Dansen met Pink

    ,,Pling!”, zegt mijn telefoon. Ik pluk ‘m uit mijn bipszak (kontzak staat zo… niet fijn). Kijk, een appje van mijn lief:

Kort en krachtig Radio2 met daarachter een !. Hij gebruikt die nooit. Ik ben de misbruiker met vaak !!! op een rij. Je kent me. Natuurlijk zijn er dan geen over voor hem; ik maak ze op. Dan nog wat: Waarom voelt één ! bij hem dwingender dan mijn !!!? Hij maakt blijkbaar een hardere statement, want hij zegt alleen Radio2! en ik open de app, druk op ►, spring van mijn stoel en app al dansend naar mijn lief:

Zo dansen we samen apart. Wij latten (living apart together) niet, wij datten (dancing-apart-together). Hij in de zaak in Utrecht en ik thuis. Heerlijk!

Danstherapie
Een dag later:
    ,,Pling!” Opnieuw een appje van mijn lief. Dan maar meteen mijn reactie erbij:

Al lijk ik alleen te dansen, niets is minder waar. Celine danst mee. Bij haar borrelt dezelfde fun-and-happy-making-vibe als ze dit lied van Pink hoort. Het nummer ‘Never gonna not dance again’ op Spotify zet ons in beweging als nooit tevoren.

    Of is het Fatima Bouyaziden? Zij deelde een aantal weken geleden een update waarin ze aangaf te dansen. Ik dacht aan dansles en vroeg haar wat voor les. Ze bedoelde echter dat ze een half uur per dag thuis danst! Ik doe het haar niet na.

    Een dag nadat zij me hierover vertelde, liet Marcel Pinks nummer horen vanwege een schitterende muzikale twist die hij erin hoort. Ik hoorde ‘m ook, ik snap hem. Al zette het hele lied me direct in beweging. Zie me roeren in de pannen met een wiebel in mijn bootie. Ik dacht bij dit nummer direct aan Fatima en deelde het met haar.
    Kun jij er stil bij blijven staan?

Playlist

Marcel vertelde me dat dit nummer het nergens beter doet dan in Nederland. Logisch toch? Ik draai dat nummer tig keer per dag en dans er iedere dip mee weg. Dat doet dansen. Ik maakte zelfs een lijst aan in Spotify met de naam ‘Just dance a little’ en propte er Pinks nummer in. Vooralsnog als enig nummer, want ik dans de 3.45 minuten nog niet in volle kracht uit. En ► daar ga ik weer. Op de dag dat ik ‘m op volle kracht uit dans, zet ik ‘m nog een keer in die lijst. Hij danst zo lekker.

Winkel op stelten
Vandaag dacht ik: ik bekijk de clip eens:

Olalala, Ton, oh nee, ik mocht zijn naam niet meer gebruiken, Henk ziet me de Appie al binnenkomen op skeelers en in haar kledij. Hoe kijkt men bij de koeling als ik tegen een vriesdeur dans als Pink? Al klinkt het woest aantrekkelijk met weer een opvlieger op komst. Zou Pink…
    Hoe oud is die meid? Oh, 43, een beetje jong voor de overgang. Mazzelaar.
    Die knuffelbeer op haar rug vind ik dan wel weer super schattig. Ik draag een kleinere aan mijn rugzak, ooit gezien? Het draagt sweet memories.
    Hoe Pink vervolgens naast dat kind op de grond ligt te trappen en janken, vind ik priceless. Celine lag  ook één keer zo in de Appie. Ik pakte het direct te goed aan, want ik nam me voor een volgende keer te doen wat Pink hier doet. Het was niet nodig, madammeke herhaalde het niet meer. Jammer, ik verheugde me.

Repeat
Zie je die winkelwagen van Pink? Zo vol is de mijne nooit. Wat maakt het ook uit als de wereld vanavond vergaat? Zoals Pink zingt. Tja, dan loop ik er misschien ook liever bij zoals zij. Gewoon gek doen en nergens meer tegen of voor vechten. Waar zij de drank op geeft, zeg ik: die gaf ik al op vanaf 1 april 1972. Mijn leven is one-long-dry-january. En waar Pink alles, behalve haar dansschoenen opgeeft, zeg ik:
    ,,Oei, die moet ik nog kopen.” Al dans ik graag op blote voeten, slofsokken, wandelschoenen of slippers. Mij gaat het om de swing in de bips! Zonder swing die doet fladderen is er niets aan. En al haal ik nog niet die half uur van Fatima, ik ga iedere dag een stukje verder.
    Als dat niet door de kamer is, dan in de auto naast manlief. Hij was er vandaag getuige van hoe ik de auto deed schommelen op de snelweg. Ik lachte daarbij naar automobilisten en vrachtwagen chauffeurs naast me. Hup in de lucht die armen als de benen geen ruimte krijgen. Tot het lied stopt.
    ,,Hij stopt altijd te snel. Maar wat zegt Pink eigenlijk aan het eind?”
    ,,Why'd it stop?”
    Precies, daarom ► en door in een loop! Wordt het vanzelf een half uur!!!

