zaterdag 28 december 2013

So Comfortable


Laatst liep ik de keuken in en botste tegen de buurvrouw van de zus van mijn moeders beste vriendin. Zo erg is dat niet, ware het dat ik net op dat moment ongegeneerd de onderkant van mijn bh goed trok. Ik weet niet hoe het bij jou is, maar zo’n kledingstuk kan behoorlijk rottig zitten.
   Ik dacht dat er niemand in de keuken was en ineens staat madam daar. Ik kreeg toch wel even een kleur, het zweet brak me uit. De buurvrouw van de zus van mijn moeders beste vriendin zal wel gedacht hebben.

Met andere woorden, ik mag de persoon tegen wie ik opbotste niet nader noemen. Dat doe ik dan ook vooral niet. Voor het gemak noem ik haar Aimée. Zo hoef ik niet steeds te herhalen dat ze de buurvrouw is van bla, bla, bla. Dat verhaal ken je nu wel.

Terwijl ik me tegenover Aimée excuseer voor het ongegeneerd frunniken aan de lingerie onder mijn  jurk, krijg ik een grote glimlach terug. Ze was er duidelijk niet van onder de indruk, zei zelfs: ‘Ja, het zijn soms wel ondingen hè?’
   ‘Echt wel!’ Ik was helemaal opgelucht dat ik herkenning vond bij Aimée en vertelde dat ik ook wel eens een bh-vrij-dagje in las. ‘Als ik toch de deur niet uit hoef en met een maatje mini rondloop, kan dat toch geen kwaad? Het liefst laat ik ze elke dag los in het hok, leve de vrijheid!’ Aimée lachte herkenbaar.
   ‘En dan moet je weten dat zoonlief laatst ook nog eens een heel opbeurende uitspraak deed.’
   Ze kijkt me nieuwsgierig aan: ‘Wat dan?’
   ‘Nou mama, zei hij, je boobies gaan wel hangen hoor. Dat terwijl dochterlief me er steeds vaker van overtuigd  dat ik echt wel grijs wordt. Heel fijn, kinderen! Ze zijn zo confronterend.’
   Dat ik langzaamaan grijs wordt, is oud nieuws, maar dat er iets gaat hangen? Dat kan maar één ding betekenen: ouderdom begint mij echt in haar bezit te krijgen. Dat is nog eens reden voor géén feestje!

   Aimée vertelde dat zij juist wel een beetje blij was, want bij haar was er wat volume bij gekomen. Tja, met wat gewichtstoename, komt het er ook daar aan, was mijn idee. Je lacht je rot, dit allemaal in de keuken van de kerk, of all places.

Dit gesprekje kwam later ter sprake bij mijn schoonouders thuis. Het was kerstavond. Vraag me niet hoe het ter sprake kwam, maar het volgde op een gesprek over etensbonnen. Mijn schoonouders hadden een heerlijke etensbon gekregen en verheugden zich op een romantisch diner voor twee. Gelijk hebben ze, lekker ongestoord dineren. Lijkt mij ook wel wat. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik het lastig vind om met een etensbon op stap te gaan. Ze dwingen me te gaan kijken naar tenten waar ik nooit aan zou denken. We komen er wel uit, maar met allerlei andere bonnen kan ik makkelijker uit de voeten.

Hierover pratend met mijn schoonmoeder, krijg ik een pakje van onder de boom in handen en zegt schonema een beetje schaapachtig: ‘Ik weet nu niet zeker of jij dit wel een leuk cadeau vindt.’
   Ik huiver voor een derde etensbon, doch de bijdehante Celine, die het hele voorgaande gesprek op de voet volgde, reageert met: ‘Oh nee, dat wordt dan voor géén bh!’
   Ze had het goed. Ik mag naar Hunkemöller en ik weet al wat ik ga zoeken: geen bh!

Eigenlijk hebben mannen het dan ook wel makkelijk hè? Geen gedoe met damesondergoed, panty’s of andere damesongemakken. Hoewel ik tegen Marcel blijf zeggen: ‘Jij zou ook eens een dagje ongesteld moeten zijn en een bh en een panty moeten dragen. Zou wel eens willen lezen hoe zijn blog dan zou klinken.



zaterdag 21 december 2013

Frontale botsing

De telefoon gaat. Zonder enig idee van rampspoed, neem ik o.
   'Met Irene.’
   ‘Dag, met Henk, hoe is het met jou?’ Ik herken de stem aan de andere kant van de lijn. Het is onze verzekeringstussenpersoon (leuk woord voor hangmannetje, zo noem ik galgje).
   ‘Hey Henk!’ is mijn enigszins verraste reactie. Hoe vaak spreek ik deze man nou eigenlijk? Waarom zou hij bellen? Wat is er aan de hand?
   ‘We hebben een probleem!’ hoor ik. Door mijn hoofd flits de vraag of alles goed is met de inzittenden.

