Derde kerstdag

Kerst is gedaan, het is mooi geweest.
    Ja, echt mooi! Mijn dagen waren vanaf kerstavond gevuld met familie en gezelligheid. Het was een heerlijke tijd met bloedverwanten om ons heen. Het waren all in all gezelliedrukke kerstelijkheden!
    Heb jij het ook goed gehad? Ik hoop het zo!

Benjamin kan er geen genoeg van krijgen. Hij is dan ook echt ons kerstbeest en wil morgen DERDE KERSTDAG vieren.
    Wat hij daar mee wil bereiken? Of welke verwachtingen hij daar aan verbindt? Ik weet het niet.
    Wat ik wel weet is dat ik geen derde kerstmaaltijd op tafel zet. De culinaire hoogstandjes zijn echt even op. Even rustig aan en normaal doen, is mijn idee. Maar voor hem wil ik het met alle plezier DERDE KERSTDAG noemen. Ik zie geen probleem.

Voor nu, kan ik echter maar aan één ding denken: mijn bed! Ik verlang vooral en alleen daar te zijn, waar ik mijn ogen kan sluiten, mijn oren uit kan doen. Ik wil wegdrijven naar dromenland, even geen verplichting meer.

Behalve een laatste woord aan jou: DANK JE WEL. Dat je mijn blog leest en volgt. Dat vind ik echt super heerlijk! Het geeft mij moed om er weer tegenaan te gaan in 2016; 52 nieuwe blogs wachten op een verhaal.

Maar eerste een nieuwe jaarwisseling - 2015 wordt 2016. Ik wens je een goede wisseling, vooral een veilige. En dat die mag worden gevolgd door een verrassend 2016. Ja dat het een goed jaar voor je mag zijn. Dat wens ik je echt.

Ik tref je graag volgend jaar weer hier...  Dat klinkt nog ver, maar duurt gelukkig maar een weekje. Ik kijk er al naar uit. Jij ook?

Liefs,

Studiekeus

Stop de tijd!

    Waar ik vorige week mijn dochter naar de basisschool bracht en haar gisteren uitzwaaide voor klas 1 VWO, ben ik volgende week haar kamer aan het opknappen. Ze gaat studeren en wil op kamers.

Alsof ze niet bij ons op kamers kan.

    Dat scheelt een spoedcursus hoe-werkt-een-wasmachine en een vijf-avondse kookcursus, bij mij te volgen natuurlijk. Ook moet papalief een cursusje huis-klus-babe door haar keel proppen en vergeet de fietsreparatie-opleiding niet.

    Dat wordt een drukke kerstweek. Ik moet echt mijn mouwen uit de handen steken. Ik raak al helemaal van de wijs.

Wat het is? De tijd! Die achtervolgt me. De schooljaren vliegen als dagen voorbij. Zes jaar basisschool doorgezoefd en nu in 5 VWO buigt madam zich over haar vervolgstudie en wel of niet het huis uit gaan. Het gaat me echt te snel! Vliegensvlug te razendsnel.

Zo ook haar lengte. Wanneer is ze ineens zo groot geworden? Eerder vanmiddag kwam ze op me af lopen, pakte me beet en knuffelde me. Ik viel weg in haar armen als totally invisible. Er bleef geen mama over. Hoe kan ik mezelf nog terug vinden in de rol van beschermende moeder als zij zoveel langer is dan ik. Het voelt als kan ik haar niet aan.

    Gelukkig ging ze even door haar knieën. Het koste bijna haar rug, maar wat denk je van mijn lichamelijk fysieke en mentaal geestelijke klachten als little mom? Niks BIG MAMA!

    Zij groter, ik ouder! Paniek!

Om te weten dat het niet lang meer duurt of we staan met betraande ogen in de deuropening en zien hoe onze oudste kind ons veilige hol verlaat om te studeren in Leiden of Nijmegen. Het echte loslaten komt om de hoek kijken. Dit is paniek²!

Toch, in alle eerlijkheid ijsbeert er nog eentje met studiekriebels rond. Niet Benjamin, maar ik! Af en toe borrelen er vragen in me op. Vragen als: zal ik gaan studeren en wat wil ik dan?

