World Peace

Met deze derde kerstdag achter ons, constateer ook ik: kerst 2014 is nu echt voorbij!

   De kerstboom blijft nog even staan. Het is zo gezellig en ik heb ‘m een poosje gemist.

Wij vierden namelijk kerst in Center Parcs. Even een midweekje helemaal weg van alle kerstverplichtingen. Niet dat we gevlucht zijn. Het was juist een bewuste keus om met z’n vieren een paar dagen op onszelf te zijn. Het paste het beste in de eerste vakantieweek, want de tweede week zal door logeerpartijtjes van de kinderen gezellig op de kop worden gezet.

Toch wilde geen van ons kerst bij de (groot)(schoon)ouders missen. Of was het te doen om pakjesavond dat we welbewust derde kerstdag bij hen thuis vierden? Het werd weken geleden al gepland, want er moest goed overlegd worden wie een cadeau koopt voor wie en de voorbereidingen voor het kerstdiner kwamen op de schouders van mijn schoonma. Tja...

Pakjesavond liep zoals te verwachten op rolletjes.

   De grootste lol zat ‘m erin dat de laatste hap Viennetta nog niet goed en wel doorgeslikt was of meneertje Benjamin lag al bij de boom. De hele middag was hij onzichtbaar. Hij vermaakte zich prima op de eerste verdieping in het kantoor van zijn opa (lees: achter de computer). Al die tijd geen greintje spanning aan hem ontdekt, maar nu de laatste hap genomen was? Werd natafelen ijskoud verboden. Geen afsluitend bakkie kon er af, de cadeaus schreeuwden blijkbaar om aandacht.

Wat betreft de cadeaus heb ik alleen maar blije gezichten gezien en dat bij veelal nuttige cadeaus. Daar hou ik van. Er was zelfs een verrassing!

   Waar ik twee weken geleden schreef dat ik niet kon slagen voor een portefeuille, vraag ik me nu af waarom niemand me tipte om naar de markt te gaan. Het is dat ik er per ongeluk overheen moest om van A naar B te komen en daarbij langs de tassenkraam kwam. Het was daar dat ik mijn hulptroepen (mijn schoonouders) kon vertellen niet meer verder te helpen zoeken: ik had mijn, of eigenlijk zijn, portefeuille gevonden! Kan dat oude uit elkaar vallende geval ook eindelijk weg.

Het kerstdiner was echter waar hij mij om ging. Niet omdat het zo’n enorme verrassing was. Integendeel. Sinds jaar en dag is het hetzelfde wat de tafel vult. Als mensen ervan horen, worden we uitgelachen of onbegrepen aangestaard.

   Wij eten namelijk elk jaar Chinees. Het is bijna zo erg dat we de bestelling van vorig jaar kunnen doorbellen. Standaard bestellen we: vegetarische minhoen, Tjap Tjoy met ossehaas, Ajam Pangang en alle bami zonder vlees. De afwisseling zit ‘m in wat de mannen aan pittigs willen eten; toch iets anders dan vorige keer. Of toch niet?

   Dan het belletje naar Chinees-Indisch Restaurant Lunetten (niet erg origineel deze naam, maar zo heet het restaurant echt) en een kwartier of twintig minuten later zitten wij aan tafel. Hoe gemakkelijk!

   We doen mensen geloven dat we elk jaar Chinees eten omdat het geen stress betekend voor de gastvrouw en iedereen aan tafel blij is, want dit lusten we allemaal. Ik zal echter hier en nu de echte reden bekend maken. Hou je vast, het is best schokkend eigenlijk.

   Mijn schoonmoeder is gewoon te beroerd om zelf een kerstmaal te maken!

Zo, dat is er uit! En denk maar niet dat ik nu bang voor haar ben. Ik durf dit gewoon te schrijven, in deze blog en zet het lekker op Internet. Sterker nog, er zit geen greintje schaamte in mijn schoonma. Het zijn namelijk haar eigen woorden, die ze aanvulde met:

   ‘Ja Irene, je mag me citeren in een blog!’

   Daar hou ik nou van! Even lekker open en bloot over mijn schoonmoeder roddelen en de vrede blijft bewaard. Hoe kan ik het anders willen met kerst?

   World Peace begint in  mijn ogen al thuis… 

   Zijn wij toch goed bezig!

