Groeps-chat

Zit jij al in één of meerdere WhatsApp-groepen?

   Zo ja? Dan hoor je er helemaal bij! Het is echt hot! Letterlijk als in modern en figuurlijk omdat je er je handen aan vol kan hebben. Het werkt snel als je vlug een reactie van de anderen wilt ontfutselen. Sneller dan email in elk geval en dat willen we tegenwoordig – snelheid.

De ‘plings’ uit mijn telefoon volgen elkaar regelmatig in rap tempo op. Ik lach er meer en meer om. Ik heb namelijk geleerd om die dwingende geluiden af en toe te negeren. Ik ben baas in eigen telefoon, vrij om te reageren of niet. Zo handig! Negeren of reageren. En ben ik in andermans ogen te langzaam, kunnen ze altijd nog bellen. Echt waar! Je kan bellen met een telefoon!

Baas in eigen telefoon betekent voor mij de bewuste keus óf ik wel in een nieuwe groep zitting wil nemen. Een ander kan mij er wel bij willen, maar hé, wat als ik dat niet wil?

   Waarom wordt mij niet eerst gevraagd of ik in een groep wil? Daar is niets mis mee. Mij er zondermeer in knikkeren, vind ik gewoon schokkend.

   Ik bedoel maar: op het moment dat een grappenmaker mij opneemt in een groep, ziet iedereen automatisch mijn nummer. En bedankt! Waar ik op Facebook kan regelen dat niemand zonder mijn toestemming mijn naam kan taggen (toevoegen) in een nieuw bericht op mijn tijdlijn, kan je via WhatsApp gewoon doen wat je wilt. Dat zou verboden moeten zijn. Daarom hier de vraag: vraag me in het vervolg eerst of ik wel in je groep pas!

Aangezien ik die keus tot nu toe niet krijg, stap ik er soms net zo snel uit als ik er in geknikkerd word. Onder andere omdat de groepsgrootte me doet schrikken. Hoe groter de groep, hoe meer berichten. Zo wordt het die hotline, die ik in het begin noemde. Al die berichten die ik dan moet lezen en bijhouden… ik kan er maar druk mee zijn. Daarbij loop ik automatisch het risico dat mijn telefoon wordt volgegooid met mega veel ongewenste foto’s. Het is mijn reinste SPAM!

  

As I speak, hoor ik ‘pling’. Ja, hoor, ik ben doodleuk in een groep gepropt. Gelukkig zit ik er als de kippen bovenop, bekijk de groep en reden van invoering en bedenk: ik ontprop me er met evenveel gemak weer uit. Houdoe!

   Ik bekijk gelijk even in welke groepen ik nog meer ongewenst zitting neem en tref twee groepen aan waar ik per direct afscheid neem. Zonder ‘gedag’, zonder te zwaaien, zonder knuffel of smiley. Ik ben weg! Leve de mobiele vrijheid! Het voelt heel goed, moet ik zeggen, ik krijg er lol in!

Zie ik ineens de ‘van Valen fun’ groep. Fun? Daar heb ik lang niets van gehoord. Ik ben zelfs de fun vergeten. Bij bestudering van de gesprekken besef ik dat er een groot gemis is aan diepgaande berichten. Wat had ik ook gedacht bij dit stelletje debielen.

   Ik herinner me ineens dat Marcel binnen een week op de vlucht was geslagen. Hij verdween op mysterieuze wijze uit de groep. Nu begrijp ik het: hij werd (terecht) gek van de nutteloze berichten en werd horendol van alle meldingen op zijn werk. Hij ontdekte de ‘groep verlaten’-knop.

De laatste keren dat ik in deze groep vroeg om de mening van anderen, kreeg ik nooit antwoord. Met het idee: wie-zwijgt-stemt-toe, nam ik zeer makkelijk beslissingen en werd unaniem mijn idee aangenomen. Zware discussie waren hier niet aan de orde en onnodige foto’s werden niet gedeeld. Zo moet een groep zijn! Ik voel geen enkele reden om hier mijn koffers te pakken en blijf lekker zitten waar ik zit. Ik zeg volmondig ‘ja’ tegen mijn gezins-groepsApp.