    Echt schokkend hoor, dat ik af en toe vluchtig denk aan bijspijkeren. Als in omscholing, want mijn vroeger betaalde bezigheidstherapie lonkt niet!  Wat wel verlokkelijk lijkt zijn kunstgeschiedenis of medisch secretaresse.

    Geweldig dit verschil: werken in het museum of het ziekenhuis.

Aan tafel vertel ik out of the blue over mij studiekriebels en de richting waarin ik het zoek. Celine veert op en pakt de laptop erbij om te zoeken naar een opleiding medisch secretaresse.

    ‘Mama, wil je een particuliere of schriftelijke opleiding.’

    ‘Het eerste natuurlijk, dat schriftelijke wordt vast niet serieus genomen.’ Ze googled er even op los en terwijl een pagina laadt, voel ik mijn hart vol verwachting kloppen.

    ‘Kijk mama, hier is een HBO opleiding. Cool!’

    ‘Uhm, Celine, is dat niet wat hoog gegre…’

    ‘Jij kan heus HBO mam, jij bent niet gek!’ Nu veer ik op. Heerlijk dat mijn kind dit potentieel in me ziet.

Er blijkt maar één plek te zijn waar deze particuliere opleiding gegeven wordt en Celine klikt op dat tabblaadje.

   Nog voor ik goed en wel gelezen heb waar de opleiding is, gooit Celine als in hoerastemming haar armen de lucht in en schreeuwt het uit.

    ‘Mama, door jou wordt mijn studiekeus makkelijker. Ik ga niet naar Leiden.’

    ‘Waar heb jij het over?’

    ‘Kijk nou zelf! Jouw opleiding is in Nijmegen! Daar ga ik dan ook heen.’

    ‘Wat? Helemaal daar?’

    ‘Ja, steek die cursus hoe-werkt-een-wasmachine, de vijf-avondse kookcursus, het cursusje huis-klus-babe en een fietsreparatie-opleiding in de prullenbak. Of doe die laatste twee zelf maar.’

    ‘Maar jïj moet zelfstandig worden!’

    ‘Nee hoor, want wij gaan samen op kamers.’

 

Kerstmuts

Ze stapt binnen alsof er niets aan de knikker is. En zo is het! Celine draagt een kerstmuts op haar knikker. Dan is er toch nog niets aan de hand?

    Sinterklaas voer amper met zijn boot de haven uit of zij plukte haar muts uit de kast en zette die op. Eigenlijk wil ik net als madam overal rondbanjeren met mijn X-masmuts op, alleen doe ik het niet.

    Ten eerste zou ik mijn prachtige kapsel verpesten. Ten tweede… Uhm, ik heb zo één-twee-drie geen tweede reden. Dat ik voor gek zou lopen, is toch geen reden?

Eens zien of ik twee redenen kan bedenken om ‘m wél te dragen; wie weet overtuig ik mezelf.

    Ten eerste is het vooral heel lekker warm aan mijn bol.

    Ten tweede past het perfect bij de kerstsfeer waarmee we onszelf graag vertroetelen. En dat op mijn hoofd. Super verleidelijk!

    Ten derde… Ha, ik wilde twee redenen. Die staan hier en toch blijf ik mutsloos achter. Heus niet omdat ik bang ben om voor gek te lopen, maar gewoon omdat.

Met al dit geredeneer vergeet ik bijna dat ik met Celine in de spreekkamer van onze huisarts ben beland en schud hem de hand. Ik zeg bijna: vrolijk kerstfeest. Zijn blik is echter gericht op Celine. Hij staart haar aan met zijn hoofd wat schuin, gefronste wenkbrauwen en zijn mond is opengevallen.

    Ik kijk of ik zie wat niet klopt, maar zie niets, behalve dat ze mooi is!

    Wacht, hij moet nu heel snel bij kennis komen. Ze is patiënt, meer niet! Net voordat ik hem bijna wakker wil schudden met een klap in zijn gezicht, komt hij bij zijn positieven. Celine merkt ook zijn vreemde houding op.

    ‘Wat mankeert er?, vraagt ze onzeker.

    ‘Die muts! Vind je het niet te vroeg?’

