zondag 28 augustus 2022

Gekke Fratsen

Oh wacht: t = n. Die titel bekt beter.
    We maakten wat mee tijdens onze vakantie. Gedurende twee weken kampeerden we met ons zessen op Camping Criques de Porteils in Collioure. Deze kennen wij als een heerlijke thuisbasis die garant staat voor een berg plezier.
    Een zeer zwaarwegende reden om hier te kamperen, was het vervolg van de vakantie van Benjamin en Lara. Zij verlengden die met een weekje Spanje. Deze camping lag bijna op hun route. Hoe reisbewust.
   Een andere reden waren de drie privéstranden die de camping telt. Deze zijn alleen via het water of vanaf de camping bereikbaar en bieden uren zwem- of strandplezier. Ik verheugde op mijn stille start van de dag. Zie mij in mijn uppie op het kleinste strandje met een thermoskannetje thee, een beker, koekjes en mijn teken- en schrijfspullen. Alleen het kabbelende water van de Middellandse zee en een voorbijlopende strandbezoeker stoorden misschien.
    ,,Bonjour.”


Vallende stenen
Me verheugend op deze vakantie, vroeg ik Marcel een maand voor vertrek:
    ,,Heb je de camping betaald?”
    ,,Ja.” Waarna een PLING uit Marcels mailbox klonk. ,,Wat? De privéstranden zijn op last van de gemeente gesloten vanwege vallende stenen. Al vonden er sinds de opening van de camping in 1954 nooit steen-op-mens-ongevallen plaats.” Zes-stemmig chagrijn klonk op. Marcel opperde al snel het idee om lekker vaak naar de Massane te gaan. Die bergrivier en de lage Pyreneeën zijn een andere reden om de regio aan te doen. Wat een heerlijke achtertuin.
    We reden met plezier richting de Massane om er een middag te bivakkeren of wandelen. De waterschoenen voor wie een rivierwandeling wilde ondernemen lagen al snel naast de opgevouwen handdoeken voor wie alleen wilde zonne- of pootjebaden aan het water. We hadden er zin in tot een opvallend bord ons dwong te stoppen. Vanwege de droogte en het risico op brandgevaar mochten we niet met de auto de bergen in. Wel lopend.
    ,,Dat is kilometers lopen bij 32 graden. Dat is alles behalve een verkoelend idee.”, zuchtte ik. We reden terug naar de camping waar we stiekem toch een strand bezochten. Boeie de regels! We bleven dicht bij de waterkant, waar geen rots ons kon raken.

Ingestort
Nog amper een paar dagen verder, zei Marcel:
    ,,Gorges de la Fou strepen we ook af.”
    ,,Hoezo?”
    ,,Die kloof is ingestort en voorgoed gesloten.”
    Oké bij dit alles mag ik niet zeggen: ,,Gekke Fransen.” Het is alles overmacht en veiligheid. Toch groeide onze chagrijn.
    ,,Wat een sjit-gedoe!”, zei ik en kreeg bijval.

Heterdaadje
Over sjit gesproken. Onderweg maakten we soms gebruik van openbare toiletten. Het is niet mijn meest geliefde activiteit, maar ja, als je moet, moet je. Verschillende keren viel me daarbij op dat de rij van de vrouwen gericht was op het herentoilet. Mannen lieten daarbij altijd de deur open staan. Een aantal keer kon ik me afwenden, door me om te draaien, waar ik één keer met mijn neus tegen de muur zou staan als ik dat deed. Beetje raar toch? Al had ik dat achteraf beter gedaan dan recht in mijn blikveld de ene na de andere man te zien plassen boven een urinoir. Met als heterdaadje een man die niet alleen een eeuwigheid werk had boven het urinoir (of is het de? Ik ben zo van slag, dat ik het niet weet), maar ook met ongewassen handen de ruimte uit liep.
    Mijn eetlust verdween. Ik wilde niets meer kopen, want stel dat hij het voor mij aangeraakt had? Daar spoelde ik het beeld van La Douce France door. Het is la dégoûtant France… of was hij de enige die zijn handen niet wast? Plies, zeg ja!