Het is tijd om de groepsfoto te veranderen. Zo kom ik bij onze groepsinformatie, waar te zien wanneer de groep is aangemaakt en zo meer.

   Ineens wordt me pijnlijk duidelijk waarom hier geen zware discussies worden gevoerd, maar wel aan de keukentafel. Ik begrijp waarom ik unaniem mijn beslissingen kan nemen. Zonder een kus, een zwaai of zelfs maar een knipoog, zijn alle andere leden vertrokken.

Ik ben hier helemaal alleen!

Eén woord

Eén afbeelding zegt meer dan 700 woorden.

Cultuuruitje

Hoe jaloers kan ik zijn! Op mijn kinderen nog wel! Ik wil zelfs weer naar school!

Het heeft alles te maken met het bestaan van de EXPRESSIEKLAS. Deze klas staat garant voor extra uren tekenen, handvaardigheid, muziek en drama. Natuurlijk kozen onze kinderen voor die klas. Met de creatieve geest van mijn man + mijn creatieve handen is bij ons nageslacht artisticiteit in het kwadraat ontstaan.

Bij de verhalen van wat de jongelui doen in deze klas, luister ik intens jaloers mee.

    Vooral mijn dochter, Celine, kon toen zij nog in deze klas zat, honderduit vertellen over alle creatieve uitspattingen die wij pas werkelijk zagen tijdens de eindpresentatie. Het was het wachten waard.

Nu is het Benjamins beurt. Hij vertelt minder over zijn bezigheden. Dat maakte de verrassing van de eindpresentatie van vorig jaar extra groot. Hij blies iedereen uit de stoel tijdens een optreden met zijn klas. Niet alleen Benjamin straalde van trost.

    Nu nog één presentatie te gaan, wat wacht ons later dit jaar?

Hoe dan ook blijft bij mij de neiging bestaan om school maar eens te bellen. Ze kunnen toch wel een extra tafel en stoel in de klas zetten? Ik wil weer naar school!

    Wacht! Zeg ik dat? Ik, die way back school echt haatte. Ik ging niet graag naar school. Never did, never will, is mijn idee.

Maar als de expressieklas nou 30 jaar geleden had bestaan? Dan had school er voor mij heel anders uit gezien: leuker! Doe mij vooral handvaardigheid en tekenen. Ik laat graag mijn handjes wapperen, zeker als het in het handvaardigheidslokaal of met de verfkwast in de hand is.

    Muziek is dan weer wat minder, hoewel ik daar heus wel wat van zal maken. Zingen vind ik sowieso heerlijk! Ben ik blijven doen.

    Het vak drama, dat mogen ze houden. Ik kan natuurlijk niet overal goed in zijn. Het heet niet voor niets zo. Acteren kan ik, maar teksten onthouden is mijn drama! Kijk naar mijn rol als moeder, die ziet er goed uit toch? Als ik echter eindelijk de juiste woorden heb geleerd, heeft het kind weer een groeispurt achter zich gelaten, kan ik mijn tekst weer aanpassen.

Nu ontving ik vorige week een e-mail over een cultuuruitje van de klas van Benjamin. Dat zou ook goed staan in mijn agenda, want weet je wat ze gaan doen? Ze gaan naar Amsterdam. Dat wil ik ook! Ze beginnen met het Foam museum. Het wat? Het Foam museum. Dat is het Fotografiemuseum Amsterdam. Nu begrijp ik gelijk de naam Foam. Googlen is zo handig!

    Alsof dat niet genoeg is, gaan ze ook naar het Rijksmuseum. Of all! Nu wil ik nog zekerder mee. Late Rembrandt here I come!