    ‘Nee, hoezo?’

    ‘Sinterklaas is eergisteren vertrokken en jij loopt al rond met je kerstmuts op.’

    ‘Dat mag toch? Het is bijna kerst. De kerstboom staat ook al.’ Ik geef toe, dat is belachelijk vroeg, maar wat is er op tegen als de kinderen er enorm zin in hebben?

    ‘Nou,’ zegt ie, ‘je moet na Sinterklaas een pauzeweek nemen om tot rust te komen, voordat de kerstdrukte weer opwelt.

Nu kijkt Celine de arts schuin en met een flinke frons op haar voorhoofd aan. In plaats van te zeggen dat wij toch lekker doen wat we willen, gaat de dame de discussie aan. Dat is typisch Van Valen.

    ‘Maar het is juist gezellig.’

    ‘Je gunt jezelf geen rust en gaat van de ene drukte direct het andere gehassebas in.’

Stiekem vraag ik me af wat hij van ons weet.

    Sinterklaasdrukte? Wat is dat?

    Ik heb me er altijd voor ingezet me niet te laten bemesten met de gekte van andere ouders. Meedoen met de massa? Echt niet! In mijn huis werd niet van ‘s ochtends tot ’s avonds gestuiterd. Dat deden ze maar op school. Als ze daar zo gek wilden doen rondom die man en zijn schimmel, prima. Dan hoefde ik het thuis niet nog over te doen.

    Elke dag de schoen zetten? Hier niet! Ik gaf een hint, de kinderen zetten hun schoen en tot hun verrassing vonden ze de volgende ochtend iets in hun stappers.. Dat ik zo goed aanvoelde dat meneer-de-heilige-dakruiter kwam, snap ik echt niet. Hij kwam maar één keer met Verraspiet en wegwezen!

    Daarbij ontweek ik altijd alle mogelijke plekken waar baardmans en zijn vrolijke loopjongens rondhingen met een grote omweg. Waarom zou ik overal en altijd mijn kinderen opdringen aan die man? Wat ik al zeg: op school heerste voldoende Sinterstress. Ik bewaarde de rust in huis. Behalve op pakjesavond dan. Vraag maar na bij mijn schoonpa. Dat was één avond complete gekte.

Dit jaar ging Sinterklaas inclusief onze kinderen stilletjes ons huisje voorbij. Zij hadden een andere afspraak. Wat bleef was samen gourmetten op 4 december. Toch iets kleins en rustig.

Dat bedacht Celine ook tijdens haar discussie met de huisarts:

    ‘Maar wij vierden helemaal geen Sinterklaas!’ Daar was de huisarts even sprakeloos van.

    ‘Dan heb je een jaar rust gehad!’

    ‘En dus mag die muts!’ Met een big smile gaat Celine tegenover hem zitten, trek haar muts extra schuin over haar linker oor, kijkt hem uitdagend aan en zegt:
    'Ho ho ho… terzake nu!’

Mandarijn

Het leidt geen twijfel dat er een verslavend goedje in verstopt zit.

    Vanaf het moment dat ze me tegemoet stralen vanuit hun helder kleurig oranje jasje en ik een eerste hap neem, ben ik hopeloos overgeleverd. Alsof ze me toeschreeuwen:

    ‘Neem mij, neem mij.’ Dat schreeuwen kunnen ze beter laten. Een verleidelijk zacht zoet gefluister zou wellicht beter werken. Hoewel ik ook zonder enig geluid van hun kant al hopeloos verloren ben.

    Eén is namelijk nooit genoeg, een tweede of derde ook onvoldoende. Pas bij de vierde verstop ik de rest, want ik zou de hele inhoud van het netje zonder pardon op kunnen. Ben ik dan verslaafd of niet? Het kan me eigenlijk geen mandarijn schelen.

Waar ik vermoed dat er sprake is van een verslavend goedje in de vrucht, vreest Marcel voor bedrog:

    'Ze zijn te lekker om gezond te zijn,’ zo zegt mijn man.

