Sneeuw wit

Nou lekker dan! Zou het gaan sneeuwen, is er geen sneeuwvlok te zien.

Heb ik daar flink gewerkt aan een nieuwe blog. Helemaal klaar, sneeuwt het niet! Ik wist het: een blog vooruit schrijven is niet handig! Doe ik nóóit meer. Nu ja, hij is klaar, dus ik plaats ‘m. Je leeft je maar even flink in.

Wit… zo dacht ik dat de tuin er bij zou liggen. Wéér de oersaaie kale boel bedekt onder een nog saaiere laag witte sneeuw. Wéér de confrontatie aangaan met sneeuwvallende vlokken. Meer en meer bekruipt me de angst, het intense gevoel: de winter gaat nooit meer voorbij.

Wat er allemaal niet, of eigenlijk wel, bij me opkomt als ik naar deze witte wereld kijk…

Sneeuw, sneeuwwitje, kou, ijsberen, warme chocolademelk, de kerstboom met kerstballen, mutsen, dassen – hoe dikker hoe beter - handschoenen, thermoleggings, dubbele vesten, dikke winterjas. Eigenlijk gewoon alles wat met dikke warmte te maken heeft. Daarbij de strijd om mijn koude voeten steeds weer warm te krijgen. Wat niet echt lukt en zo ga ik één keer lekker zeuren in mijn blog: BAH, BAGGER, YAK aan winterse buien! Niet dat het oplucht, maar oké. Ik heb het geprobeerd.

Het is niet alleen kommer en kwel. Prachtig hoor een donsdekbed die mijn tuin bedekt. Alsof er pluisjes uit de lucht vallen en de aarde willen verstoppen. Waarvoor?

Voor de lente? Weg ermee… de lente komt ook wel zonder sneeuwpret. Sneeuwprut, dus eigenlijk.

Dan te bedenken dat er in sneeuw ook een wonder verborgen ligt: geen twee sneeuwvlokken zijn gelijk. Zoals ook geen twee mensen gelijk zijn. Wonderlijk ja! Bij grote sneeuwvlokken kan je het zelfs met het blote oog zien, zo vertelde ons meiske bij een vorige sneeuwwoede aanval. Je kon zien hoe een vlok er uit zag.

Als om mezelf op te peppen zeg ik tegen mezelf als ik naar buiten kijk: Sneeuw is mooi!

Of ik stel me een onaangeroerd tuinpad voor me. Als zet ik bijna een stap op een wolk. Een wit smetteloos tapijt maakt dat het voelt alsof ik een overtreding bega door daar overheen te lopen. 

Ik zet de eerste stappen, kijk achterom en zie: Er zit een hartje in het profiel dat ik achterlaat. Hoe lief!

Maar ik haat het gewoon, sneeuw!!! Ik loop me er enorm over op te winden. Mijn fiets blijft weer binnenschuurs. Ik ben als de dood om betrokken te worden in een glijpartij. Ik zit zo gespannen op de fiets, vanwege valangst en wat volgt? Ik val!

Terwijl zoonlief precies het tegenovergestelde is. Hij fietst er steeds als een haas vandoor. Slipgevaar trotserend is hij bij school als ik aan kom geglibberd. Hij gooit nog net geen sneeuwbal, hij weet de afspraak: geen sneeuwballen gevecht, omdat ik in de herfst al een bladerregen heb doorstaan. Vond ik veel aantrekkelijker. Ik ril bij de gedachte aan een enkel sneeuwvlokje in mijn nek. Brrrr…

Na buitenhuizige sneeuw worstelingen weet ik me graag veilig thuis. Heelhuids genietend stevige grond onder de voeten. De winter buiten latend, het knusse binnenleven, kaarsjes aan, handen geklemd om een beker koffie, koude voeten tegen Marcel aan gedrukt, heerlijk warm worden. Het mooiste van winter: THUIS ZIJN! Waar de paden begaanbaar blijven, ongeacht welk weertype.

Even koester ik warme gedachten aan mijn schoonmama. Ze kent mijn winterhaat en denkt bij vallende sneeuw altijd even in mijn richting: Och, wat zal Irene weer heerlijk genieten. NOT. Mijn telefoon zal snel bliepen, want een lief, bemoedigend smsje volgt. Ben bang dat dit jaar de laatste nog niet geweest is.

Zo op haar manier, helpt ze me de winter door en dacht ik vandaag even aan haar terug, want ze zou vast ook aan mij hebben gedacht. Dat is nog eens een warme gedachte!

Nu, weg met de sneeuwpracht. Weg met de winter. Weg met de kou.

Eén ding is weer meer dan duidelijk: Ik ben sneeuwwatje!

