Paddenstoelentocht Bergherbos

    ,,We gaan naar Landal Stroombroek,” zei Marcel weken geleden, waarop direct belletjes klingelden.
    ,,Stroombroek? Dat klinkt somehow bekend.”
    ,,Het ligt bij Doetinchem.”
    ,,Auw, dat veroorzaakt een denkbeeldige dreun.”
    ,,Hoezo?”
    ,,Het brengt me terug naar een niet gelukkige memory lane. Zomaar ineens rij ik opnieuw naar die afschuwelijke woongemeenschap in Hengelo, Gelderland, waar mijn ouders een nieuw leven wilden startten. Een rampzalig schooljaar op een nog ergere school volgde. Gelukkig verhuisden we een jaar later naar Zevenaar. Ik ademde weer.
    Dat was… Nu keek moi een weekend relaxen in de ogen en besloot: Open de prullenbak! Hup, daar gaat de doodongelukkige memory lane. Ik pak in voor een good-vibes-only-geheugenlaantje. Zin in.

Cadeau
We landden in een gezellig huisje en beseften met de vroeg ondergaande zon, dat een rondje Stroombroek geen kwaad kon. Daarmee stroomden de eerste good vibes mijn geheugen in, want de hemel gaf ons een fantastisch cadeau verpakt in een prachtige zonsondergang van geel, oranje, rood en paars.

    Terug in ons huisje, genoten we van een gourmet en startte ik een nieuwe puzzel.

    ,,Die puzzel moet dit weekend af. We gaan niet eerder naar huis,” zei manlief erbij.
    ,,Dan leg ik het laatste stuk nooit en blijven we steken in deze tijd van niks moeten en alles maggen. Ik kan wennen aan een leven van opstaan wanneer ik wil; van in mijn pyjama rondbanjeren of meteen aankleden; van de haard hoog opstoken of eerst een rondje wandelen in mijn uppie. Wat ik deed op de zaterdagochtend met zonneschijn na alle regen. Ik wandelde er in mijn uppie een rondje omheen en kreeg een zonknuffel die alle manieren van lichttherapie deed vervagen. Tikte ik toch mooi weer een item voor mijn good vibes geheugenlaatje aan.

Bergherbos korte versie

Bij thuiskomst brandde het hout in de haard en wachtte een heerlijk ontbijt. Met de zon op zijn gezicht, zei manlief vervolgens:
    ,,Zullen we jouw geluk nog eens beproeven en nu gaan wandelen. De voorspellingen voor nu zijn goed, voor vanmiddag niet."

    ,,Alle reden dus om mijn wandelschoenen opnieuw aan te schuiven." Met een langere route op de planning, trok ik de veters strakker aan. Onze bestemming was de rode wandelroute (7 km.) in het Bergherbos van Natuurmonumenten in Beek.

    Kort gezegd: het was een mooie en afwisselende wandeling. Een aanrader.
    Tot gauw, lieverdjes.

Spelen
Hahaha, gein, ik en kort. Ja, ik ben klein, maar nooit kort van stof.

    Al was deze wandeling er zeker een in de categorie: doen!

    We startten bij de gezellig uitziende Uitspanning ’t Peeske, waar de vijver met de weerkaatsing van de vis me enorm trok.

    We wandelden vervolgens Oerrr Speelnatuur in. Oef, tijdens weekendjes weg, heb ik niet zo’n trek in rennende en schreeuwende kinderen in mijn bubbel. Ze smaken me niet zo, al zag dit stukje natuur er aantrekkelijk uit. Echt op zijn Natuurmonumentens. Even speet het me dat ik mijn nieuw jas aan had. Ik had best even willen klimmen en klauteren.
    

Verrassingen
We wandelden braaf door en liepen al snel langs een bosrand, met aan de ene kant de beschutting van het bos en aan de andere kant het weidse open veld. Ik hou van die combinatie.
    We ontdekten al snel een bankje, waaraan nooit een gebrek is in de bossen van Natuurmonumenten. Al snel volgde nog een, met ook daarop een bijzondere spreuk - om blij van de kleur en geëmotioneerd bij stil te staan:

Paddenstoelen
We wandelden door, genietend van de vele herfsttinten tot in de boomtoppen. Waar de bodem ineens onze aandacht trok. We stuitten op een enorme hoeveelheid paddenstoelen. Vanaf dat moment richtten onze ogen zich vooral op de bodem en zou ik per zin een schimmelfoto kunnen plaatsen.
    ,,Nu nog die rode met stippen,” merkte ik op na honderden beige, bruine en grijze paddenstoelen. Ver voorbij de helft van de route stuitten we erop en volgden er meer. Ook vonden we een kabouterzwembadje aan een stam. Het bevond zich in een holte waar eens een tak zat. Het leek wel of ik door het hout heen keek. De kabouter nooit gezien. Volgens mij bestaan die figuurtjes echt niet. Zoveel paddenstoelen gezien, maar nooit stak een puntmutsige er zijn koppie onderuit. Laat staan dat ik eentje in zijn zwembroek al baantje trekkend in een boomholte aantrof.

    Wel kreeg ik een blad, zo geënsceneerd als wat. Die dwarrelde er heus niet spontaan in, tenzij meetelt dat Marcel die spontaan in het zwembadje legde.

Uitkijktoren
We vervolgden de paddenstoelen, ik bedoel de route, tot we op ongeveer de helft van de route Uitkijktoren Hulzerberg bereikten.
    ,,Ik voel mijn benen al behoorlijk met deze heuvel-op-heuvel-af-route. Had ik maar mijn oude jas aan, dan kon ik een stukje heuvelaf rollen. Maar oké, moe of niet, ik wil daarboven staan, dus…”

    We klommen te toren in en genoten eenmaal boven van vergezichten in alle winstreken.
    Zoekend naar ijkpunten met behulp van Google Maps, herkende ik de brug bij Emmerich. Daarmee bepaalde ik welke richting welke plaats lag, tot Marcel boven me, in de rand wees. Daar stonden alle plaatsnamen.

    ,,Ik had het goed! Maar wie plaatst dat nou boven ons hoofd? Je kijkt toch niet in het dak?”

 

Duits

De route vervolgend betraden we na veel loofbos een ‘mikadobos*’, zoals Marcel het terecht noemde. Ik kreeg spontaan zin in dat spel. Maar ja, het was allemaal vies en vochtig en mijn jas was zo schoon. Dat paste wel heel goed bij de middeleeuwse markegrensweg de Laak, waarop we liepen. De tijd van de schone jonkvrouwen.

    Al goed, zo dichtbij Duitsland kon ik beter mijn Duits oefenen. Al komt bij mijn goed bedoelde ‘Gutentag’ er toch altijd ‘Bonjour’ uit.

    Al kan ik beter ‘Au revoir’ zeggen, want al zitten we nog midden in de wandeling, de rest was meer van hetzelfde: paddenstoelen, bospaden, bosranden en bankjes en oh ja, aan het eind regen.

    Maar daar heb je vast als meer dan genoeg van.

Liefs met nog wat foto's toe,

Irene

 

* het Mikadobos