Nooit eerder fietste ik om 03.45 uur door slapend Houten. Zeg maar als een bezetene, want die intense stilte beangstigde me. Eenmaal binnen en de voordeur achter me gesloten, voelde ik sterker dan ooit: oost, west hier ben ik echt best.
Een half uur later legde ik mijn hoofd op mijn kussen, maar slapen? Nope! In mijn hoofd en in de verhalen aan manlief herbeleefde ik de onwaarschijnlijk drukke verkiezingsdag van de Provinciale Statenverkiezing in stembureau 21.Drukte
Ik verwachte niet zoveel stemmers bij deze verkiezing. Het tegendeel bleek waar. De voortdurende rij stemmers verbaasde alle stembureauleden. Als ik even langs de rij naar buiten keek, zag ik soms het einde van de rij om na een knipper met mijn wimpers het einde van de rij te zien verdwijnen achter het gebouw.
Manlief en dochter die voor mijn gevoel uit het niets voor mijn neus stonden, beaamden de lengte van de rij. Dat ik hen niet eerder opmerkte, bewijst hoe gefocust ik mijn werk als ID-checker uitvoerde.
Bij die van manlief klonk:
,,Wat tof om te zien dat jij werkelijk bent wie je bent. Maar hé, volgend jaar wel je paspoort verlengen.” Ik gaf manlief zijn paspoort terug en zei: ,,Meneer van Valen, u mag naar het volgende loket.”
,,Oh, dus nu ben ik een loket?”, klonk het stembureau lid naast me.
,,Uhm, excuses meneer de buurman." Ik keek mijn man aan en zei: ,,Je mag naar de meneer naast me.”
,,Ze zei meneer tegen me,” zei mijn buurman met op zijn gezicht een glimlach van stemtafel tot stemhokje. Oei, daar stond ook een rij...
Gedurende de middag en avond gaf ik mijn buurman steeds een andere naam. Denk daarbij aan namen als grappenmaker, gekkerd, hoogheid, ROS-checker, lokbroek, mister, muppet, edelachtbare, mafketel, controle-meester en veel meer. Hij was niet altijd even blij met de benamingen, maar hé, bedenk jij maar eens een middag en avond lang nieuwe en vooral leuke namen, dan noteer ik die voor de volgende keer.
Wave
En soms klonk ineens:
,,Mensen daar is er weer één!”, waarna ik mijn buurman porde en hij op zijn beurt zijn buurman aantikte. Ieder van ons liet het werk vallen en ik telde af: ,,Drie, twee, één, nul!”, waarna we onder een luide ,,Jeeej!" een wave vormden met onze armen. Zo toonden wij onze trots voor een jongere die voor het eerst gebruikmaakte van diens stemrecht. Als ID-checker, pikte ik ze er met gemak uit. Omdat een confetti bom van de gemeente miste, deden wij een wave. Het zorgde uiteraard voor de nodige hilariteit, want de jongeren kregen ongevraagd aandacht. De een genoot ervan, een volgende bloosde, weer een ander schrok, maar allemaal liepen ze lachend naar mijn buurman.
Doorstomen
Feestelijk of niet, tijd voor taart... Ik bedoel: tijd voor een pauze namen we niet. Wij konden het niet over ons hart verkrijgen om mensen langer in de rij te laten wachten dan ze al deden. We zagen al verkleumde handen bij het overhandigen van de paperassen. Pas toen ruim na etenstijd de stembiljetten op waren en we op nieuwe wachtten, bood dat tien minuten voor een hapje en plasje. Vervolgens pakten we door tot de rij na 21.00 uur weg was. Het kan dus wel!
,,Wat tof om te zien dat jij werkelijk bent wie je bent. Maar hé, volgend jaar wel je paspoort verlengen.” Ik gaf manlief zijn paspoort terug en zei: ,,Meneer van Valen, u mag naar het volgende loket.”
,,Oh, dus nu ben ik een loket?”, klonk het stembureau lid naast me.
,,Uhm, excuses meneer de buurman." Ik keek mijn man aan en zei: ,,Je mag naar de meneer naast me.”
