Pic de Gleize, Gap

Wat schrijf ik
als woorden schieten
maar tekort
Als zinnen zeggen
maar te weinig
Als beelden beschrijven
maar ontoereikend
De indruk zwaar
eronder
ik

… lees je op Instagram bij foto’s van onze bergwandeling van Col naar Pic de Gleize in Gap. Voor de niet Frans sprekenden: ‘pic’ is bergtop , ‘col’ is het hoogste punt tussen twee bergen. Als ik dat fout heb, do't shoot, zo leerde ik van manlief. Mijn Frans reikt niet verder dan ‘une baguette et s’il vous plait’ en waarschijnlijk schrijf ik dat zelfs verkeerd. Wat telt is dat je me begrijpt, want een check doe ik niet. Ik wil zonder verdere afleiding door, wat al geen koud kunstje is, want mijn gedachten vliegen alweer alle kanten op.

Plattelandswandelaars
Ik pak er even mijn vakantieschrijfsels bij, want wat schreef ik over deze wandeling? Ah kijk:
    Zei ik pauze-dag? Wat is dat? Komt Marcel aan:

    ,,Zullen we deze beklimming naar Pic de Gleize doen? Het moet prachtig en ‘moyen’ zijn.”

Ik herinner me dat ik dacht: ‘Moyen’ (gemiddeld)? Kunnen wij dat aan als korte afstandswandelaars op super vlak land en vergezichten die reiken tot het volgende bos, de snelweg en windturbines in de verte? Ik hou van ons egale landje en het einder dat houvast biedt. Of de kilometers die we in het Hollandse in onze benen propten voldoende zijn voor deze ‘moyen’ bergwandeling in La France, betwijfel ik daarom zeer. Het gaat volgens het boekje om zes kilometer in tweeënhalf uur met een stijging we 443 meter tot de top op 2161 meter.
    ,,We gaan gewoon en ontdekken al doende of we moyenwandelaars zijn,” klonk ik stoer en bond mijn schoenen onder.

Geklingel
De autoroute naar Col de Gleize kwam als boven moyen uit mijn test. Onze camping lag op 800 meter hoogte en de Col op 1691. Per 100 meter stijging toonde de weg zich smaller en haarspelderiger dan mij lief is. Als ik het stuur in handen had, draaide die rechtsomkeert. Gelukkig beheerde manlief het stuur en reed met een zelfverzekerdheid die als het ware de auto deed opbollen hoger en hoger tot de Col waar we onze rugzakken opbonden en go!
    Amper 50 meter op weg, ontdekten we een vrouw die met verf en kwast de omgeving vastlegde. Ik legde haar weer vast op mijn manier. Het zag er zo sereen uit, een gevoel dat de bergen sowieso in me opriepen.
    Per stijgende decameter steeg onze verbazing en verwondering over deze wandeling en op zo’n twee kilometer kwamen we overeen: dit is onze mooiste wandeling ooit. De vergezichten reikten met elke stijging verder en dieper. Het boslandschap maakte ruimte voor ruigere grond en grasland. Gedurende de hele route vergezelde geklingel ons; dan weer dichterbij dan weer verder weg. Tot een kudde runderen met hun logge lijven ons de weg ontnam. Vijf van hen droegen een bel.

Gemis

Op datzelfde moment klonk geknor in mijn buik.
    ,,Lunchtijd!", riep moi.

    We vonden een plek onder een boom met uitzicht op de kudde. Achter ons de helling naar de top, voor ons het dal en in onze handen une baguette. Al gauw vervolgden we met nieuwe energie onze route. Met steilere paden en alleen nog losliggende stenen onder ons, steeg onze concentratie en het gehijg. Dit was dus moyen… en het uitzicht? Fenomenaal!
    Op de foto’s mis je de wind die met je krullen speelt, het temperatuurverschil en de vesten. Die vesten misten wij ook. Dat besefte ik toen mensen met vesten aan ons in omgekeerde richting tegemoet wandelden. Natuurlijk, boven is het kouder. Oeps, vergeten. Dan de kou maar omarmen in de wetenschap dat het op campingniveau ruim 31 graden is.

    Ook mis je op de foto’s de grootsheid en diepte van het uitzicht en de minuscule auto’s in het dal. Eens kijken of ik het in elf woorden weet te vatten:

Bergen
maken stil
ik nietig wezentje
wat dacht ik eigenlijk?
grootheidswaanzinnigheidsverlies

Die is leuk voor ‘hangmannetje’.

    We mogen best vaker op een berg staan, omlaag kijken en bedenken waar we nou toch allemaal mee bezig zijn. Ach nee, ik wil pessimisme over de wereld, mijn uitzicht hier niet laten bederven. En door, want daar…

    Ja, we zijn er, op de pic!
    Stilte

    Allesoverheersende stilte.

Pauzedag
Ik legde een steen. We overwogen door te gaan en er acht kilometer van maken. Maar nee, dit was onze grens, we deden hier al tweeënhalf uur over en moesten nog terug. Bovendien: de route door, droeg het predicaat ‘facile’ (moeilijk). Toch maar niet.
    In mijn vakantieschrijfsels staat:

 

Mooiste

Beklimming ooit

Bijzonderste wandeling gelopen

Uitzicht wonderlijk, stilstaan op

Top

Dan morgen maar pauzedag.

En ik lach, dat is waar ook. Voordat we naar Frankrijk vertrokken, spraken we af, regelmatig een pauzedag in te lassen. Een rustig-aan-dag, want wij neigen naar onszelf uitputten. Gewoon omdat we alles willen zien, de hele omgeving willen kennen, doorpakken. Om vermoeider dan we gingen thuis te komen. Maar vertel eens, hoe blijf je hangen op de camping als de omgeving zo mooi is? Wij kunnen het niet…

    Wij willen alles, nou ja alles?

    Het moyenne.

ps. meer foto's en later vandaag de laatste foto's van deze wandeling.