Knuffelzacht

Kerst is wéér dichterbij en ik kom nog meer in kerstsferen dan ik vorige week al was. Had ik het toen over kerstcadeaus, ga ik het deze keer hebben over kerstkleding. Te denken valt aan een kerstmuts met in dezelfde sfeer een lingerie-setje, gezien bij Action. Benjamin zag me daar wel in, geloof ik.

    Die is gek, maar ik niet!

Als ik de kerstkleding-folders wel beschouw, hebben wij keihard de verkeerde folders. Als ik naar buiten kijk is het koud, nat, saai en doods. En wat schreeuwen de folders? Ga jij maar lekker blauwbekken! Ik zie prachtige jurken met spaghettibandjes en shirts met korte mouwen. Alsof het zomer is.

    Wat voor kerstmutsen maken die folders anyway? Blote lichaamsdelen met kerst? Ik woon toch echt in Nederland. Deze folders passen beter bij New Zealand, waar ze zomer vieren en bij de kerstboom

zitten. Stuur die folders effe lekker daarheen.

Het is tijd om onze kledingkasten in te duiken en te kijken wat voor Christmas clothes wij hebben. Wat betreft Marcel, mijn man, is er niet veel soeps. Ik ontdek zelfs kledingstukken die ik niet herken.

    ‘Hebben wij ooit deze trui voor jou gekocht?’ In mijn hand een trui die duidelijk te klein is.

    ‘Volgens mij heb jij ‘m te heet gewassen. Ooit paste het me, maar sinds een paar wasbeurten…’

    Natuurlijk, ik heb het gedaan. Waar hij aan voorbij gaat, is dat hij nog in de groei is. Ik kijk steeds meer naar hem op.

    ‘Eigenlijk moet ik toch maar eens wat nieuws aanschaffen’, klinkt hij onzeker en slaakt een diepe zucht. Die wordt aangevuld met mijn gesmoorde kreun. Dit meent hij toch niet? Waar ik anders zo van shoppen houd, weet ik dat het met hem sjokken wordt. Echt… niet leuk. Ik moet snel een beter plan bedenken en dokter het volgende uit: Wehkamp!

    Nee, wij zijn geen grote fans. Zelden is iets goed, maar voor nu lonkt het gemak. Niks sjokken in de stad, winkel in winkel uit lopen en met niets thuis komen. Wel in de slaapkamer alle tijd en ruimte om te passen en niet goed? Lekker alles terug. Voordeel: niet de kou in geweest.

Wehkamp huisvest verschillende favoriete winkels. Vanaf de bank lopen we binnen bij Miss Etam, C&A, Promiss, Geisha, WE en vele anderen. We klikken hier, we klikken daar en bestellen een rekening bij elkaar waar we ook een nieuwe tv van kunnen kopen. Nooit eerder graaiden we zoveel bij elkaar in een uurtje tijd.

De grootste meevaller: we vinden één broek die voldoet aan het goddelijke lichaam van mijn man. Met spijkerbroekmaat 28/36, is voor hem een broek vinden een drama gebleken. Zelden slagen we en neemt moedeloosheid het over. Maar nu, vinden we een broek in zijn magische maat. Onze broeken zakken er van af. Verder vinden we nog wat bovenkleding voor meneer en vinden we voor mijn maatje 36/38 ook wat leuke dingen.

    Een laatste blik op de winkelwagen, een paar laatste klikken en uit kan de laptop.

Om twee dagen later een modeshow te houden in de slaapkamer. Luxaflex dicht, pashok geopend. Heerlijk zo zonder iemand die vraagt of het allemaal wel lukt en die de boel bij elkaar liegt en zegt dat iets geweldig goed zit, terwijl je van verre ziet dat de broek van de kont glijdt, omdat men denkt: maar zo slank is je man niet.

    Zo bekijken we elkaars kleding en besluiten we dat het ene niet staat, het andere niet goed past, een volgende teveel kriebelt, iets anders niet kleurt bij het haar en het laatste teveel inkijk heeft, zelfs als ik rechtop sta. Niet dat er iets in te kijken valt, maar toch.

Alles bij elkaar gaat de rekening in ons voordeel flink omlaag en wordt de rest teruggestuurd. Uitgeshopt!

Het meest blij zijn we met die ene trui. Hij zit zo heerlijk lekker en is enorm  zacht. Ik word direct een

knuffelbeer voor mijn gezinsleden. Celine wilde ‘m even voelen om vervolgens vijftien minuten lang met mij in knuffelstand te blijven zitten. Ze liet niet meer los.