Absurder
Het kan gekker met sanitair. 
    Op een camping bij Paris (in een andere blog meer daarover) dook ik nietsvermoedend het toiletgebouw in, want ja, behoeften. Ik trok de toiletdeur open en schrok! Dit zag ik nooit eerder en rende terug naar de vouwwagen om mijn phone te pakken. Vervolgens stuurde ik Marcel deze foto:


    ,,Moet jij ook? Plaats voor twee.”
    ,,Nee.”
    ,,Jammer, anders konden we een wedstrijd doen.”
    ,,Wat voor wedstrijd?”
    ,,Moet ik ze echt noemen? Duo-poepen be like wie het eerst klaar is; wie draait de mooiste dro…”
    ,,Genoeg Irene. Ik hoef niet!” Klonk hij geschokt. Ik ben dat ook nog. Waarom twee toiletten? Als er nou een bordje bij stond, zou ik het misschien begrijpen. Zoals hier, lekker duidelijk:

Kietelen
Waarop Marcel zei:
    ,,Het slaat toch nergens op dat je niet met je voeten in de lucht je voeten met gras mag kietelen?”
    Heb ik dan toch gelijk met 'Gekke Fransen'? Of is het gekker om tijdens het eten van een ijsje een fles koud water tegen je borst te houden met je voeten in een bak koud water?
    Ik hou het op: waar je mee omgaat word je smet. Snel naar huis!



zaterdag 13 augustus 2022

Uitkleden

    
,,Salade it is, salade it will always be,” zei ik en opende afgelopen zondag de verpakking van mijn eerder gekochte Caesarsalade. Zelfs na een vakantie overlopend van salades - de Niçoise variant met stip op 1 - blijven salades mijn meest geliefde lunchgerecht en bijgerecht bij het avondeten. Al klopt het woord bijgerecht voor geen gram. Noem het gerust mijn hoofdgerecht naast het hoofdgerecht, maar dat terzijde.
    Nu zaten manlief en ik aan onze voorlopig laatste lunch samen. Onze kinderen waren onderweg van hun vakantiebestemmingen naar huis. Marcel was na twee weken salades wel voldaan en verkoos twee Schnitt broodjes die hij dik, echt heel dik, belegde met boter. Geloof me, echt nog dikker dan jij nu denkt.

Mixen
Ineens keek Marcel naar mijn salade, alsof hij het erin zag bliksemen.
    ,,Wat?", vroeg ik wat onzeker.
    „Moet je die salade niet mixen?"
    „Waar staat dat?”
    ,,Nergens, maar…”
    ,,Dit is míjn salade. Ik eet 'm zoals ik het wil. Jouw oordeel daarover lust ik niet."
    ,,Ik stelde alleen een vraag."
    ,,Oh, wat was de vraag?"
    ,,Dat je jouw salade toch moet mengen."
    ,,Dus toch een oordeel!”, lachte ik: ,,Als die salade gemend moest zijn, waarom doet de Appie dat dan niet alvast? Hebben ze geen saladschudders in dienst? Maar kijk goed; deze salade heeft laagjes. Dat is overigens heel goed voor mij, als lichte OCD’er. Onderop ligt aardappel, dan volgt sla, waarop de zakjes dressing, kaas en croutons afwachten en als topping ontdekken we kip. Behalve de aardappelen vind ik het een prima volgorde.”
    ,,Waar moeten de aardappelpartjes volgens jou dan?”
    ,,Bovenop de sla. Dat is de volgorde die ik verkies als verorberrangorde.”
    ,,Dus je eet eerste de kip, de zakjes dressing, kaas en croutons…”
    ,,Oh ja, die zakjes zijn zo lekker, weet je? Hapje?”, zei ik en hield het lege dressingzakje omhoog tussen manlief en mij. ,,Beter in onze buik dan in de zee hè?”

