Nou burgemeester, na u. Jij en ik offerden onze vrije dag op voor werk. Wij zijn de toppers voor het goede doel; HoutensNieuws.nl. Of zijn we vooral workaholics? Ik ben er nog niet uit. Jij?
Intensief
Dit interview was overigens mijn laatste in een reeks van zes ‘Beste Wensen...’ die komende week online komen. Ik noem het interview met de burgervader zonder schaamte een gezellig onderonsje, want het ging om meer dan alleen wat de krant wilde weten. Had ik die man eens voor mezelf, zullen we het gezellig hebben ook, zeg maar.
Eerlijk is eerlijk, met het afsluiten van dit item, klonk een grote opluchting. De laatste twee weken vóór mijn vakantie werden door omstandigheden een krachtmeting van dertien items, verdeeld over twaalf dagen. Dit is wellicht normale kost voor de echte journalist, maar niet voor mij. Wel was het superleuk en eindigde ik iedere ontmoeting met:
,,Weer een leuk mens ontmoet!”
Bevlogen
De burgemeester toonde een lijst van activiteiten en initiatieven die hij in 2022 bezocht. Ik vergezelde hem bij verschillende huwelijken van 60 of 65 jaar. Een van 70 jaar mistte ik, wellicht omdat het paar niet in de krant wilde of het was op mijn vrije zaterdag. In navolging van hem, tel ik 145 afspraken voor de krant. Daarbij ontmoette ik meestal nieuwe gezichten op soms heel bijzondere plekken.
Wat denk je van de catacomben van de Readschop op Castellum (de ruimte achter de winkel waar personeel wel en klanten niet komen). Of een privérondleiding van ruim twee uur op Fort Honswijk en een bezoek aan Museum Dijkmagazijn de Heul. Die is niet groot, maar wat mij betreft groots door de zorg van bevlogen vrijwilligers. Zonder vrijwilligers zou Houten sowieso heel wat minder levendig zijn. Zij werken zonder eigen belang (als je voldoening niet meetelt) of winstoogmerk, maar puur uit het hart.
Deadlines
Uiteraard vloog ik wel eens uit de bocht. Hoe kon ik de naam van Rob in de titel van het artikel zo fout schrijven? Waar was ik met mijn kop? Ik schaam me nog altijd diep. Ergens anders schreef ik ‘audiovisuele beperking’ in plaats van ‘auditieve visuele beperking’. Oei!
Gelukkig waren het vaker verkeerde feitjes of omgedraaide cijfers. Mogelijk iets dyscaculitisch of dyslectisch? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook is het mijn kunstje om iemands verhaal in een tekst te vangen en daar zit soms een kronkel in.
Intensief
Dit interview was overigens mijn laatste in een reeks van zes ‘Beste Wensen...’ die komende week online komen. Ik noem het interview met de burgervader zonder schaamte een gezellig onderonsje, want het ging om meer dan alleen wat de krant wilde weten. Had ik die man eens voor mezelf, zullen we het gezellig hebben ook, zeg maar.
Eerlijk is eerlijk, met het afsluiten van dit item, klonk een grote opluchting. De laatste twee weken vóór mijn vakantie werden door omstandigheden een krachtmeting van dertien items, verdeeld over twaalf dagen. Dit is wellicht normale kost voor de echte journalist, maar niet voor mij. Wel was het superleuk en eindigde ik iedere ontmoeting met:
,,Weer een leuk mens ontmoet!”
De burgemeester toonde een lijst van activiteiten en initiatieven die hij in 2022 bezocht. Ik vergezelde hem bij verschillende huwelijken van 60 of 65 jaar. Een van 70 jaar mistte ik, wellicht omdat het paar niet in de krant wilde of het was op mijn vrije zaterdag. In navolging van hem, tel ik 145 afspraken voor de krant. Daarbij ontmoette ik meestal nieuwe gezichten op soms heel bijzondere plekken.
Wat denk je van de catacomben van de Readschop op Castellum (de ruimte achter de winkel waar personeel wel en klanten niet komen). Of een privérondleiding van ruim twee uur op Fort Honswijk en een bezoek aan Museum Dijkmagazijn de Heul. Die is niet groot, maar wat mij betreft groots door de zorg van bevlogen vrijwilligers. Zonder vrijwilligers zou Houten sowieso heel wat minder levendig zijn. Zij werken zonder eigen belang (als je voldoening niet meetelt) of winstoogmerk, maar puur uit het hart.