Dit is samenwerken

Sinds ik me kan verschuilen achter 'Typisch Irene', werk ik zowaar meer samen met Marcel, ik bedoel meneer RitsRats. Je weet wel, die man van RitsRatsReklame. Waar hij me vroeger wel eens, maar vooral schoorvoetend vroeg of ik hem kan helpen met een klus, vraagt hij het nu op de(ze) vrouw af.
    Meer dan vroeger stel ik me dienstbaar op en check of ik geen interview of schrijfwerk heb. Zo niet, dan vergezel ik hem graag. Het lijkt er op dat zijn durf om mij te vragen en mijn wil om te helpen veranderde met mijn mogelijkheid om een factuur te sturen. Het gaat me daarbij niet om het geld, maar wat dan wel?

Factureren

Ik vroeg Marcel of hij dit vraagstuk kon ontrafelen?
    ,,Irene, het gaat er om dat jij jouw bedrijf en werk serieus neemt en dat ook verlangt van de mensen waar jij voor werkt. Dat is waarom je trots bent op je verdiensten bij Houtens Nieuws. Je voelt je serieus genomen. Ieder ander die bereid is jou te betalen voor jouw werk, bewijst dat jij serieus genomen wordt. Die beloning vertaalt zich toevallig in euro's. Daarom vraag ik of je mee wilt helpen bij het wijzigen van de tarieven in parkeergarages en fietsstallingen.”
    Bam! Ik zie werk!

Offerte

    ,,Oh dat is ons jaarlijkse uitje. Ja, ik wil mee. Daarbij stuur ik deze mondelinge offerte: vanaf het moment dat ik mijn schoenen strik, telt mijn uurtje-factuurtje.”
    ,,Wat? Dan zijn we niet eens onderweg.”
    ,,Precies en omdat ik voor jou op pad ga, moet ik schoenen aan. Als het anders was, bleef ik lekker in mijn dekentje op de bank. Zie jij daar schoenen bij?”
    ,,Dan tellen je jas, das en handschoenen aantrekken zeker ook.”
    ,,Je snapt het! Weet je wat? Je krijgt korting in de vorm van mijn plaspauze. Die bereken ik niet, want ja, die zat er toch al aan te komen en doe ik op mijn sokken.”

Vakantie
Even later zitten we in de auto, waar ik bijkom van de snelheid waarin ik mijn schoenen en winterkleding aan trok. En dat in de vakantie!
    ,,Oh, Marcel, ik bedoel meneer RitsRats, het is wel vakantie hè?”
    ,,Ja, en?”
    ,,Dan telt een vakantietoeslag van 100%.”
    ,,In dat geval breng ik je meteen thuis.”
    ,,Heb je dan iemand anders die jou kan helpen?” Meneer rijdt door naar Leidsche Rijn.

Zakenvrouw
Onderweg bedenkt meneer RitsRats dat we ook nog wel even een bouwbord kunnen plaatsen. Al kan hij het ook wel alleen, mijn extra handje helpt. Gelukkig gaat het om een handje, want mijn hand is niet groot en vooral niet sterk. En dan nog wat:
    ,,Bij het helpen plaatsen van een bouwbord breng ik risicotarief in rekening.”
    ,,Hoe dat zo?”
    ,,Ik hielp twee keer eerder: de eerste keer kwam mijn ringvinger ergens tussen en de tweede keer had ik zulke verkleumde handen dat ik niet voelde dat ik mijn middelvinger kneusde. Tel die vingers, dan kom ik nu uit bij mijn wijsvinger. Ik bereken niet alleen een risicotarief, maar ook betaal jij het gemiste werk als ik niet meer kan schrijven.”
    ,,Tjonge, jij bent echt een zakenvrouw.”

Vreemde vogel
Ineens trapt Marcel het gaspedaal in en kijk ik op zijn teller.
    ,,Wil jij ook een factuur van het Centraal Justitieel Incassobureau?”
    ,,Nee, maar iedere minuut met jou telt. Ik schiet liever op.”
    ,,Oh jee. Ik zie jou al harder lopen met die lange benen van jou. Wat dan voor jou nog lopen is, geldt voor mijn korte beentjes als rennen. Dit wordt een conditietraining.”

    ,,Dan kun je tenminste zeggen dat jij sport tijdens het werk. Zal de baas blij mee zijn.”
    ,,Joehoe! Ik ben mijn baas.” Klink best lekker, trouwens.
    ,,Geen zorgen, na dat sporten kun je bijkomen op het dak van Parkeergarage Berlijnplein. Jij wilt zekerste weten de vogel zien die daar op het dak staat.”
    ,,En het werk dan?”
    ,,Dat kan ik wel even allen.”
    ,,Als jij maar beseft dat het voor mij werktijd is.”