Valentijn

Wat was het de 14e een liefdevolle drukte op Facebook. Je zou denken dat iedereen van iedereen houdt! Lieve woorden, teksten, plaatjes en foto’s waren niet van de lucht. Al weken eerder straalden de winkels me in een rode waas toe. Als schreeuwden ze: “Koop mij, koop hier! Vergeet je geliefde niet!” Alsof ik dat zou kunnen?!

Ik mag er niet om liegen, ik vind het alles erg overdone. Wat een commerciële business. Ik vraag me af of winkeliers wel enige echte liefdevolle gedachten hebben bij het scannen van de producten of vooral de binnenkant van hun kassa op het oog hebben. Vooral nu in tijd van recessie.

Mijn beetje negatieve houding ten opzichte van Valentijnsdag wordt behoorlijk gevoed door mijn wederhelft. Vind je dat ik nogal onvriendelijk denk over deze dag? Dan heb je mijn liefje zeker niet gehoord.

Zo zegt hij: “Het is een dag voor de geheime liefde.” Tja, Marcel ♥ Irene is totaal geen geheim, dus ons kan ik schrappen.

Dan smoest hij: “Elke dag zou Valentijnsdag moeten zijn. Waarom moet dit zo nodig één dag in het jaar?”

Alsof ik elke dag een Valentijn-verrassing krijg?! Nee, dus! Elke dag een kaart lijkt me geweldig. Meneer weet dat ik post koester. Trouwens, toen ik een poos geleden vertelde dat Valentijnsdag zich weer opdringt, schrok hij. “Toch niet morgen?”

Waarop ik verdwaasd vroeg: “Morgen? Nee!”

Hij leek serieus opgelucht, maar verklaarde zich niet nader. Een dag later vond ik post op de deurmat. Een kaart van hem! Het was natuurlijk per ongeluk bewust niet verstuurd met Valentijn.

Met de gedachte: als ik toch niets hoef te verwachten, waarom zou ik dan wel de ander verwennen? Loop ik langs een kaarten carrousel en zie wel hele leuke kaarten. Oké, voor de kids dan. Zij mogen toch wel op deze speciaal apart-gezette-dag weten dat ik verkikkerd op ze ben?

Of wordt Marcel dan toch ook jaloers? Goed, ik zoek er ook één voor hem. Thuis beschrijf ik ze met lieve woorden.

Blij dat ze waren!!! Hoewel? Eentje kijkt wat beteuterd. Hij zegt: “We zouden toch niets doen met Valentijn?” Resoluut klinkt mijn: “Jij zou niets doen met Valentijn, ik heb niets gezegd, dusssss?”

Treur maar niet. Ik ben wel verwend. Ik kreeg een zelfgemaakte kaart van mijn kleine kerel. Je had hem eens binnen moeten zien komen: brede glimlach, handen achter de rug. Zijn hele lijf zei: Ik verberg (n)iets voor jou hoor!

EN!!! Ik kreeg een lieve kaart van mijn vriendin. De schat, ja jij Sandra!

Celine kwam trouwens hals over kop thuis op deze Valentijnsdag. Ze had haast, want die rot-sneeuw had in de weg gelegen en nu moest ze in allerijl naar muziekles. Ze smeet een roos op tafel. Die had ze via school geregeld voor een vriendin. Was die ziek. Echt zielig!

Nog amper weg, zie ik die roos en bedenk dat die hoognodig water blieft. Hij ligt er nogal verlept bij, als ik het zo halfslachtig bekijk. Ik zit ondertussen met mijn kop bij het nieuws, pak de roos bewust vlak onder de kop, zodat ik niet in een doorn grijp en zet ‘m liefdevol, ogen gefocust op het tv scherm, in een vaasje water.

Bij het natafelen zeg ik tegen Celine:  “Je mag me wel dankbaar zijn.”

“Hoezo?”

“Omdat ik die roos van water heb voorzien.” Ik loop naar de keuken om een bakkie te maken.

“Mama, dat hoefde je niet te doen hoor?”

“Hoezo, wil je morgen een verlepte roos aan je vriendin geven?” en geniet van mijn bakkie. Slurp!

Mooi als afsluiter van een prima dag. Ik heb goed gezorgd voor mens en bloem, voel me super voldaan.

Zegt Celine: “Die roos verlept niet. Die roos is nep!”

Een Lucky Week!

Het begon afgelopen maandag toen ik een Bulaggi tas won. Hoe leuk!

Donderdag kwam het pakje, met de tas! Celine checkte de echtheid van het krokodillenleer. “Nee toch? Ik wil geen krokodillen hieraan opgeofferd hebben,” was mijn verbolgen opmerking.

