Krijgen we dat weer! Het gezeur over goede voornemens. We weten toch
onderhand wel dat we massaal de mist in gaan om vervolgens op 18 januari als
zwaar teleurgestelde hoopjes ellende op de bank te ploffen, want dan is het BlueMonday. Nog een week.
Toch heb ik één voornemen en geloof heilig dat ik die over 18 januari heen
til en ver daar voorbij. Gewoon omdat het moet. Je zult bij mij geen slapjannekesheid
bespeuren. Ik ga doorzetten!
Hoor ik jou nu kuchen, je keel schrapen en kijken met een blik vol
wantrouwen? Fijn hoor, mensen die erin geloven! Maar dan ken je moi niet. Vergat je serieus even dat ik
een perfectionist ben? Wat doet een perfectionist? Die doet de dingen perfect. I go!
Daarmee is niet gezegd dat ik het leuk vind of dat het me gemakkelijk
afgaat. Man, ik haat sport en alles wat daarbij in de buurt komt. Het is
vermoeiend, slopend, zweterig en saai.
Mijn lijf verlangt echter meer energie,
conditie en strakte. Dat laatste wordt lastig, want dat is een strijd tegen hormonen
en leeftijd. Die verlies ik sowieso. Maar de rest, daar is aan te werken.
Vandaar dat de crosstrainer
weer gesmeerd is en ik ‘m niet langer meer mag smeren. Waar ik vorig jaar een
kei was in ontkennen van dat apparaat op zolder, zeg ik nu: there’s work to do.
Gelukkig word ik aangemoedigd door mijn dochter.
Dat heeft alles te maken met het feit dat zij
ook de klos is. Zij moet net als ik serieus aan haar conditie werken. Bij haar
ging van de een op de andere dag een knop om en nu gaat ze vier keer per week
zweten op zolder. Ik voel vooral trots!!! Ze doet het maar wel.
Ik ook. Niet met de wens haar strakke lijf te evenaren (dat lukt toch
nooit meer), wel om te zien wie het langer volhoudt. Ik stap er dus als concurrent
in. Niet dat zij daar (zweet)lucht van hoeft te krijgen. Maar die aanmoediging
heb ik nodig.
Leuke bijkomstigheid, ze is ook
trots op mij.

Celine plaatste bij deze
foto de tekst: Op de crosstrainer
Als grootste fan, reageerde ik
met: Stoer. Je bent mijn grote voorbeeld! Dat ik daarmee het hart van mijn neef harder
deed kloppen, kon ik niet vermoeden. Amper op verzenden gedrukt komt hij erbij
met:
Irene, je volgende post op Facebook is dus jij op de crosstrainer. Ik
wil me niet laten kennen als a-sportief en reageer met:
Eén van de volgende posts, goed? Dat kan iets zijn dat ik morgen
deel, maar ook pas na mijn verjaardag in april.
Schrijft hij: ik kijk er naar uit.
Ik:
ik niet!
Omdat ik me aan mijn woord wil houden, besluit ik twee dagen later de
daad bij het woord te voegen en klim op de crosstrainer met de smartphone in de
hand. Ik zoek direct de beste hoek voor een s(port)elfie, maar ontdek dat ik nog
steeds niet zo’n selfie-pro ben als Celine. Ten tweede sta ik daar met mijn
coup in out-of-bed-modus en geen mascara op. Ik ben net mijn bed uit, het
ontbijt zit achter mijn kiezen. Na het sporten fatsoeneer ik mezelf heus wel. Al
trainend bedenk ik hoe ik mijzelf wel florissant op de foto krijg en daarmee gelijk mijn
belofte heb ingelost. Weg ermee.
Maar mijn kop, boezem, buik en
bovenbenen mogen absoluut niet op de foto, wat blijft?
Mijn voeten! Klik!
Oh nee, ik had een voornemen om meer te bewegen. Ineens wil ikzelf die
foto, waarop mijn beloning te zien is. Jeroen kan genoegen nemen met mijn
voeten, maar ik niet.
In het puntje van mijn typende vingers
ligt al bijna de belofte van een foto met mijn krullen in fatsoen en mijn wimpers
paars. Maar vooral een platte buik (ingehouden) en slankere bovenbenen. Dat als
bewijs van mijn goede voornemen die ik ver voorbij 18 januari heb volgehouden. Op
naar die foto op FEESTBOEK! Beloofd?
Ik dacht het niet!