    

Niet dat het uitmaakt, want ik ga het dak niet op. De beheerder houdt ons aan de praat, waardoor ik het dak vergeet. Ach ja, dan hoeft Marcel mij er ook niet af te roepen met:
    ,,Kom van dat dak af!” Wel zegt ie als we wegrijden: ,,Dat dak bezoek je volgend jaar maar.”
    ,,Jij denkt dat ik een jaar wacht? Mooi niet! Die vreemde vogel wil ik eerder zien.”

Belangrijkste werk
Eerst iets anders: ik moet helaas stoppen met schrijven.
    Ik moet een factuurtje schrijven. Zo klopt ie toch?

Wetsvoorstel

Even bomen

Amper die titel genoteerd, bemoeit manlief zich ermee in plaats van eerst de kat uit de boom te kijken. Hoor hem bomen:
    ,,Er was eens een boom, hij had takken en geen bladeren. Hij was heel verdrietig…”
    ,,Zo begint jouw blog?”
    ,,Ja, mooi hè?”
   ,,Prachtig! Maar waarom was die boom verdrietig?”
    ,,Dat moet ik nog bedenken, maar ik heb al wel een eind,” zegt ie al stuiterend op de bank. Hij is blij.
    ,,Nou vertel.”
    ,,…en zo had hij toch zijn bladeren terug.”
    ,,Wow, dat gaat deep! Vertel je me komende week het verhaal ertussen, dan heb ik volgende week weer een blog.”
    ,,Moet dat?”
    ,,Ja. Laat me nu even mijn eigen boom opzetten.”
    ,,Ik heb liever dat je er een afbreekt.”
    ,,Je bedoelt de kerstboom?”
    ,,Ja.”
    ,,Dat kun jij ook doen?”
    Stilte

Rijdende Rechter
De kerstboom staat mij echter niet in de weg, een andere wel, die van mijn buren. Daar zou ik maar zo een zaak van kunnen maken bij de Rijdende Rechter. Maar ja, die boom staat niet op mijn erfgrens en belangrijker is dat ik niet goed word van dat gebakkelei en geruzie in dat programma. Marcel kijkt vaker.
    ,,Zouden wij een zaak winnen als het over de Eik van de buren gaat?”, vraag ik hem.
    ,,Nee, die is verjaard als in: de boom is te oud.”
    ,,Oké, ik kan tegen mijn verlies, maar niet bij de Rijdende Rechter.”
    ,,Dan zou ik hem zeker niet bellen.”
    ,,Nee, ik heb een beter plan."

Plan Boom
Daartoe triggerde de actie ‘Plan Boom’. Het liefst zou ik heel toepasselijk op een stapel boomstammen staan en mijn boodschap uitroepen, tegenwoordig kun je beter politici taggen. Dat doe ik straks maar op facebook. Ik pleit namelijk voor een nieuw wetsvoorstel. Daarmee verandert direct mijn titel, want die trekt vast meer lezers. Sorry Marcel van Gooswilligen, Marije Werelds, Sander Bos, Ria Frowijn, Wouter van den Berg en Andries Vlot voor de tags, maar ik wil jullie aandacht als politici dus. En Andries, dit is misschien iets voor jouw partijprogramma. Jullie moeten werk maken, sorry, mogen werk maken van mijn wetsvoorstelidee.
    Daarbij staat bomenaan, ik bedoel bovenaan dat ‘Plan Boom’ echt geweldig is! Hoe groener Houten, hoe beter, want dan is ons stadje zuurstof- en schaduwrijker. Daarbij is er geen betere schaduw dan die van een boom. Plant ze!

    Sterker nog; jaren geleden kweekte ik uit een kersenpit en appelpit twee boompjes. Het resultaat staat nu in mijn voortuin en ik verheug me op het zoveelste jaar bloesem en vruchten, al zijn die niet te eten. Wat telt is vergroening!

Sprookje
En toch een grote MAAR, dat me bij dit sprookje brengt:

~ Er was eens een prinses.

Ze trouwde met haar prins en woonde in een 

kasteelementje (= kasteel + appartementje) in zijn Statsie. 

Plotseling, hoe kon dat nou, kwam er een kleintje bij. 

Daarom zochten de prins en prinses met een huizenkoppelaar naar een kasteeltje

dat voldeed aan verschillende wensen.

Hun grootste wens: een kasteeltuin op het zuiden. 

Toen de klok twaalf sloeg, klonk:

,,Ik vond in Houten een vier-onder-een-kaps kasteeltje dat aan al jullie wensen voldoet,

behalve de tuin.

Die ligt op het noordoosten,

maar baadt door zijn lengte van ’s ochtends tot ’s avonds in de zon.

