Great looks

Deze week wachtte mij de achtste en laatste avond4daagse met de groep van mijn zoon. Ik had er helemaal zin in. Elke jaar loop ik wel op met een gezellige wandelgenoot, waarbij gekwebbel en gebabbel gegarandeerd zijn. Zo ook op deze eerste avond.

Al van een afstandje viel haar aanwezigheid op. Wanneer, waar en hoe ik haar ook ontmoet ze is een lady, zelfs nu met regenachtig weer, weet ze zich te kleden. Zie haar staan in haar heerlijk, vrolijk, fleurig gekleurde bolletjesregenjas. Ik ben jaloers.

Mijn blik zakt direct omlaag, want ik weet, ze loopt het liefst op hakken. Echter nu ze voor de 10 kilometer gaat, stapt ze toch wel een klein beetje af van haar idee om een dame te moeten zijn.  Ze kon blijkbaar mijn gedachten lezen, want zei: “Ik had veel liever witte gympen aan.” Echter door het prachtige 2013-lenteweer, ging dat niet door. Ze droeg nu nette, zwartsuède laarzen, desondanks klopte het plaatje nog altijd. Daar staat een dame.

Ze gaf toe dat ze liever op hakken loopt. Ik dacht aan die super idioot rugverkrackende hakken van tegenwoordig, maar nee, die gaan ook haar te ver. Het zit hem dan ook wel in de leeftijd. Het zal ook niet zo zijn. De leefijd! Grrrr…

Toch zal ze er ook een beetje van balen, want lang is ze niet. Zo tussen de groepachters kijk je gemakkelijk over haar heen. Maar pas op hoor, ze is dan wel klein, doch groots in andere dingen!

Ik kijk even naar mijn eigen degelijke wandelschoenen en 20 jaar oude, suffe, bijna lekke regenjas. This is me! Duidelijk tijd om te gaan shoppen met mijn wandelmaat, want ik wil ook een kleurige bolletjesregenjas!

Al lopend stak ze een sigaret op.

Ja, daar raak je me normaal kwijt. Roken is NIET mijn ding. Het staat me niet. Niet één sigaret vond ooit mijn hand, laat staan mijn mond. Alleen nu wil ik de gezellie niet bederven en zeg er niets van. Volgens mij kent ze mij ook wel in deze. Blies dan ook netjes de rook de ander kant op.

Even snel als ik dat respecteerde, klonk er achter ons gehoest en “Ja, steek er lekker eentje op.”

Nog voordat ze er op kon reageren draaiden een paar jongeren voor ons zich om en kreeg ze de volle laag. Niet ik, maar de jongelui hebben haar even feilloos laten weten hoe ongezond ze bezig is en dat ze het verkeerde voorbeeld gaf. Die moet aan zijn gekomen. Volgens mij heeft ze niet meer echt genoten van die sigaret, maar ik zei niets. Oké een klein beetje dan.

Dan ineens kijkt ze me verschrikt aan. “Oh, Irene, is mijn mascara erg uitgelopen?” Waarschijnlijk zag ze mijn ogen en dacht: Oh jee, zo erg is het toch niet bij mij?! En ja, ik moest erkennen dat het een beetje uitgelopen was, maar het misstond niet. Vervolgens grijpt ze paniekerig naar haar tasje…

Zie je al voor je hoe ze grijpt naar haar Dolce & Gabbana tas van zo’n  € 1300,- euro's (zie bijgevoegde foto).  Doch nu ik haar tasje zie, kan ik mijn ogen niet geloven. Ik moet even in mijn ogen wrijven om te zien of dit werkelijkheid is. Zo prachtig als ze erbij loopt: fleurige regenjas, netjes opgemaakt, haar haar prachtig in stijl, nette laarzen en dan in haar hand: een H&M tasje. Zo’n H&M plastic, flut wegwerptasje.

Ze moet enorm lachen om mijn verraste reactie op het moment dat ze naar haar tas grijpt. Ik vraag haar: “Wilde je een spiegel of mascara dááruit halen?” Ik schaamde me haast om naast haar te lopen. Ik had tenslotte wèl mijn nette tas mee, incl. net toilettasje. Dit kan toch niet?!

