Met deze derde kerstdag achter ons, constateer
ook ik: kerst 2014 is nu echt voorbij!
De
kerstboom blijft nog even staan. Het is zo gezellig en ik heb ‘m een poosje
gemist.
Wij vierden namelijk kerst in Center
Parcs. Even een midweekje helemaal weg van alle kerstverplichtingen. Niet dat we
gevlucht zijn. Het was juist een bewuste keus om met z’n vieren een paar dagen op
onszelf te zijn. Het paste het beste in de eerste vakantieweek, want de tweede week
zal door logeerpartijtjes van de kinderen gezellig op de kop worden gezet.
Toch wilde geen van ons kerst bij de
(groot)(schoon)ouders missen. Of was het te doen om pakjesavond dat we welbewust
derde kerstdag bij hen thuis vierden? Het werd weken geleden al gepland, want er
moest goed overlegd worden wie een cadeau koopt voor wie en de voorbereidingen voor het kerstdiner
kwamen op de schouders van mijn schoonma. Tja...
Pakjesavond liep zoals te verwachten
op rolletjes.
De
grootste lol zat ‘m erin dat de laatste hap Viennetta nog niet goed en wel doorgeslikt
was of meneertje Benjamin lag al bij de boom. De hele middag was hij onzichtbaar.
Hij vermaakte zich prima op de eerste verdieping in het kantoor van zijn opa
(lees: achter de computer). Al die tijd geen greintje spanning aan hem ontdekt,
maar nu de laatste hap genomen was? Werd natafelen ijskoud verboden. Geen
afsluitend bakkie kon er af, de cadeaus schreeuwden blijkbaar om aandacht.
Wat
betreft de cadeaus heb ik alleen maar blije gezichten gezien en dat bij veelal nuttige cadeaus. Daar hou ik van.
Er was zelfs een verrassing!
Waar
ik twee weken geleden schreef dat ik niet kon slagen voor een portefeuille,
vraag ik me nu af waarom niemand me tipte om naar de markt te gaan. Het is dat
ik er per ongeluk overheen moest om van A naar B te komen en daarbij langs de
tassenkraam kwam. Het was daar dat ik mijn hulptroepen (mijn schoonouders) kon
vertellen niet meer verder te helpen zoeken: ik had mijn, of eigenlijk zijn,
portefeuille gevonden! Kan dat oude uit elkaar vallende geval ook eindelijk
weg.
Het kerstdiner was echter waar hij
mij om ging. Niet omdat het zo’n enorme verrassing was. Integendeel. Sinds jaar
en dag is het hetzelfde wat de tafel vult. Als mensen ervan horen, worden we uitgelachen
of onbegrepen aangestaard.
Wij
eten namelijk elk jaar Chinees. Het is bijna zo erg dat we de bestelling van
vorig jaar kunnen doorbellen. Standaard bestellen we: vegetarische minhoen, Tjap
Tjoy met ossehaas, Ajam Pangang en alle bami zonder vlees. De afwisseling zit ‘m
in wat de mannen aan pittigs willen eten; toch iets anders dan vorige
keer. Of toch niet?
Dan
het belletje naar Chinees-Indisch Restaurant Lunetten (niet erg origineel deze
naam, maar zo heet het restaurant echt) en een kwartier of twintig minuten
later zitten wij aan tafel. Hoe gemakkelijk!
We doen mensen geloven dat
we elk jaar Chinees eten omdat het geen stress betekend voor de gastvrouw en
iedereen aan tafel blij is, want dit lusten we allemaal. Ik
zal echter hier en nu de echte reden bekend maken. Hou je vast, het is best schokkend
eigenlijk.
Mijn schoonmoeder is gewoon te beroerd om zelf een kerstmaal te
maken!
Zo, dat is er uit! En denk maar niet
dat ik nu bang voor haar ben. Ik durf dit gewoon te schrijven, in deze blog en zet
het lekker op Internet. Sterker nog, er zit geen greintje schaamte in mijn
schoonma. Het zijn namelijk haar eigen woorden, die ze aanvulde met:
‘Ja
Irene, je mag me citeren in een blog!’
Daar
hou ik nou van! Even lekker open en bloot over mijn schoonmoeder roddelen en de
vrede blijft bewaard. Hoe kan ik het anders willen met kerst?
World
Peace begint in mijn ogen al thuis…
Zijn
wij toch goed bezig!
