Winnaars

    ‘Verloren! Tjonge, dat begint lekker!’

    ‘Had je maar beter moeten spelen, hè?’

    ‘Ik wist nog geen strategie.’

    ‘Natuurlijk krijgt strategieloosheid de schuld.’ Hij staat op van het bed.

    ‘Schatje, vergeet je niet iets?’ Ik houd mijn hand op als om hem de hand te schudden.

    ‘Gefeliciteerd,’ klinkt met zware tegenzin en hij kijkt weg.

    ‘Nu alsof je het meent.’ Hij pakt opnieuw mijn hand, kijkt me aan en moppelt:

    ‘Gefeliciteerd Irene!’

    ‘Was dat nou zo moeilijk?’

Verliezers

Hij zal nooit écht tegen zijn verlies kunnen, vooral om 07.45 uur. Wie begint de dag dan ook met vier op een rij?

    Marcel en ik dus. Ertoe aangestuurd, noem het pure dwang, door Celine. Het spelletje was haar selfmade huwelijkscadeau voor ons. We moesten het direct spelen. Ze zat erbij en vond het spannend, tot ik won en zong:

    ‘Begin de dag met een dansje, begin de dag met een lach, wie een spel wint in de morgen, lacht de hele dag!’

Evengoed verloor ik een kwartier daarvoor, om 07.30 uur, een wedstrijd. Die van wie is de eerste die de ander feliciteert.

    De wekker ging en manlief die vandaag iets eerder wakker was, als in hij had zijn kop er eerder bij, zette het op een zingen. Geloof me, ik was direct wakker en dat zonder koffie!

    ‘Lang zullen we leven lang zullen we leven,’ de rest bespaar ik je, want echt zuiver en helder klonk hij niet. Ik bedoel maar, manlief was dan wel behoorlijk bij de tijd, zijn stem niet. Zingen is sowieso niet zijn grootste gave.

    Hij had beter voordat de wekker ging, dat ding uit moeten zetten. Vervolgens stilletjes de slaapkamer uit moeten glippen, de trap af glijden, de huiskamer in lopen en zijn gitaar uit de standaard pakken. Dan weer de hele weg terug en eenmaal boven een liedje voor mij spelen. Dat is hemels wakker worden.

Dromerijen

Wat me eraan herinnert dat ik nog wacht op de dag dat hij onder het balkon een serenade speelt. Dat beloofde hij zo’n 25 jaar geleden en ik maar wachten… op het balkon. Die moet nog gebouwd worden.

Hoe dan ook is het natuurlijk super tof dat meneer onze trouwdag vrijdag al in mind had en thuis kwam met de 26^e  bos bloemen.

    Hij koopt regelmatig, één keer per jaar, een bosje bloemen voor me en komt ermee wanneer het hem uitkomt. Dat is niet persé op onze trouwdag. Soms wel rond mijn verjaardag, die evengoed rond onze trouwdag is. Maar nooit en te nimmer op Valentijnsdag. Die zekerheid heb ik, want zegt hij:

    ‘Valentijnsdag is commerciële nonsens en voor geheime liefdes.’ Dat wij van onze liefde geen geheim maken beamen onze kids. Zij draaien ons nogal eens hun rug toe, want zijn allergisch voor zoenende ouders. Maar als ik thuis niet mag zoenen, waar dan wel? Buiten?

Ik weet één plek waar ik manlief wil zoenen. We wandelen er elke week aan voorbij. Hij wil niet. Snap jij dat nou? Mij niet willen zoenen?

    Hij zegt me overal te willen zoenen. Maar waarom dan niet in de muziektent op het Plein in het Oude Dorp. Vrijdagavond liepen we er weer.

    ‘Wil je mij zoenen?’

    ‘Altijd!’

    ‘Daar in die muziektent?’

    ‘Nee, kijk dan, al die lampen die er branden. Iedereen kijkt.’

    ‘Misschien vinden mensen het juist heel romantisch!’

    ‘Romantisch? Zo’n oud stel dat daar staat te zoenen?’

    ‘Wat? Ik ben niet oud!’