Ze voelt blijkbaar dat ze wat moet uitleggen en bungelt ‘m triomfantelijk, stevig dicht geklemd in haar hand, voor mijn gezicht. De dure D&G tas ten spijt “dit tasje is wèl waterdicht!”

Beeldbuis

Zucht!

Het nieuwste is alweer bejaard. Nee, ik heb het niet over onze auto’s of smartphones. Daar ben ik heus nog blij mee! Ik hoef niet zo nodig de nieuwste Galaxy. Ik doe niet mee aan de hedendaagse slogan: Geniet kort en krachtig, want morgen is het oud!

Wel gaat het zomaar ineens over een tv. Da’s toch belachelijk!

Of die aan vervanging toe is? Natuurlijk niet. Hoe oud is onze beeldbuis anyway? Kijken we ooit nog echt naar dat apparaat? Nee dus. Het nieuws wordt steeds vaker op een passender tijdstip bekeken op de laptop of nog op het laatst even in bed gezien op die golden oldie Galaxy. Waarom dan toch een nieuwe kijkdoos wensen?

Kunnen we dat idee even deleten?

In dit huis geldt: zolang een wens niet uitgesproken wordt, gaat er niets gebeuren. Lekker broeden, lekker nadenken, maar vooral niet luchten. Zodra er lucht wordt gegeven aan of uitgesproken wordt wat binnenhoofds leeft, gaan er dingen veranderen. Oh help!

Weet je waar het mee begon? Met de Disneyfilm BRAVE. Een heerlijk prinsessen verhaal, lekker zwijmelen. Zij moet trouwen tegen haar wil en strijdt voor haar eigen keus. De grote thema’s  vriendschap, liefde en trouw aan jezelf,  zijn alom aanwezig. Ik zal bij deze films altijd in een roes geraken.

Alleen jammer dat deze film vooral in een donkere waas voorbij gaat. Veel speelt zich af in de donkerte van de nacht of een duister kasteel. Laat ze toch verdikkie meer fakkels aansteken, zo ziet Merida (de roodharige hoofdpersoon met prachtige krullen!!) ook tegen wie ze vecht. Waar moet je pijlen op afschieten als je niets ziet?

Afijn, om de film beter te zien, sluit ik de gordijnen. “Daag zon” en mopper even over het donkere scherm: “Ik kan niet eens zien wat voor BRAVEs er gebeurt?!” Mijn woorden nog amper koud, begint er plots iemand fel te schijnen. Heb ik de ene zon, die juist zo goed voor me is, buitengesloten, begint de ander als een felle lichtbron te fonkelen.

“Wat zit jij nou te grijnzen?” pruttel ik tegen hem.

“Nou, weet je dat de tegenwoordige tv’s daar beter op gemaakt zijn?”

Een diepe zucht ontglipt mijn mond. Ik laat mijn hoofd hangen. Daar dreigt gevaar!

“Hoezo er beter op gemaakt?  Is donker dan ineens licht?” vraag ik.

Marcel gaat het uitleggen hoewel het mij niet zo interesseert. Ik luister omdat ik hem graag hoor. Hij legt uit dat bij die nieuwe kijkdozen zwart écht zwart is en daardoor het contrast groter is en dus alles beter zichtbaar is, of zoiets.

“En eigenlijk wil jij een nog grotere tv en moeten de randjes smaller en is er vast wel nog meer te wensen en staan we komende week bij die Media Markt schreeuwers. IK BEN TOCH NIET GEK?!,” zeg ik er met klem achteraan en verstop direct de portemonnee en bankpassen ook achter het gordijn.

Dan merk ik Marcels sippe blik op. Werkelijk hartverscheurend. Wat is hij intens zielig en lijk ik genadeloos. Ik val bijna weer voor hem als ik al haast een traantje in zijn oog zie verschijnen. “Ben je zo bezeerd? Kan ik het goedmaken?”

