Daar zit ik dan, op zolder… Niet zomaar hoor.
Het is onze trouwdag, 30 maart 2013, als ik deze blog
schrijf. Twintig jaar geleden was onze grote dag! Zo begint mijn blog op zolder.
Lijkt vreemd, maar dat is het niet.
Want hier liggen Marcels trouwpak en mijn trouwjurk. Toen ik
eerder vandaag tegen Benjamin zei dat ik die maar eens op ga diepen, keek hij
me ongeloofwaardig aan. Ik dacht dat hij niet geloofde dat ik de boel echt wilde
zoeken, maar hij begreep het “opdiepen” niet. Omdat papa zich om de uitleg
bekommerde, kon ik doorgaan en dook met mijn kop achter het schot.
Achteraf denk ik: Wat een lef.
Wat ik allemaal niet tegen kan komen achter het schot:
Spinnen, motten, muizen. Of erger: monsters, draken, enge mannen. Horror ten
top. Snel zoeken en wegwezen dus!
Gelukkig wachtte mij niets van dat alles en kon ik ongestoord
zoeken tussen en achter de tuinstoelkussens. Die kan ik trouwens wel op
marktplaats verkopen, hebben we niets meer aan. De schaatsen blijven bij de
hand, want het zou maar zo kunnen dat we een Elfstendentocht krijgen. De
babykleren blijven ook bovenop. Niet voor nog een baby. Geen denken aan, ik
geniet voldoende van mijn pubergirl en puberboy-to-be. Deze kleren zijn voor
Winnie de Pop, die nog wel eens verkleed wordt. Door wie? Dat zeg ik lekker
niet.
Wat er verder nog ligt maakt niet uit, want ik zocht en
vond: onze trouwkledij! Net als ik komen ze ongeschonden, hooguit wat
verkreukeld, een verdieping lager terecht.
Direct komen herinneringen boven.
Het was een koude dag, 30-03-93. De zon scheen uitbundig, doch
een koude wind vergezelde ons. In de kasteeltuin van Kasteel de Haar was het
bibberen, maar mocht ik me koesteren in de jas van deze of gene.
Ik weet nog dat ik op het dak van de trouwauto werd gezet en
dat met Marcel erbij, alsof hij zo zwaar was, de boel indeukte. Oef, de
chauffeur kreeg het wel even benauwd.
Daardoor denk ik ook aan mijn tante, gebogen over mijn
trouwjurk met 1000 zweetdruppels op haar voorhoofd. Ze heeft mijn jurk helemaal
naar wens gemaakt. Ik ben haar nog altijd enorm dankbaar, maar wat een stress
voor die vrouw! Doe ik haar niet nog eens aan!
Zo kan ik wel verdergaan, maar de kids roepen: “Passen!”
Daar gaan we. Marcel past eerst. Met geen grammetje vet erbij,
geen centimeter langer, staat hij daar en ik zeg: “Het is niet meer het
modernste pak, maar ik zou het zo weer doen, lieverd!” Waarna zes ogen zich richten
op mij en daar ging ik. In borstomvang was en kan ook geen verschil zitten,
maar mijn buikomvang… Ja, hallooooo!
Daar hebben wel even twee kids in gezeten en wat een
knettergrote buiken had ik. En ja, de laatste tijd zijn er wat chocolade-crunch
eitjes in terecht gekomen, sssttttt. En ik ben ook al bijna 41 hoor!!! Goed, een
veiligheidsspeld erbij en de jurk zit als gegoten.
Voor één keer moesten de gordijnen beneden dicht. Wat hadden
buren te maken met onze wilde plannen? Eerder hadden mensen ons gevraagd wat
wij op onze 20ste trouwdag zouden gaan doen. “Niet veel bijzonders”
was dan ons antwoord, want we zijn gewoon naar de kerk geweest, vervolgens gezellig
naar een verjaardag gegaan en zo zouden we ’s avonds gaan gourmetten en film
kijken. Nu eens geen Spider Man, Journey of welke semi-actie-avonturenfilm, maar
gewoon lekker romantisch, op mijn verzoek zwijmelen. Het is toch ook een RomKomdag?!
Een RomKom kregen we. Dankzij een wild plan. Ooit klonk het
verwijt dat onze kids er niet bij waren op onze trouwdag. Dan gaan we die toch
even herhalen? Deze keer eindigend met onszelf op de dansvloer. Dat is zelfs op
onze eigen trouwdag niet gebeurd… Geloof je het niet? Kijk maar:
