Straattaal

  ‘Vanavond wordt mijn mula gespent.’

   Ik moest die foto delen op Istagram in opdracht van de jongen links van mij (voor de kijker rechts). Mijn zoon, lekker ding hè?

Straattaalles

Wat mula is? Dat zijn doekoe en stacks (uitspr. stèks). Gaat er een muntje rinkelen of je pinpas schuifelen in je portemonnee? Eigenlijk staat er vrij vertaald: vanavond is het mijn geld dat rolt! Zo beloofde het voor mijn zoon een heerlijke moeder-zoon-avond te worden.

    Tot zo ver straattaal les één.

Het was de aanzet voor een avond vol onduidelijkheid. De volgende keer moet zoonlief alles maar direct ondertitelen. Hij snapt blijkbaar die taal, ik vind het complete wartaal.

    Moet ik om het goed te leren op straat gaan leven? Als in nog minder luxe dan kamperen? Ik hou van buitenleven, maar buiten leven? Toch maar niet, zoals Benjamin ook niet van de straat is.

Close

Hij was wel op straat, met mij aan zijn arm en onderweg naar de Maccie (uitspr: mekkie). Ja, echt, ik liep aan zijn arm, net zoals ik graag aan de arm van mijn man loop. Blijkbaar loop ik graag aan iemands arm. Pas op, misschien schuif ik maar zo mijn arm door de jouwe als ik naast je loop.

    Ik had nooit gedacht om zo naast Benjamin te lopen terwijl hij hard richting de achttien jaar wandelt. Nog ruim drie weken.

    Stel dat hij een bekende tegenkomt en wij zo arm in arm lopen? Het boeit hem schijnbaar niet. Dat vind ik echt gaaf.

De McDonalds is by far Benjamins favoriete chaptent, wat chappen direct verklaart. En nee, ik zit niet te wachten op de mening over de slechtheid van de Mac. Als ik dat wil horen vraag ik Google assistant wel.

   Stiekem geloof ik dat een beetje ongezond niet dodelijk is. Misschien is het zelfs wel goed voor de weerstand. Wat ik graag eens uitknijp in een ander blog (die ik vast nooit schrijf).

    Ik chap liever de Big Mac en frietjes op en neem een giftige slok cola. Lekker in combinatie met een sidesalad, waarvan de slablaadjes op twee handen te tellen zijn. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik bovenop alle troep vitamientjes at.

    Surprise! Ik leef nog als in kicking!

 

Veranderlijk

Mom-son-evey is bedoeld om kleding te scoren. Bij gebrek aan kleedgeld valt er echter geen sok te kopen, daarom bedacht meneer naar Kinepolis te gaan.

    Botsten we onderweg ineens tegen een pauper dikke tantoe waggie! Echt pauper dik en zeker tantoe. Het zijn versterkende woorden. Zoals in: wat een tantoe mooi fotogeniek bloempje of dat is echt een pauper lelijke waggie. Snap je?

    Wat goed! Ik niet. Wat een veranderlijke taal. Echt iets voor veranderlijke pubers. Zoiets als ik haat van jou. Lastig, pauper lastig.

Al goed, het enige leuke in die waggie, waren alle ballen. Ik ging helemaal loesoe. Ik heb iets met ballen en de auto zat er vol mee! Vandaar dat ik helemaal stuk ging. Ik begon spontaan ballen te tellen, tot zoonlief me aan mijn arm trok.

    ‘Mam, Aladdin wacht niet!’

    ‘Oh ja, bijna vergeten. Kom snel naar de bios.’ De bios met 13 zalen! Echt zoveel, zo groot. Hoe dichter we komen hoe stiller ik word. Ieniemienieminie me kreeg hoogtevrees bij het naar boven kijken. Binnen zocht ik direct alle vluchtwegen.

Opgesloten

Over vluchtweg gesproken: Benjamin en ik naderden de zaal. De film zou bijna beginnen, maar de deur was dicht. Benjamin trok aan de deur, we sneakten naar binnen en zagen mensen zitten. Ons idee was: aanschuiven! Tot na korte tijd twee mensen hun jassen pakten en vertrokken, al snel gevolgd door het andere stel. Zaten we daar alleen.

    ‘Benjamin, mochten we echt naar binnen?’

    ‘Ik kijk wel even bij de deur.’ Hij liep naar beneden, ging het hoekje om en verdween uit mijn zicht. Ineens klonk:

    ‘Mama, de deur is op slot.’

    ‘Geen leuke grap!’

    ‘Nee, echt!’ Ik stond vliegensvlug op, liep naar beneden en bedacht dat ik altijd nog de bios kan bellen bij onze eenzame opsluiting. Opende gelukkig heel snel een medewerker de deur, hoorde ons verhaal aan, bood haar excuses aan voor het late starten van de film en meer bla bla bla.

    ‘Aladdin wachtte dus wel Benjamin.’

Voor mij stond vast dat het huts a niffauw was om samen film te gaan kijken. Zo schreef Benjamin op de foto en deelde het in mijn Instaverhaal. Wat het betekent? Dat weten ze zelfs niet op internet, wat één ding versterkt: straattaal is een pauper taal die nergens op slaat!

Net als onze laatste foto: Jullie denken toch niet echt dat die jongen mag klappen in mijn bijzijn? Geen denken aan! Laat staan een jointje. Toegegeven, de foto geeft wel het gevoel dat hij een jointje heeft gerookt. Wat jullie niet weten: dit is zijn gewone look!

    Nogmaals: lekker ding hè?