Neem het weekend een kijkje en bel me maandag als je binnen wilt kijken.

Hij gaat woensdag in de verkoop.” 

Dat weekend in 1999 vielen wij voor dat huis en Houten.

Nu bijna 30 jaar

nog gelukkiger en minder lang.

Eik

Toen zagen we geen probleem in het Eikenboompje van de buren. Met de nadruk op TOEN. Het boompje had niet veel te bomen en ving niet veel wind. Wij baadden van ochtend tot avond in de zon. Nu, 24 jaar later, is de zon er nog steeds, maar moeten we die vooral pakken vóór een uur of zes in de avond, want dan verstopt ze zich onherroepelijk achter de joekel van een Eik en piept de volgende ochtend pas weer tevoorschijn. Kiekeboe!
    Voelen jullie ‘m? Zien jullie waar ik heen wil met die prachtige actie ‘Plan Boom’? Laat mensen vooral bomen planten. Geef de vogels weer ruimte om te landen en ons een heerlijke schaduw. Want geen betere schaduw dan die van een boom. Maar kom ook met een wetsvoorstel waarin staat dat bomen in de tuinen van particulieren niet hoger mogen groeien dan de huizen zelf.

    Zo kan de prins die om een uur of vijf/zes thuiskomt van het werk ook nog volop genieten van de zon die haar stralen deelt en de fluitende vogels in de bomen.

    Hup naar de Tweede Kamer hiermee, oh, wil iemand de minister president even taggen. Dan weet hij er ook van.

    Ik wacht dat wetsvoorstel wel even af.
    ,,Kun je mooi ondertussen de kerstboom afbreken”, hoor ik naast me.

~een laatst foto dan maar ~

Dankbaar dankwoord

Het besef dat mijn laatste interview in 2022 het eerste artikel vormt in 2023 vind ik grappig. Het doet me denken aan vele laatsten die de eerste zijn...

    Nou burgemeester, na u. Jij en ik offerden onze vrije dag op voor werk. Wij zijn de toppers voor het goede doel; HoutensNieuws.nl. Of zijn we vooral workaholics? Ik ben er nog niet uit. Jij?

Intensief
Dit interview was overigens mijn laatste in een reeks van zes ‘Beste Wensen...’ die komende week online komen. Ik noem het interview met de burgervader zonder schaamte een gezellig onderonsje, want het ging om meer dan alleen wat de krant wilde weten. Had ik die man eens voor mezelf, zullen we het gezellig hebben ook, zeg maar.
    Eerlijk is eerlijk, met het afsluiten van dit item, klonk een grote opluchting. De laatste twee weken vóór mijn vakantie werden door omstandigheden een krachtmeting van dertien items, verdeeld over twaalf dagen. Dit is wellicht normale kost voor de echte journalist, maar niet voor mij. Wel was het superleuk en eindigde ik iedere ontmoeting met:
    ,,Weer een leuk mens ontmoet!”

Bevlogen
De burgemeester toonde een lijst van activiteiten en initiatieven die hij in 2022 bezocht. Ik vergezelde hem bij verschillende huwelijken van 60 of 65 jaar. Een van 70 jaar mistte ik, wellicht omdat het paar niet in de krant wilde of het was op mijn vrije zaterdag. In navolging van hem, tel ik 145 afspraken voor de krant. Daarbij ontmoette ik meestal nieuwe gezichten op soms heel bijzondere plekken.
    Wat denk je van de catacomben van de Readschop op Castellum (de ruimte achter de winkel waar personeel wel en klanten niet komen). Of een privérondleiding van ruim twee uur op Fort Honswijk en een bezoek aan Museum Dijkmagazijn de Heul. Die is niet groot, maar wat mij betreft groots door de zorg van bevlogen vrijwilligers. Zonder vrijwilligers zou Houten sowieso heel wat minder levendig zijn. Zij werken zonder eigen belang (als je voldoening niet meetelt) of winstoogmerk, maar puur uit het hart.

Deadlines
Uiteraard vloog ik wel eens uit de bocht. Hoe kon ik de naam van Rob in de titel van het artikel zo fout schrijven? Waar was ik met mijn kop? Ik schaam me nog altijd diep. Ergens anders schreef ik ‘audiovisuele beperking’ in plaats van ‘auditieve visuele beperking’. Oei!
    Gelukkig waren het vaker verkeerde feitjes of omgedraaide cijfers. Mogelijk iets dyscaculitisch of dyslectisch? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook is het mijn kunstje om iemands verhaal in een tekst te vangen en daar zit soms een kronkel in.