    En Marcel? Ik hoefde maar in zijn buurt te komen en daar gingen zijn handen in mijn richting. Hij wilde almaar mijn trui voelen. Eerlijk gezegd, zit ik ook zelf om de haverklap te wrijven over mijn eigen trui. Ik knuffel gewoon met mezelf!

Daarom mijn tip voor 2015: wil je meer geknuffeld  worden? Koop een super zachte trui.

    Op een knuffelzacht 2015 – het jaar van de knuffel!

Sinterkerstherhaalcadeau

Heb jij last van kerststress?

    Ik niet hoor! Nou ja, een beetje dan. Mijn zorg wordt veroorzaakt door de verantwoordelijkheid voor cadeaus die we dit jaar uitpakken op derde kerstdag bij mijn schoonouders. Omdat wij niets doen met Sinterklaas, doen wij pakjesavond met Kerst. Heel gezellig bij elkaar.

Zie ons samen bij de gesloten haard. Mijn schoonpa klikt de vlammen hoger en zonder verbranding van hout, vult de kamer zich met warmte. Het is bijna wonderlijk.

    De kerstboom staat er naast met daaronder de verzamelde cadeaus. Ma steekt kaarsjes aan en het licht wordt gedimd. Een beker warme chocolademelk met een flinke toef slagroom staat dampend op de salontafel. Tijd om uit te buiken kennen we niet.

De ontspanning spat er af! Maar of het allemaal zo stressloos verlooptt voordat we daar zitten? Was het maar waar dat ieder van ons maar zo een verlanglijstje op tafel legt en alle wensen net zo gemakkelijk vervuld kunnen worden. In één middagje statten alles vinden; dat zie ik wel zitten.

 Voor mijn schoonvader is het binnen een uurtje gedaan. Hij wist een paar geweldig leuke en nuttige cadeaus te bedenken. Een bezoekje aan De Fakkel en het tuincentrum en klaar was ik. Ik hoor hem al op pakjesavond:

    ‘Wat een verrassing! Dank u kerstvrouw.’ Mijn schoonma en ik stralen. De gezelligheid en blije gezichten is ons grootste kerstcadeau.

Onderwijl zullen onze kinderen hun verrassingen openen. Hopelijk zullen ze wat minder stuiteren, ze zijn tenslotte wéér een jaartje ouder.

     Het is eigenlijk wel grappig dat het grootste cadeau nog niet gespot is door dochterlief. Het staat verstopt achter het doorschijnende gordijn. Hoe dan ook zal ze er blij mee zijn. De andere verrassing heeft ze al met haar ogen uitgepakt. Weg surprise.

    Zo is het ook met zoonlief; hij krijgt een gewenst en een onverwacht cadeau. Altijd leuk als ze iets krijgen dat ze niet vroegen.

Met een horlogebandje dat op knappen staat, een gitaarsnaar die gebroken is en een portefeuille die uit elkaar valt, kan ik eindelijk ook eens flink uitpakken voor Marcel. Hoewel ik vooral aan het inpakken ben. Helaas ontbreekt de portefeuille. Mijn zoektocht naar een geschikte vervanger is teleurstellend. Ik maak me echter geen zorgen, ik heb nog een kleine twee weken.

Dan is daar mijn schoonmoeder. Zij weet net als ik niet wat te vragen. Wij zullen echter tijdens het shoppen wel iets leuks vinden voor onszelf. Lekker zelfvoorzienend op pad, zijn we goed in. Ik zou hierin zondermeer haar dochter kunnen zijn.

    Ik vermoed dat mijn schoonmoe een agenda voor zichzelf uitzoekt. Niets zo persoonlijk als een agenda, vooral als je ‘m twee keer krijgt.

    Dat was vorig jaar. Toen heeft ze de agenda’s voor haarzelf en pa, voorzien van sinterklaaspapier in de Pietenzak gedaan op het sintfeestje van mijn schoonzus en haar gezin. Om diezelfde agenda's later in de maand te verpakken in kerstpapier en onder de boom te leggen op onze pakjesavond.

    Mijn schoonma kan zo goed toneelspelen: ze keek naar haar agenda of ze ‘m nooit had gezien. Tot ze me vandaag de waarheid vertelde.

Een cadeau twee keer gebruiken… Toen Marcel daar lucht van kreeg, wist hij ineens het meest perfecte cadeau voor hemzelf: elk jaar een cadeau dat elk jaar weer opnieuw gegeven kan worden. Een sinterkerstherhaalcadeau dus. En ik mag bedenken wat het wordt.