Life-maker

Inmiddels liepen we een zijstraat in. Het moment was voorbij, mijn hoop nog niet foetsie. Misschien ooit, krijg ik hem over die treden. Ik kreeg hem over meer drempels. Dat is het bijzondere van 26 jaar optrekken met mij.

Meneer is evengoed bijzonder. Hij vergeet nooit onze trouwdag, terwijl mannen er toch om bekend staan als vergeetachtig in deze? Met Feestboek is dat echter onmogelijk, ontdekte Marcel vandaag. Hij kreeg een herinnering onder zijn neus toen hij even de laatste onzinnige roddels wilde upcatchen. Ik kreeg die herinnering niet, want vergeet onze datum natuurlijk niet, evenmin het aantal huwelijksjaren dat op onze teller staat.

Iemand anders was wel de tel kwijt. Elk jaar stuurt iemand ons trouw een kaart en nu blijken we ineens 28 jaar getrouwd te zijn? Ho! Da’s twee jaar te veel of is het alvast een kaart voor dan? Je kan maar op tijd zijn hè? Anyway, bedankt lief mens!

Nu staat een volgende wedstrijd op de planner. Eenzelfde wedstrijd met een andere aanleiding op 1 april. Eens zien of ik de hoogste toon zing:

    ‘Fijne verjaardag voor mij…’ Of dat Marcel even eerder inzet:

    ‘Fijne verjaardag voor jou, maar hoe oud wordt jij nou, vier-en-dertig zegt Fakebook, jij moet snel in de hoek!’

Weet je wat? Ik laat hem gewoon winnen en sleur hem mee de hoek in. He makes my day!

No, he makes my life!

Uitgeschakeld

Waar ik écht moe van word? Van snoertjes en knopjes. Dat moet eens geswitcht worden.

   Laat snoeren en knoppen nou de grote liefde van mannen zijn. Blij dat ik er niet uit besta. Manlief zou met zekerheid de hele dag aan me zitten. Switchen, aansluiten, verkorten en verwisselen tot hij the best of me geplugd heeft. Gelukkig ben ik geen robot, maar blijf ik achter met mijn theorie over mannen, kabels en schakelaars.

   Nou niet zeggen dat ik lekker generaliserend doorkom. Het is gewoon zo, want ik ken nog één man die niet van knoppen en snoertjes af blijft.

   Erwin, jij ja, (kan ik je eindelijk weer taggen)! Jij staat zolang ik je ken achter de knoppen als geluidsman. Eerst bij onze 4ever gospelgroup en later bij het opwekkingsteam. Je bent een topper! Evengoed wanneer je samenwerkte met manlief, jullie deelden die liefde, speelden graag samen.

Geluidsman

Denk ik even ruim 26 jaar terug. Marcel ging op zijn knieën voor mij. Niet dat het nodig was, hij wist allang dat ik “ja” zou zeggen. Waar ik met mijn “ja” wist te trouwen met zes kisten vol snoeren en tig apparaten vol knopjes. Gelukkig sleepte hij die niet achter zich mee de trouwzaal in. De enige die iets sleepte op onze trouwdag was ik; mijn jurk had een klein sleepje.

   Eigenlijk had het me niks verbaasd als the groom op onze grote dag met een sprintje achter de knoppen zou duiken. Iets met geluid dat beter kon klinken. Gelukkig had hij zijn oren alleen op mij gericht en hoorde niets anders dan mijn hart dat klopte voor hem.

   Tot zover de romantiek, faster forward.

Stemmen

Bijna 26 huwelijksjaren later pakt Marcel zijn gitaar en ineens (nu pas) zie ik het overduidelijk. Natuurlijk heeft gitaarspelen zijn hart.

   Kijk even mee: manlief loopt de serre in en pakt zijn gitaar. Hij ploft op een loveseat en houdt de gitaar op schoot. Zijn linkerhand pakt de hals vast, terwijl zijn rechterarm over de kast gaat en legt de vingers van zijn hand op de snaren. Hij pingelt wat, waarop zijn linkerhand naar de knoppen gaan. Vergeet niet, naast zes snaren, heeft een gitaar zes…? Juist, zes stemschroeven.