De inzittenden van mijn auto bedoel ik dan. Mijn klein rood monstertje is uitgeleend aan een Amerikaans gezinnetje. Juist eerder deze week had ik naar Henk gebeld met de vraag of zij (met een Amerikaans rijbewijs) wel in mijn auto mogen rijden. Ja, dus. Vandaar dat ik een auto-vrije kerstvakantie heb. Mijn auto zelf is alles behalve vrij. Die gaat heel wat Nederlandse kilometers maken onder een paar Amerikaanse konten. Scheuren met die kar, was de bedoeling.

Oké, ik geef toe, zo auto-vrij is mijn vakantie niet. Het is vet nep!
   Er is naast mijn kleine ook een grote rode monster van de zaak. Die is mij te groot, maar och, als ik geen andere optie heb is ie vooral een goede tweede keus. Handig hoor, twee auto’s, naast dat het ook gewoon aso is. 
   Maar!!! De boodschappen doe ik zoals gewoonlijk gewoon met de fiets. Heel sportief!

Zo weet je nu: mijn karretje is uitgeleend aan een stel Amerikanen. Om precies te zijn, de dochter van mijn zus en haar gezinnetje. As we speak zijn niet alleen mijn zus en haar jongste zoon weer in Nederland, maar nu ook haar dochter en gezin.  Zij zijn allemaal overgekomen om kerst in Nederland te vieren. Dat wordt some Christmasparty!!! Eindelijk de familie van Hoof (mijn meisjesnaam) compleet. Na zoveel jaar (zes of zeven?) zijn we eindelijk weer eens samen.
 
Daarbij klinkt een grote serieuze ‘Dank God’. We zijn allemaal zo enorm blij dat ons mam er nog is. Het had anders kunnen zijn, na een beroerte op 23 oktober. Het wordt een kerst om te koesteren en van te genieten. Geen beter moment om in dankbaarheid samen te zijn. Mijn ouders samen met hun drie dochters, hun negen kleinkinderen en ook nog eens drie achterkleinkinderen. Ik heb er zin in. Het maakt me blij!!!

Zoals ik ook blij was om mijn aangetrouwde neef te zien toen hij de auto kwam halen. Ik legde de belangrijkste zaken uit, zoals welke brandstof mijn auto lekker vindt. Hoe de tank te openen en de papieren over te dragen. Voor ik het wist was meneer de Amerikaan weg en hoor ik nog mijn laatste woorden naklinken: “Take care of all of you and if something happens, let ik be my car that breaks down and none of you.” Hij verzekerde me: “Nothing will happen!” Een knuffel, een kus en weg was hij weer.

Nu onverwachts het bericht: “We hebben een probleem!”
   Voordat ik goed en wel kon vragen wat er aan de hand was, werd me verteld dat onze verzekeringstussenpersoon bij RitsRatsReklame langs wilde, maar de baas, meneer RitsRats was niet aanwezig en of ze dan nu bij mij langs konden komen. 
   Dat was het probleem? Geen botsing of zo? 
   Gelukkig!

Doch als jij weet, waarom zij komen of beter gezegd: wat zij meebrengen, dan zou jij net als ik gelijk zeggen: ‘Jullie zijn meer dan welkom! Ik ben thuis,’ en alles laten vallen om de deur te openen. Je weet het: Vrouwen en chocolade! Hier met die doos bonbons, gekregen van Assurantiekantoor de Raad en van Saane. Bedankt hè!!!

Nu denk jij opgelucht dat er geen sprake is van een botsing in deze blog. 
   Vergeet het maar. Die is er echt wel. Met zulke lekkere bonbons in huis is namelijk de botsing tussen Marcel, Celine en mij steeds weer bijna frontaal!
  

Ik proost op lekkere dingen, 
van betekenis zijn voor anderen 
&  gezellig samen zijn.

Fijne, warme, verrassende en gezellige kerstdagen voor jou!

zondag 15 december 2013

Jaloezie


Welkom in huize van Valen!!!!
   Laat je verrassen, laat je opvrolijken, laat je raken en geef je over aan de klanken die harmonieus door de ruimte zweven. Kom en hoor, kom en zie, kom en geniet op mijn zolder die zich vult met geluid van gitaar, piano en drumstel.

Applaus voor mijn guitarmate. Naast mij is de gitaar zijn grote liefde. Sterker nog, voor ik over hem  struikelde, was de gitaar zijn enige liefde. Kom ik dus stiekem misschien eigenlijk op de tweede plaats? Slik! Eigenlijk ben ik best een beetje jaloers, maar tegelijkertijd zijn grootste fan!

