Tafel en bed

Vanaf 2 mei 2014 is mijn boek ‘Vanuit mijn eierdopje’ te koop.

Deze blog, waarin scheiding van tafel en bed de enige en beste oplossing blijkt te zijn, is daarin terug te vinden, samen met 25 andere blogs.

Ik garandeer je een lach, bij het lezen van elke blog hier, maar misschien wel een grotere lach bij het lezen van mijn boek. Daar zijn namelijk mijn beste blogs te vinden.

Wil je mijn boek bestellen? Klik dan op de foto van mijn boek en je komt vanzelf op de site van boekscout.

Een echte fan bestelt ‘m!

Wegwerpartikel

In mijn hand een stukje afval. Ik ontkreukel het en ontwaar een bladzijde uit een tijdschrift. Ik lees hardop: ’Seks en zo.’ 

   Plotsklaps zijn negen paar ogen op mij gericht. Ogen van mensen die dit onderwerp héél interessant vinden. Ik check de herkomst van dit vodje en zie bij het paginanummer ‘girlz.nl’ staan. Aha, dit is een meidenbladbladzijde!

Dat ik dit vorige week vond, is alles behalve vreemd. Ik was op het Openingskamp, een landelijk jeugdkamp van onze kerk als opening van een nieuw jeugdseizoen. Als jeugdleider van onze plaatselijke kerk was ik er bij! Hoera! Ja, echt, ik hou van dit soort activiteiten. Een weekend optrekken met jongeren; mensen ontmoeten die ik nog ken als jeugd van toen ik jeugd was; nieuwe mensen ontmoeten. Dat vind ik een feestje! Vooral als ik de kou en nattigheid op de zaterdag even vergeet. Dat was niet zo lief van het weer.

Nu was het kamp bijna afgelopen en waren we aan het opbreken. Luchtbedden werden leeg geperst, tenten schoongeveegd (maar niet heus, geen bezem gezien), herinneringen en andere spullen  werden ingepakt. Whatsappjes  nog niet. Die vlogen me om de oren. Hier een piep, daar een piep, overal pieppiep. Whatsapp is hier een eerste levensbehoefte, vandaar dat bij het aankomen hier als eerste klinkt: ‘Hebben we hier stroom?' Niemand vraagt om water.

Daar stond ik, tussen alle gepiep te lachen om het velletje afval in mijn hand.  Mijn kinderen zouden met hun mond open staan kijken en niet geloven dat het bestaat. Ik lachen om afval!? Zij weten beter! Ik haat rondslingerend vuil. Vandaar dat ik tijdens het kamp heel wat rondslingerend prul de weg naar de vuilnisbak heb doen vinden. Zo draag ik mijn steentje bij aan een opgeruimde openbare ruimte. Zouden meer mensen moeten doen.

Zo dacht dochterlief er ook over toen ze onderweg was met een vriendin. Ze waren naar de MacDonalds geweest. Heel gevaarlijk om die als buurman te hebben bij een jeugdkamp, maar ook heerlijk lekker. De vriendin gooide haar leeggeslupte beker achteloos op de grond. Alleen al die onverschilligheid is mij en de mijnen onbekend. Daarom zei dochterlief er iets van, doch kreeg als antwoord: ‘Ik weet van niks.’

   De schuldige mag blij zijn dat ik er niet bij was. Ik had geen stap verder gezet tot de boel opgeraapt, weggegooid en/of meegenomen zou worden. Hoeveel moeite is dat nou eigenlijk?

Nog steeds sta ik met dat vodje uit de Girlz.

   ‘Wie leest hier de Girlz? ‘

   Niemand steekt haar hand op, als ik links van mij hoor: ‘Dat komt uit de tent van Jochem,’ (naam is gefingeerd, privacybewaking, weet je wel?).’

   ‘Okééj,’was het enige dat ik kon zeggen. Hoezo leest een jongen dit blad? Maar wacht…

   ‘Wat slim! Jij denkt natuurlijk door dit te lezen, dat je de jonge dames hier en misschien wel één in het bijzonder beter zult begrijpen!’ Een heel gek idee is dat niet, temeer omdat blijkbaar de handleiding van de  vrouw vele malen dikker is dan de Bijbel die weer dikker is dan de handleiding van de man. Niet mijn idee. Zo’n bedenksel zou ik direct weggooien.  

Zoals ook dit papiertje in mijn hand.

Ik kijk er nog even naar en zie dat het niet eens zo fout is wat er staat. Op de onderste helft dan, over de bovenste zeg ik het liefst niets! Ongelooflijk waar veertien jarigen mee zitten en als vraag stellen. Het schaamrood breekt me uit. Ik speelde op die leeftijd nog met barbies. Zijn zulke meiden van veertien er nog?

   Op de onderste helft worden websites genoemd waar ik zelfs als eenenveertig jarige het bestaan niet vermoedde, maar ook zeker goede sites. Ik lees er een paar hardop voor, misschien dat één van die negen paar oren nou net behoefte heeft aan weten dat deze sites bestaan en eindig met : ‘Ik mis nog één site www.praatmetjemoeder.nl’  Waarop een jeugdlid zegt: ‘Bestaat die dan?’

   ‘Ja lieve meid, thuis!’

