(en geheimpje: stiekem ook voor de rest,
maar dat zeggen we lekker niet, goed?)
Bezoek
Ik stapte de huiskamer van mijn ouders in en gaf papa een dikke knuffel. Hem amper losgelaten, hield hij me nog even vast aan mijn bovenarmen en keek me bedenkelijk aan. Ik dacht: nou zul je ‘m hebben. Hij heeft weer zitten broeden op iets en wil dat kwijt:
,,Irene, weet jij dat je iedere maand naar ons toe komt?”
,,Ja papa, dat weet ik.”
,,Is dat bewust?”
,,Ja, maar of jij de reden wilt weten, weet ik niet.”
,,Wa zedde gij?” Dat is Brabants voor ‘wat zeg je’? Papa is Brabander én behoorlijk doof, een heerlijke combi. Hij draagt de helft van de tijd geen gehoorapparaten, want hij vindt het ondingen. In die wetenschap articuleerde ik mijn antwoord beter. Daarop gaf hij aan dat hij toch vooral wilde weten waarom ik heel bewust iedere maand kom.
,,Nou, jullie ouwegies, zijn statistisch gezien mensen van de dag. Ik geef veel om jullie en zie jullie graag. Toch weet ik dat op een dag dat belletje komt met de boodschap dat een van jullie er niet meer is.” Ik slikte even. ,,Till death do us part, zeg maar, kom ik iedere maand op bezoek. Daarmee kan ik mezelf zonder schuldgevoel in de spiegel aankijken, want ik deed mijn best jullie regelmatig te zien.”
Bezoek
Ik stapte de huiskamer van mijn ouders in en gaf papa een dikke knuffel. Hem amper losgelaten, hield hij me nog even vast aan mijn bovenarmen en keek me bedenkelijk aan. Ik dacht: nou zul je ‘m hebben. Hij heeft weer zitten broeden op iets en wil dat kwijt:
,,Irene, weet jij dat je iedere maand naar ons toe komt?”
,,Ja papa, dat weet ik.”
,,Is dat bewust?”
,,Ja, maar of jij de reden wilt weten, weet ik niet.”
,,Wa zedde gij?” Dat is Brabants voor ‘wat zeg je’? Papa is Brabander én behoorlijk doof, een heerlijke combi. Hij draagt de helft van de tijd geen gehoorapparaten, want hij vindt het ondingen. In die wetenschap articuleerde ik mijn antwoord beter. Daarop gaf hij aan dat hij toch vooral wilde weten waarom ik heel bewust iedere maand kom.
,,Nou, jullie ouwegies, zijn statistisch gezien mensen van de dag. Ik geef veel om jullie en zie jullie graag. Toch weet ik dat op een dag dat belletje komt met de boodschap dat een van jullie er niet meer is.” Ik slikte even. ,,Till death do us part, zeg maar, kom ik iedere maand op bezoek. Daarmee kan ik mezelf zonder schuldgevoel in de spiegel aankijken, want ik deed mijn best jullie regelmatig te zien.”
,,Oh, juist ja.” Hij liet me los en nam plaats in zijn stoel.
,,Als je maar weet dat ik liever iedere week een bakkie doe, maar jullie weten dat daarvoor de afstand te groot is.”
,,Als je maar weet dat ik liever iedere week een bakkie doe, maar jullie weten dat daarvoor de afstand te groot is.”
Mijn moeder wachtte al die tijd op haar knuffel.
,,Kom hier mama, nu knuffeltijd met jou. Je blijdschap is steeds weer hartverwarmend. Ik ben ook blij jou te zien.”
Vergeten
Even eerder kwam ik achterom de tuin in en klopte op het raam. Op het moment dat mijn moeder opkeek en mij zag, straalde ze van oor tot oor alsof ik de verrassing van 2022 was. (Eigenlijk ben ik de verrassing van haar leven, maar dat is een ander verhaal.)
Mama was dus vergeten dat ik kwam. Die vergeetachtigheid is het verdrietige gevolg van vasculaire dementie waar ze aan lijdt sinds een beroerte in 2013. Gelukkig is ze happy en lief, dat maakt dit gemakkelijker.
Aankondiging
Denk ik even terug aan mijn telefoontje een dag eerder. Die waarin ik mijn komst aankondigde:
,,Och Irene, wat leuk.” De blijdschap in haar stem was zo lief en de warmte in haar woorden fijn; mama ziet me graag.
Denk ik even terug aan mijn telefoontje een dag eerder. Die waarin ik mijn komst aankondigde:
,,Och Irene, wat leuk.” De blijdschap in haar stem was zo lief en de warmte in haar woorden fijn; mama ziet me graag.
Vervolgens belde ik de ochtend voordat ik vertrok:
,,Mama, ik kom vandaag dus ik hou het kort. Ik ben over twee uur bij jullie.”
,,Oh echt, wat leuk! Dus jij komt vandaag?” Ik vroeg naar papa, zodat ik ook hem kon zeggen dat ik kwam. Iets met twee weten meer dan één en de zekerheid dat ik niet voor een dichte deur sta. Al moest ik hem twee keer zeggen dat ik kom, want ja, hij hoorde me niet.