Uitkleden
Gelukkig at Marcel het zakje niet op, wie weet wat het in zijn buik aan zou richten. Wel zei hij:
    ,,Eigenlijk kleed jij je salade gewoon laag na laag uit.”
    ,,Ja, verrukkelijk! Ik hou van uitkleden."
    ,,Ik ook. Het liefst kleed ik jou in één keer uit," zei meneer dream-on.
    ,,Ha! Dat is je nog nooit gelukt."
    ,,Echt wel."
    ,,Oh ja? Dus jij hebt ooit mijn jurk boven mijn hoofd, mijn bh van mijn romp en mijn slipje van mijn bips in één beweging uitgetrokken? Wanneer dan? Ik zou dat toch wel weten?”

Verboden woorden
Over slipjes gesproken. Wist jij dat het woord slipje niet meer mag? Net als het woord verkering. Het zijn verboden woorden. Dat laatste wist ik al langer, maar dat van het slipje, leerde ik afgelopen vakantie:
    Vier jongeren, die uit mijn vorige blog, zeiden dat ik nooit meer 'slipje' mocht zeggen. Stelletje moeilijk doeners.
    „Hoe noem ik het dan?", zei ik aan de campingtafel. Gelukkig waren onze buren nog altijd van het Franse, want dit gesprek was weer te raar voor woorden in welke taal ook.
    „Een onderbroek," antwoordde een van de jongeren.
    ,,Wat? Dat klinkt als een tent, die draag ik niet. Daar slaap ik in. Ik mag in jullie ogen een boomer zijn, maar ik weiger over mijn onderkleding te spreken als over een onderbroek. Het woord string krijg ik overigens ook niet uit mijn strot.” Vier gezichten keken er vies bij. ,,Dat dus, klinkt te bloot hè?”
    ,,Dan toch maar ondergoed," riep een ander.
    ,,Weer zo’n degelijk woord. Wat is dat met jullie. Als jullie niets beters bedenken, blijf ik slipje zeggen."
    ,,Ik heb het!”, redde Celine ineens het gesprek: ,,Een Brazillian hipster.”
    ,,Ja, maar ik draag niet altijd een hipster.”
    ,,Oh, dan een Brazilian slipje.”
    ,,Ha! Dus toch een slipje. Niemand iets beters? Eenmaal, andermaal…” Het bleef stil tot op de dag van vandaag. Zoals ik nog steeds wacht op het moment dat Marcel me in één keer uitkleed. Hou mijn blog in de gaten voor dat moment, dat is uiteraard meer dan beschrijvenswaardig.
    Tot die tijd blijft dit gelukkig bestaan: salades. Lekkerder wordt het nu niet. Daarom sluit ik af met:
    ,,Smul ze!"

zaterdag 6 augustus 2022

Vakantiepraatjes

Met zes mensen op vakantie (lees: Marcel, vier twintigers en ik) bleken open en eerlijke gesprekken een garantie. Soms klapperden mijn oren ervan. Daarom pas ik direct censuur toe in deze blog. Tegelijkertijd voel ik trots dat men zich veilig voelde. Daarbij hielp mee dat de Fransen naast ons er geen woord van begrepen. De onderwerpen aan de camping-tafel namen sneller een nieuwe wending, dan ik me in bed om keer en stiltes waren er weinig. Daarmee bood twee weken op stap met zes piepels deze zekerheid: Toedeloe rust en reinheid!

Biologische klok

Lekker dramatisch klinkt dat hè? Mijn redding en plek van rust, vond ik door mijn biologische wekker. Die ging bijna dagelijks rond 07.15 uur af (soms een paar minuten later). Het bood me de kans om met wat schrijfgerei een rustig plekje op te zoeken. Zo startte ik verschillende ochtenden de dag lekker in mijn enige uppie.
    Rond 10.00 uur en door het klinken van mijn knorrende maag, haalde ik een paar baguette’s en smulde de rest van de dag van de smaak van gezelligheid, drukte en samen op pad zijn.