In stilte bedenk ik dat de economie nog steeds geholpen moet worden. Waarom altijd door ons?  Gaat hij dit voorwendsel gebruiken om stadswaarts te gaan? Weet ik geen leukere dingen om geld aan uit te geven? Tuurlijk wel, namelijk: …ehm, …tja, … waaraan? Ongelooflijk, ik weet zo 1-2-3 niet  eens iets.

Een dag later, als Marcel naar het werk is, ben ik haast alles vergeten. Bijna! Wachtend op het NOS journaal van 09.00 uur is daar een reclamespot van Expert. Het gaat eigenlijk aan me voorbij tot ik hoor: “Deze week! Een Samsung Smart tv, van € 549,- voor € 399,- euro… bla, bla, bla.” Op de andere bank springt Benjamin op: ““Huh?! Zo goedkoop!?”

Ik kijk Benjamin doordringend aan, mijn blik laat geen tegensputtering toe: “Jij zegt hier niets over tegen papa. Ben ik duidelijk?” Gelukkig moet Marcel overwerken vanwege de verhuizing van zijn zaak en eten de kids en ik lekker vroeg alleen. Ik denk dat ze ook maar eens lekker vroeg hun bed in moeten. De tv blijft uit!

Hoor jij nog iemand over een smart tv?

Moederdag

Moederdag zelfst.naamw.
[feest] een dag ter ere van de moeders   Voorbeeld: `In België en Nederland wordt Moederdag gevierd op de tweede zondag in mei.`

Bron: http://www.woorden.org/index.php?woord=moederdag

Het is Moederdag. Of ik wilde of niet, dit kon ik niet missen. Op facebook vliegen de lieve statusupdates me om de oren. Alsof ik al niet wist dat het eraan kwam door de folders die de brievenbus binnendringen. Of de winkeletalages en facebooketalage al niet luid genoeg schreeuwden. De vele tv-commercials niet te vergeten. Eigenlijk bleef ik er behoorlijk stoïcijns onder.

Wat betreft Moederdag ben ik voorvechter van de MUST dat wat ik krijg zelfgemaakte moet zijn. Een tekening, een schilderwerkje, een lied, een gedicht, een ontbijtje of een wat-dan-ook-je.

Zelf gekocht, komt minder recht uit het hart, vind ik. Let op: vind ik! Jij mag het anders vinden.

Tot er vanochtend geen ontbijt op bed kwam.

Ik werd wakker… met Marcel niet naast me. Ik luisterde even stilletjes, of ik gerommel hoorde vanuit de keuken. Geen gerinkel van een pan voor een gekookt eitje. Geen citruspers die draait, eigenlijk logisch, want er zijn geen perssinaasappelen. Geen waterkoker die borrelde voor een kopje Citronentheegetränk. Geen potje Marmite werd geopend, dus werd dat ook niet gesmeerd op de kaas die niet op een boterham lag.

Wel werd de wc doorgespoeld en kwam mijn manneke de slaapkamer in om het bed weer in te duiken. Gelijk heeft ie. Zo wist ik: vandaag geen ontbijt op bed, want zoonlief sliep ook nog. Ik heb mijn eigen ontbijt gemaakt. Lekker zo’n gevuld buikje.

Een lekkere rug-massage kon ik op mijn rug schrijven. Op mijn vraag of zoonlief even mijn rug in wilde smeren met bodylotion, was het antwoord: “Nee!” Vervolgens eindig ik met massageolie op mijn handen en masseer zijn rugje. Daarna tut ik mezelf op. Klaar voor de dag. Welke verrassingen wachten me nog?

Mooie lovende woorden worden niet gehoord. Niet omdat ik mijn gehoorapparaat vergeten was in te doen, maar gewoon omdat ze onuitgesproken bleven. Eigenlijk raar, want vaak klinken hier wel verrassende, verwarmende, lieve woorden op de meest onverwachte momenten. Zo kan ik ineens horen dat ik de beste moeder van de wereld ben. Of dat ik er lekker uit zie. Of voel ik een paar armen om me heen. Juist vandaag missen ze in het geluid. De geluiden van een film verstommen alle onuitgesproken woorden.