Twee uur later knuffelde ik mama die opnieuw verrast was met mijn komst:
,,Irene, ik ben zo blij je te zien!” Dat is drie keer een super blije moeder, omdat ik één keer kwam.
Frustratie
De dag verliep heerlijk gezellig. Al frustreerde papa en zijn gedrag met zijn gehoorapparaten me. En ja, ik heb met één gehoorapparaat half recht van spreken. Ik weet hoe vervelend dat hulpmiddel is, maar ook hoe belangrijk het is ‘m in te doen en houden. Je gehoor (eigenlijk hersenen) moeten wennen aan alle omgevingsgeluiden. Daarbij krijg ik het die man maar niet aan zijn verstand dat hij moet kiezen voor betere apparaten dan die waar hij recht op heeft vanuit de zorgverzekering. Dat zijn dingen waar je niets mee kunt. Maar nee, meneer wil zuinig doen. Voor wie weet ik niet, want zijn drie dochters hebben het volgens mij alle drie best goed. Och ja, mijn vader is eigenwijs, dat kan ik gerust zeggen, hij lacht bij het lezen hiervan het hardst.
Ingeving
Tot ik ineens zo hard moest lachen dat mijn ouders ervan schrokken.
,,Jullie zijn ook eigenlijk gewoon geweldig,” zei ik.
,,Oh ja? Waarom?”, vroeg mama.
,,Wa zedde gij?”, zei papa.
,,Ik besef ineens dat jullie de meest betrouwbare mensen zijn die ik ken. Nog betrouwbaarder dan Marcel zelfs, kun je nagaan.”
,,Wa?” Herhaalde papa. Het is dat mama brandde van nieuwsgierigheid. Daarom legde ik het eerst aan haar uit, voordat ik het voor papa herhaalde:
,,Niet boos worden mama, maar jij vergeet mijn geheim voordat ik hier weg ben en papa? Die hoort ‘m niet eens.” Waarop mijn moeder keihard in de lach schoot. Vergeetachtig of niet, deze snapte ze.
,,Hè? Herhaal dat nog eens?”, zei papa.
,,Precies dat!”
Blogfan
,,Oh echt, wat leuk! Dus jij komt vandaag?” Ik vroeg naar papa, zodat ik ook hem kon zeggen dat ik kwam. Iets met twee weten meer dan één en de zekerheid dat ik niet voor een dichte deur sta. Al moest ik hem twee keer zeggen dat ik kom, want ja, hij hoorde me niet.
Twee uur later knuffelde ik mama die opnieuw verrast was met mijn komst:
,,Irene, ik ben zo blij je te zien!” Dat is drie keer een super blije moeder, omdat ik één keer kwam.
Frustratie
De dag verliep heerlijk gezellig. Al frustreerde papa en zijn gedrag met zijn gehoorapparaten me. En ja, ik heb met één gehoorapparaat half recht van spreken. Ik weet hoe vervelend dat hulpmiddel is, maar ook hoe belangrijk het is ‘m in te doen en houden. Je gehoor (eigenlijk hersenen) moeten wennen aan alle omgevingsgeluiden. Daarbij krijg ik het die man maar niet aan zijn verstand dat hij moet kiezen voor betere apparaten dan die waar hij recht op heeft vanuit de zorgverzekering. Dat zijn dingen waar je niets mee kunt. Maar nee, meneer wil zuinig doen. Voor wie weet ik niet, want zijn drie dochters hebben het volgens mij alle drie best goed. Och ja, mijn vader is eigenwijs, dat kan ik gerust zeggen, hij lacht bij het lezen hiervan het hardst.
Ingeving
Tot ik ineens zo hard moest lachen dat mijn ouders ervan schrokken.
,,Jullie zijn ook eigenlijk gewoon geweldig,” zei ik.
,,Oh ja? Waarom?”, vroeg mama.
,,Wa zedde gij?”, zei papa.
,,Ik besef ineens dat jullie de meest betrouwbare mensen zijn die ik ken. Nog betrouwbaarder dan Marcel zelfs, kun je nagaan.”
,,Wa?” Herhaalde papa. Het is dat mama brandde van nieuwsgierigheid. Daarom legde ik het eerst aan haar uit, voordat ik het voor papa herhaalde:
,,Niet boos worden mama, maar jij vergeet mijn geheim voordat ik hier weg ben en papa? Die hoort ‘m niet eens.” Waarop mijn moeder keihard in de lach schoot. Vergeetachtig of niet, deze snapte ze.
,,Hè? Herhaal dat nog eens?”, zei papa.
,,Precies dat!”
Blogfan
Vertelde ik later dit alles aan Marcel.
,,Oh, Irene, ik heb een geweldige uitsmijter.”
,,Nou vertel?”
,,Op die manier is je moeder jouw grootste blogfan, want voor haar heb jij iedere dag een nieuwe blog!"
,,Oh, Irene, ik heb een geweldige uitsmijter.”
,,Nou vertel?”
,,Op die manier is je moeder jouw grootste blogfan, want voor haar heb jij iedere dag een nieuwe blog!"
Pap, mam, I love you!
En geen zorgen: ik herhaal die woorden zoveel als nodig voor jullie allebei.
Maar blijf nog even alsjeblieft!