    Zie hier de theorie van meneer-ik-kan-alles-eten-zonder-een-grammetje-aan-te-komen: alles wat ongezond is, is lekker en alles wat gezond is, is niet lekker. Een klein puntje heeft ie wel: chips, koek, snoep, drop en chocola (bovenal) is allemaal zó ontzettend heerlijk lekker en fruit is wel lekker. Met de nadruk op wèl. Voel je?

Ik heb zin om Google te bestoken met de vandaagvraag: HOEVEEL VITAMINEN BEVAT EEN MANDARIJN. Laat het nou bij www.dokterdokter.nl het fruit van de week te zijn.

Ga er maar eens voor zitten en peuzel ondertussen een mandarijntje weg. Voel je de kalmerende werking op psychisch én lichamelijk vlak? Dat komt door dat oranje vruchtje dat je net achter je kiezen stopt. Ik begrijp ineens waarom ik na de lunch (incl. vier mandarijnen) minder energie in de bips heb zitten.

    Heb je al door hoe je ademhaling makkelijker gaat en je rust ervaart? Vannacht last van slapeloosheid gehad? Neem gerust nog een mandarijn en zeg maar ‘good bye’ tegen malende gedachten. Ga maar vast liggen, jij gaat dieper slapen.

    In 100 gram mandarijn zit maar liefst 5 milligram meer vitamientjes C dan in dezelfde hoeveelheid sinaasappel. Dat zijn ongeveer twee mandarijnen, maar neem er gerust meer, want ze zijn lijn-vriendelijk. Ze bevatten namelijk amper vet en nul cholesterol. I’m loving them more every second.

Dan zitten er nog van die vezels in, je weet wel, die beestjes die in de darmen werken om de spijsvertering lekker te laten verlopen. Het klinkt al haast als een feestje dat zich van de bank naar het toilet verplaatst. Ik zou er bijna slingers en ballonnen bij ophangen, want zoveel goede berichten maken het toch wel een partijtje waard!

    Want ook calcium is erbij. Het soort calcium dat beter wordt opgenomen dan die uit melk. Weg met melk, ben ik toch al nooit echt fan van geweest.

    Ook blijkt er een goedje in de mandarijn te zitten dat goed is voor de kijkers en de kans op ziektes als diabetes, leverkanker, aderverkalking en beroertes verkleint.

    Daarbij wordt je huid beschermd tegen schadelijke UV-stralen en worden rimpels tegengegaan.

Mijn manneke zit sprakeloos te luisteren, tot hij me aankijkt en zegt:

    ‘Als ik jou was, zou ik het in mijn haar smeren, want daar is het vast ook goed voor.’

    ‘Of misschien juist jij, om te ontdekken dat je dat véél eerder had moeten doen.’ Ik strijk hem liefdevol door zijn zeer dunne en weinige haar. Zijn smile verdwijnt als mandarijnpartjes in mijn keel.

Oeps, ik raakte een gevoelige haar. Die ligt nu voor uitgevallen op de grond. Tja, ik moet het ook niet over zijn kalende kop hebben, stom! Ik heb iets goed te maken… Ik kan helaas niet komen met: je kan je telefoon opladen met een mandarijnen of er een pizza mee bakken of de televisie ermee bedienen. Ik denk niet dat hij daar in trapt. Wat wel helpt is dit, ik weet het zeker:

    ‘Maar schatje, vind je het niet geruststellend dat we vanaf nu kunnen bezuinigen op botox, brillen, zonnebrand en laxeermiddelen?’ Ik houd hem ook maar gelijk een geschild mandarijntje voor, wedden dat hij kalmeert?

Focus

Ken je de commercial van Snickers?

    Niet die waarin Joan Collins als een razende tekeer gaat tegen de mannen in de kleedkamer, maar die  waarin Rowan Atkinson alias mr. Bean (of is het mr. Bean, alias Rowan Atkinson, of helemaal geen alias?) schittert. Die vind ik leuker en gaat zo:

We bevinden ons in een Chinees dorp. Dat weet ik omdat het lijkt op het dorp waar MULAN woont. Om het spannender te maken is het donker en er sjilpen krekels. Uiteraard klinkt er spannende muziek uit de boxen, heel onheilspellend.