    Daarbij helpt inzage, al kan ik niet uitleggen hoe spannend ik dat altijd vind. Die ‘verzendknop’ indrukken is echt een zware taak, naast de deadlines die ik in het oog moet houden. Al zijn die stiekem het beste dat bestaat. Geef je me werk? Doe er alsjeblieft die dodelijke lijn bij, anders stel ik werk uit. Niet handig, maar waar.
    En het potje dat ik brak tijdens mijn laatste interview? Hoewel ik het weer lijmde, overleefde ik mijn schaamrood ternauwernood. Die grap herhaal ik hier niet. Nope, ik ben bang dat een ander me er sowieso aan blijft herinneren. Is al erg genoeg.

Persoonlijk
In mijn interviews, hoor ik meer dan men leest. Dan zegt iemand:
    ,,Dit mag niet in het artikel, maar wil ik toch met je delen.” Als bewijs van vertrouwen leg ik dan mijn pen neer of hou ik mijn handen in de lucht. Dat vertrouwen is me veel waard en een bijzonder gegeven in mijn werk. Mensen laten me echt dichtbij komen tijdens vaak gezellige gesprekken. Ik vind ieders verhaal dan ook enorm interessant. Echt iedereen heeft een verhaal. Waarop altijd het pijnlijke schaven en schrappen volgt. Dat doet pijn. Steeds weer, 145 keer dit jaar! Mag ik een pleister, nee doe maar een drukverband.
    Ook om die mensen die me niet willen spreken, want ja, ik sta voor de krant en niet iedereen wil daarin. Hoewel ik nog wel één plek op mijn bucketlist hou, een kasteel. Dromen mag toch?

Incalculeren
Zo was 2022 een komen en gaan van mensen, gesprekken en locaties. Bedankt aan iedereen die mij vertrouwde en voor de gedeelde verhalen en wijsheden. Wat een heerlijke ontmoetingen bezorgden jullie mij.

    Ik was een jaar onderweg en kom weer meer mensen tegen. Mijn kinderen gaan nog zelden mee naar het centrum, want het duurt zo lang met al die praatjes met anderen. Nog even en ik wil zelf niet meer mee.

    Nee, gein. Waar het kan, leef, lach, huil, ren, schreeuw en huppel ik mee. Niet altijd zo letterlijk, maar toch, je snapt me. Het gaat om meeleven. Dat gaat door in 2023, waarbij ik onherroepelijk weer fouten maak, potjes breek, me excuseer, hard lach en geniet van ieder leven dat de mijne raakt.

    Dat maakt 2023 nu al onbeschrijfelijk. Zo’n jaar gun ik jou ook.

    Op 2023 lieve mensen!

Liefs,

Recept Walnotencake

Het was weer feest in het Taalhuis. Hang de slingers op, blaas ballonnen op en dans! Oh wacht, zo’n feest was het niet. Het was meer een gevalletje: mijn-groepje-stond-weer-op-de-kop. Tranen gelachen…

Walnotencake
Daar kwam ze aan, een van mijn taaldeelnemers. Ik noem haar Imane, want je weet wel AVG en privacy. Imane liep de bovenverdieping van de bibliotheek op met in haar hand een plastic tas.
    ,,Oeh, je hebt iets lekkers gemaakt voor het Taalhuis.”
    ,,Ja, voor iedereen, want het is de laatste keer dit jaar.” Eenmaal uit de tas en het aluminiumfolie verwijderd toverde Imane overheerlijke stukjes Walnotencake tevoorschijn. Haar vriendin Karima, ook een taaldeelnemer van mijn groepje, toonde even eerder een schaal met hartige hapjes. Al willen zij het Nederlands beter leren kennen, de taal van lekkere hapjes spreken zij vloeiend. Zij maakten de laatste Taalinloop van 2022 een ovenheerlijke (ja, is bewust met een 'n').

Gooien
Proefde jij al eens Walnotencake? Echt oelalala! Zo luchtig als deze cake van Imane at ik het nooit eerder. Mijn gewone cake neemt een enkeltje prullenbak in die wedstrijd.
    ,,Heb je het recept hiervan?”
    ,,Ja hoor: ik gooi eieren in de schaal.”
    ,,Gooi je die?”
    ,,Ja! En daarna gooi ik meel en suiker en olie in de schaal.”
    ,,Dus je gooit alles in de schaal? Ook de olie?”
    ,,Ja, je weet wel, gooien!” Waarna ze met grote handbewegingen een soort van handbalwedstrijd nabootste. Ik zag helemaal voor me hoe ze van de ene kant van de keuken alle ingrediënten in een schaal mikt om vervolgens alles te mengen. Terwijl ze vertelde keek ik naar haar heerlijk guitige gezicht. Ze kan lekker deugnieterig kijken.

    ,,Dat gooien maakt alles natuurlijk zo luchtig.” Ik lachte ondertussen zo hard dat de tranen bijna de Libelle-in-eenvoudige-taal bevochtigden.

    ,,En dan gooi ik alles in een vorm en gooi het in de oven. Als laatste schop ik de ovendeur dicht.” We bescheurden het ondertussen alle drie.