   Hij draait eraan tot de gitaar weer klinkt als een Godin!

Snoeren

Eigenlijk zijn knoppen niet het ergst. Die zitten zelden in de weg, maar wel vast aan apparaten die weer op vaste plekken in huis staan, bijvoorbeeld een mengpaneel. Daarbij zijn veel knoppen te vinden op zolder. Lekker opgeborgen.

   Snoeren daar ben ik dus echt compleet en totaal klaar mee. Zo lang ik mijn wederhelft ken, liggen hier en overal snoeren in huis. Door hem ben ik in gaan zien hoe we omringd worden door snoeren. Onder zijn bureau is het een wirwar van stroomkabels en stekkers. Mij hoor je niet klagen. Dat is op zolder! De enige plek in ons huis waar ik geen wekelijkse opruimeis doe gelden.

   Sla ik de eerste verdieping bijna over. In onze slaapkamer liggen oplaadsnoeren van telefoons klaar om in te pluggen. Mijn föhn hangt netjes (vanwege de opgerolde snoer) aan de muur. Het mag, daar komen alleen mijn schat en ik. Verder heeft niemand daar iets te vinden.

   Maar de huiskamer! Daar lijk ik koord te moeten dansen. Er pieken snoeren onder de bank vandaan, in de hoek ligt een opgerolde verlengsnoer, die als ie strak opgerold wordt niet in beeld ligt, echter nu komt ie ontrold de kamer in. Als schreeuwt ie: ruim mij op!

   Het is een wirwar!

Verstrikt

Afgelopen vrijdag wilde ik de boel stofzuigen. Wat een schrik! Van onder de bank, onder de kast, onder de loveseat in de serre en vanuit de hoek in de kamer leken snoeren me tegemoet te komen als slangen. De ene snoer leek langdradiger dan de andere. Zelfs de stofzuiger raakte er in verstrikt.

    Werkten alle apparaten maar als een stofzuiger, bedacht ik. Met een druk op de knop slurpt het apparaat de hele snoer naar binnen. Stofzuigermakers snappen het: vrouwen haten snoeren! Weg ermee, uit het zicht!

Komt Marcel thuis en krijgt mij over zich heen.

   ‘Ruim éindelijk eens die rotsnoeren op.’

   ‘Welke snoeren?’ Ik grijp hem bij zijn mouw, zijn kraag is me te hoog. Ik snap heus wel dat hij met zijn 1,88 meter hoog niet alle snoeren op 0,0 meter ziet liggen.

   ‘Die snoeren daar en daar en daar en in de serre onder de bank. Vind jij het niet puithoperig?’

   ‘Nee, geen last van,’ klinkt ie ongeïnteresseerd.

   ‘Jij ook met je snoeren en knopjes.’

   ‘Pas op jij!’

   ‘Wat nou? Ik hou alleen van ontluikende boomknoppen.’

   ‘Ben je daar zeker van?’

   ‘Ja! Wat wil jij nou? Mij verslijten als knoppengek?’

   ‘Absoluut! Jij bent gek op de knoppen van jouw laptop?’

   Die zag ik niet aankomen, is maar zo mijn mond gesnoerd.

Burgemeester

   ‘Marcel, ik moet je nog iets vertellen.’ Blijkbaar hoort manlief in mijn intonatie dat mijn mededeling een van het ongewone is. Hij verslikt zich in zijn chips en zijn ogen bollen zo op dat zijn lenzen uit zijn ogen vallen. ‘Zal ik eerst lenzenvloeistof pakken?’

‘Nee! Ik versta je heus wel zonder die lenzen. Wat heb jij te vertellen?’
‘Ik heb gesolliciteerd.’
‘Oh, ga je los met je schrijfwaanzin? Waar? Bij het AD?’
‘Nee, joh, daar voel ik me niet goed genoeg voor.’
‘Waarvoor dan wel? En waarom vertel jij me dat na je sollicitatie?’

   ‘Ach, je kent me. Ik ben van het impulsieve, zag de vacature en dacht: de krant nam me aan, laat ik het een stap hogerop wagen. Houten zoekt een burgemeester en hier ben ik!’