    Daar heb je het al. Drie Kungfu-helden springen over de daken alsof het even makkelijk is als een cake bakken. Ineens draaien ze om alsof ze op iemand wachten. Voel je de spanning? Welk monster achtervolgt hen?

    Natuurlijk, Mr. Bean. Hij hoort bij hen, alleen is dat springen niet zijn stukje cake. Hij kan de anderen niet bijspringen.

Wat mij verwonderd is dat de Kungfu-ers zonder gebonk op de daken neerkomen. Ik weet niet hoor, maar als ik van dak tot dak zou springen, zou ik tussen de daken terechtkomen. Maar oké, met een beetje fantasie (of focus, zo je wilt) zou het lukken. Hoewel ik dan natuurlijk altijd nog neerkom met een harde bonk. Zonder geluid neerkomen is toch onmogelijk? Moet jij het eens proberen.

    De enige die ik verdenk van zich-echt-geluidloos-kunnen-verplaatsen van dak tot dak is de man met de witte baard die de komende week menig kinderhartje doet versnellen. Ik vind hem vooral ongeloofwaardig.

Afijn, uiteindelijk blijkt mr. Bean het ook niet zonder dakreparaties voor elkaar te krijgen. Zijn collega Kungfu-freaks zijn alweer een dak verder en zeggen hem te moeten focussen. Waarop je Bean ziet denken en vluchtig op en neer kijken om vervolgens te springen. Als hij neerkomt, zie je hoe hij via een noklat omlaag glijdt (had een  idee van mij kunnen zijn). Die noklat eindigt in een golfbeweging omhoog zodat mr. Bean met een zwaai door de lucht vliegt en door het dak van het naastgelegen huis valt. Vergezeld door puin, dakpannen en houtsnippers belandt hij op zijn achterste op een tegenstander op de grond en wordt omsingeld door de vijand.

    Hij was duidelijk de focus kwijt! Voor de rest van de commercial, klik hier.

Focus, was ik ook wel eens kwijt en Rowan herinnert me daar nu aan. Het brengt me terug naar de basisschooltijd van dochterlief. Oh nee, eigenlijk komt dat door de Snicker reclame met Joan Collins, zie hier.

    Celine kon elk moment thuiskomen om te lunchen. Bedenk hier zelf het geromantiseerde beeld bij van een mama die met een brede glimlach een glas melk neerzet bij een ongelooflijk witgebleekt lachebekkie van een dochter. Ik mis onze gezamenlijke lunch, het was altijd zo gezellig.

Oh ja, focus.

    Zo gezellig was het heus niet altijd. Gezellig babbelen over iets leuks dat gebeurd was in de ochtend? Mooi niet. Vaker stapte madammeke met een agressieve bui binnen. Ze was knorrig, aanvallend en boos! De juf, haar fiets, de tuindeur, de deurmat, haar jas, het toilet en zelfs ik deugde voor geen meter. En dan had ik nog wel met zoveel liefde de tafel gedekt en een kopje thee gemaakt. Zat ik daar met al mijn mom-love.

    Ondankbaar kind!

Soms appte ik Marcel om mijn frustratie te lozen en mijn hart bij hem te legen. Wist hij veel dat de oplossing  aan tafel (dichterbij dan gedacht) en gewoon onder madams neus lag!

    Terwijl ik me op hem focuste en Celine aan haar boterham peuzelde, muteerde de ontembare sikkeneurige Monsterline in de bekende zachtaardige lieve droomdochter Celine. Een onbegrijpelijke transformatie. Het geraas en het fitten van even eerder leken een boze droom. Ik bekeek mijn dochter achterdochtig.

Nog een paar keer gebeurde het, dat ik de focus verkeerd legde. Tot Marcel medegetuige was onze ongekend humeurige dochter en bedacht dat het etenstijd was. Luid klonk ineens:

    ‘Geef dat kind te eten!’ Ik sprong als Kungfu-held van de bank, griste een banaan van de fruitschaal, ontdeed die van zijn gele jas en prompt propte ik die  in Celine ’s mopperbekkie.

    Over focus gesproken.

    Het was pardoes stil in de kamer, een oase van rust. Heerlijk die stilte in huis.

Hoor ik nou iemand op het dak springen?