Duidelijk is dat zijn muzikale genen overgeslagen zijn.
   Hoor ik daar weer handgeklap? Nu voor onze pianiste die na vier jaar Keyboardles bedacht dat ze veel liever piano wil spelen. Wat mij betreft het mooiste instrument dat bestaat. Ik groeide op met piano. Al voor mijn ontstaan, was daar de piano. Waarschijnlijk zelfs vóór mijn twee oudere zussen en misschien moeder in papa’s leven waren, was er de piano? Piano, moeder, zus, nog een zus en toen ik. Hm, ik ga maar niet nadenken over mijn plekje in mijn vaders hart. Ik heb een plekje, dat telt.

Ik bewonder mijn papa. Pianospelen was en is zijn lust en leven.  Vroeger kon ik vanuit mijn kamer horen hoe zijn pet stond. Speelde hij ‘Oh when the saints’ of ‘Aloha hé’ dan was hij is een opperbeste stemming en klonk er vrolijkheid door het huis. Speelde hij ‘Er hangt een paardenhoofdstel aan de muur,’ dan wist ik  hem wat down en verdrietig. Tranen heb ik maar één keer in mijn leven achter die piano gezien. Andere keren verraadde zijn spel soberheid of opgewektheid.
   Eigenlijk was ik best een beetje jaloers. Ik wenst dat ik ook mijn gevoelens in pianospel kwijt kon en wilde pianoles. Daar was helaas geen geld voor. Wat bleef was  ‘Vader Jakob’ en de droom verlogen.

Om nu dochterlief haar eerste tonen te horen spelen op de nieuwe digitale piano. Nog maar een uurtje op zolder, alles aangesloten op de geluidsinstallatie klinkt daar Ludovico Einaudi’s  ‘Stella die Mattino.’ Bijna stroomt er een traantje over mijn wang. Ze speelt mooi. Mijn dochter! Ik ben fan!      
   Iets waar ik van droomde kan ik haar bieden en voel een beetje jaloezie door enorme genot heen.

Veel tijd om een traantje te laten heb ik niet, want voor ik het goed en wel besef geeft er eentje een roffel  op zijn nieuwe digitale drumstel. Mijn hart maakt een sprongetje. Mijn little drummerboy gaat los. Staande ovatie!
   Hij heeft alle reden om los te gaan.  Na een paar jaar drummen op een echt drumstel en alleen tussen 4 en 6 en maximaal een half uur per dag (vanwege geluidsoverlast) kan hij nu onbeperkt drummen. Drumuren zullen worden gemaakt, dat is zeker.  Geluid is in te stellen via een installatie of hij doet een koptelefoon op! Wat een uitkomst!

Ik zie ondertussen hoe zijn hele lichaam heen en weer veert op het  ritme van zijn spel. Zijn rechterbeen bedient de basedrum in een strak tempo als zijn andere been de open hihat bedient. Of hoe hij met de drumstok slaat op de crash. Het samenspel van benen en armen, vind ik indrukwekkend! Er zit ritme in dit kind al vanaf zijn geboorte. Jaloers ben ik niet, ik gun hem dit plezier in percussie, wat ik totaal niet heb. You go man, you go!!!

Als ik ontroerd mijn gezicht afwend, wordt het geluid van dochter en zoon ineens afgemaakt door gitaar ondersteuning.  Papa speelt, nu alles goed werkt en klinkt, zijn eigen partij in dit muziekstuk. Een ongelooflijk spel van gitaar, piano en drums klinkt op en mijn zolder verandert in een concertzaaltje. Stralende gezichten werken hier samen. Zonder woorden, zonder oefenen, een perfecte combo! Ik ben dolgelukkig. Mijn droom is uitgekomen, een huis vol muziek.
 
Mij wacht een ander concert. Pannendeksels, bestek gerinkel, een doek over het aanrecht, een vaatwasserdeur die zich sluit. Het zijn de instrumenten die ik bespeel, het klinkt voor geen meter.

Ik crash! Ik ben ineens groen van jaloezie!!!



zaterdag 7 december 2013

Blootje

Vanaf 2 mei 2014 is mijn boek ‘Vanuit mijn eierdopje’ te koop.

Deze blog, waarin oppassen op een peutertje soms echt behelpen blijkt, is daarin terug te vinden, samen met 25 andere blogs.

Ik garandeer je een lach, bij het lezen van elke blog hier, maar misschien wel een grotere lach bij het lezen van mijn boek. Daar zijn namelijk mijn beste blogs te vinden.

Wil je mijn boek bestellen? Klik dan op de foto van mijn boek en je komt vanzelf op de site van boekscout.

Een echte fan bestelt ‘m!