Daar staan we dan, op de drempel naar 2018.
2017 is bijna voorbij. Veel
beleefd, spijt van het een, blij met het ander, genoten, verafschuwd, vrolijk
geweest, super kwaad geworden (ja ik!), gedanst, bankgehangen, kilometers
gelopen en geblogd.
Wat blijft na dit jaar bloggen is
één woord: UITDAGING!
Ik vraag me af of het jou, lieve lezer, is opgevallen dat het dat ene woord
is dat vaak viel. Ik heb er zelfs een blog over geschreven. De uitdaging zat toen in een baby.
Wat ik nooit verteld heb, is dat in diezelfde periode ooievaars op ons
pad kwamen. Marcel en ik waren aan de wandel bij Hilverbeek in ’s Gravenland toen
we tot onze verrassing niet één, niet twee, zelfs niet drie, maar zes ooievaars
in een weiland zagen struinen. Staat één ooievaar voor één kind, dan volgen er
vijf!
Een week later zagen we
waarschijnlijk dezelfde zes ooievaars overvliegen toen we bij Blijdenstein ook
weer in ’s Gravenland een paar duizend stappen op de teller zetten.
En ik zat maar met die uitdaging in mijn kop. Ik vreesde ondertussen het
ergste, want tot twee keer toe zes ooievaars in mijn zichtveld? Moest ik dat als
boodschap interpreteren? Die van een baby in een buideltje? Nieuw Zeelands
benauwd kreeg ik het ervan, want ik was ruim over tijd!
De rust keerde weer toen een
enkele ooievaar door ons raam vloog met een pakketje Always in zijn bek.
De uitdaging bleef ronddolen tot ik het vertaalde naar meer vrijwilligerswerk. Ik ben van twee naar drie adressen gegaan waar ik van betekenis kan
zijn op heel verschillende manieren. Ik was (letterlijk) wandelend op weg naar
een vierde adres, toen die afgebeld werd. Een buurvrouw wilde mantelzorger worden,
zo kon deze vrijwilliger terug naar huis.
Vrijwilligerswerk, het is naast wandelen mijn lust en mijn leven. Mensen
blij te maken met mijn aanwezigheid is zo geweldig gaaf! Zij zien me graag,
terwijl hun dankbaarheid mij laat fladderen. Die uitdaging is pure genot. Ik wandel
met de één, ben een luisterend oor voor een ander en breng een stukje
gezelschap bij de derde.
Daar waar ik besloot de uitdaging niet te zoeken in een opleiding of
cursus, blijkt het wel dichterbij dan ooit, want na mijn ‘ontslagbrief’ aan de
kerk (ik ben bijna geen secretaris meer), kwam zomaar dit op mijn pad:
taalcoach.
Ik heb al ‘ja’ geschreven op de
vraag of ik iemand wil helpen groeien in het Nederlands. Er is mij zelfs gezegd
dat ik er van leer en het me zelfs als blogger kan helpen. Wauw, uitdaging-op-mijn-pad
aangenomen! En een training om te groeien in taalcoachen overweeg ik zeker.
Hopelijk hoor ik snel van Stichting Present over het binnenste en buitenste,
want ik heb er zin in; dit nieuwe in 2018.
Zo blijft het woord UITDAGING achter in 2017 en neem ik IRENE-IN-UITVOERING
mee naar 2018.
Ik ga ervoor om iemand onze
taal te leren. Zoals ik ervoor ga om iemand mee naar buiten te krijgen, hoe
klein ook het rondje, even luchten is heerlijk. Weer een ander mag op me bouwen
om haar hart te luchten en met een laatste hoop ik nog af en toe het centrum
onveilig te maken in rolstoel, eindigend met een lekker bakkie.
Dan zijn er nog
de mensen die onverwacht op mijn pad komen en met wie ik een bakkie ga doen bij
JOIN, BARISTA of thuis. Ik heb er zin in! Dit alles omdat ik voor mensen ga! I
love people! I always will.
En dan nog dit!
2018 brengt wat feestjes.
Mijn lief en ik zijn in maart
25 jaar getrouwd. Er volgt geen groot feestje, wij zijn niet van grootse party’s. Wij zijn van klein en eigen. We
gaan er als gezin en aanhang tussenuit. Daarna wordt mijn lief 50! Ik ben niet
verantwoordelijk voor de Abraham voor de deur, ik vind het een vreselijke man.
Maar de verjaardag in het teken van hem, wil ik niet missen. Zo wordt het dus
ons en zijn jaar.
Om dat nou een uitdaging te
noemen? Nee! Dat is een INDAGING!
Daar ga ik voor: 2018 - het jaar van mijn indaging.
Wat wordt het voor jou?
