Stom!!!
Ik heb een jubileum voorbij
laten gaan!
Mijn
eerste blog “Ik ben een nummertje” stamt van 9 maart 2011. Nu ineens, stuiterdestuit, ben ik bijna twee jaar verder met:“Sneeuw wit”, mijn 100ste blog.
Wat
een stiekemerd
hè, met deze crimineel
onverwachte mijlpaal.
Even
wat statistieken:
Plofmuis en Koffietijd vechten
om de eerste plaats qua pageviews, bij een totaal van 8707. Dat zegt net als Google Goggles
helemaal niets. Mijn en Noach’s neus worden ervoor opgehaald.
Ik
heb één super analoge super fan in mijn vader.
Afgelopen
maand was mijn topmaand. Ik wil the wave
doen of de keukentango herhalen, want het is weer een lucky week!
Nu
wil deze flapoor the force in zetten om een bloemig verhaal te gaan
schrijven. Geen huisdieren gekonkel en kippig geruzie,
maar vooral vaag gedoe.
Niet dat je mij hoort zeggen: ”Inspiratie is zoek”. Nee, ik heb een vercrackt
doel voor ogen: Alle voorgaande titels gebruiken in één blog. Klinkt als een fatal attraction die ik me beter kan tegennemen, want
net als gadgets en ik
kan dit wel eens een onbereikbare liefde voor woorden opleveren.
Ondertussen
is de laatst keer dat de ijsberen hier aanbellen voorbij. Ik zong al haast "Dag Sinterklaasje”, gevolgd door Merry X-mas- en gelukkig Nieuw jaar
wensen. Laat het lentefeest maar komen. Zo ook de feesten rondom het huis van Oranje.
Willem Alexander zal dankzij de abdicatie (en
dat waren 40 – 7 titels) van zijn moeder, als een echte gentleman de kroon overnemen. Een dag vol prinsen en prinsessen wacht ons. Op 30 april blijf ik in
mijn eierdopje aan de buis gekluisterd. Theetijd die
een dag lang duurt. Gezellig.
Ik
voel bijna hoe zonne-energie mijn winterdip en
Blue Monday’s
met bijpassende wee en wel doen
verdwijnen. Het maakt me kinderlijk blij
ondanks mijn middelbare leeftijd.
Door
dat laatste ben ik sneller total loss. Als ik kon toveren zou ik dan ook liever als een robot mijn taken vervullen met een onbedwingbaar soort van muisje-gestuiter en doen als een doener.
Echter
toen ik vandaag wakker werd en de duisternis lag over het land, draaide ik me nog eens om als een beertje diep onder de dekens. Ik weet binnenkort kattengejank
in de tuin en voel voorjaarschoonmaakkriebels.
Alle troep² en modderzooi moeten eens weggewerkt worden. Opgeruimd staat netjes.
Waarschijnlijk
zorgen Iksy Bitsy Spider I en Iksy Bitsy Spider II voor crisis in huis. Ik ga ze
natuurlijk tegen komen, dat stelletje snelheidsduiveltjes met dezelfde lentekriebels.
Ik voel ze al haast over mijn Grieks pootje lopen. Dat is om te gillen!
Worden ze nog vergezeld door een paddentrek ook. Zielige ikke! Ik zet het nog even op een ge…’piep’…
Vluchten
naar mijn droomhuisje
kan niet, want die is alleen maar een illusie. Als het al bestond, zou ik begluurd worden of niet begluurd worden - that’s the
question?
Terug
naar de lente die ooit plaatsmaakt voor zomer. Dan voel ik zwemplezier en vakantiefun opborrelen. Krijg ik zin in Jeu de Boules.
Ik moet maar even een hengeltje opwerpen en vissen naar onze vakantieplannen. Ik ga zekerwel weer met dochterlief
naar de shop & drop de mannen op het strand.
In
dit Franse plaatje zie ik mijn vaders groene 2 CV. De rest
denkt: Ga toch fietsen! Waar ik absoluut liever voor zou kiezen boven
de OV-kaart (Onaangenaam Vervoerkaart). Hoe vaak hoor je niet weer van een stroomstoring? Sta je dan. Ik pak de auto!
Over auto’s gesproken, ik gebruik de mijne niet zoveel. Ik moet meer bewegen! Hoezo? Omdat een MRI iets verdachts vertoonde en door sporten zou een operatie-live
vermeden kunnen worden. Daarom de auto te koop
zetten?
Ik ben niet gek!
Die auto blijft!
Zo
ook het gebruik van vrouwelijke apps. Hoewel ze soms lijken op algebretische tovenarij kan ik niet zonder. Zelfs een cookiewet komt daar niet tussen.
Trouwens
via apps krijg ik ook antwoord op de vraag: Wat eten we vandaag? Al heb ik ook weer eens zin in Suikerbietensalade en Bosgroentesoep of Pompoensoep.
De boodschappen haal ik nog altijd bij Appie vandaan. Ook al blijf ik erbij: “Albert Heijn kan beter!” Volgens mij hebben ze zegels in hun oren.
Eindig
ik deze 101de blog met een dankwoord aan inwonende lolbroeken en
mijn Valentijn.
Zij zijn mijn leven. Ik wist altijd: later word ik
thuis-blijf-moeder. Beste keus ooit! Daar hoefde ik geen interessante cursus voor te volgen en het geeft zoveel goeds. Onder andere elke week een ideale zondagochtend met weer een blog! Hun tafelgeheimen zijn van onschatbare waarde evenals hun steeds
veranderende plaats delict… Zonder hen zou ik toch steeds mijn hoofd moeten stoten
tegen een “Auw”, kastdeurloze keuken...
Alsof
er dan nog iets te verbergen is.
