Mededeling

Eens kijken of ik iets leuks kan maken van de volgende huishoudelijke mededeling:

Ik kap ermee

Ja je leest het goed. Ik geef er wat aan, en weet je wat? De brui. En ik gooi, echt hard en gefrustreerd een handdoek. Een keer raden waar.

    Inderdaad, in de ring.

    Of zal ik die pijp maar geven? Ik weet wel aan wie, namelijk aan Maarten. Want daar geven we in goed Nederlands de pijp aan. Het slaat trouwens echt nergens op, want ik rook niet eens. En waarom geef ik dan die pijp aan hem? Of all men? Hij ziet me al aankomen. Hoor ik hem zeggen:

    'Wat moet ik met jouw pijp? Je rookt niet eens.'
    'Volgens het spreekwoord moet ik 'm aan jou geven. Hier pak aan!’ De grap, of het zure, is dat ik zeker weet dat onze huisvriend Maarten mijn wekelijkse blog niet leest, tenzij ik over hem schreef en ik hem de link stuurde. Moet ik hem dan wel de pijp geven?

    Ik weet wel beter, ik geef 'm aan jou, mijn lezer. Bescherm 'm voor mij, oké? Misschien wil ik 'm een keer terug.

Hangen

Dan laat ik ondertussen mijn lip en hoofd even hangen. Nee beter, geef me jouw schoot even, dan buig ik mijn hoofd en leg die er in. Terwijl ik niet de bal maar de korf werp. En daarna ga ik strijken, niet de berg was die op zolder ligt. Dat komt volgende week wel, maar de vlag en het zeil. Dat is nou eenmaal wat ik moet doen.

    Zoals ik ook niet het bijltje, maar mijn laptop erbij neerleg. Dan ook maar muis en oplaadsnoer er als boeltje bij gegooid. Ja, gooien of smijten of rammen. Het is duur dit vel dat ik verkoop. Je denkt toch niet dat ik lachend een streep zet? Een dikke vette streek ergens onder. Eigenlijk voelt het meer als er dwars doorheen. Dit gebeurt met een brok in mijn keel en een hart dat schreeuwt: ik wil dit niet. Toch zet ik die punt en wel hier achter:

Sluiten

Daarmee sluit ik 'm, dit boek, nee, mijn blog. Want ik denk dat het nu beter keren is en dat ten halve, dan dat ik ga lopen dwalen en dat in zijn geheel. Daarmee hang ik mijn polssteun aan de haak. Nee, in de wilg, die aan de Kooikersplas. Ik hou nou eenmaal van de natuur. En kuis daarmee de schop af! Want de jeu is er af. Als is die gesloten. En je weet het: als ergens de jeu sluit, opent het zich ergens anders. In dit geval op de jeu de boules baan.

Mededeling

Dit alles om te zeggen dat ik stop met de zelf opgelegde verplichting van de vaste zaterdag-op-zondag blog. Ik doe dit niet met slingers en ballonnen. Niet omdat ik het schrijven niet meer leuk vind en niet omdat het bloggen me te zwaar is. Hallo!!! Ik ben een schrijver!

    Het heeft alles te maken met inspiratie die de koffer pakte en naar de Gallemiezen ging. Ken je dat woord? Ik ook niet. Een vriend zei het afgelopen week. Ik keek alsof ik een kiwi, die Nieuw Zeelandse vogel zonder vleugels, zag vliegen. Naar de gallemiezen betekent echter niets meer of minder dan dat iets kapot, dood of failliet gaat. Zoals er dingen naar de knoppen gaan.

Inspiratieloos

Dat mijn inspiratie me verliet kan ik niet verklaren. Het komt toch niet door al het schrijven van artikelen voor de weekkrant Houtens Nieuws? Of doordat deze tijd gewoon minder fun is? Of dat de niet openlijk beschreven privésituatie en de binnen-huise zorgen me teveel zijn?

    Feit blijft dat mijn sparkle minder is en de borrel en bruis afgenomen zijn. Hoe dan ook zijn mijn blogs niet meer wat ik er van wil maken.

    Ik zong, maar dit liedje gaat even uit.

Stoom
Wat blijft? Blazen! Heel veel stoom! Want dit gaat me aan het hart. Het doet me pijn. Maar ja, wat op is of er niet meer in zit, kan er ook niet meer uit, al zet ik er nog zo hard mijn tanden in.
    Zul je zien, komen er komende tijd verschillende memorabele gebeurtenissen op mijn pad. Vraag jij:
    ‘Wat dan?’
    ‘Dan schrijf ik een blog!’ Wat denk jij nou? Blogs schrijven blijft het liefste dat ik doe. Die hoef ik niet ter inzage in te sturen, die zijn 100% goedgekeurd, steeds weer. Dat is heerlijkst! Daarom is dit geen bye bye, zwaai zwaai, bedankt tot nooit, maar een:
    ‘Tot de volgende blog, whenever.'