“Dan wil ik ‘m wel hoor!” zegt de tassenfreak naast me!

“Nee, deze is voor mij, jij wint vast en zeker ook wel eens iets en dan is het jouw feestje.”

Wist ik veel dat het sneller zou zijn dan ik kon bedenken?! Zo riep ze ’s avonds uit: “Ik ben één van de laatste vier slaapkoppen van 2013.” Verrek, da’s waar ook. Celine en Benjamin hebben mee gedaan aan een fotowedstrijd. Je moest een foto uploaden van je meest slaperige, make-up loze, haarverwaarloosde kop. Nu bleek Celine bij de laatste vier te zitten.

We komen in actie en doen direct een facebook-oproep, bellen opi en omi, om nog meer stemmen te winnen. Doch een andere slaapkop wordt ook wakker en doet hetzelfde. Celine stond voor, maar hij loopt enorm in. Oeps, dat is niet de bedoeling… Het werd nog spannend ook!

Doch niet lang voor mij, want op donderdagochtend ging de telefoon. WieWatWaarWendy de verslaggeefster bij “De Heer Ontwaakt” van Sander de Heer op Radio 2 was aan de andere kant van de lijn. Ze vertelde dat Celine gewonnen had “YEAH” en wilde wat doorspreken over de volgende ochtend. Celine zou gewekt worden door haar! Maar wel om half zeven.

Wak? Zo vroeg? Help!

Nou ja, je moet wat over hebben voor je kind dat Slaapkop van 2013 is geworden. Weer eens wat anders dan met twee ochtendhumeurtjes, een stuitertje en een stille aan de ontbijttafel. Gezellig Wendy, kom erbij!

Toen de volgende ochtend de kippen nog op stok zaten en ook de vogelstrotjes nog niet klonken, stond Wendy voor ons huis met haar megafoon in de aanslag om Celine wakker te blèren. Waar is de rest? De auto met satellietzender, de geluidsmannen?

Glimlachend houdt Wendy haar Iphone omhoog. Echt waar, alles wordt opgenomen en gemonteerd op die telefoon.

Dan klinkt uit de megafoon een sirene…

Wat een rotherrie zeg! Was blij dat ik al wakker was. “Celine! Wakker worden!” klink door dat ding. Wendy gaat naar binnen, loopt naar boven alsof ze die trap duizend keren heeft gelopen en spreekt boven een slaperig, beduusde Celine. Heerlijk dat ze nu weet gewonnen te hebben. Voor mij was ze al de winnares, nu voor heel Nederland!

Eenmaal beneden mag ze de doos met slaapkoppen open maken. 40 mokken met haar winnende foto kijken haar aan. Gelijk worden er vier gevuld met thee. Als we amper onze monden aan de slaapkoppen hebben, stapt Benjamin de kamer in. Monden vallen open, de stilte die volgt is oorverdovend. Alle ogen zijn gericht op het kind dat daar staat. Wendy zegt als eerste weer iets: “Volgend jaar moet jij je opgeven voor Slaapkop van 2014.” Dat besef maakt ons allemaal stil, want daar staat hij, in zijn pyjama. Op zijn slaapkop staan de krullen alle kanten op en met de slaap nog in de ogen kijkt een suffe blik ons aan!

“Dingdong”, doet  de deurbel. Daar is de bakker met een vier-persoons ontbijtje. Nu ja, het is genoeg voor vijf, want Wendy doet vrolijk mee. Een gezellige meid hoor, vooral zo vroeg op de ochtend. Ze doet elke ochtendhumeur verdwijnen. Wendy kan je niet elke dag even komen?

Helaas komt er aan elk feestje een eind, zo ook deze.

School wachtte. Maar niet heus. Sander had natuurlijk allang met school gebeld. Celine mocht wat later op school komen wat natuurlijk perfect past bij een Slaapkop. Dat klonk haar als muziek in de oren, vooral ook toen ze op school bij haar te laat melding verwelkomd werd met: “Daar zullen we de Slaapkop hebben.” Heerlijk hoe snel dit nieuws is gegaan!

Dat was dan onze Lucky week.

Oh nee, nog niet! Marcel heeft ook wat gewonnen! Of eigenlijk gekregen: een staatslot met Jackpot voor de trekking van vandaag! Of is de Lucky week toch echt voorbij?

Door hier te klikken, kom je op de site waar de uitzendingen te beluisteren zijn.

Abdicatie

Was jij ook één van de ruim 7,4 miljoen tv-kijkers die afgelopen maandag rond 19.00 uur gekeken heeft naar de toespraak van onze koningin Beatrix? Ik wel.