Jaloers?
Het lachen werd versterkt door Rayan (ook een bedenkselnaam). Hij verzorgt ieders natje en droogje tijdens de Taalinloop en is daarin heel serieus en vooral vriendelijk. Mijn groep en ik zitten iedere week vol in zijn blikveld. Daarmee is hij getuige van ons plezier. Zo ook deze keer als ik bijna van mijn stoel val van het lachen. Zijn blik vroeg vooral: Mis ik iets?
    Dat deed hij zeker: Hoe heerlijk is het om jezelf te verliezen in een buikpijn-gevende-lachstuip? Heerlijk dus, zeker in deze drukke kersttijd. Inmiddels legde Karima alles aan Rayan uit, in het Arabisch dus. 
    ,,Hallo? Waar is het Nederlands ineens gebleven?” Greep ik in. Denk je dat ze van taal switchten? Nope! Dat stel praatte gewoon in het Arabisch verder. Het toonde pure lak aan de ‘juf’. Ach ja, dat hadden we vroeger allemaal wel eens. Sorry, we? Jullie, ik durfde geen lak aan de juf te hebben. Dat is dus een oersaai verhaal.

Bekende
Nog maar net bekomen en de tranen van de wangen geveegd hoorde ik een wel heel bekende stem achter me zeggen:
    ,,Jij bent echt overal hè?”
    ,,Net als jij, maar wat brengt jou naar de Taalinloop? Word je taalvrijwilliger?”
    ,,Nee, ik ben onderweg naar de studio van Omroep Houten, die is hier boven."
    ,,Ah een interview, leuk, succes!” We praatten nog kort tot meneer zei:
    ,,Ik ga snel verder, maar succes dames.” Waarna hij afzwaaide.

Schrijfoefening
Vroegen Imane en Karima in koor:
    ,,Wie was dat?”
    ,,Die man? Echt dames, weten jullie dat niet?”
    ,, Nee, geen idee.”
    ,,Dan lezen jullie mijn artikelen, nee, dan lezen jullie de hele krant niet. Schaam jullie diep! Ga in de hoek!”
    ,,Nee, die lees ik niet,” erkende Karima eerlijk. De ander bleef opvallend stil, doodsbang voor de hoek natuurlijk.
    ,,Heel stout!” lachte ik.
    ,,Ja, maar wie was dat nou?”, vroeg Karima nog eens.
    ,,Dames, pak pen en papier en schrijf op: burgemeester.” Nooit eerder zag ik twee monden zo wijd open vallen. Ze geloofden me niet eens.

    ,,Was dat echt de burgemeester? Wij hebben hem nooit gezien."

    ,,Dan weet ik nu zeker dat jullie onder allerlei lekkers leven. Waar hij zei dat ik echt overal ben, kan ik zeggen dat hij overaler is, maar dat is geen echt Nederlands hoor. Mag je lekker vergeten. Ik zeg: doe me nog een stuk Walnotencake en dan schop ik jullie de Taalinloop uit."
    Al sluit ik liever af met onze kersternieuwjaarswens (door mij geschreven):

Gezichtsbedrog in negen seconden

Zo leuk! De reacties op mij blog 'Piercings', het ging gewoon over oorbellen. Niets geks, zoveel mensen hebben gaatjes in hun oren; anderen in hun tanden. Maar laat die vooral vullen, want daarmee doorlopen is niet zo wijs. Waar ik echter anderen verraste met mijn 'piercings', werd ik op diezelfde dag zelf enorm verrast. Ik reisde natuurlijk niet alleen voor een piercing-check met de trein naar Apeldoorn. Dat is me iets te veel van het goede. Er moest meer in zitten.

Treinreizen
Treinreizen is trouwens mijn favoriete reiswijze. Het geeft me zoveel meer rust. Het gaat voorbij aan de stress op de snelweg, waar Audi’s (sorry Benjamin met je TT), Mercedessen, Tesla’s en andere dikke waggies mijn gevoel van veiligheid doen wankelen. Door het gedrag van verschillende regelovertreders, ben ik mijn volledige vertrouwen op een veilige thuiskomst kwijtgeraakt. Waarom denken sommigen dat de regels voor iedereen gelden behalve voor hen? Oh ja, ze denken dat ze met hun vele kilometers op de teller de hele weg beheren. Bah!
    Ik bid steeds harder om een veilige reis, maar ik weet beter: die verantwoording hebben we zelf in handen. Snap dat nou!

Stiltecoupé
Als ik dan toch bid voor de reis, dan mag dat ook voor een rustige treinreis. Daar is ook al niet over naar huis, of beter de NS, te schrijven. De treincoupes zitten voller en zijn luidruchtiger dan voor corona. Ik weet dat personeelstekorten en andere crises meespelen, ik snap het zelfs. Maar dat reizigers juist dan blijven bellen, alsof ze alleen op de wereld zijn...?