Ik ga die e-mail van school maar eens beantwoorden met: is er niet één stoel vrij in die bus? Ik beloof me aan te passen aan de rol van puberale leerling. In some way ben ik puber gebleven, vooral die teksten ken ik nog wel. Gewoon zeggen wat in me opkomt. Kan ik! Dat is aardig mezelfs.

    Met mijn lengte val ik zeker niet op, eerder val ik weg. En niet onbelangrijk: ik ken de jongens van deze klas allang. Ze zijn allemaal bij me over de vloer geweest. Ze hebben bij ons gegeten, muziek gemaakt, spelletjes gespeeld en hebben elkaar zelfs overhoop geschoten in mijn tuin.

    In deze klas met zo’n twintig meiden zal het de zes jongens heus niet opvallen dat er één meisje meer tussen zit. Ik denk niet dat hun oog op mij zal vallen.

Ik zie mezelf al zitten in die bus. Lekker tussen iedereen in en opgaan in mijn puber-rol? Met mijn mobieltje spelen kan ik ook. Selfie-les heb ik gehad. Spelletjes download ik nog wel even voordat we gaan. Genoeg te doen op dat ding. En als ik even geen zin heb, kan ik nog even wat nieuwe functies ontdekken, want met de S5 kan weer meer dan met een S4. Zie je? Ik pas perfect bij deze mobiele-tijdperk-kids.

Ik beloof alleen niet dat ik me koest zal houden. Tussen al die hormoonbalen, zullen ook snel mijn hormonen opspelen. Die beestjes (hormonen dus) werken besmettelijk. Misschien zal ik uiteindelijk als grootste puber uit de bus komen.

    Daarbij neem ik het risico dat ik ook de grootste straf krijg. Mag ik honderd keer schrijven: IK MAG MIJN HOOFD NIET UIT HET LUIK VAN DE BUS STEKEN!

    Zal ik maar vast beginnen met schrijven?

Koninklijke Piepers Nederland

Blijven ze nog langer piepen? Voor de tweede keer binnen één week word ik uitgenodigd om een korte vragenlijst over hun dienstverlening in te vullen. Alles best, maar ik schrijf liever een recensie. Als zij hem nou ook leuk vinden, krijg ik misschien gratis kaarten voor het Rijksmuseum. Zij zijn tenslotte hoofdpieper, ehm, sponsor van dat museum.

De in te vullen vragenlijst gaat over mijn bezoek aan een KPN XL winkel. Ik was daar vorige week te gast, want mijn smartphone liet geen ‘piep’ of ‘pling’ meer horen.

   Mijn grootste angst was gemist te worden. Dat moest vooral snel opgelost worden.

Vandaar KPN XL. En XL is ie! Zeker als het ging om het aantal mannen dat daar liep. Ik mistte girlpower en bracht daar maar gelijk verandering. En hoe! Ik scheurde de parkeerplaats op. Zette de motor af, deed mijn gordel los, opende de deur en stak één voet in een rood glimmende pump met stiletto hak uit de auto. De andere voet volgde gehoorzaam. Ik stapte uit, streek mijn fleurig rode damesjas in de plooi en sloot de auto af. Moet ik echt zeggen welke kleur mijn rode monster heeft?

Ik voelde me Miss Congenialty bij het naderen van de voordeur. Ken je haar niet? Ze is in werkelijkheid een ruige, stoere, politieagente; de enige echte kerel in haar corps. Met haar boeren, winden en rochels overtreft ze elke vent met wie ze werkt. Haar opdracht: undercover meedoen aan de Miss Verkiezing. Na een mega make-over, stapt ze op de rode loper… en valt je mond werkelijk open. Wat een wijf! Echt een leuke film.

  

Zo ging ik over de rode loper de winkel in.

   Wacht… Was er wel een loper? Als die er al was, was ie vast groen.