Hierbij geef ik direct en glashelder toe, dat ik wel koningsgezind ben. Stom eigenlijk, we hebben een koningin, dan zou het koninginnengezind moeten zijn, maar oké. Nieuws over welke Koninklijke familie ook, wil ik graag zien. Series over onze Oranjes, alles over Diana † en Prins Charles destijds, de flippo’s van Monaco en de rest, ik kon en kan er altijd wel door geboeid zijn. De trouwjurken, ceremoniën, de pracht en praal. Smullen!

Trouwens, hetzelfde heb ik bij Sneeuwwitje, Doornroosje, Ariël en al die andere prachtige prinsessen, die weer tot leven komen in de serie “Once upon a time…” Het is me nog net niet te spannend, doch wel enorm verslavend! Het houdt me in zijn greep en weg van hobby’s die ik ook heel leuk vind -  het nadeel van series. Het is maar even zo.

Afijn, onze koningin treed af. Eindelijk krijgt onze kroonprins zijn kans. Ik gun het hem met zijn knappe vrouw naast zich. Ja, ik vind Maxima leuk!!!

Ik vroeg me eigenlijk wel af hoe onze Willem Alexander eigenlijk gaat heten als koning. Op de hoeveelste Willem zijn we way back  blijven steken? De 1^ste, 2^de, 3^de, 4^de of 26^e?”

Natuurlijk! Daar is het Internet goed voor! Op Elsevier.nl staat: “Willem-Alexander zal zich vanaf zijn inhuldiging tot staatshoofd koning Willem-Alexander noemen. Velen verwachtten dat hij zichzelf Willem IV zou gaan noemen...”

Jezelf staatshoofd mogen noemen. Doe maar duur!

Hiermee bekruipt mij ineens de vraag: “Wat heeft Maxima dat ik niet heb?” Ik bedoel maar, ik had ook wel vrouw van de kroonprins willen zijn. Toch?!

Of niet natuurlijk. Sterker nog, gewoon echt never helemaal niet. Altijd die mensen in je nek en in de gaten worden gehouden. Stel dat Maxima nou gewoon eens lekker zelf boodschappen wil doen. Natuurlijk is ze dan, net als ik, een zelfscannende Albert Heijn bonuskaartklant. Klinkt toch ook wel een beetje duur hè!?

Ondertussen wil ze maandverband kopen, staat dat een seconde later luidkeels op facebook, want een klant met smartphone  heeft het even vereeuwigd. Tja, ze komt er niet vanaf met de smoes dat het voor haar dochters is. Da’s nou balen. Of erger, als ze nou eens géén maandverband koopt. Dan kopt hyves dat Maxima zwanger zou zijn.

Laat mij maar anoniemer mijn boodschappen doen. Dan maar geen vrouw van de kroonprins. Het had ook geen kans, want terwijl hij nog met de meisjes scharrelde, had ik het zo ver geschopt dat ik getrouwd was met mijn prins op zijn fiets. Het paard werd vergeten, helaas voor Celine.

Dan dat woord: adbicatie. Zeg ik dat goed? Of is het nou acdipatie?

Na even zoeken is het dus: abdicatie. Toen ik dat woord voor het eerst hoorde, dacht ik aan obstipatie, maar wikipedia is een prima hulp: “Abdicatie … is het neerleggen van een meestal vorstelijke functie … bij het leven, in tegenstelling tot beëindiging door overlijden.”

Daar waar obstipatie even door mijn hoofd schoot, zei ik tegen Benjamin: “Weet je schatje, de koningin laat ook heus wel winden hoor.” Als door een bij gestoken keek hij verschrikt op en begón te lachen! Hij zag voor zich, dat madam bij een toespraak ineens een wind laat. In de troonzaal of zo en ziet maar zo al die hoedjes van de hoofden weggeblazen worden.

Ik wilde echter niet oneerbiedig klinken. Ik respecteer onze koningin, die ik beschouw als mijn koningin. Doch ze is mens. Ze zal toch ook regelmatig een grote boodschap moeten. Na een bord boerenkool kan ook haar een boer ontglippen. Ook zij moet haar tanden poetsen voor het slapen gaan of haar gebit in de steradent laten weken. Ik wilde alleen maar stil staan bij het feit dat ze mens is…

Vraag ik me stiekem af: zal ze ervan genieten om na de abdicatie vrijelijk te winden, boeren en slurpen? Het haar persoonlijk vragen, lukt me niet, daarom wens ik haar alle vrijheid om te doen wat ze wil en gewoon te gaan genieten van het vrouw-zijn, moeder, oma en mens-zijn. Geniet maar van uw pensioen. Oh nee, dat klinkt te goedkoop. Hoe heette het ook alweer bij onze predikant? Emeritaat!

O help, dat woord klopt vast ook niet.