste en natste wandeling van 2021. Daarover volgende week meer, ik wil nu slapen.

    Blijft alleen nog dit: Voor iedere dag in 2022 wens ik je een verrassing toe. Zie het als aanmoediging om in iedere dag iets goeds te ontdekken. Maak er wat van!

Liefs,

Ireen