Treinreizen is trouwens mijn favoriete reiswijze. Het geeft me zoveel meer rust. Het gaat voorbij aan de stress op de snelweg, waar Audi’s (sorry Benjamin met je TT), Mercedessen, Tesla’s en andere dikke waggies mijn gevoel van veiligheid doen wankelen. Door het gedrag van verschillende regelovertreders, ben ik mijn volledige vertrouwen op een veilige thuiskomst kwijtgeraakt. Waarom denken sommigen dat de regels voor iedereen gelden behalve voor hen? Oh ja, ze denken dat ze met hun vele kilometers op de teller de hele weg beheren. Bah!
Ik bid steeds harder om een veilige reis, maar ik weet beter: die verantwoording hebben we zelf in handen. Snap dat nou!
Stiltecoupé
Als ik dan toch bid voor de reis, dan mag dat ook voor een rustige treinreis. Daar is ook al niet over naar huis, of beter de NS, te schrijven. De treincoupes zitten voller en zijn luidruchtiger dan voor corona. Ik weet dat personeelstekorten en andere crises meespelen, ik snap het zelfs. Maar dat reizigers juist dan blijven bellen, alsof ze alleen op de wereld zijn...?
Nog erger is die vrouw die onafgebroken drie mensen belde in een stiltecoupé. Vanaf het moment dat ik instapte tot ik de trein een half uur later verliet zat madam te bellen. En ik? Madam 'watje' die wilde studeren, durfde die vrouw niet op de signs van de stiltecoupé te wijzen. Wie weet wordt ze agressief. Wat een wereld.
Vertelde ik al over die Engelstalige vrouw die worstelde met haar twee grote koffers? Twee andere taarten wilden aan haar voorbij, maar dat moest vooral snel. Daarbij duwden ze alles gewoon opzij. Het is dat de treindeuren dicht waren, anders hadden ze zonder pardon een koffer buiten de trein geduwd. Why?
Uit plaatsvervangende schaamte bood ik mijn excuses aan voor hun gedrag en gaf haar mijn plek. Ze was duidelijk vermoeid. Haar dank en glimlach waren mijn cadeaus. Mijn vraag blijft: waarom gunnen we elkaar niet gewoon wat ruimte en tijd. Daarmee blijft alles veel vriendelijker en leuker.
CODA
Afijn, ik voel mijn frustratie stijgen; ander onderwerp voordat ik mijn toetsenbord van het bureau ratel. Die kan er ook niets aan doen.
Kom, mee naar Apeldoorn, waar ik als Museumkaarthouder besloot een museum te bezoeken en zeg je Apeldoorn, dan zeg je?
CODA, inderdaad. Een heel andere museum dan de mij zo bekende Rijksmuseum, Van Gogh museum, Spoorwegmuseaum en Catharijne Convent. Het was moderne kunst dat zich hier toonde. Niet alles waardeerde ik en dat mag gelukkig. Daarom sloeg ik één tentoonstelling over en liep de ‘Mirage’ in van Lieven Hendriks.
Het bleek een verbluffend verrassende ontmoeting tussen mij en zijn werken. Het startte met de uitleg dat mensen meestal niet langer dan negen seconden naar een kunstwerk kijken. Daarbij klonk de belofte dat Lieven me langer dan die negen seconden zou vasthouden. Ik betwijfelde het, als ik zo even snel rondkeek, maar goed, ik bekeek het eerste kunstwerk.
CODA
Afijn, ik voel mijn frustratie stijgen; ander onderwerp voordat ik mijn toetsenbord van het bureau ratel. Die kan er ook niets aan doen.
Kom, mee naar Apeldoorn, waar ik als Museumkaarthouder besloot een museum te bezoeken en zeg je Apeldoorn, dan zeg je?
CODA, inderdaad. Een heel andere museum dan de mij zo bekende Rijksmuseum, Van Gogh museum, Spoorwegmuseaum en Catharijne Convent. Het was moderne kunst dat zich hier toonde. Niet alles waardeerde ik en dat mag gelukkig. Daarom sloeg ik één tentoonstelling over en liep de ‘Mirage’ in van Lieven Hendriks.
Het bleek een verbluffend verrassende ontmoeting tussen mij en zijn werken. Het startte met de uitleg dat mensen meestal niet langer dan negen seconden naar een kunstwerk kijken. Daarbij klonk de belofte dat Lieven me langer dan die negen seconden zou vasthouden. Ik betwijfelde het, als ik zo even snel rondkeek, maar goed, ik bekeek het eerste kunstwerk.
Irritant
Het licht dat er op scheen stoorde me enorm. Hoe konden ze dat licht er nou zo op laten schijnen. Ik bewoog wat heen en waar om het licht te laten verplaatsen, maar het bleef staan. Daarop stapte ik dichter naar het werk: het licht was geschilderd! Zie je me staan? Langer dan negen seconden.
Goeie! You got me, Lieven!
Vervolgens naderde ik wolken en sterren en vroeg me af: Leuk die uitgeknipte figuren, maar meer dan acht seconden kijken vind ik niet nodig. Tot ik bij de skyline van een dorp stond. Was het snijwerk nou echt zo slecht? Ik stapte dichterbij en stond perplex. Stomverbaasd keek ik naar het hele werk, ver voorbij de negen seconden. Ik wandelde terug naar de volgens mij uitgeknipte sterren en wolken.
Eigenlijk tot op de dag van vandaag ben ik beduusd en beschaamd. Het was geen knip- of snijwerk, dat Lieven toonde. Het was puur en alleen schilderwerk! Verbluffend! Gaaf werk, dat van Lieven.
Wil jij het zelf zien? Dan moet je heel snel zijn, want ik zie net dat deze tentoonstelling tot 15 januari in CODA te zien is.