Ik liep zelfverzekerd recht op de man af, die bij de ingang achter een desk stond. Zou hij mijn hand kussen?

   Nee, dus. Hij vroeg me naar mijn probleem. Moest ik daar werkelijk mijn huwelijksproblemen neerleggen? Ik kwam toch vanwege mijn broken Phone?

   Ondertussen schond hij ook nog mijn privacy, door te vragen naar mijn vergrendel-code. Het lef!

Alsof het niet erger kon, bleek mijn telefoon onherstelbaar dood en deden de geschatte kosten me naar adem happen, maar bleek ook mijn abonnement binnenkort af te lopen en kwam ik in aanmerking voor een vervangende telefoon. That’s some service.

Doemde een nieuw probleem op.

   ‘Mevrouw, is uw man er ook? Want als opperbaas van RitsRatsReklame B.V. en daarmee uw abonnementhouder, moet hij toestemming geven.’

   ‘Uhm, mijn man.’ Ik draaide me om, maar zag hem niet. Vervolgens keek ik even in mijn tas en rommelde wat tussen deodorant, agenda, sleutels en ander ondefinieerbaar spul. ‘Hij zit ook niet in mijn tas. Ik denk dat hij aan het werk is.’

   ‘Kan u hem bellen?’

   ‘Nee!’ Ik wees op mijn zojuist afgeschreven telefoon.

   Onmiddellijk schoof de verkoper een andere telefoon onder mijn neus. Zo kon ik de baas bellen met de vraag of hij verschillende paperassen kon mailen en snel, want ik was nu toch wel lang genoeg onbereikbaar.

In afwachting van de benodigde papieren mocht ik plaatsmaken op de luxe bank midden in de XL winkel. Ik werd voorzien van een kopje thee en mocht televisie kijken. Alles om me thuis te voelen.

   Ik wilde al bijna in mijn neus peuteren, mij laarzen uit trekken en… hou me in. Ik was toch Milady? Wat denk ik wel en dan ook nog verraden dat ik helemaal geen pumps aan had.

   ‘The Bold and the Beautiful is op vier,’ hoorde ik plotseling achter me en kreeg een afstandsbediening in handen gedrukt. Doe mij maar National Geographic.

    

Tot ineens, na wat heen en weer gezap en een tweede kopje thee, een verkoper me vraagt:

   ‘Kent u deze man?’

   ‘Marcel! Wat ben je klein geworden!’

   Vanachter een A4tje met een kopie van het paspoort van mijn man komt de verkoper tevoorschijn.

   ‘Je herkent hem als je man, dat is mooi.’

   ‘Gelukkig wel! Is ie niet knap?’

De verkoper hield wijs zijn mond en regelde dat ik een half uur later de winkel uitliep met een smile en nieuwe Phone.

   Nog amper de sim verwisseld en de telefoon aan, begint dat ding toch te piépen!

   Mijn dag was direct nog beter: ik ben gemist!

Hotelmanager

Heb jij enig idee hoe goed wandelen voor je is? Niet? Kom, ga het ervaren, naar buiten jij!

    Ervaar  de weldadigheid, ontspanning en verfrissing. Voel hoe verrassend en verkwikkend buiten zijn werkt. Wandelen laat mij onbezorgder achter dan toen ik de deur uit ging. Ingevingen komen juist buiten beter binnen. Tijdens mijn laatste wandeling kreeg ik een inspiratieboost en ontdekte: I have a dream!

Als je me vroeger vroeg wat ik later zou willen worden, zei ik steevast: verpleegkundige. Ik ben het niet geworden. Hoewel ik vast een goede zou zijn geweest. De droom vervloog bij de ontdekking dat ik niet gemaakt was voor onregelmatige werktijden. Dan weer een vroege (lees: echt vroege) dienst, dan weer een late dienst, dan weer een dagdienst om de volgende dag weer ’s avonds te moeten opdraven. Veeg mij maar op!

