zaterdag 19 augustus 2023

Engeltje

Je hebt van die dagen; die beginnen met goede zin, maar de all under control feeling verdwijnt maar zo.
    Zo stapte ik dinsdag de dag in met een flinke dot moed, ook al startte de dag wel belachelijk vroeg met de wekker die ons niet om 07.00 uur, maar om 06.30 uur wakker piepte. De rust verstoorder!
    Maar ja, de vlaggen moesten uit in de Buur- en Jacobitoren in Utrecht. Op 15 augustus herdenken we namelijk het formele einde van de Tweede Wereldoorlog.

Plannen
De avond ervoor vroeg ik betweter Google Maps naar de fietstijd van Utrecht naar ’t Goy. Na het vlaggen stond daar een klus voor Houtens Nieuws op de agenda. Op het scherm stond 27 minuten.
    ,,Dan ga ik morgen mooi even een beetje dwalen in Utrecht voordat ik naar ’t Goy fiets", zei ik tegen manlief. Die even later mijn fiets in de auto gooide. Dat gaat zo gemakkelijk met die grote Caddy XL. Natuurlijk gooide Marcel niet echt met de fiets, maar met die fiets in de achterbak, reden we wel de volgende ochtend zonder extra oponthoud naar Utrecht. Ik stalde mijn fiets bij de fietsenstalling in de Zadelstraat, waar om de hoek de Buurtoren wachtte op de Nederlandse vlag. Daarna reden we naar de Jacobitoren, waarna Marcel en ik afscheid namen met een zoen. Het had maar zo de laatste kunnen zijn…

Afveegdoek
Eerst trakteerde ik mezelf op een walgelijk dure Caffé Moccha van Starbucks en wandelde daarna via de Oude Gracht richting de Zadelstraat. Zie me op mijn gemakje dwalen en foto’s maken van waterspiegelingen.
    Tot ik dichtbij de fietsenstalling bedacht: laat ik maar vast op m’n elfendertigst naar ’t Goy fietsen. Er is wat voor te zeggen om niet binnen te komen met een oververhitte fietskop, waar geheid een vlieg-opper overheen komt. Ik ga voor een ontspannen start.
    Midden op de Mariaplaats zette ik mijn phone in de houder op de fiets, opende Google Maps en zag tot mijn schrik dat de routeplanner op de auto-modus stond. 't Goy was 27 minuten rijden met de auto. Met de fiets bleek, simsallapoef, de route ineens 55 minuten te duren en ik moest er over 45 minuten zijn.

Uitdaging
Dat betekende dat ik wel heel erg mijn best moest doen om Google in te halen. Ik appte de burgemeester bij wie ik in ’t Goy aan zou schuiven voor een 60-jarig huwelijksfeestje. Ik zei dat ik iets later zou zijn en vroeg hem het formele gesprek even uit te stellen.
    Ondertussen zette ik het op een racen, soms tot 23 km/uur, om bij aankomst in ’t Goy te zien dat ik 10 minuten sneller fietste dan Google aangaf. Ik was precies op tijd op mijn bestemming, maar dan wel met die oververhitte kop.
    Me daarvoor verontschuldigend pakte ik een theedoek uit mijn tas en depte mijn gezicht droog. Sinds de vakantie heb ik dus een leuke doek uit Saint Tropez. Daarmee denk ik bij het droogdeppen van mijn gezicht tijdens een vlieg-opper even terug aan onze heerlijke vakantie.

Geluk
Na het samenzijn fietste ik naar huis en kwam onderweg een van mijn favoriete mensen uit gemeente Houten tegen. Na een babbeltje vervolgenden we ieder onze weg.
    Ik voelde me vrolijk en voldaan en genoot nog na van mijn prestatie om op alleen beenkracht GoogleMaps in te halen. Wat een geluk; tot ik ineens een UPS busje als een malle vanuit een zijstraat richting het fietspad zag rijden. Ik had voorrang en verwachtte dat hij vaart minderde, maar nee. Hij reed onverminderd hard door. Ik draaide op het laatste moment mijn stuur naar links, waardoor ik niet tegen maar naast de deur van de bestuurder tot stilstand kwam. Op dat moment merkte hij me op.
    Ik zat hoog in mijn adrenaline en dacht dingen die ik hier niet schrijf. Het is wel iets erger dan sufferd - een beetje maar.

Ziekenhuis
Weer verder fietsend, besefte ik dat ik echt bijna met mijn snufferd in het busje en met mijn stuur in mijn buik terecht had kunnen komen. Bijna is gelukkig niet helemaal. Eigenlijk is het helemaal niet. Wat een dag!
    Een engeltje fluisterde me in de ochtend toe eerder te vertrekken, dan ik van plan was. Later schreeuwde het engeltje dat ik mijn stuur om moest gooien.
    ,,Dit is gewoonweg mijn geluksdag," zei ik later tegen manlief. Hij keek wat bevreemd, waarna ik vervolgde: ,,Ik lig namelijk niet in het ziekenhuis."

