Wat was het de 14e een liefdevolle drukte op Facebook. Je
zou denken dat iedereen van iedereen houdt! Lieve woorden, teksten, plaatjes en
foto’s waren niet van de lucht. Al weken eerder straalden de winkels me in een rode
waas toe. Als schreeuwden ze: “Koop mij, koop hier! Vergeet je geliefde niet!” Alsof
ik dat zou kunnen?!
Ik mag er niet om liegen, ik vind het alles erg overdone. Wat
een commerciële business. Ik vraag me af of winkeliers wel enige echte
liefdevolle gedachten hebben bij het scannen van de producten of vooral de
binnenkant van hun kassa op het oog hebben. Vooral nu in tijd van recessie.
Mijn beetje negatieve houding ten opzichte van Valentijnsdag
wordt behoorlijk gevoed door mijn wederhelft. Vind je dat ik nogal
onvriendelijk denk over deze dag? Dan heb je mijn liefje zeker niet gehoord.
Zo zegt hij: “Het is een dag voor de geheime liefde.” Tja, Marcel ♥
Irene is totaal geen geheim, dus ons kan ik schrappen.
Dan smoest hij: “Elke
dag zou Valentijnsdag moeten zijn. Waarom moet dit zo nodig één dag in het
jaar?”
Alsof ik elke dag een Valentijn-verrassing krijg?! Nee, dus!
Elke dag een kaart lijkt me geweldig. Meneer weet dat ik post koester.
Trouwens, toen ik een poos geleden vertelde dat Valentijnsdag zich weer opdringt, schrok hij. “Toch
niet morgen?”
Waarop ik verdwaasd vroeg: “Morgen? Nee!”
Hij leek serieus opgelucht, maar verklaarde zich niet nader.
Een dag later vond ik post op de deurmat. Een kaart van hem! Het was natuurlijk
per ongeluk bewust niet verstuurd met Valentijn.
Met de gedachte: als ik toch niets hoef te verwachten,
waarom zou ik dan wel de ander verwennen? Loop ik langs een kaarten carrousel en
zie wel hele leuke kaarten. Oké, voor de kids dan. Zij mogen toch wel op deze
speciaal apart-gezette-dag weten dat ik verkikkerd op ze ben?
Of wordt Marcel dan toch ook jaloers? Goed, ik zoek er ook
één voor hem. Thuis beschrijf ik ze met lieve woorden.
Blij dat ze waren!!! Hoewel? Eentje kijkt wat beteuterd. Hij
zegt: “We zouden toch niets doen met Valentijn?” Resoluut klinkt mijn: “Jij zou niets doen met Valentijn, ik heb niets gezegd, dusssss?”
Treur maar niet. Ik ben wel verwend. Ik kreeg een
zelfgemaakte kaart van mijn kleine kerel. Je had hem eens binnen moeten zien
komen: brede glimlach, handen achter de rug. Zijn hele lijf zei: Ik verberg (n)iets
voor jou hoor!
EN!!! Ik kreeg een lieve kaart van mijn vriendin. De schat,
ja jij Sandra!
Celine kwam trouwens hals over kop thuis op deze Valentijnsdag.
Ze had haast, want die rot-sneeuw had in de weg gelegen en nu moest ze in allerijl
naar muziekles. Ze smeet een roos op tafel. Die had ze via school geregeld voor
een vriendin. Was die ziek. Echt zielig!
Nog amper weg, zie ik die
roos en bedenk dat die hoognodig water blieft. Hij ligt er nogal verlept bij,
als ik het zo halfslachtig bekijk. Ik zit ondertussen met mijn kop bij het
nieuws, pak de roos bewust vlak onder de kop, zodat ik niet in een doorn grijp
en zet ‘m liefdevol, ogen gefocust op het tv scherm, in een vaasje water.
Bij het natafelen zeg ik tegen Celine: “Je mag me wel dankbaar zijn.”
“Hoezo?”
“Omdat ik die roos van water heb voorzien.” Ik loop naar de
keuken om een bakkie te maken.
“Mama, dat hoefde je niet te doen hoor?”
“Hoezo, wil je morgen een verlepte roos aan je vriendin
geven?” en geniet van mijn bakkie. Slurp!
Mooi als afsluiter van een prima dag. Ik heb goed gezorgd
voor mens en bloem, voel me super voldaan.
Zegt Celine: “Die roos verlept niet. Die roos is nep!”