
Let op: hier begint mijn blog. De eerste zin van een verhaal waarvan
zelfs ik niet weet waar het eindigt. Zo’n open begin ken zelfs ik eigenlijk
niet. Misschien wordt het werkelijk niets, want ik proef in de dichtste nabijheid
geen inspiratie en wordt aan alle kanten; mijn voor-, achter-, zij- en andere zijkant
afgeleid door lieverdjes. Eén van de lieverdjes is een onverwachte logee.
Welkom
Zo gaat dat in huize Typisch Irene en kinderen. Marcel zal nooit en te
nimmer een logé meenemen. Hij is my one
and only lifetime slaapgast. Wat betreft de kinderen herhaalde ik vandaag weer
eens:
‘Iedereen is welkom,’ als
antwoord op de vraag of Lysanne mocht komen logeren. Bijna iedereen is
ongevraagd welkom, als ik maar weet dat een gast mijn huis onveilig maakt en/of
mee-eter wordt. Ik wil dat iemand juist aan tafel ervaart dat hij of zij er mag
zijn. Het gevoel meegeven dat we een open huis, welkom thuis en bovenal voel-je-thuis-gezin
zijn.
Hoe dat is, moet je vooral zelf
komen beleven. Wat me op het idee brengt om een paar mensen te vragen hoe zij
het thuis-zijn bij ons ervaren en of er gektes zijn die anderen maar beter van
te voren weten.
Schaamteloos
Ik vraag het Lysanne als ervaringsdeskundige op de seconde:
‘Dat jij bij teveel herrie
gewoon je gehoorapparaat uit doet.’
‘Ja, dat doe jij natuurlijk
voordat je hier binnenstapt,’ merk ik lacherig op. Alsof zij er één heeft. Volgens
mij is ze jaloers omdat ik op die manier geluidsoverlast uitzet.
Op de vraag wat juist gênant is,
schuift Benjamin op het puntje van de bank en vertelt:
‘Ik weet niet wie onze gast was,
maar jij zei gewoon aan tafel tegen papa: dat wordt vanavond geen
boemboemdingen, schatje.’ Ik weet zeker dat hier de huge context mist, maar feit is dat we hier inderdaad een sfeer
hebben van: alles is bespreekbaar. Bijvoorbeeld een gesprek over konthaar,
opgestart door Benjamin, weet je nog?
Gênant
Vervolgt Lysanne met wat zij
schaamteloos vindt:
‘Dat jij me vandaag voor de
derde keer Senna noemde.’
‘Ik geef toe lieve meid, dát is
schandelijk. Nog één keer en jij slaat me echt in elkaar hè?’ Lieve lezer, mocht
je me eens treffen met een blauw oog, dan was het Lysanne, die me terecht een
gekleurd oog mepte. Ik ben zelfs boos op mezelf, nog even en ik stomp die oog
eigenhandig alle kleuren van de regenboog.
Over gênant gesproken. Jullie
denken dat ik erg ben? Dan moet je Celine aan tafel meemaken. Zij gaat alle
decorum voorbij. Zij vroeg laatst aan tafel waar haar geliefde bij zat:
‘Mama, hebben papa en jij wel
eens…’
Ja, daag, je denkt toch niet dat
ik hier op het wonderlijk walgelijke web ga vertellen wat manlief en ik
uitvreten? Het is hetzelfde waar Rick naar refereerde toen ik hem vroeg wat hij
een gekkigheid in ons gezin vind.
Wacht, weet je wel wie Rick is? Hij
is Celine’s lover, maakt haar gelukkig en is echt goed voor haar. Hij lijkt
zich thuis te voelen, want vult Celine’s stiltes met gemak op. Hij kan heerlijk
kletsen. Kijk hoe ik hem ondervroeg:
Ja, ik leef in een huis vol muzikanten. Echt belachelijk!
Om te eindigen bij Benjamin met
dezelfde vraag. Hij keek me aan, rolde met zijn ogen van links naar rechts, kneep
ze ietsjes dicht, waarbij zijn wenkbrauwen naar elkaar kropen en zei:
‘Is dat een serieuze vraag?’
‘Ja, ik ben soms serieus. Snap
je de vraag niet?’
‘Zeker wel, maar dat jij het vraagt
verbaasd me.’
‘Hoezo?’
‘Mam, jij bènt de gekkigheid.’
‘Lekker dan,’ zeg ik, de gek.
Zou hij me ooit serieus nemen?
Emotioneel
Oh wacht nog eens, dat deed hij afgelopen week. We hadden net de
bakplaat van het gourmetstel buiten gezet en tafelden heerlijk na van een feestmaal
op Celine’s 21ste verjaardag. Rick was erbij, natuurlijk. De
aanleiding ben ik vergeten, maar Benjamin zei ineens:
‘Mama, ik wil zeggen dat ik heel
blij met je ben. Ik zie hoe druk jij bent in huis en dat het huishouden werkelijk
veel werk is. Je doet het allemaal maar en zonder klagen.’
‘……..’, klonk ik met een brok in
de keel.
‘Je kookt, je maakt schoon, de
badkamer is altijd fris en dat stofzuigen. Wat een herrie verduur je steeds en
die eeuwige was. Altijd weer die was.’
‘……… ………’ antwoorde ik. Celine
plukte een tissue uit de doos en gaf die via Marcel aan mij.
‘Mam, je doet echt zoveel. Je
bent gewoon een top-moeder. Dat moet je weten.’ Iedereen zweeg. Het voelde als
waren hij en ik even alleen. Hij meende het, ik zag het. Uitgesnuft zei ik op
mijn beurt:
‘Dank je schatje, wil je dan
vanaf nu je was binnenste buiten keren voordat je het in de mand gooit?’