    Nog erger is die vrouw die onafgebroken drie mensen belde in een stiltecoupé. Vanaf het moment dat ik instapte tot ik de trein een half uur later verliet zat madam te bellen. En ik? Madam 'watje' die wilde studeren, durfde die vrouw niet op de signs van de stiltecoupé te wijzen. Wie weet wordt ze agressief. Wat een wereld.

    Vertelde ik al over die Engelstalige vrouw die worstelde met haar twee grote koffers? Twee andere taarten wilden aan haar voorbij, maar dat moest vooral snel. Daarbij duwden ze alles gewoon opzij. Het is dat de treindeuren dicht waren, anders hadden ze zonder pardon een koffer buiten de trein geduwd. Why?

    Uit plaatsvervangende schaamte bood ik mijn excuses aan voor hun gedrag en gaf haar mijn plek. Ze was duidelijk vermoeid. Haar dank en glimlach waren mijn cadeaus. Mijn vraag blijft: waarom gunnen we elkaar niet gewoon wat ruimte en tijd. Daarmee blijft alles veel vriendelijker en leuker.

CODA
Afijn, ik voel mijn frustratie stijgen; ander onderwerp voordat ik mijn toetsenbord van het bureau ratel. Die kan er ook niets aan doen.
    Kom, mee naar Apeldoorn, waar ik als Museumkaarthouder besloot een museum te bezoeken en zeg je Apeldoorn, dan zeg je?
    CODA, inderdaad. Een heel andere museum dan de mij zo bekende Rijksmuseum, Van Gogh museum, Spoorwegmuseaum en Catharijne Convent. Het was moderne kunst dat zich hier toonde. Niet alles waardeerde ik en dat mag gelukkig. Daarom sloeg ik één tentoonstelling over en liep de ‘Mirage’ in van Lieven Hendriks.
    Het bleek een verbluffend verrassende ontmoeting tussen mij en zijn werken. Het startte met de uitleg dat mensen meestal niet langer dan negen seconden naar een kunstwerk kijken. Daarbij klonk de belofte dat Lieven me langer dan die negen seconden zou vasthouden. Ik betwijfelde het, als ik zo even snel rondkeek, maar goed, ik bekeek het eerste kunstwerk.

Irritant

Het licht dat er op scheen stoorde me enorm. Hoe konden ze dat licht er nou zo op laten schijnen. Ik bewoog wat heen en waar om het licht te laten verplaatsen, maar het bleef staan. Daarop stapte ik dichter naar het werk: het licht was geschilderd! Zie je me staan? Langer dan negen seconden.

Goeie! You got me, Lieven!

    Vervolgens naderde ik wolken en sterren en vroeg me af: Leuk die uitgeknipte figuren, maar meer dan acht seconden kijken vind ik niet nodig. Tot ik bij de skyline van een dorp stond. Was het snijwerk nou echt zo slecht? Ik stapte dichterbij en stond perplex. Stomverbaasd keek ik naar het hele werk, ver voorbij de negen seconden. Ik wandelde terug naar de volgens mij uitgeknipte sterren en wolken.

    Eigenlijk tot op de dag van vandaag ben ik beduusd en beschaamd. Het was geen knip- of snijwerk, dat Lieven toonde. Het was puur en alleen schilderwerk! Verbluffend! Gaaf werk, dat van Lieven.

    Wil jij het zelf zien? Dan moet je heel snel zijn, want ik zie net dat deze tentoonstelling tot 15 januari in CODA te zien is.

Mijn geheim is veilig

Pap, mam, deze is voor jullie!

(en geheimpje: stiekem ook voor de rest, 

maar dat zeggen we lekker niet, goed?)

Bezoek
Ik stapte de huiskamer van mijn ouders in en gaf papa een dikke knuffel. Hem amper losgelaten, hield hij me nog even vast aan mijn bovenarmen en keek me bedenkelijk aan. Ik dacht: nou zul je ‘m hebben. Hij heeft weer zitten broeden op iets en wil dat kwijt:
    ,,Irene, weet jij dat je iedere maand naar ons toe komt?”
    ,,Ja papa, dat weet ik.”
    ,,Is dat bewust?”
    ,,Ja, maar of jij de reden wilt weten, weet ik niet.”
    ,,Wa zedde gij?” Dat is Brabants voor ‘wat zeg je’? Papa is Brabander én behoorlijk doof, een heerlijke combi. Hij draagt de helft van de tijd geen gehoorapparaten, want hij vindt het ondingen. In die wetenschap articuleerde ik mijn antwoord beter. Daarop gaf hij aan dat hij toch vooral wilde weten waarom ik heel bewust iedere maand kom.
    ,,Nou, jullie ouwegies, zijn statistisch gezien mensen van de dag. Ik geef veel om jullie en zie jullie graag. Toch weet ik dat op een dag dat belletje komt met de boodschap dat een van jullie er niet meer is.” Ik slikte even. ,,Till death do us part, zeg maar, kom ik iedere maand op bezoek. Daarmee kan ik mezelf zonder schuldgevoel in de spiegel aankijken, want ik deed mijn best jullie regelmatig te zien.”