Deadlines
Uiteraard vloog ik wel eens uit de bocht. Hoe kon ik de naam van Rob in de titel van het artikel zo fout schrijven? Waar was ik met mijn kop? Ik schaam me nog altijd diep. Ergens anders schreef ik ‘audiovisuele beperking’ in plaats van ‘auditieve visuele beperking’. Oei!
Gelukkig waren het vaker verkeerde feitjes of omgedraaide cijfers. Mogelijk iets dyscaculitisch of dyslectisch? Wie zal het zeggen? Hoe dan ook is het mijn kunstje om iemands verhaal in een tekst te vangen en daar zit soms een kronkel in.
Daarbij helpt inzage, al kan ik niet uitleggen hoe spannend ik dat altijd vind. Die ‘verzendknop’ indrukken is echt een zware taak, naast de deadlines die ik in het oog moet houden. Al zijn die stiekem het beste dat bestaat. Geef je me werk? Doe er alsjeblieft die dodelijke lijn bij, anders stel ik werk uit. Niet handig, maar waar.
En het potje dat ik brak tijdens mijn laatste interview? Hoewel ik het weer lijmde, overleefde ik mijn schaamrood ternauwernood. Die grap herhaal ik hier niet. Nope, ik ben bang dat een ander me er sowieso aan blijft herinneren. Is al erg genoeg.
Persoonlijk
In mijn interviews, hoor ik meer dan men leest. Dan zegt iemand:
,,Dit mag niet in het artikel, maar wil ik toch met je delen.” Als bewijs van vertrouwen leg ik dan mijn pen neer of hou ik mijn handen in de lucht. Dat vertrouwen is me veel waard en een bijzonder gegeven in mijn werk. Mensen laten me echt dichtbij komen tijdens vaak gezellige gesprekken. Ik vind ieders verhaal dan ook enorm interessant. Echt iedereen heeft een verhaal. Waarop altijd het pijnlijke schaven en schrappen volgt. Dat doet pijn. Steeds weer, 145 keer dit jaar! Mag ik een pleister, nee doe maar een drukverband.
Ook om die mensen die me niet willen spreken, want ja, ik sta voor de krant en niet iedereen wil daarin. Hoewel ik nog wel één plek op mijn bucketlist hou, een kasteel. Dromen mag toch?
Incalculeren
Zo was 2022 een komen en gaan van mensen, gesprekken en locaties. Bedankt aan iedereen die mij vertrouwde en voor de gedeelde verhalen en wijsheden. Wat een heerlijke ontmoetingen bezorgden jullie mij.
En het potje dat ik brak tijdens mijn laatste interview? Hoewel ik het weer lijmde, overleefde ik mijn schaamrood ternauwernood. Die grap herhaal ik hier niet. Nope, ik ben bang dat een ander me er sowieso aan blijft herinneren. Is al erg genoeg.
In mijn interviews, hoor ik meer dan men leest. Dan zegt iemand:
,,Dit mag niet in het artikel, maar wil ik toch met je delen.” Als bewijs van vertrouwen leg ik dan mijn pen neer of hou ik mijn handen in de lucht. Dat vertrouwen is me veel waard en een bijzonder gegeven in mijn werk. Mensen laten me echt dichtbij komen tijdens vaak gezellige gesprekken. Ik vind ieders verhaal dan ook enorm interessant. Echt iedereen heeft een verhaal. Waarop altijd het pijnlijke schaven en schrappen volgt. Dat doet pijn. Steeds weer, 145 keer dit jaar! Mag ik een pleister, nee doe maar een drukverband.
Ook om die mensen die me niet willen spreken, want ja, ik sta voor de krant en niet iedereen wil daarin. Hoewel ik nog wel één plek op mijn bucketlist hou, een kasteel. Dromen mag toch?
Incalculeren
Zo was 2022 een komen en gaan van mensen, gesprekken en locaties. Bedankt aan iedereen die mij vertrouwde en voor de gedeelde verhalen en wijsheden. Wat een heerlijke ontmoetingen bezorgden jullie mij.
Ik was een jaar onderweg en kom weer meer mensen tegen. Mijn kinderen gaan nog zelden mee naar het centrum, want het duurt zo lang met al die praatjes met anderen. Nog even en ik wil zelf niet meer mee.
Nee, gein. Waar het kan, leef, lach, huil, ren, schreeuw en huppel ik mee. Niet altijd zo letterlijk, maar toch, je snapt me. Het gaat om meeleven. Dat gaat door in 2023, waarbij ik onherroepelijk weer fouten maak, potjes breek, me excuseer, hard lach en geniet van ieder leven dat de mijne raakt.
Dat maakt 2023 nu al onbeschrijfelijk. Zo’n jaar gun ik jou ook.
Op 2023 lieve mensen!
Liefs,