    ‘Anders is het geen verrassing!’, zegt ie.

    Voel ik toch ineens kerststress!

Weet ik niet!

Zit het hem nou in het verschil jongen/meisje of is het iets anders? Als ik Celine vraag:

     ‘Hoe ging je toets?’ of ‘Wat voor cijfer heb je voor Engels?’ of ‘Waar zijn je handschoenen?’, dan krijg ik altijd duidelijk antwoord:

    ‘Flut, een 6,7, in mijn tas.’

Bij Benjamin gaat het als volgt:

    ‘Hoe ging je toets?

    ‘Weet ik niet.’

    ‘Wat voor cijfer heb je voor Engels?’

    ‘Weet ik niet.’

    ‘Waar zijn je handschoenen?’

    ‘Weet ik niet.’

    Schiet lekker op hè? Mijn zoon weet het blijkbaar nooit! Als je iemand hoort gillen ben ik het.

De vraag naar zijn handschoenen stelde ik niet zonder reden. Hij had ze vanochtend bij vertrek aan en bij thuiskomst niet.

    ‘Hoezo weet je niet waar je handschoenen zijn?’

    ‘Die waren in één keer weg.’ Ik val van mijn stoel! Hij kan meer zeggen dan ‘weet ik niet’.

    ‘Of in twee keer?’

    ‘Hoezo twee keer?’

    ‘Je hebt toch twee handschoenen? Misschien zijn ze in twee keer weggegaan.’ Ik zie al voor me dat de ene eerder weggelopen was dan de andere. Ze zochten hun weg tussen al die lange puberbenen. Oeps bijna tussen de deur…

Oké Irene, even bij de les blijven.

    ‘Is het niet te koud zonder handschoenen?’

    ‘Weet ik niet.’

    ‘Was je niet op je fiets dan? Ben je naar huis ge-forced!’

    In het besef dat dit gesprek nergens toe zou leiden, liep ik naar buiten. Niet om af te koelen, maar om te voelen hoe het buiten voelt. Nog amper in de tuin, trek ik mijn handen terug in mijn mouw. Koud hier! Hoe is het mogelijk dat meneertje zijn handschoenen niet mistte toen hij de ruim vijf kilometer van school naar hier fietste? Hoe kan ik hem helpen ze nooit meer kwijt te raken?

De oplossing ligt in de basisschooltijd. Toen al wandelden zijn handschoenen er gewoon vandoor.

    Om te voorkomen dat ik elk winterseizoen drie paar handschoenen moest kopen, werden ze voorzien van koorden. Je kent het wel: de ene handschoen hing aan een touwtje uit de ene mouw, de andere uit de andere mouw. Het kereltje wist zelfs dan zijn handschoenen te verliezen. Daarom zette ik het koord ook vast in de kraag. Als ik toch eens een hangslot had kunnen gebruiken...

    Soms overwoog ik zijn das en muts ook vast te zetten in zijn jas. Ik vreesde echter met angst dat hij dan flink in de knoop zou komen te zitten met zichzelf. Ik zag hem al bij een psycholoog in behandeling om weer uit de knoop te komen.

Terug naar afgelopen week. Ineens, een dag nadat Benjamins handschoenen hun eigen weg hadden gezocht, lagen ze op de grond in de schuur. Yes! Ze waren weer terecht. Hij blij. Nu hoefde hij niet van zijn eigen geld nieuwe te kopen. Ik had inmiddels bekend gemaakt, dat ik geen geldschieter blijf.

    ‘Waar waren je handschoenen nou?’

    ‘Weet ik niet.’ Oh ja, tuurlijk!

    Ik hou het er op dat ze werkelijk een ommetje hebben gemaakt in de omgeving van school. Rond het Fort of zo.

    Ze lagen vast niet in zijn kluisje. Dat is net zo’n absurd idee als dat ik overweeg om zijn handschoenen nu direct weer aan een koord in zijn jas vast te zetten. Zal hij vast niet goed vinden.

    ‘Maar mama, deze handschoenen zijn te dun. Weet je waar mijn dikkere handschoenen zijn?’

    Natuurlijk weet ik waar die zijn, maar dat moet meneer nu onderhand ook weten. Hoe oud is hij nou eigenlijk en hoe lang staat die witte mand met dassen, mutsen en handschoenen nou in de hal? Ik weet maar één antwoord:

    ‘Weet ik niet.’