    ,,Oh, juist ja.” Hij liet me los en nam plaats in zijn stoel.
    ,,Als je maar weet dat ik liever iedere week een bakkie doe, maar jullie weten dat daarvoor de afstand te groot is.”

    Mijn moeder wachtte al die tijd op haar knuffel.

    ,,Kom hier mama, nu knuffeltijd met jou. Je blijdschap is steeds weer hartverwarmend. Ik ben ook blij jou te zien.”

Vergeten

Even eerder kwam ik achterom de tuin in en klopte op het raam. Op het moment dat mijn moeder opkeek en mij zag, straalde ze van oor tot oor alsof ik de verrassing van 2022 was. (Eigenlijk ben ik de verrassing van haar leven, maar dat is een ander verhaal.)

    Mama was dus vergeten dat ik kwam. Die vergeetachtigheid is het verdrietige gevolg van vasculaire dementie waar ze aan lijdt sinds een beroerte in 2013. Gelukkig is ze happy en lief, dat maakt dit gemakkelijker.

Aankondiging    
Denk ik even terug aan mijn telefoontje een dag eerder. Die waarin ik mijn komst aankondigde:
    ,,Och Irene, wat leuk.” De blijdschap in haar stem was zo lief en de warmte in haar woorden fijn; mama ziet me graag.

    Vervolgens belde ik de ochtend voordat ik vertrok:

    ,,Mama, ik kom vandaag dus ik hou het kort. Ik ben over twee uur bij jullie.”
    ,,Oh echt, wat leuk! Dus jij komt vandaag?” Ik vroeg naar papa, zodat ik ook hem kon zeggen dat ik kwam. Iets met twee weten meer dan één en de zekerheid dat ik niet voor een dichte deur sta. Al moest ik hem twee keer zeggen dat ik kom, want ja, hij hoorde me niet.
    Twee uur later knuffelde ik mama die opnieuw verrast was met mijn komst:
    ,,Irene, ik ben zo blij je te zien!” Dat is drie keer een super blije moeder, omdat ik één keer kwam.

Frustratie
De dag verliep heerlijk gezellig. Al frustreerde papa en zijn gedrag met zijn gehoorapparaten me. En ja, ik heb met één gehoorapparaat half recht van spreken. Ik weet hoe vervelend dat hulpmiddel is, maar ook hoe belangrijk het is ‘m in te doen en houden. Je gehoor (eigenlijk hersenen) moeten wennen aan alle omgevingsgeluiden. Daarbij krijg ik het die man maar niet aan zijn verstand dat hij moet kiezen voor betere apparaten dan die waar hij recht op heeft vanuit de zorgverzekering. Dat zijn dingen waar je niets mee kunt. Maar nee, meneer wil zuinig doen. Voor wie weet ik niet, want zijn drie dochters hebben het volgens mij alle drie best goed. Och ja, mijn vader is eigenwijs, dat kan ik gerust zeggen, hij lacht bij het lezen hiervan het hardst.

Ingeving
Tot ik ineens zo hard moest lachen dat mijn ouders ervan schrokken.
    ,,Jullie zijn ook eigenlijk gewoon geweldig,” zei ik.
    ,,Oh ja? Waarom?”, vroeg mama.
    ,,Wa zedde gij?”, zei papa.
    ,,Ik besef ineens dat jullie de meest betrouwbare mensen zijn die ik ken. Nog betrouwbaarder dan Marcel zelfs, kun je nagaan.”
    ,,Wa?” Herhaalde papa. Het is dat mama brandde van nieuwsgierigheid. Daarom legde ik het eerst aan haar uit, voordat ik het voor papa herhaalde:
    ,,Niet boos worden mama, maar jij vergeet mijn geheim voordat ik hier weg ben en papa? Die hoort ‘m niet eens.” Waarop mijn moeder keihard in de lach schoot. Vergeetachtig of niet, deze snapte ze.
    ,,Hè? Herhaal dat nog eens?”, zei papa.
    ,,Precies dat!”

Blogfan

Vertelde ik later dit alles aan Marcel.
    ,,Oh, Irene, ik heb een geweldige uitsmijter.”
    ,,Nou vertel?”
    ,,Op die manier is je moeder jouw grootste blogfan, want voor haar heb jij iedere dag een nieuwe blog!"

Pap, mam, I love you!

En geen zorgen: ik herhaal die woorden zoveel als nodig voor jullie allebei.

Maar blijf nog even alsjeblieft!