Momenten

De herfstvakantie is voorbij gevlogen. Super leuke dingen zijn gedaan, die wil ik even vasthouden.

Zondag waren we naar de musical ‘Oliver in New York’. Wat een zang, dans en spel. Ik was zeker een aantal keer geraakt en genoot van het op weg zijn met mijn gezin en een vriend en vriendin van de kinderen.

De volgende dag was oppasdag op de dochter van mijn neef en zijn vrouw. Van dit meisje wordt je blij op het moment dat ze binnen stapt. Ze verwarmt het hele huis met haar glimlach.

   Ik besef eens te meer dat mijn eigen kids zo groot zijn geworden. Wanneer is dat gebeurd? Ik knipperde met mijn ogen en ‘kaboem,’ daar gaan ze naar de middelbare school. Oef, ik ben in een melancholische bui. Het komt wel goed, het hoort er even bij.

Een saunadagje met een vriendin ligt achter me. Zweten, dobberen, kletsen en lachen wachtten ons. Daarbij ook blogwaardigheden. Doch die momenten zijn niet opgeschreven en dan ook vervlogen als stoom die opstijgt bij een opgieting. Wat blijft? De herinnering aan een heerlijke dag. Hij gaat in de herhaling, ooit!

Woensdag ben ik met onze kids naar het Rijksmuseum geweest. Een zware reis lag niet in de planning, maar we mochten zo’n drie kwartier staan in de trein. Het was druk!!! Zoals ook bij het Rijksmuseum. Een enorme rij staarde ons aan voordat we binnen waren, alsook bij de kapstok binnen en wederom bij het scannen van de kaarten. Een uur later waren we binnen. Het ene kind wilde zoveel mogelijk alles zien, waar de ander het wel erg snel had bekeken. Dat wordt met de één nog tig keer in de herhaling en de ander blijft thuis.

   De laatste rij was bij het restaurant. Bijna aan de beurt, ontdekten we dat er niet voor ieder wat wils was en besloten te vertrekken. Het was mooi geweest. We gingen buiten even langs wat souvenirkraampjes en heerlijk lunchen bij ‘Cobra’ om uiteindelijk huiswaarts te gaan. Ondanks drukte, was het een dag met een gouden randje… Zekersteweten.

Tot dat ene telefoontje: ‘Mama ligt in het ziekenhuis. Ze heeft een beroerte gehad.’

   Ja, natuurlijk een schok. Toen twijfel. Wat te doen? Al snel aanvaarde ik de reis naar het Jeroen Bosch ziekenhuis. Daar ontmoette ik mijn vader en ander familieleden. Mam is er slecht aan toe.

Vanaf dat moment ga ik elke dag naar mijn moeder. Wat direct gevolgen heeft voor de rest van de vakantieweek. Hoe dan ook hou ik vast aan de belofte aan mijn jongske. Wij gaan vrijdag, als dochterlief gaat shoppen met mijn nicht, naar de bioscoop en zo vullen ‘Planes’ de bioscoopzaal en eten we een heerlijke lunch samen. Gezelligheid troef, hoewel alles toch wat in de schaduw staat van zorgen om mijn moeder.

Vandaag zaterdag, was er het mooie moment van mijn zus in de armen sluiten. Daar stonden we, op Schiphol. Uit Amerika overgevlogen, moest mijn zus hier zijn. Samen met haar zoon en schoondochter hebben we ontbeten en daarna scheidden onze wegen zich. Zij ging met mijn neef naar mijn moeder, wij trokken ons eigen plan en hadden een andere afspraak.

Je ziet het. Het was een week van allerlei belevenissen, maar één staat bovenaan. Mijn moeder die de komende weken en maanden moet  gaan laten zien hoe sterk ze is en geloof me dat is ze. Maar toch… moet ze gaan knokken en ik hoop dat ze die moed heeft.

   Ik besef weer eens: elke dag is kostbaar. Die moet ik koesteren. Mensen meer koesteren. Want morgen, nee, over een minuut, een seconde kan het allemaal anders zijn. Het spijt me mensen, een vrolijke blog lukt me niet, geen blog is geen optie. Dit is mijn ding… maar leuk doen is me nu even te zwaar.

Zeurpiet

Eén van de grootste ergernissen van de man over de vrouw is dat ze zo kan zeuren!!! Dat hoorde ik vanavond bij het spel ‘De Jongens tegen de Meisjes.’ Ik weet het niet hoor. Ik vind de Nederlanders, de uitzondering daar gelaten natuurlijk, met z’n alleen een stelletje zeurpieten.