Waar mijn buik, handen en oren niet werden gevuld, werden die van zoonlief wel gevuld.  Hij kreeg als ontbijt een “lekker bordje”. Zo noemen wij een zondagse ontbijt. Moeders maakt naar voorkeur een cracker, rijstwafel, beschuitje of boterham, vergezeld van een kopje thee, een stukje fruit en wat lekkers. Het smaakt hem, dat zie ik zo. Mijn moederdaggevoel mist op alle fronten.

Mis jij nou ook iemand in dit verhaal? Mijn dochter misschien? Ja, ik ook!

Zij was op kamp en ik mocht aan het begin van de middag op weg om haar te halen. Een van de eerste dingen die ze vroeg was: “Mama, heeft Benjamin nog wat gedaan voor Moederdag?” Mijn antwoord kennen jullie. Haar reactie niet.

Ze was zwaar verbolgen, onthutst en kon het amper geloven. Haar bloedje van een broertje?!   

Ik besefte ineens wat mistte op deze Moederdag. Zij! Zij is veelal verantwoordelijk voor het wel of niet slagen van mijn Moederdaggevoel. Deze dame in spé heeft, toen alle kampgeur weggewassen was, haar vele spullen grotendeels opgeruimd waren en er weer rust in huis was, mijn hart en handen gevuld.

Ik ontbeerde een ontbijt op bed, maar kreeg een chocoladereep om mijn buik mee te vullen. Ik kreeg geen tekening, maar wel twee kaarten voorzien van prachtige zelfgeschreven teksten, waaronder een Rondeel (een dichtvorm). Ik kreeg een schilderwerkje op een ezel, gemaakt op kamp. Ik kreeg een zelfgemaakte ketting in mijn lievelingskleuren.

Of mijn Moederdag goed was? Ja! Eigenlijk al de hele dag. Zeg eens zelfs: heb je mij horen klagen?

Ik herken ineens mijn moeder: Moederdag hoeft niet zo van ons. Het is zo opgedrongen, verplicht, commercieel. Eén speciale Moederdag is niet nodig.

Ik koester me in de liefde, aandacht en verrassingen van mijn kinderen op momenten dat het hen uitkomt. Dat zijn verrassingen die bijna elke dag tot Moederdag maakt.

Gehoor app.

Wist jij dat er apps zijn om je gehoor mee te testen. Of dat betrouwbaar is? Ik zie al voor me hoe iemand

zijn gehoor test. Raakt vervolgens in paniek, want hij hoort niets. Tja, het geluid stond uit! Daarom verkies ik de KNO-arts.

Na zo’n 10 jaar de ziekte van Ménière, die mijn gehoor beschadigt, had ik het idee dat mijn horen slechter is geworden. Wat blijkt: het is ietskes beter dan 3 jaar geleden. Hoera en boe, want toch klonk: “Een gehoorapparaat is nu nodig.” Daar werd mijn angst uitgesproken. Ik ben de klos!

Zo leerde de audicien mij dat een lui oor net zo werkt als een lui oog. Als de luiheid niet wordt doorbroken, zal het luier worden (daar weet ik alles van, mijn oog is lui!). Daarom moet mijn oor aan het werk worden gezet om verdere aftakeling te voorkomen. Het zal wel… Ik kan niet begrijpen hoe ik, die liever moe dan lui is, nu ook juist zo’n raar oor heb? Kon ik maar wat luiheid van dat oor overnemen? Hij wat meer werken en ik wat meer luieren, klinkt goed.

Bij Beter Horen helpen ze me verder. Blij dat ik daar niet werk! Ik begrijp niet hoe het allemaal werkt, maar gelukkig Annet wel. Overgeleverd aan haar kunde, mocht zij testen, bedenken en verwerken. Haar aandacht, uitleg en beantwoorden van vragen waren meer dan oké.

Ik vertelde over de spraaktest en dat ik het er toch goed vanaf bracht; ik verstond het allemaal goed! Zegt Annet: “Ja, maar het stond wel een heel stuk harder, voordat je het hoorde.” Oh, oeps.