    (tekst gaat door onder de foto)

En dat engeltje? Die zat een dag later relaxt boven het water. Ik had namelijk all under control.


vrijdag 11 augustus 2023

Kou trotseren

Nog helemaal in vakantie-vibe en nog een vierde vrije week te gaan – die luxe raad ik iedereen aan – stond uiteraard wandelen en cultuursnuiven op onze to do list. Zo bedacht Marcel, nee, hij ontdekte ‘Stadswandeling Amsterdam-Noord: de trendy stad.' Het beloofde ons een overtocht met een pont, de NDSM-werkplaats en meerdere hoogtepunten. Dank je Frank!
    ,,Deze wandeling lijkt me wel wat,” zei manlief en las het een en ander voor.
    ,,Klinkt zeker goed," klonk ik, waarop we de trein naar Utrecht pakten en overstapten op de trein naar Amsterdam.

Guur
Daar verraste de onverwacht gure wind en de meegevoerde kou ons behoorlijk.
    ,,Ik ben niet echt gekleed op deze wind,’ piepte ik hardop en zag tot mijn opluchting dat Marcel iets dikker gekleed was. Gelukkig voor hem, want hij kan slechter tegen kou dan ik. Vlieg-oppers veroorzaken tegenwoordig dat ik liever kou lijd dan hitte trotseer. Alleen voelde het in Amsterdam even andersom. Het korte en te dunne vestje boven een slap hemdje liet teveel wind door.
    ,,En hup!”, zei ik hardop en stapte doortastend de weg op, alsof ik daarmee toonde dat ik iedere tegenslag op deze dag onder mijn voeten vertrap. ,,Ik ben geen watje, hooguit een suikerklontje en misschien zelfs dat niet. Heb je een paraplu mee?”
    ,,Nee," hoorde ik naast me.
    Het deerde me niet. Ik stapte met grote passen richting de pont die ons over het IJ naar Amsterdam-Noord voerde. Dat we niet hoefden in te checken of betalen verraste ons. Het bestaat nog: voor niets gaat de zon op en vaart de pont over het IJ.

Foto-blog
Gelukkig haalden verschillende verrassende plekken op deze zeven kilometer tellende route de kou af en toe uit de lucht. Ik show die hoogtepunten graag in beeld.
    Hier zie je de Willem 1 sluis en de Voortuin van Noord waar een heerlijke buurtvergadertafel staat. We lunchten daar lekker.


Het heen-en-weertje om de Sixhaven, met onder andere een woonboot van baksteen en het Mandela Huisje, lonkte uiteraard. Helaas was het laatste gesloten. Ik zipte daar anders graag van een lekker warme cappuccino of verfrissende takkenthee? Helaas...

 
 

  

 

De route verder lopend, volgden we de Van der Pekstraat waar alle huizen hetzelfde waren. 
    ,,Zouden dit woningbouwvereniging woningen zijn?” De huizen boeiden al snel niet meer, want mijn aandacht verplaatste zich naar de uithangborden, betergezegd: uithangarmen met teksten. Teksten en ik zijn als hout en vuur in een kacheltje, wat ik terplekke zittend bij ons kacheltje onder de veranda bedenk.


 

Een grote en mooie verrassing volgde bij de Ceuvel.  Kijk die halve boot omgetoverd tot bank en het 200 meter lange vlonder pad langs boten op het droge. Die boten fungeerden als ateliers en werkplekken voor creatieveling. Hoe bijzonder is dat?





Aan de Papaver verrasten twee hele grote kringloopwinkels ons, met helaas die schildersezel die niet te koop was. Zoveel gezien, zoveel laten liggen en dat wat ik bereid was mee te zeulen, gewoon omdat ik het zo tof vond, was n.t.k. (niet te koop), zoals het briefje erop aangaf. Hoe dan ook keken we onze ogen uit bij Neef Louis Design en Van Dijk en Ko. Daarmee deel ik deze tip: google eens naar Van Dijk en Ko en zie hoe zij meubels opknappen. Mijn droomkast stond er, alleen weet ik niet waar ik die in huis kwijt kan en een groter huis staat niet op mijn horizon.

  


Een plek die ik in al zijn afschuwelijkheid bewonderde was de hellingbaan. De kraan waar we op uitkeken bleek een mini-hotel. Grappig hè? En kun jij voorbij aan alle graffiti? Het lijkt of alles wat maar beklad kan worden, bespoten of beschilderd is. Wat een kleuren, wat apart en daarom juist indrukwekkend. Niet mooi, maar toch bijzonder. Snap je?



Vervolgden we onze tocht naar binnen in het NDSM-gebouw (Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij). Ik zwijmelde bij het idee van urbex. Dat was het zeker, al bouwde men een groot gedeelte van de hal vol met studio’s, ateliers en werkplekken voor creatieve geesten. Leuk voor hen, want wat een bijzondere plek; jammer voor mij en het beeld van het gebouw. Gelukkig vonden we nog plekken en ruimte waar roest en ijzer te vinden waren tot in de hoogste nok.




En de wind bleef maar in de weg waaien. Gelukkig vonden we BBrood waar we uit de wind genoten van een verkwikkende cappuccino. We besloten daarna een hoek van de route af te snijden en de veerpont terug te nemen. Die lag namelijk om de hoek. Eenmaal terug op Centraal Station Amsterdam pakten we de trein.

Op naar de volgende flop, ik bedoel wandeling... 
Wil jij die meebeleven? Let me know!