Ships! Had ik me nog zo voorgenomen het niet over pieten, in welke gedaante dan ook, te gaan hebben. Heb ik het over zeurpieten!? Er is de afgelopen tijd al zoveel gezegd over pieten. Het maakt me bang. Het kan niet anders dan dat er mensen in de zak gaan.

Ondertussen viel ik vandaag van mijn stoel toen me verteld werd dat de hele discussie over Zwarte Piet de VN heeft gehaald. Ongelooflijk dat het zo ver moest gekomen.  Dat hebben we maar weer gefixt mensen. Het resultaat van gezeur! Wees trots op ons!

Even terug naar de het zeuren van vrouwen. Ik ben al lekker bezig of niet? Treur niet, ik ben nog niet klaar. Zo jaag ik waarschijnlijk alle mannelijke lezers mijn blogspot af. Daarmee misschien ook een groot deel van mijn lezers en dalen mijn kijkcijfers die toch al zo minimaal stijgen, tot een behoorlijk dieptepunt.  Dat wil ik niet, is me iets te taai.

Of ligt daar gelijk de oplossing?  Voor wie afhaakt omdat je mijn geklaag niet aan wil horen, is er de mogelijkheid iets nuttigs te doen. Maak even reclame voor mijn blogspot! Kleine moeite, groot plezier! Jij leest niet verder, maar helpt me toch aan een grotere kijkdichtheid. Dat is echt lief!!!

   Er is echter een veel groter probleem dan mijn kijkcijfers. Natuurlijk!

Sinterklaas is zich klaar aan het maken om ons land te zijner tijd te bezoeken en droomt van een intocht van jewelste. Wij worden er ook voor klaargestoomd middels de pepernoten en ander rond gestrooid goed dat al sinds september de schappen kleurt. Alleen daarover zou ik oeverloos kunnen gaan zeuren, maar laat ik daar nou net geen zin in hebben. Word ik misselijk van.

Waar ik me wel zorgen om maak is dat de goed heilig man zich voorbereidt op gebakken lucht. In ons oh zo tolerante kikkerlandje kunnen we de cadeautjes wel vergeten. We zitten in crisis. Als de pieten al worden toegestaan in ons land, mogen ze vast en zeker het dak niet meer op. Ze krijgen te maken met de Arbowet. Sinterklaas die net op zijn schimmel Amerigo wil springen krijgt een bevelschrift onder zijn neus: ‘U mag dit paard niet bestijgen. Doet  u dat wel, dan wordt u voor de rechter gesleept door de Partij van de Dieren.’ De stoomboot komt ook al niet meer aan, want waar moet hij aanleggen? De kade waar hij meestal aanlegt is ingestort. Die boot kunnen we allemaal wel op onze buik schrijven. Die is zo oud, kan nooit C02 neutraal zijn. Of zou hij bij ENECO langs kunnen voor zonnepanelen? Dat gaat vast maanden duren.

Dus… dachten we dat de discussie over de zwarte pieten ons grootste probleem was? Het is maar een deel van het probleem. Iemands baan staat namelijk enorm op de tocht. Er is geen kruidnoot tegen opgewassen.

   Wiens baan? Die van Diewertje Blok natuurlijk! Wat moet zij nou als Sinterklaas niet aankomt? Ze kijkt vast en zeker al een jaar lang uit naar deze periode. Kan het maar zo zijn dat het niet door gaat. Vraag ik me onderhand wel af wie hier de zwartepiet gaat krijgen van al deze problemen.

Ik weet zeker dat het Sinterklaas niet is. Die bestaat niet.

Ik kan het ook niet zijn. Ik zeur alleen maar.

Fitless

Vanaf 2 mei 2014 is mijn boek ‘Vanuit mijn eierdopje’ te koop.

Deze blog, waarin blijkt dat er maar één ding nodig is om fitness leuk te houden, is daarin terug te vinden, samen met 25 andere blogs.

Ik garandeer je een lach, bij het lezen van elke blog hier, maar misschien wel een grotere lach bij het lezen van mijn boek. Daar zijn namelijk mijn beste blogs te vinden.

Wil je mijn boek bestellen? Klik dan op de foto van mijn boek en je komt vanzelf op de site van boekscout.

Een echte fan bestelt ‘m!

Heerlijke burgers

Het is weer zondag!

   En wat doen we elke zondag? Juist! Wij gaan naar onze stamcafé, want zondag is patatdag en wel zo’n vast gegeven dat als we het anders doen, alle gezinsleden onthutst zijn. Stelletje kroketten!