Daarmee veranderde mijn antwoord bij dezelfde vraag. Ik wilde thuis-blijf-moeder, nee, oma worden! Laat ik nou voor het laatste eerst het eerste moeten worden. Daar kozen we dan ook voor. Geloof me, dat bleek de beste volgorde.

Na zestien jaar thuis-blijf-moederschap, zeg ik volmondig dat ik geen spijt heb gehad van deze keus. Natuurlijk wilde ik mijn kindertjes wel eens ondersteboven aan een spijker hangen of in een kussenhoes proppen en er hard tegenaan leunen. Soms zelfs dacht ik eraan ze terug te proppen in mijn baarmoeder.

    Maar toch: kinderen hebben is... een topbaan!

Zeker nu ik er af en toe gewoon op los kan wandelen. Sinds de kinderen nooit meer mee willen, ga ik er  lekker zelf op uit. Gewoon omdat het kan!

    Ze zeggen: grote kinderen grote zorgen. Ik zeg: grote kinderen, grote vrijheid! Want als er dan even geen zorgen zijn, trek ik er op uit. Heerlijk! Jas aan, das om, muts op en last but not least wandelschoenen aan. Klaar voor weer en tocht op de teller. 

    Die tocht mag nooit onder de zeven kilometer uit komen. Al moet ik daarvoor een extra rondje in mijn tuin lopen, de zeven moet gehaald! Dat het iets te maken heeft met een dwangneurose of andere gekte, daar hoor je mij niet over.

Waar je me wel over hoort is dat ik tijdens mijn laatste wandeling een ingeving kreeg, waar ik zelf van tegen de boom viel. Vraag je me nu wat ik wil worden, dan blaas ik jou de sloot in: ik wil hoteleigenaar worden.

Het komt allemaal door een prachtig hotel waar ik langs liep. Het was grandioos. Ik heb de kamers niet geteld, maar het waren er veel! Sommigen waren heel ruim, anderen heel knus. Dan weer lagen de kamers dicht bij elkaar, dan weer verder van elkaar. Sommige kamers waren zo diep als het pand. De een had enorme ramen, de volgende kleine luikjes. Verschillende kamers werden helder verlicht door de zon, waar aan de achterkant geen zon kwam. Je moet er maar van houden.

    Voor ieder was er wat wils. Het leek er zelfs op dat elke kamer naar eigen believen van de gasten was ingericht. Ik kan me zo goed voorstellen dat elke gast zich thuis voelt en misschien liever nooit meer vertrekt. Ik zie de gasten in al hun verschijningen, geuren en kleuren, met hun eigenheid en gekkigheid, met hun schoonheid en soms griezeligheid, het hotel bewonen en er met elkaar genieten.

Als het mijn hotel was, zou men inspraak krijgen in de bouw. Geen stroobreed zal in de weg liggen om de gasten te horen. Willen ze een dakpan wat schuiner, een muurtje wat breder, een kamer wat groter of zelfs een hooizolder…?

Goed plan! Die komt er. Ik zal er zelf niet lang vertoeven, maar voor wie een nachtje romantisch wil rollebollen met stro tussen de billen? Ga je gang. Hoewel ik me ook voor kan stellen dat de kleintjes het geweldig zouden vinden om te spelen met de hooi… hatsjie… balen.

Voor mij is belangrijkste dat ik weet bij wie ik moet zijn met mijn bouwtekening en foto van het te bouwen hotel. Marcel natuurlijk! Die man van mij zegt altijd dat hij alles kan. Mooi! Kan hij zorgen voor: planken hout, afgezaagde boomstammen, plantenstengels, oude dakpannen, houtblokken, stenen met boorgaten, bamboe- en rietstengels.

Zo denkend over alle benodigdheden, weet ik ineens de naam van mijn hotel: Krioelotel!

    Deze lente moet ie klaar zijn, mijn insectenhotel!