   ‘Wat? Sinds wanneer wil jij burgemeester worden?’

Burgemeesteres

   ‘Dat zetten we direct even recht. Ik word burgemeesteres. Ik ben niet van het genderneutraal, ik ben vrouw!’ Ik steek een vuist in de lucht als om daar kracht bij te zetten. ‘Ik ben op en top vrouw, van borst tot bil, dat kan jij weten als de beste. In mijn ogen is een meester nooit een vrouw! Daarom ben ik het er anoniem, ik bedoel unaniem mee eens. Nee, dat bedoel ik ook niet, ik bedoel onpartijdig want ik moet neutraal zijn als burgermoeder. Neutraal, behalve in mijn gender en onpartijdig ben ik absoluut. Mijn landelijke stem klinkt anders, dan de plaatselijke en het kieskompas voor de komende provinciale verkiezingen geeft weer een andere uitslag. Ik word bijna bang van mijn ontrouw aan welke partij dan ook, maar kan het evengoed onpartijdigheid noemen en dat past me perfect. Snap je alles nog?’

   ‘Nee.’

   ‘Mooi, politiek is ingewikkeld. Ik bewijs terplekke een sterk staaltje moeilijkdoenerij. Waar is de hamer, dan kan ik het met een mep goedkeuren.’

Benaderbaar

Al snel boei ik mijn inwonende burger niet langer. Hij verdiept zich opnieuw in Flikken Maastricht. Tot hij plotseling op de pauzeknop drukt en vraagt:

   ‘Hoe zie jij het verder voor je?’

   ‘Wat?’

   ‘Het burgemeesterschap.’

   ‘Zeg meneertje, als jij al zoveel moeite hebt met burgemeesteresschap, hoe moet ik dan de raad en het volk overtuigen? Burgemeesteres, ja?’

   ‘Ja en dan ben je ineens een u?’

   ‘Nooit! Ik ben een je-en-jij-meesteres. Ik sta dicht bij de burgers, benaderbaar, alsof ik ieders buurvrouw ben.’

   ‘Zoals je nu dichtbij de groenteman, de kipboer en alle mensen op straat staat?’

   ‘Vergeet jij nou onze echte buuf Esmée?’

   ‘Excuus meesteres!’

   ‘Bah, dat klinkt alsof ik handboeien en zweep achter de hand heb, wat een totaal verkeerd beeld geeft van mijn invulling van het burgermeesteresschap.’

Knuffelkamer

   ‘Vertel eens over dat beeld in jou koppie.’

   ‘Die is prachtig. Onder mijn leiding wordt Houten bekend als liefdevolste en gezelligste gemeente van Nederland. De gemeenteraadkamer fleurt op door slingers, bloemetjes en confetti. De sfeer moet altijd feestelijk voelen. Daarbij duld ik geen hard-tegen-hard situaties. Geen geschreeuw, gevloek, gescheld en gemopper. Ik sta voor een knuffelkamer.’

   ‘Hoe moet ik dat voor me zien?’

   ‘Ik ga voor een vriendelijkheidsplicht onder alle omstandigheden. Ik weet van een paar meningsverschillen in Houten. Bijvoorbeeld over hoogbouw of laagbouw. Daar staan ze dan tegenover elkaar: PvdA en SGP. De eerste wil de hoogte in, maar heeft het vast niet zo hoog in de bol. De ander wil alles laag houden, maar om ze nou laag bij de grond te noemen? Is niet vriendelijk toch? Met mij aan het roer, moeten die twee elkaar knuffelen zodra botsing dreigt. Sowieso wil ik dat mensen elkaar altijd vriendelijk of complimenteus aanspreken en opent iedereen met: knappe, stoere, lieve, vrolijke (of wat voor liefs ook)  voorzitter en doet zijn of haar verhaal. Wil iemand een andere fractievoorzitter of wethouder aanspreken, dan begint het altijd met een compliment. Zo zegt Gerard tegen Hilde: Wat zit je haar goed meid en steekt van wal over de windturbines, waarop zij reageert met: jouw stropdas mag er zijn vandaag en doet haar woordje. Waar die windturbines ook komen, in de knuffelkamer waait een gemoedelijke wind. En vergeet die hamer niet, hoe heet dat ding eigenlijk?’