,,Ze zei meneer tegen me,” zei mijn buurman met op zijn gezicht een glimlach van stemtafel tot stemhokje. Oei, daar stond ook een rij...
Gedurende de middag en avond gaf ik mijn buurman steeds een andere naam. Denk daarbij aan namen als grappenmaker, gekkerd, hoogheid, ROS-checker, lokbroek, mister, muppet, edelachtbare, mafketel, controle-meester en veel meer. Hij was niet altijd even blij met de benamingen, maar hé, bedenk jij maar eens een middag en avond lang nieuwe en vooral leuke namen, dan noteer ik die voor de volgende keer.
Wave
En soms klonk ineens:
,,Mensen daar is er weer één!”, waarna ik mijn buurman porde en hij op zijn beurt zijn buurman aantikte. Ieder van ons liet het werk vallen en ik telde af: ,,Drie, twee, één, nul!”, waarna we onder een luide ,,Jeeej!" een wave vormden met onze armen. Zo toonden wij onze trots voor een jongere die voor het eerst gebruikmaakte van diens stemrecht. Als ID-checker, pikte ik ze er met gemak uit. Omdat een confetti bom van de gemeente miste, deden wij een wave. Het zorgde uiteraard voor de nodige hilariteit, want de jongeren kregen ongevraagd aandacht. De een genoot ervan, een volgende bloosde, weer een ander schrok, maar allemaal liepen ze lachend naar mijn buurman.
Ik denk dat dit plezier ons stembureau tot de feestelijkste maakte.
Doorstomen
Feestelijk of niet, tijd voor taart... Ik bedoel: tijd voor een pauze namen we niet. Wij konden het niet over ons hart verkrijgen om mensen langer in de rij te laten wachten dan ze al deden. We zagen al verkleumde handen bij het overhandigen van de paperassen. Pas toen ruim na etenstijd de stembiljetten op waren en we op nieuwe wachtten, bood dat tien minuten voor een hapje en plasje. Vervolgens pakten we door tot de rij na 21.00 uur weg was. Het kan dus wel!
Wat ons overigens door het laatste half uurtje heen hielp, was Popkoor Mixsing (dank voor de foto). Het koor zong vanaf de trappen van het gebouw een aantal liedjes en brachten daarmee een hartverwarmende sfeer in het gebouw en een boost aan de stembureauleden. Zie ons swingen op de stoelen. Jammer dat ze stopten.
Tellen
Na sluiting van het stembureau volgde een welverdiende pauze en kwamen we op adem terwijl anderen zich bogen over de opstelling van de teltafels.
Zo'n dag in een superdruk stembureau vliegt voorbij. Ik schrok regelmatig van de tijd. Zo ook bij het tellen van de stembiljetten. Om 01.30 uur sloten we de telling van de Waterschappen af. Met die wetenschap stapte de interne klok over op stand verstand-op-oneindig en blik-op-nul. Gelukkig verliep het tellen van de Provinciale Staten sneller. We hadden het telsysteem goed in de vingers.
Tellen
Na sluiting van het stembureau volgde een welverdiende pauze en kwamen we op adem terwijl anderen zich bogen over de opstelling van de teltafels.
Zo'n dag in een superdruk stembureau vliegt voorbij. Ik schrok regelmatig van de tijd. Zo ook bij het tellen van de stembiljetten. Om 01.30 uur sloten we de telling van de Waterschappen af. Met die wetenschap stapte de interne klok over op stand verstand-op-oneindig en blik-op-nul. Gelukkig verliep het tellen van de Provinciale Staten sneller. We hadden het telsysteem goed in de vingers.
Uiteindelijk brachten we het werk in stembureau 21 tot een goed, maar vooral laat einde om 03.30 uur. Ik bedenk nu dat ik ,,drie, twee, één, nul..., jeeej" had moeten roepen, al riep ieders bed harder.
Nu dit verhaal verwerkt, verteld en herbeleefd is, kan ik vast goed slapen.
Goodnight!