Waar dit begon? Aan onze eettafel, de plek waar alle interessante vertelsels, humoraanvallen, tranen, frustraties, boosheid, grappen, grollen, hard gelach en zoveel meer worden gedeeld. Zeg maar gerust dat het de enige plek in huis is waar we elkaar nog iedere avond vinden. Gezellig samen met een vork in de ene en een mes in de andere hand, ondertussen kauwend op een overheerlijk maaltje.
Dat laatste zeg ik met een gerust hart, want vandaag zeiden drie mensen dat ik een goede kok ben. Wel is het altijd te heet - niet van de peper, maar qua temperatuur. Wie heeft het kookpunt dan ook zo hot gemaakt?
Whatever, mijn dag kon niet meer stuk: ik ben een chef kok!
ADHD-ig
Heb je het al door? Dit wordt zo’n blog met een hak op de tak. Probeer me eens bij te houden, terwijl ADHD zegeviert. Ik laat het maar even gaan en laat jou meeleven ofwel meeBEleven hoe mijn hoofd veelal werkt. Een beetje begrip kan nooit kwaad.
Stel je voor: de tosti is op en de thee lekker weg geslurpt. De middag ligt voor ons. Ik sta op van tafel om mijn vieze bord in de vaatwasser te zetten. Daar zie ik dat de theedoos bijgevuld moet worden en leg het bord op het aanrecht om in de voorraadkast thee te pakken. In de kast zie ik het toiletpapier liggen en bedenk ineens: oh ja, iemand heeft de rollen in de badkamer niet bijgevuld, laat ik het meteen doen. Eenmaal boven staat een lege fles Niveau doucheschuim op de trap als bewijs dat er een nieuwe fles in de douche nodig is. Ik leg er de toiletrollen naast, loop de slaapkamer in om een nieuwe douchefris te pakken en struikel bijna over een berg was. Ik besluit die berg meteen naar zolder te verplaatsen en prop ‘m in de wasmachine. Die zet ik aan en bedenk: wat wilde ik nou doen?
Komt Marcel thuis en vraagt naar mijn dag.
‘Ik heb de wasmachine aangezet.’
‘Ik heb de wasmachine aangezet.’
Focus
Got the point? Een ADHD-mind brengt je tot meer rommel en dan ben ik nog niet eens zo’n heel erge ADHD-er. Ik overleef mezelf dag na dag, wat een kwestie is van doorgaan. Met schrijven van blogs en artikelen; het huishouden en boodschappen doen. En altijd het heen en weer, zo bereik ik met gemak de gezonde 10.000 stappen per dag… en daar voorbij.
Vraag ik me ineens af, wat wilde ik ook alweer schrijven?
Oh ja, ik weet het weer. Focus Irene, focus!
Wasgedrag
Vandeweek vroeg Benjamin:
‘Mama, was jij onze handdoeken vaak genoeg?’ Meneer ik-bemoei-me-nooit-met-iets-huishoudelijks werd ineens kritisch. Hij vind dat ik ze te weinig was, een ander boeit het niet en de laatste vindt alles best. We praatten er over door, zonder te beseffen dat we afgeluisterd werden. Sterker nog, ik had het een dag later pas door, toen ik via Google een artikel over het wassen van handdoeken onder mijn neus kreeg. Dit weet ik: ik doe het niet slecht.
Wel bedacht ik: iemand luisterde mee, want dit artikel is te toevallig. Gisteren het gesprek, ofwel de vraag en nu het antwoord.
Kletspraat
Ik kreeg zin om een test à la Typisch Irene te doen. Die hoeven niet diep te gaan, maar juist lekker simpel en helder.
‘Piepels, Google luistert mee,’ zei ik aan tafel: ‘dus geef hem een bord en stoel. Laten we praten over een onactueel onderwerp.’
‘Mam, wat denk je van de Bermudadriehoek?’, vroeg Benjamin wiens levensvragen inhoudelijk gaan over StarWars, het wormgat, flat-earth-believers en de Bermudadriehoek.