‘Dat moet jij als burgemeesteres to be heel snel ontdekken.’

   ‘Inderdaad,’ ik google a la minute. ‘Ah, de voorzittershamer, dat wordt er één van het opblaasbare. Daar kan ik iemand die van de vriendelijkheidsregels afwijkt mee op de kop stuiteren. Moet jij eens zien hoe snel Houten bekend staat als voorbeeld gemeente van peace on earth.’

Komt onze dochter binnen en vraagt waar het gesprek over gaat. Marcel vat alles samen en eindigt met:

   ‘Zie hier onze nieuwe burgemeesteres!’

   ‘Ho stop! Pap, mam, begrijpen jullie er dan echt niets van? Ik als PABO student dien een motie in.’

   ‘Gaaf, mijn eerste motie, vertel!’

   ‘Het tegenovergesteld van meester is juf. Dan maakt jou als vrouwelijke burgemeester de burgerjuf! Cool!’

Grenzen

Valt er eens wat te vieren, bouw ik een one-woman-party. Geef maar toe, wel lezen, maar niet tellen hè? Gelukkig let tenminste één iemand op. Ik! Om te zien dat de teller geen mooi rond getal toont. 433 is niet rond, noem ik het dan vierkant?

   Wel ben ik trots. Het is namelijk 9 maart 2019 wat staat voor acht jaar blogs. Ik vier mijn bloggerjaardag.

Veranderende kilometers

Bij de start dacht ik niet aan een einddatum of hoe lang ik zou volhouden. Wel hoopte ik op een doorbraak, op iets anders dan alleen blogs schrijven. Wauw, wat is dat gelukt!

   Mijn liefde is uitgegroeid tot werk. Houtens Nieuws en vrijwilligersorganisaties houden me uit het bos. Werkelijk, door alle schrijfwerk wandel ik minder. Geen zorgen, nog elke dag raak ik de minimale 10.000 steps. Het verschil zit ‘m in alles daarboven.

Net als hardlopers aan hun sport ben ik verslaafd geraakt aan wandelen. Het liefst ga ik elke week een stukje verder. Het is door allerlei schrijfklussen echter omgekeerd gaan werken. De kilometers van buiten zijn kilometers op het toetsenbord geworden.

   Het schrijven gaat iets ten koste van het wandelen. Terwijl de benen echt in beweging willen en moeten blijven om verschillende redenen.

Krijg ik een mail van een nieuwe organisatie. Of ik hen wil versterken met mijn schrijfkunsten. Ik vrees met grote angst ‘nee’ te moeten zeggen. Hoe mooi het ook lijkt, want anders gaat het ten koste van mijn benen en de daarboven zittende bips.

De lijn

Ben ik toch zelf onder de indruk van hoe ik dat schrijf: de zittende bips. Tja, die zit veel meer, als zit daar ook mijn probleem. Het wordt daar achter namelijk opnieuw wat ronder. Niet alleen door zitten, geloof me. Het zit ‘m evengoed in chocolademelk en M&M’s. Daarom maakte ik afgelopen week bekend:

   ‘Chocolademelk en M&M’s komen er niet meer in.’

   ‘Wat dan nog wel?’, klinkt in driestemmig koor.

   ‘Lions!’

   ‘Wat is het verschil?’

   ‘M&M’s zijn verleidelijk door de mooie heldere kleuren. Lions daarentegen zijn saai, bruin en zo onregelmatig als wat. Ik hou van gladgestreken en netjes. Lions verleiden me niet. Die mogen blijven. Al het andere lekkers moet de deur uit.’

   ‘Ik word bijna bang,’ klinkt Marcel ineens onzeker en houdt zich stevig vast aan de bank.

   ‘Geen zorgen schatje, jij bent lekker, maar jij krijgt mij niet dik. Dat is je twee keer gelukt, daar ben ik nog vol van.’

   ‘Kwijl, heel romantisch pap en mam, maar chocolademelk kan ik niet aantrekkelijk noemen,’ verstoort Benjamin ons gesprek.

   ‘Ho! Chocolademelk mist inderdaad alle fleur en kleur. Het draagt wel onweerstaanbaar verleidelijke warmte in zich. Vooral in de winter, ook al was die niet streng. Daarbij, bedenk even je koude handen om een warme beker. Voel de damp opstijgen en een waas op je bril blazen. Na een slok glijdt de warmte in je buik. Warmte, dat is het. Het gaat bijna voorbij aan mijn love for colors. Maar oh, die calorieën.’

   ‘Dus drink je takkenthee, want dat ziet er heerlijk kleurrijk uit.’

   ‘Bij muntthee gaat het om de gezonde variant op vetmakende cappuccino’s en winterse chocolademelk. Balans, dat telt in het leven.’

   ‘Jaja, ooit goed gekeken naar de kleur van die thee? Het lijkt wel een beker…’

   ‘Zie ik er uit of ik dat wil horen?’

   ‘Nee.’

   ‘Hou dan nu je mond maar Benneman.’

Blijft stiekem de vraag: waarom ik M&M’s met moeite kan weerstaan en een Lion no temption at all is? Beide zijn chocolade, beide zijn zoet. Wie het snapt, mag het uitleggen.

Tot het antwoord let ik beter op de bips, want al zie ik ‘m niet, mijn spijkerbroeken spreken onhoorbare woorden. Zij zijn mijn weegschaal en vertellen me grenzen te stellen.

Grenzen

Wat me terug brengt bij de organisatie waar ik ‘nee’ tegen moet zeggen. Zo jammer. Ze past bij me als mijn lekker zittende spijkerbroek. Contacten die er waren voelen goed en veilig en een eerste ontmoeting door een interview raakte zelfs mij diep. Zeg dan maar ‘nee’.

   Of stel ik een antwoord uit. Neem bedenktijd om niet te snel op zaken vooruit te lopen. Soms komt een antwoord vanzelf. Wachten leidde vaker tot mooie uitkomsten.

Ondertussen maak ik boskilometers, blijf ik schrijven voor deze en gene en verlies me in blogs. Zelfs als ik door de vele teksten die ik schrijf mijn eigen verhaal soms niet zie. Het lukt me iedere keer weer met een simsalla-gewoon-doen een verhaal op mijn scherm te toveren.

Je las het net weer. Dank je daarvoor.

Ga je mee naar 9 maart 2020?

Vrouwendag

Hoe was jouw dag? Heb je van het weer genoten?

   Volgens mij was het beter dan voorspeld. Ik dacht dat regen deze dag zou vullen, maar ik zat vanmiddag op een muurtje, gebogen over zes pagina’s tekst, in de zon.

   Heerlijk hoor, even lucht en licht gepakt op deze spannende dag. Het kerkgebouw liet ik achter me liggen.

VROUWENDAG?

Voor de lezers die er niet bij waren:

   Vandaag, zaterdag 2 maart, organiseerde de kerk waar ik bij hoor een landelijke vrouwendag. Dat houdt in dat op vier locaties in Nederland vrouwen bij elkaar kwamen om te zingen, genieten, luisteren, lekker eten, creatief bezig te zijn en vooral bij te kletsen en lachen met elkaar. Allemaal heerlijke ingrediënten voor een onvergetelijke dag.

Naast mij, stapte Celine vanochtend de deur uit. Sinds zij meerderjarig is, gaat ze steevast mee. We zien het als een dagje voor ons twee. Lekker saampjes, de mannen achterlatend.

Oeps, niet dus. De deur wordt nog net open gehouden door manlief, want hij ging mee. Blijkbaar kent onze kerk niet voldoende muzikale vrouwen, terwijl er op iedere locatie een band nodig is. Dan ineens blijken mannen nodig. Aangezien de zanggroep op locatie Apeldoorn vaker gezongen heeft met mijn man als gitarist, werd hij er deze keer bij gevraagd.

   ‘Oké, je mag mee, maar alleen als je een jurk daagt,’ was dan wel de tegenprestatie.

