stad van mijn hart
stad waar ik altijd
naar terug verlang
jou bewonderen
van dichtbij
nu eens anders
het lonkt, het trekt
jou ontdekken
op ongeziene pleinen
in onbekende straten
bij nooit ontdekte gebouwen
willen we jouw ware aard
alles van jou zien
de echte jij
zoals je werkelijk bent
kom maar op
ik ben er
Relaxen
Schrijf ik, 1 augustus, Paris. Amper de meiden, Laura en Celine, uitgezwaaid bij de Thalys verlaten Marcel en ik Gare du Nord met notre ami Google Maps (GM) in de hand. Marcel kijkt en zegt: ,,Sacré-Cœur ligt een kwartier lopen hier vandaan. Zullen we daar in het park relaxen na onze vliegende start?”
,,Klinkt als een ontspannen plan.” De route daarnaartoe loopt via Boulevard de Magenta. Dat weet jij als geen ander, Paris. Wat ik niet weet is dat deze brede drukke straat een overdaad aan bruidswinkels kent. In de etalages ontdekken we jurken in alle kleuren en stijlen. Ik vind er ook mijn droomjurk. Gelukkig ontdekken we ook groom-shops, dus we kunnen in de herhaling.
Trappen
Zo’n tien minuten later staan we bij Square Louise Michel, het park aan de voet van de Sacré-Cœur. Blijkt het park dicht te zijn door vallende stenen. Hé dat klinkt als een herhaling van onze tijd in Zuid Frankrijk. Het leidt tot een fitnes-workout, want hier zijn alleen trappen die naar de basiliek leiden om van bovenaf uit te kijken over jou, mijn mooie stad, Paris. Ik heb er de klim voor over, ook bij 32 graden. Eenmaal boven, bleken de brede trappen voor de basiliek, waar altijd velen uitkijken over jou, gesloten te zijn. Het is triest...
,,Zeker ook door vallende rotsen. Die komen hier zeker uit de lucht vallen,” zeg ik en kijk de blauwe lucht in. Niets anders dan ons idee om bij de Sacré-Cœur te relaxen denderen de trappen af. Waarop Marcel grote vriend GM raadpleegt.
,,Hier achter is een klein parkje.”
,,Op naar Square Marcel Bleustein Blanchet,” antwoord ik. Het blijkt een heerlijke keus. Nooit eerder zag ik het achterste van de Sacré-Cœur. Het lijkt haast een zwart-wit foto of schilderwerk. Je inspireert me Paris. Het ontdekken van jouw andere kant is nu echt begonnen, j’aime, Paris.
Parkje
Onderweg bezoeken we een Franprix waar we onze eenvoudige lunch scoren en ontdekken op GM een groene plek in een achterstraatje. Het blijkt een kinderspeelplaats en niet zomaar een. Aan een kant staan een soort van volières met moestuintjes en aan de overkant een prachtig gebouw. De waterbak vind ik verrassend leuk, want deze vult zichzelf onafgebroken druppelsgewijs met water. Heel handig bij deze hitte.
Het is alles bij elkaar heerlijk bijkomen in Square Jacques Bidault bij Église Notre-Dame-de-Bonne-Nouvelle in Rue de la Lune. Ja, schrik maar even van jouw eigen straatnamen en locaties. Man man, wat een mond vol.
Onze volgende bezienswaardigheid is punt 1 van deze blog https://www.wegwijsnaarparijs.nl/blog/10-geheime-plekken-parijs/ We gaan naar Grande Mosquée de Paris, wat een prachtige moskee met een nog mooiere tuin moet zijn. Net binnen krijg ik een omslagdoek in handen. Ik moet er mijn met spaghettibandjes-aangeklede-schouders mee bedekken. Omslaan en door. Ik wil naar binnen en zien hoe bijzonder dit gebedshuis is. Alles betegeld en mozaïek, wauw. Om niet veel later een nog verrassender tuin te ontdekken. Het is er prachtig groen, kleurrijk en vooral stil. Dat het in een stad als jij zo rustig kan zijn, vind ik verrassend, Paris.
Op loopafstand van de moskee, ligt Jardin des Plantes. Die kennen we van vroegere bezoeken aan jou, toen samen met Celine en Benjamin. La Ménagerie le zoo was een feestje en de waterkanonnen die de tuinen voorzagen van water waren een aangename afkoeling. Net als toen zoeken we nu onze verkoeling op een bankje onder de bomen. Lekker een uurtje zitten, lezen en mensen kijken. Heerlijk relaxt is dat. Om weer opnieuw opgeladen naar de koepel om de hoek te lopen en uit te kijken over het park. Ik hou van jouw doorkijkjes rondom en het spel met jou, de zon en schaduw.
Via de andere kant van het park komen we al snel uit bij de rivier die jou doorkruist, de Seine. We willen jouw kleurrijkste straat vinden. Een volgende tip uit eerdergenoemde blog. Je weet, j’aime couleur (als kan dat super fout staan, want mijn Frans is net zo suf als jouw Nederlands). Het gaat er om dat je me begrijpt. En eerlijk? Rue Crèmieux is zeker kleurrijk te noemen naast alle gelige-wit dat de stad kleurt. Nog eerlijker? De foto’s zijn iets bewerkt op helderheid en contrast, zoals ook de blogschrijver deed, want de huizen zijn in werkelijkheid iets minder fel. De straat blijft een aanrader voor wie net als ons, jou even anders willen ontdekken.
De derde bezienswaardigheid in de blog is Petit Palais en de belofte van gratis toegang tot het rustige museum. Het klinkt beter dan het overvolle Musée Louvre. Ja, ik wil! Het Louvre blijft op mijn bucketlist staan, nu eerst Petit Palais.
Of niet, want hij blijkt gesloten. Lekker op tijd, net als in Nederland.
,,Dan weten we waar we morgen mee beginnen,” zei manlief.
,,Maar dan lopen we nu even om het prachtige gebouw. Het is te vroeg om te eten.” We lopen daarmee een mooi park in.
,,Ik hou het hier wel vol tot het etenstijd is.” Daar zitten we weer: te rusten, pauzeren en relaxen, zoals in de vakantie perfect past. De bezienswaardigheden van vandaag getoond, zeg ik:
,,Ik maakte de foto's niet voor niets, want deel ze hier met jou."
Op naar dag 2, of wil je daar niets van horen?”