‘Goed onderwerp.’ Vervolgens spraken we, heel dichtbij de smartphones, uitgebreid over de driehoek waar van alles verdwijnt. Daarbij zocht ik op waar het ligt en was verbaasd. Ik verwachtte ‘m ergens in de Zuidelijke Atlantische Oceaan ter hoogte maar vooral heel erg rechts van Comodoro Rivadavia (klinkt heerlijk toch?). Afijn, na ons nutteloze gekakel, moeten Google’s oren hebben getuut.
Politiek
Een paar uur later, terwijl ik worstelde met woorden en zinnen voor een mooi Zaterdagportret, keek Marcel naar Op1. Het gesprek ging over onze premier Rutte. Ed Nijpels zat aan tafel en zei prompt (vergeef me dat ik de context laat voor wat het is):
‘… het is een soort politieke Bermudadriehoek. Iedereen wil naar die Bermudadriehoek gaan…’
Een keer raden wie er direct bij was, met gespitste oren. Mijn vermoeden was nog erger dan gedacht! Niet alleen Google luistert af, NPO 1 luistert mee.
We hebben daarom maar besloten niet meer te praten in huize Typisch Irene. Wie weet wie er nog meer meeluisteren?
Eindelijk rust!
Got the point? Een ADHD-mind brengt je tot meer rommel en dan ben ik nog niet eens zo’n heel erge ADHD-er. Ik overleef mezelf dag na dag, wat een kwestie is van doorgaan. Met schrijven van blogs en artikelen; het huishouden en boodschappen doen. En altijd het heen en weer, zo bereik ik met gemak de gezonde 10.000 stappen per dag… en daar voorbij.
Vraag ik me ineens af, wat wilde ik ook alweer schrijven?
Oh ja, ik weet het weer. Focus Irene, focus!
Wasgedrag
Vandeweek vroeg Benjamin:
‘Mama, was jij onze handdoeken vaak genoeg?’ Meneer ik-bemoei-me-nooit-met-iets-huishoudelijks werd ineens kritisch. Hij vind dat ik ze te weinig was, een ander boeit het niet en de laatste vindt alles best. We praatten er over door, zonder te beseffen dat we afgeluisterd werden. Sterker nog, ik had het een dag later pas door, toen ik via Google een artikel over het wassen van handdoeken onder mijn neus kreeg. Dit weet ik: ik doe het niet slecht.
Wel bedacht ik: iemand luisterde mee, want dit artikel is te toevallig. Gisteren het gesprek, ofwel de vraag en nu het antwoord.
Kletspraat
‘Piepels, Google luistert mee,’ zei ik aan tafel: ‘dus geef hem een bord en stoel. Laten we praten over een onactueel onderwerp.’
‘Mam, wat denk je van de Bermudadriehoek?’, vroeg Benjamin wiens levensvragen inhoudelijk gaan over StarWars, het wormgat, flat-earth-believers en de Bermudadriehoek.
‘Goed onderwerp.’ Vervolgens spraken we, heel dichtbij de smartphones, uitgebreid over de driehoek waar van alles verdwijnt. Daarbij zocht ik op waar het ligt en was verbaasd. Ik verwachtte ‘m ergens in de Zuidelijke Atlantische Oceaan ter hoogte maar vooral heel erg rechts van Comodoro Rivadavia (klinkt heerlijk toch?). Afijn, na ons nutteloze gekakel, moeten Google’s oren hebben getuut.
Politiek
Een paar uur later, terwijl ik worstelde met woorden en zinnen voor een mooi Zaterdagportret, keek Marcel naar Op1. Het gesprek ging over onze premier Rutte. Ed Nijpels zat aan tafel en zei prompt (vergeef me dat ik de context laat voor wat het is):
‘… het is een soort politieke Bermudadriehoek. Iedereen wil naar die Bermudadriehoek gaan…’
Een keer raden wie er direct bij was, met gespitste oren. Mijn vermoeden was nog erger dan gedacht! Niet alleen Google luistert af, NPO 1 luistert mee.
We hebben daarom maar besloten niet meer te praten in huize Typisch Irene. Wie weet wie er nog meer meeluisteren?
Eindelijk rust!
