‘Mam, wat denk je van lekker dicht bij huis?’
‘Ik hou van dicht bij huis, als je Ming&Ming bedoelt.’ Celine knikte hard op en neer. Die deal was rond en werd later op tafel naast de bloemkool voorgeschoteld. Werd ik me toch teruggefloten door Benjamin!
‘Mama, het is mum-sun-evey. De vorige keer bestelden papa en ik pizza en keken een film.’ Marcel knikte al kauwend op een hapje kipschnitzel met Benjamin mee. Celine keek me wat teleurgesteld aan en zei:
‘Zij kunnen wel eens gelijk hebben mama.’
‘Tja, ik ben soms echt een vergeetachtige muts,’ en schakelde snel over op Benjamin: ‘Wat wil jij doen op mum-sun-evey?’
‘Mam, ik wil iets heel origineels doen. Wat denk je van Ming&Ming?’
‘Wat een ongelooflijk goed idee!’
‘Dat gaan wij ook doen, Celine?’, klonk mijn man alsof de kans anders voorbij vloog.
‘Doen we,’ antwoordde madam, maar ik wil hun niet zien hoor.’
‘Mooi, wij jullie ook niet. Zal ik die tafels maar reserveren?’, katte ik terug!
Verwarring
Omdat we aan het natafelen waren en mobieltjes niet mee mogen eten, stond ik op, pakte mijn phone van het aanrecht en belde ons favoriete restaurant. Vier mensen, Lara at mee, luisterden het gesprek dat zich aan hun oren opdrong af.
‘Goedenavond, met Irene, ik wil graag twee reserveringen doen.’
‘Ik pak even de planning erbij. Voor welke data wilt u reserveren?’
‘Alleen voor 24 september.’
‘Voor hoeveel personen?’
‘Nou, voor twee keer twee personen.’
‘Dat zijn dus vier personen?’
‘Ja, maar ik bedoel: twee tafels voor twee personen.’
‘Dat is toch een tafel voor vier personen?’
‘Wel als we samen zouden willen eten, maar dat willen we niet!’ Ondertussen begonnen mijn tafelgenoten te lachen. Ik hield me met moeite in.
‘Wilt u echt twee tafels voor twee personen?’
‘Ja. Zet je ze ver uit elkaar! Ik weet, het klinkt absurd, maar ik ben serieus,’ zei ik ondertussen hard lachend. ‘Ik leg het graag even uit. Heb je tijd?’
‘Ja hoor.’
Uitleg
‘Het zit zo,’ begon ik aan de telefoon. ‘Het is moeder-zoon en vader-dochter-avond. Iedere vier weken wisselt deze samenstelling. Over vier weken is het moeder-dochteravond. Nu wil het geval dat wij allemaal bij jullie willen eten, maar vooral apart.’
‘Oké, jullie willen niet bij elkaar.’
‘Dat zei ik. Als ik het scherper mag stellen: ik wil mijn man en dochter gewoon helemaal niet zien.’
‘Zal ik hen in de andere ruimte zetten?’
‘Ach mevrouw, zo agressief wil ik het niet spelen, maar zet ons aan de ene kant van de ruimte en hen aan de andere kant.’
‘Wilt u bij het raam?’
‘Waar zitten mijn man en dochter dan?’
‘In de hoek!’
‘Nu begrijpen we elkaar. Perfect!’ Ik lag dubbel, waar de vrouw aan de ander kant behoorlijk serieus bleef.
‘Hoe laat komen jullie?’
‘Mijn zoon en ik om 18.00 uur en mijn man en aanhang om 18.05 uur. Ik wil echt niet tegelijk binnenwandelen.’
Gesnopen?
Vervolgens liet ik onze gegevens achter en groette de vrouw aan de andere kant van de lijn met vochtige ogen. Ik had zelden zo’n lachwekkend raar gesprek. Wat bleef was afwachten of het echt goed opgepakt werd op het moment dat wij gescheiden van elkaar binnen wandelden. Verschillende medewerkers van Ming&Ming kennen ons als gezin.
Nog amper de telefoon weggelegd, zag ik mijn man en dochter met elkaar smoezen.
‘Benjamin jij hebt toch wel gehoord wat zij ondertussen bekokstoven?’
‘Nee, mam, ik staar me blind op Lara.’
‘Nou, lekkere informant ben jij. Volgens mij spreken zij al af als eerste aan te komen bij de Chinees.’
‘Gesnapt!’, zei Marcel blozend.
‘Mijn zorg is of wij elkaar echt niet zien in het restaurant?’, zei Benjamin terecht.
‘Dan vragen we geld terug! We hebben nog zo gezegd, dat we elkaar niet willen zien. Wat is daar niet aan te begrijpen?’, merkte Celine op.
Check
Een dag voor onze dates, belde de bedrijfsleidster ons.
‘Ik zie dat jullie twee tafels hebben gereserveerd, moet dat niet één tafel zijn?’
‘Nee!!!’, schreeuwde ik bijna in de telefoon. ‘We willen zo ver mogelijk en onzichtbaar uit elkaar.’ Ik legde het hele verhaal weer uit. Met haar:
‘Oké, dan begrijp ik het,’ kon het niet meer mis gaan.
Wegwezen
Zo zaten we afgelopen donderdag bij Ming&Ming. Marcel en Celine aan een tafel tegen de muur. Het was niet echt een hoek. Dat was ook niet nodig, laat anderen maar in de hoek zitten. Benjamin en ik zaten bij het raam. Hij keek rond en schrok:
‘Mama, ik zie papa!’ Hij pakte zijn phone, maakte een foto en toonde mij het bewijs.
‘Eten jongen! Deze avond kost ons niets!’
‘Echt waar?’
‘Natuurlijk! Als wij klaar zijn rennen wij de zaak uit, komen zij achter papa aan.’