Pizza
Een van die keren zaten we in een restaurant in Argelès-sur-Mer. Een van de jongeren vroeg kijkend naar haar niet-leeg-gegeten-bord:
    ,,Is het raar om mijn overgebleven stuk pizza aan die wachtende mensen te geven?" Ik keek op en zag een rij mensen bij de ingang van het restaurant. Wij hadden geluk met onze gereserveerde tafel voor zes.
    ,,Dat is zeker niet raar, gewoon doen," antwoorde Marcel en nam een hap pizza.
    ,,Oké, dan weet ik dat." Ze wilde opstaan. Waarop direct vier anderen in koor riepen:
    ,,Ben jij helemaal gek? Dat kun je echt niet maken."
    ,,Ja, maar Marcel zei..."
    ,,Die zegt wel meer," zei ik. Marcels mond stond direct stil en hij trok één wenkbrauw op, de linker. ,,Meid, niet alles wat Marcel zegt is serieus,” vervolgde ik.
    ,,Precies, papa maakte een grapje," vulde Celine aan.
    ,,Hij klonk anders wel serieus."
    ,,Dat is zijn humor. Je leert het wel herkennen." Celine's vriendin liet de brain-wave even uitrollen en at nog een stukje pizza op.

Voorbeeldig

Ineens zei Benjamin:
    ,,Ahw, kijk!", en knikte naar mijn links. Ik zag een stel met twee jonge kinderen.
    ,,Wat is daar ahw aan?"
    ,,Kijk hun handen..."
    ,,Ahw!", klonk nu ook uit mijn mond. Het stel zat tegenover elkaar met de handen in elkaar. Net als in een film, zo romantisch. Geen denken aan dat ik Marcels hand beet pakte. Hoe open de tafel-twintigers ook zijn, zij waardeerden geen enkele uiting van klef gedoe tussen Marcel en mij. Moest je ze zien kijken als Marcel en ik alleen maar een zoentje deelden; vier hoofden draaiden weg.
    Nu draaiden ze allemaal naar het gezin aan de andere tafel. Dan wel!

Braaf
,,Wat zijn die kinderen braaf,” merkte een van ons op. Ze zaten inderdaad rustig en lieflijk aan tafel. Ik herinnerde me dat onze kinderen er op die leeftijd anders bij zaten. De een zat aldoor te wiebelen, wat ze nog doet, vooral als ze het lekker vindt. De ander was rustig maar at moeilijk. Hij keek naar voedsel of het van een andere planeet kwam. Dat maakte eten in een restaurant tot een te grote uitdaging voor ons.
    Gelukkig draaide dat bij. Zie ons gezellig zitten in verschillende restaurants.
    Terug naar die brave Fransoosjes. Ik ken er ook andere, maar dat in een volgende blog. Ik wist waarom deze zo braaf waren:
    ,,Die kinderen zijn omgekocht. Mama sprak ze thuis streng toe dat als zij braaf hun bordje leeg aten, later op de avond een ijsjes met drie bollen kregen en daarna het vuurwerk mochten kijken. Zo niet? Dan was het zonder eten naar bed. Zo ging dat bij jullie ook."
    ,,Echt?", vroeg Benjamin.
    ,,Weet je dat niet meer dan?"
    ,,Nee."
    ,,Mooi, dan heb je er geen trauma's aan overgehouden. Mooi zo. Met een strenge opvoeding is niks mis."
    ,,Mama," mengde Celine zich geschrokken in het gesprek. ,,Dat heb jij nooit gezegd. Dat van het ijs en het vuurwerk. Wij kregen het gewoon. Alleen dan twee bollen."
    ,,Sttt, ik vond het wel leuk dat Benjamin het geloofde," lachte ik. ,,Ik wil zelf altijd te graag dat ijsje en het vuurwerk. Waarom denk je anders dat ik altijd braaf aan tafel zit?"


Kijk ze zitten, 'onze brave kinderen'.
Mijn favoriete vakantiefoto van hen,
gemaakt in Perpignan.