Dan het moment waarop Annet me het geluid aanbied dat ik zal horen met een gehoorapp. (afkorting van gehoorapparaat). Ik schrok me een hoedje! Wat mooi, stereo geluid! Een wereld ging voor me open.

Vergelijkbaar met het moment dat ik kon zien hoe wolken boven elkaar drijven en niet als één blok in de lucht hangen. Ik kon jarenlang geen diepte zien, tot na die ene operatie en vanuit de auto zag hoe de ene wolk hoger dreef dan de ander! Dat is werkelijk mooi!!! Verbaast me soms nog steeds.

Sinds een paar jaar raak ik geluiden kwijt. Zo hoor ik niet dat een aanstormende brommer een auto is! Schrik!!! Of even nadat ik de waterkoker aanzet, vraag ik me af wat ik hoor. Is dat de wasmachine op zolder? Gelukkig begrijpt een ander mijn verwarde blik en zegt: “Het is de waterkoker!” Zo plaatste ik steeds vaker gebonk, geruis en gepiep niet goed. De juiste geluiden zijn ergens onderweg verdwenen.

Nu met een gehoorapp. Is het wennen. Wat voor jou normaal is, is voor mij een ear-opener.

Bij een druk fietspad, hoorde ik een brommer aankomen en kijk rechts het fietspad op. Wat een verrassing, daar komt ie werkelijk vandaan en het is een brommer! Joechee! Of hoor ik een winkelkarretje achter me voorbij lopen (natuurlijk niet het karretje). Wat een herrie gaat daar achter me voorbij van links naar rechts.

Weer thuis roer ik met een lepel in de thee en schrik me het apezuur. Het klinkt als sta ik bij een spoorwegovergang waar net de bellen afgaan. Sinds wanneer komt een trein uit een glas? Trouwens, wat doet dat lepeltje in mijn glas? Ik drink thee suikerloos. Als dat niet zo was, doe ik dat vanaf nu.

Naar het toilet durf ik ook al niet meer. De hele straat hoort volgens mij dat iemand hier een kleine boodschap doet. Bij het doorspoelen vlieg ik de ruimte uit. Hij gaat overlopen! Help!! Rennend kom ik de kamer in.

Dit is de keerzijde. Ik hoor teveel!

“Praat hij altijd zo hard?” vraag ik Marcel als zoonlief voor zich uit praat?

Al snel klinkt: “Kan alles even uit? Ja, jullie ook!”

Niet? Dan gaat het apparaat uit en ligt ie even later op tafel.  Nu mag Marcel ‘m inspecteren. Hij vraagt zich vast af waarom het wonderlijke apparaat zo duur moet zijn, Hij draait ‘m rond en rond. Houdt ‘m ineens voor zijn mond als een microfoon: “Irene, wil je een kopje thee?”

Bij een tussentijds afspraak kreeg ik een compliment voor het aantal uren dat ik ‘m per dag draag. Huh? Hoe weet jij dat? Uitgelezen!

Controle? Wat neemt dat gehoorappje verder op? Heeft het mijn gezeur op alle NLers die het Koningslied zo akelige afkraakten opgenomen? Of dat ik tegen Marcel zei dat ik hem in de ochtend altijd een minuutje haat of hoe ik onder de douche sta te galmen?

Dit vult me met angst. Het is tijd dat ik eens wat minder van me laat horen. Ik klink sowieso te hard sinds dit appje.

Wel blijft die compliment voor het vele dragen van dat ding: krijg ik nu een sticker?

C-mineur

Een blog schrijf ik meestal voor de leuk! Het is heerlijk om dingen te beschrijven, vooral de kolder.

Nu heb ik echter nodig even af te reageren. Het is écht niet altijd rozeschijn en zonnegeur in huize van Valen.

Het is meivakantie. Ja, zekerwel met korte ei, want voor mij is er weinig vakantie. De kids hebben vakantie. Ja, zij wel! Twee weken gezelligheid om me heen. Extra bijverschijnsel: rommel dat me soms naar de keel vliegt. Verschillende bezigheden hebben invloed op mijn huiselijke staat.