Een half uurtje

Dit gaat echt niet goed. Ik had me nog zo voorgenomen een blog te gaan schrijven. Ben ik met van alles bezig geweest, maar geen blog. Nu heb ik nog maar een half uurtje. Daarmee heb ik direct de titel, wat een hoop denkwerk scheelt. Het kopwerk gaat ‘m nu zitten in de vraag: Waar ga ik over schrijven? Er is zoveel, maar de klok tikt al.

Zal ik dan gewoon vertellen over vanmiddag? Dat ik thuis kwam nadat ik Celine naar paardrijden had gebracht. Ze verzorgde Seros, deed vlechten in haar manen. Verwende haar met wat lekkers en kon naar de bak. (5 min.) Zij kon genieten van een uur rijles, terwijl ik op huis aan ging.

Daar werd ik verrast door Marcels aanwezigheid. Hij is zelden zo vroeg thuis op donderdag. Waarom hij nu zo vroeg was, werd al snel duidelijk. Hij had een Workmate gekocht en was nu bezig die in elkaar te zetten. Niet eentje van Black&Dekker, maar van een ander vaag onbekend merk.

   Krijgt hij vast spijt van, alleen zeg ik dat niet hardop.

Dat Marcel een Workmate kocht verbaast me niets. De andere kerel in dit huis is tegenwoordig helemaal into ‘techniek’ zoals hij dat zelf zegt. Lego is hopelijk tijdelijk uit. (10 min.)
   Deze week heeft de kleine kerel inspiratie opgedaan in het dramalokaal. Tijdens de les heeft hij de spots die daar hangen van binnen en buiten bestudeerd (bestuurde hij  de lesstof maar zo goed) en wilde die even namaken. Blikjes, lampjes, plankjes, het kwam allemaal tevoorschijn.  Zonder dat papa erbij was om te bepalen of het wel veilig was. Meneertje ging aan de gang.

In de tuin werden planken en ander materiaal van lengte veranderd. Binnen klonken geluiden van boor- en schroefmachine. Het voelde of ik in een sociale werkplaats was beland.

   Met een big smile bedenk ik dat dit altijd beter is dan bankhangen met een laptop op schoot of een smartphone in de hand. (15 min.)

Alleen ging dat klussen wat lastig zonder goede werkbank en toen het ook nog ging regenen kwam  het kind vliegensvlug naar binnen! Zie hem binnen staan met alle spullen van buiten. Dacht hij nou werkelijk dat hij binnen aan de eettafel mag gaan zagen? Dat dacht ik niet! Hij boos, ik boos…

Vandaar dan ook de Workmate.

   Het in elkaar zetten is aan Marcel besteed. Wie denk je dat hier de fietsbanden plakt (niet dat ik het niet kan)? Wie denk je dat hier de boel schildert (niet dat ik dat niet kan)? Wie denk je dat hier de kamers behangen heeft (niet dat ik dat niet kan)? (20 min.) Goed, je begrijpt: Hoeraaaaa! Mijn man is klusser. Hij is er gewoon sneller en handiger in.

Ik ga maar koken, dat is dan weer niet aan hem besteed. Doch wat hoor ik? ‘Zucht, steun, kreun…’

   ‘Whats up?’

   ‘Het werkblad van de Workmate blijft niet stevig vast.’ Het kantelt zo erg dat ik al voor me zie hoe eerder de vinger van mijn zoon eraf gezaagd wordt, dan het plankje doorgezaagd zal zijn. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Doch ik vertrouw blind op Marcel. Hij wast dit varkentje wel even!

Als het eten klaar is en we op Celine wachten, is de mobiele werkplaats nog steeds niet werkzaam. (25 min.) Het werkblad kantelt wel niet meer, maar het ding kan niet volledig ingeklapt worden. Marcel verzekert zich er van dat het allemaal goed zit en bestudeert voor de zoveelste keer het boekje. Het zit écht allemaal goed.

Ik kijk ondertussen ook even. Het boekje hoef ik niet te zien, mij te ingewikkeld. Ik kijk gewoon uit mijn doppen.

    ‘Marcel, zou de boel niet in die gaten hebben moeten zitten?’ en wijs twee langwerpige gaten in het frame aan, die iets lager liggen dan waar nu een dwarsstuk in vastgeschroefd zit. Marcel pakt het boekje er wéér bij, kijkt naar de gaten, bekijkt het boekje nog eens, kijkt weer naar het werkblad en ‘potjandosie…’ ( 30 min.)

Dacht ik met ‘Een half uurtje’ een goede titel te hebben.

Had ‘m beter ‘Een uurtje’ kunnen noemen.

(Zie hier het resultaat van Benjamins technische kunde)

Schaapherderin

Vanaf 2 mei 2014 is mijn boek ‘Vanuit mijn eierdopje’ te koop.

Deze blog, waarin ik op het punt sta mijn huidige baan op te geven om iets nieuws en veel mooiers te beginnen, is daarin terug te vinden, samen met 25 andere blogs.

Ik garandeer je een lach, bij het lezen van elke blog hier, maar misschien wel een grotere lach bij het lezen van mijn boek. Daar zijn namelijk mijn beste blogs te vinden.

Wil je mijn boek bestellen? Klik dan op de foto van mijn boek en je komt vanzelf op de site van boekscout.

Een echte fan bestelt ‘m!