   ‘Ja, maar…’

   ‘Ach laat ook maar, ik draag ook geen jurk,’ herstelde ik mijn uitspraak. Door mijn aandeel op deze dag, wist ik namelijk dat ik een wit shirt aan moest. Ik kon mijn favoriete jurk wel op een knaapje terughangen. Ik koos een rok.

STEUN

Al goed, alles bij elkaar kom ik zelfs op een vrouwendag niet van mijn man af, maar vind ik dat erg? Nee!

   Dat vertelde ik zelfs tijdens mijn programmaonderdeel. Het heeft er vooral mee te maken dat ik hem het meest aantrekkelijk vindt wanneer hij als gitarist zijn kunsten toont. Ik zwijmel altijd bij dat beeld.

Stiekem vond ik het vandaag extra fijn, dat hij er was. Want ik zei al: een onderdeel van deze dag was voor mij.

   Het zit zo: mij was gevraagd om een stuk tekst te schrijven voor een praatje van ongeveer vijftien minuten bij het thema Color Your World.

   Deze tekst zou door vier vrouwen, ieder op één van de locaties, voorgedragen worden. Dat ik het mocht schrijven vond ik een enorme eer. Mijn verhaal zou op vier plekken in Nederland worden verteld. Wauw!

TONEELSPEL

Het verhaal omlijstte verschillende attributen in verschillende kleuren die uit een koffer kwamen en die gekoppeld waren aan een Bijbelverhaal of Bijbelse betekenis. Het schrijven was geweldig, de ruwe versie goedgekeurd en kreeg de naam Kofferverhaal.

   Omdat het deels een toneelstukje inhield moest ik het voorspelen voor de sprekers, zodat zij wisten wat de bedoeling was. Alleen al het opnemen was een feestje op zich. We deden het in één keer en verstuurden het vergezeld door de tekst naar de vier dames.

Gekscherend had ik vóór het opnemen gezegd:

    ‘Als één van de sprekers uitvalt, durf ik te overwegen of ik die plek overneem.’ Of ik het al aanvoelde. Een spreekster viel af. Precies op locatie Apeldoorn waar ik als deelnemer aanwezig zou zijn.

Paniek! Wat had ik gezegd?

   Ik toonde mijn lief een stukje van het filmpje. Hij zei direct:

   ‘Als iemand het moet doen, dan toch jij! Het is jouw verhaal.’

   ‘Maar ik ben schrijver, geen toneelspeler!’

   ‘Irene, dit is jouw verhaal, jij moet dit doen.’

STUIKELEN

Dat is waarom ik zo blij was dat hij erbij was. Hij is een steun achter me. Zoals ook afgelopen week bleek. Ik had me ’s middags over de tekst gebogen, hopend op het plotselinge talent om teksten te kunnen onthouden.

   ‘Ik krijg die tekst nooit in mijn kop! Ik ben echt goed als schrijver, maar daar houdt het op,’ klonk ik al behoorlijk zenuwachtig.

  ‘Weet je wat er moet gebeuren?’

  ‘Nou?’

  ‘Jij zou ongelooflijk hard over je koffer moeten struikelen. Jij moet letterlijk binnen vallen.’

  ‘Als in mijn been breken om er onderuit te komen?’

  ‘Nee natuurlijk niet!  Maar als jij op je snufferd gaat, moet je direct improviseren. Juist van daaruit zie ik zo voor me dat jij het hele verhaal zo goed oppakt en helemaal los gaat, want dieper kan je niet vallen, jezelf herpakken eens te meer.’

  ‘Serieus? Jij wil mij op mijn bek zien gaan?’

  ‘Ja, omdat je dan de boel moet redden! En dat kan jij!’

  ‘Wauw, jij ziet het voor je. Weet je wie ik graag op mijn bek zie gaan?’

  ‘Nou?’

  ‘Jou! Als in: midden op die vrouwendag, plat op mijn bek. Bam! Een zoen!’

  ‘Oh, lekker, wat zullen ze daar van zeggen?’

  ‘Daar komen we maar op één manier achter.’

En de dag eindigde met gejoel!