Waar ik normaal elke dag wat dingen doe en het ‘opgeruimd’ lijk te houden, blijkt opgeruimdheid nu een ver van mijn huis show.

De hele week loop ik achter de kinderen aan.

“Ruim je bord en beker op.” Waarop zuchtend een kind de boel stapelt en op het aanrecht zet.

“Haal je spullen van tafel, we gaan zo eten.” Hoor ik kreunend: “Konden we maar buiten eten, dan hoef ik niet op te ruimen.” Hij zou beter moeten weten.

“Kunnen deze knutselspullen weg? Papa komt zo thuis en wil ook graag een plekje op de bank.” Waarbij een jonge dame steunend op staat en een berg stof en draadjes wol op de grond valt!

“Leuk! Ik heb net gezogen!”

Zo langzamerhand haat ik mijn eigen stem.

Nog één keer spreekt mama: “EN NU DE HELE ZOOI OPRUIMEN!” Mijn grens is bereikt, medewerking vereist! De toon waarop ik spreek zou Celine een C-toon noemen; te boos! Bij een Bes-toon, zegt ze beter te gehoorzamen. Ja, ja… Die Bes-toon kan ik nu niet vinden. De stemvork is kwijt, zal wel verstopt liggen tussen alle rommel!

Deze week klonk mij te vaak: “En nu de hele zooi opruimen!” Heel soms haat ook ik mijn werk een ietsepietsie! Doch het werkt, want niet veel later is de huiskamer wel ‘opgeruimd’. Lees: opgeruimd genoeg, want er mag zeker geleefd worden hier.

Zo ook in de tuin. Met het beter worden van het weer, zijn de kids veelal uithuizig. Heerlijk dat buitenleven, waarvan ik ook weet te genieten: schrijven, luieren, lezen, computeren en natuurlijk ook tuinieren! Tot ook hier klinkt: “En nu de hele zooi opruimen!” Wat kan het dan ineens minder gezellig zijn. Doch mama’s wil blijft wet, er wordt opgeruimd. Hoera!

Zo kwam, met een opgeruimde grasmat, het moment dat ik het gras kan maaien. Ik loop naar onze tuinhuis en open de deur. Ineens is me helder waarom Benjamin zo snel klaar was. Daar waar ik normaliter fluitend de schuur in kan lopen, struikel ik haast en breek bijna mijn nek. Aan mijn voeten ligt een berg buitenspeelgoed. Wil het bijna op een gillen zetten om vooral indruk te maken op zoonlief. Dat zou ik dan een uurtje of drie moeten volhouden, want meneer is voorlopig bij een vriendje. Gillen? Geen goed plan! Ik blijf dan maar gefrustreerd achter.

Zodra Marcel thuiskomt stort ik mijn hart uit en vraag hem maar eens te zorgen dat zijn zoon hém even niet zo leuk meer vind. Hij mag vragen aan onze zoon of hij op wil ruimen. Zo hoor ik even later in een bas-toon: “En nu de hele zooi opruimen!”

Het bekkie van zoonlief verandert in mineur: “Begin jij nu ook al?”

Nog amper in de schuur horen we een gerinkel, kinkel, bats, boem. Het buldert en dondert alsof een kast vol met pannen naar beneden komt vallen en blijft vallen. Het valt me nog mee dat niet het hele schuurtje heen en weer deint. Het klinkt alsof een bom barst en het kind straks zwartgeblakerd naar buiten komt. Haren dampend recht op zijn kop, rook uit de oren, ogen uitgepuild.

We komen niet meer bij en horen dat de kleine kerel een schaterlach ook niet kan onderdrukken. Hij denkt dat we het niet hoorden en komt na het opruimen naar buiten. Met een donkere grijns, zwaar depressief, komt het mannetje over het gras aangesukkeld en wil het huis in lopen.

Struikelt hij vervolgens bijna over zijn spullen. Hij kijkt me vragend aan: “Dat moet ik zeker ook opruimen?!” Waarbij ik Marcel aankijk en zeg: “Jouw kind!” 

Blijkbaar heb ik toch iets NIET goed gedaan in de opvoeding en mag nu die hele zooi opruimen!