Wanneer dit zondag-patatdag-principe begon? Ik zou het niet weten, ligt voor mij tussen nu en 41 jaar geleden. Ik  was er bij, maar het voelt alsof ik al patatjes at toen ik in mijn moeders buik dwars lag.

Bij het vragenuurtje, om te checken of mijn prins ook die van het witte paard was, heb ik niet gevraagd of zondag ook bij hem patatdag was. Het had wel gepast tussen de vragen die ik al noemde in mijn blog ‘Oranje.’

   Een volmondige ‘ja!’ (vast vol frietjes) zou zijn antwoord zijn geweest, wat maakt dat we nu ruim 22 jaar later nog elke zondag naar de een of andere cafetaria gaan. De eerste jaren gingen we ergens onderweg na of tijdens een wandeling of fietstocht. De laatste jaren zijn we blijven hangen bij één zaak in het bijzonder. Dingen veranderen nou eenmaal. Zo zijn er twee mensen bijgekomen in huize van Valen die net als ik graag een hele zondagochtend in huispak of pyjama rond banjeren. Dat is zo lekker! Eenmaal aangekleed en een plan de campagne voor de middag bedacht, beginnen we bij de Kwalitaria ons middagprogramma.

Ik moet eerlijk zijn, we zijn er niet elke zondag. Ik moet voorkomen dat ik het personeel van de Kwalitaria op mijn nek krijg, want soms, heel soms, gaan we naar de concurrent met de grote M. Dat is dan omdat we elders actief zijn of te gast bij anderen. Dan gaat de fastfood helemaal aan onze neus voorbij . We nemen verder nooit iemand iets kwalijk, maar missen toch wel ons vastigheidje. Stelletje gehaktballen.

Vasthouden aan ritueeltjes. We zijn daar niet de enigen in. Het personeel gaat er heerlijk in mee, zij weten wat wij lekker vinden, waardoor we amper iets hoeven te zeggen en daar verschijnt het kassabonnetje al. De boel staat nog net niet klaar, als we binnenkomen. Zou leuk zijn, echter daar zit dan toch onze afwisseling. De ene keer zijn we er om 13.00 uur, de andere keer om 13.25 uur en dan weer om 13.15 uur. Om hen scherp te houden, nemen we ook heus niet altijd hetzelfde. Dat is toch zó saai.

Om saaiheid te voorkomen, kwam ik laatst met een grotere big smile binnen. Tijd om eens gebruik te maken van korting! Ik ben een Nederlandse burger, dus hé, kom maar op! Triomfantelijk klinkt mijn:   

   ‘Eindelijk hebben jullie een leuke actie!' als van achter de toonbank een vragende blik verschijnt.

   ‘Wat voor actie?’ wordt mij gevraagd, waarop ik onbegrijpelijk terugkijk.

   ‘Hoezo? Weet jij niet eens wat voor actie jullie hebben?’

   ‘Nee, maar vertel, jij zal het wel weten.’ Ha nu heb ik ‘m! Even iets bedenken…

   ‘Nou, ik ben de bon vergeten, die ligt thuis en is alleen vandaag geldig.’ Trap jij er ook al in? ‘Het gaat om de actie: drie patatekes halen, twee betalen. En dat komt goed uit, want wij nemen altijd drie patatekes.’ De blik van de ander blijft wazig als ik vervolg: ‘Bel anders Frans (zo heet de baas) maar op, hij weet er van.’

   Mijn laatste opmerking blijkt overtuigend. Ik word geloofd en de jongen achter de kassa zegt: ‘Oké.’

   Maar even snel trek ik  het ook weer recht. Dit kan ik niet maken! Ik wil hem niet in de problemen brengen en de zaak uit werken. Ik erken: ‘Jammer genoeg is het geen 1 april, ik zit je te bedriegen,' en betaal geen enkele korting.

Niet veel weken later, wordt me wel korting beloofd. Mijn meissie en ik liepen daar namelijk tegen de deur. Met onze zin in een ijsje, waren we voorbij gegaan aan de sluitingstijd van 21.00 uur. Het was ruim daaroverheen en ze waren aan het opruimen. Zwaar teleurgesteld keken we verdrietig door de ruiten. Zo kreeg bovengenoemde jongen medelijden en beloofde ons als genoegdoening de eerst volgende keer korting.

Gaat er toch iets mis. We zijn er weer een paar keer geweest, maar deze jongen ontbrak steeds.  

Volgens mij heeft hij mij nu terug gepakt. De burger!