De herfstvakantie is voorbij gevlogen. Super leuke dingen
zijn gedaan, die wil ik even vasthouden.
Zondag waren we naar de musical ‘Oliver in New York’. Wat
een zang, dans en spel. Ik was zeker een aantal keer geraakt en genoot van het
op weg zijn met mijn gezin en een vriend en vriendin van de kinderen.
De volgende dag was oppasdag op de dochter van mijn neef en
zijn vrouw. Van dit meisje wordt je blij op het moment dat ze binnen stapt. Ze
verwarmt het hele huis met haar glimlach.
Ik besef eens te
meer dat mijn eigen kids zo groot zijn geworden. Wanneer is dat gebeurd? Ik
knipperde met mijn ogen en ‘kaboem,’ daar gaan ze naar de middelbare school. Oef,
ik ben in een melancholische bui. Het komt wel goed, het hoort er even bij.
Een saunadagje met een vriendin ligt achter me. Zweten, dobberen,
kletsen en lachen wachtten ons. Daarbij ook blogwaardigheden. Doch die momenten
zijn niet opgeschreven en dan ook vervlogen als stoom die opstijgt bij een
opgieting. Wat blijft? De herinnering aan een heerlijke dag. Hij gaat in de
herhaling, ooit!
Woensdag ben ik met onze kids naar het Rijksmuseum geweest. Een
zware reis lag niet in de planning, maar we mochten zo’n drie kwartier staan in
de trein. Het was druk!!! Zoals ook bij het Rijksmuseum. Een enorme rij staarde
ons aan voordat we binnen waren, alsook bij de kapstok binnen en wederom bij
het scannen van de kaarten. Een uur later waren we binnen. Het ene kind wilde
zoveel mogelijk alles zien, waar de ander het wel erg snel had bekeken. Dat
wordt met de één nog tig keer in de herhaling en de ander blijft thuis.
De laatste rij was bij
het restaurant. Bijna aan de beurt, ontdekten we dat er niet voor ieder wat
wils was en besloten te vertrekken. Het was mooi geweest. We gingen buiten even
langs wat souvenirkraampjes en heerlijk lunchen bij ‘Cobra’ om uiteindelijk
huiswaarts te gaan. Ondanks drukte, was het een dag met een gouden randje… Zekersteweten.
Tot dat ene telefoontje: ‘Mama ligt in het ziekenhuis. Ze
heeft een beroerte gehad.’
Ja, natuurlijk een
schok. Toen twijfel. Wat te doen? Al snel aanvaarde ik de reis naar het Jeroen
Bosch ziekenhuis. Daar ontmoette ik mijn vader en ander familieleden. Mam is er
slecht aan toe.
Vanaf dat moment ga ik elke dag naar mijn moeder. Wat direct
gevolgen heeft voor de rest van de vakantieweek. Hoe dan ook hou ik vast aan de
belofte aan mijn jongske. Wij gaan vrijdag, als dochterlief gaat shoppen met
mijn nicht, naar de bioscoop en zo vullen ‘Planes’ de bioscoopzaal en eten we
een heerlijke lunch samen. Gezelligheid troef, hoewel alles toch wat in de
schaduw staat van zorgen om mijn moeder.
Vandaag zaterdag, was er het mooie moment van mijn zus in de
armen sluiten. Daar stonden we, op Schiphol. Uit Amerika overgevlogen, moest
mijn zus hier zijn. Samen met haar zoon en schoondochter hebben we ontbeten en daarna
scheidden onze wegen zich. Zij ging met mijn neef naar mijn moeder, wij trokken
ons eigen plan en hadden een andere afspraak.
Je ziet het. Het was een week van allerlei belevenissen,
maar één staat bovenaan. Mijn moeder die de komende weken en maanden moet gaan laten zien hoe sterk ze is en geloof me
dat is ze. Maar toch… moet ze gaan knokken en ik hoop dat ze die moed heeft.
Ik besef weer eens:
elke dag is kostbaar. Die moet ik koesteren. Mensen meer koesteren. Want
morgen, nee, over een minuut, een seconde kan het allemaal anders zijn. Het
spijt me mensen, een vrolijke blog lukt me niet, geen blog is geen optie. Dit
is mijn ding… maar leuk doen is me nu even te zwaar.
