‘Verloren! Tjonge, dat begint
lekker!’
‘Had je maar beter moeten
spelen, hè?’
‘Ik wist nog geen strategie.’
‘Natuurlijk krijgt strategieloosheid
de schuld.’ Hij staat op van het bed.
‘Schatje, vergeet je niet iets?’
Ik houd mijn hand op als om hem de hand te schudden.
‘Gefeliciteerd,’ klinkt met
zware tegenzin en hij kijkt weg.
‘Nu alsof je het meent.’ Hij pakt
opnieuw mijn hand, kijkt me aan en moppelt:
‘Gefeliciteerd Irene!’
‘Was dat nou zo moeilijk?’
Verliezers
Hij zal nooit écht tegen zijn verlies kunnen, vooral om 07.45 uur. Wie begint
de dag dan ook met vier op een rij?
Marcel en ik dus. Ertoe aangestuurd,
noem het pure dwang, door Celine. Het spelletje was haar selfmade huwelijkscadeau voor ons. We moesten het direct spelen. Ze
zat erbij en vond het spannend, tot ik won en zong:
‘Begin de dag met een dansje, begin
de dag met een lach, wie een spel wint in de morgen, lacht de hele dag!’
Evengoed verloor ik een kwartier daarvoor, om 07.30 uur, een wedstrijd. Die
van wie is de eerste die de ander feliciteert.
De wekker ging en manlief die
vandaag iets eerder wakker was, als in hij had zijn kop er eerder bij, zette
het op een zingen. Geloof me, ik was direct wakker en dat zonder koffie!
‘Lang zullen we leven lang zullen
we leven,’ de rest bespaar ik je, want echt zuiver en helder klonk hij niet. Ik
bedoel maar, manlief was dan wel behoorlijk bij de tijd, zijn stem niet. Zingen
is sowieso niet zijn grootste gave.
Hij had beter voordat de wekker
ging, dat ding uit moeten zetten. Vervolgens stilletjes de slaapkamer uit moeten
glippen, de trap af glijden, de huiskamer in lopen en zijn gitaar uit de
standaard pakken. Dan weer de hele weg terug en eenmaal boven een liedje voor
mij spelen. Dat is hemels wakker worden.
Dromerijen
Wat me eraan herinnert dat ik nog wacht op de dag dat hij onder het
balkon een serenade speelt. Dat beloofde hij zo’n 25 jaar geleden en ik maar wachten…
op het balkon. Die moet nog gebouwd worden.
Hoe dan ook is het natuurlijk super tof dat meneer onze trouwdag vrijdag
al in mind had en thuis kwam met de
26e bos bloemen.
Hij koopt regelmatig, één keer
per jaar, een bosje bloemen voor me en komt ermee wanneer het hem uitkomt. Dat is
niet persé op onze trouwdag. Soms wel rond mijn verjaardag, die evengoed rond
onze trouwdag is. Maar nooit en te nimmer op Valentijnsdag. Die zekerheid heb
ik, want zegt hij:
‘Valentijnsdag is commerciële nonsens
en voor geheime liefdes.’ Dat wij van onze liefde geen geheim maken beamen onze
kids. Zij draaien ons nogal eens hun
rug toe, want zijn allergisch voor zoenende ouders. Maar als ik thuis niet mag
zoenen, waar dan wel? Buiten?
Ik weet één plek waar ik manlief wil zoenen. We wandelen er elke week
aan voorbij. Hij wil niet. Snap jij dat nou? Mij niet willen zoenen?
Hij zegt me overal te willen zoenen.
Maar waarom dan niet in de muziektent op het Plein in het Oude Dorp.
Vrijdagavond liepen we er weer.
‘Wil je mij zoenen?’
‘Altijd!’
‘Daar in die muziektent?’
‘Nee, kijk dan, al die lampen
die er branden. Iedereen kijkt.’
‘Misschien vinden mensen het
juist heel romantisch!’
‘Romantisch? Zo’n oud stel dat
daar staat te zoenen?’
‘Wat? Ik ben niet oud!’
Life-maker
Inmiddels liepen we een zijstraat in. Het moment was voorbij, mijn
hoop nog niet foetsie. Misschien ooit, krijg ik hem over die treden. Ik kreeg
hem over meer drempels. Dat is het bijzondere van 26 jaar optrekken met mij.
Meneer is evengoed bijzonder. Hij vergeet nooit onze trouwdag, terwijl mannen
er toch om bekend staan als vergeetachtig in deze? Met Feestboek is dat echter
onmogelijk, ontdekte Marcel vandaag. Hij kreeg een herinnering onder zijn neus
toen hij even de laatste onzinnige roddels wilde upcatchen. Ik kreeg die herinnering niet, want vergeet onze datum
natuurlijk niet, evenmin het aantal huwelijksjaren dat op onze teller staat.
Iemand anders was wel de tel kwijt. Elk jaar stuurt iemand ons trouw een
kaart en nu blijken we ineens 28 jaar getrouwd te zijn? Ho! Da’s twee jaar te veel
of is het alvast een kaart voor dan? Je kan maar op tijd zijn hè? Anyway, bedankt lief mens!
Nu staat een volgende wedstrijd op de planner. Eenzelfde wedstrijd met
een andere aanleiding op 1 april. Eens zien of ik de hoogste toon zing:
‘Fijne verjaardag voor mij…’ Of
dat Marcel even eerder inzet:
‘Fijne verjaardag voor jou, maar
hoe oud wordt jij nou, vier-en-dertig zegt Fakebook, jij moet snel in de hoek!’
Weet je wat? Ik laat hem gewoon winnen en sleur hem mee de hoek in. He makes my day!
No, he makes my life!
