De lol spat er hier af, terwijl kerst nog moet beginnen. Twee avonden zijn
weggespeeld. Als die model staan voor de rest van onze kerstvakantie, wordt het
een onvergetelijke met als uiteindelijk testresultaat: samenzijn op ons
kwalitatiefst.
Beeldschermen geskipt komt Celine gisteravond met een kartonnen speelbord
op tafel. Daarop wordt een kartonnetje geplaatst met mannenbenen - ertegenover
een kartonnetje met vrouwenbenen. Wie zitten er kwijlend bij?
‘Eens kijken welke benen van
mij zijn,’ klinkt Marcel. Hij kiest de flink gespierde benen. Ik besef vooral
dat zijn eigenbeeld ernstig verstoord is, wat me compleet van mijn stuk brengt.
Hij heeft in mijn ogen een zeer reëel wereldbeeld. Blijkbaar gaat dat ten koste
van zijn zelfbeeld.
Ik kijk even mee en constateer
dat geen benen gelijk zijn aan die van meneer Spillebeen.
‘Marcel, jouw benen zijn zo
uniek, enig in hun soort. Dat is geweldig!
De dames vinden met gemak hun benen, dat zit dan weer in het rokje of
broekje! In zo’n broekje (links) zal je
mij in ieder geval nooit treffen!
Spelen maar!
Twee meisjes zitten tegenover
twee jongens. Ik zit er tussenin als spellijder. Die lange ij is bewust. Aan de
ene kant zit daar manlief die mij beschuldigd van matsen van de meiden, die op
hun beurt mij verdenken van voortrekken van mijn lief. Spelleider zijn bij
vlees en bloed maakt je een lijdend voorwerp.
Verschillende rondes worden verspeeld om te komen bij de categorie
uitdagingen.
Zonder problemen trekken de
dames hun bh’s uit zonder hun kleding uit te doen, waar het Benjamin niet lukt
de bh van Celine met één hand los te maken. Goede bh meid!
Celine loopt en danst met haar
Phone op haar hoofd door de kamer, danst er zelfs bij, zonder dat het van haar
kop valt. Terwijl Benjamin hetzelfde
rondje loopt op pumps en zich alleen maar afvraagt waarom vrouwen zichzelf zo pijnigen.
Met ogen dicht stift Senna haar
lippen netjes strak, waar Benjamin piepend met drie ijsklontjes in zijn onderbroek
door de kamer kuiert. Zijn stemmetje klinkt
geknepen. Hoor 'm piepen.
Om vandaag bij mijn zus te belanden
op -1ste kerstdag.
Zie ons omringd door mijn
ouders, mijn oudste zus en haar gezin,
de zoon van mijn andere zus en zijn gezin en wij; 17 man en vrouw sterk.
Het betekent opnieuw gezelligheid rondom een spel.
Er komt geen speelbord op
tafel. Wel worden drie briefjes en een pen in ieders hand gepropt. De opdracht is:
schrijf op één briefje een persoon, op een ander briefje een voorwerp en op het
laatste briefje een plaats/plek op. De
briefjes worden gevouwen en in de grote kerstmuts gehusseld. Om beurten moet
iemand uitbeelden wat op een getrokken briefje staat.
Ik noem het spel: VOOR GEK
STAAN TERWIJL IEDEREEN KIJKT! Vind ik echt één van de ergste spellen die er
bestaan.
De twee meest opvallende uitbeeldingen waren deze:
Benjamin staat met zijn armen
wijd. Iedereen herkent al snel een vogelverschrikker in hem. Maar we zijn er
nog niet. Ineens slaat hij zijn handen om zich heen, alsof hij het ijsberenkoud
heeft. Hij mag niks zeggen, anders zou hij vast om warme chocolademelk vragen.
Daar staat ie, de bibberende vogelverschrikker. Amper uitgetrild maak Benjamin
met zijn handen een beweging van een cirkel voor hem en zo goed als ik hem
begrijp zeg ik:
‘Vat, biervat, rum!’ Natuurlijk
rum of zoiets vol-alcoholisch werkt veel beter bij verkleuming dan
chocolademelk. Dat vat is een opsteker, want Benjamins duim wijst omhoog. Om direct weer als vogelverschrikker zijn rol op te pakken, gevolgd door bibberitis
en maar wijzend naar het vat. Wat wil hij horen? We hebben met ons 17en geen idee.
Ondertussen rolt Celine over de bank van het
lachen. Benjamin merkt dat op:
‘Jij hebt deze zeker bedacht!’
‘Ja! Je bent een fantastische
vogelverschrikker die kou heeft gevat!’
Staat daar een ronde later mijn neef een zogenaamd kind in zijn arm te
wiegen, wijst op zichzelf, laat blijken
dat er nog een kind is door naast hem zijn hand iets lager onder zijn eigen
lengte te houden, buigt zich naar voren als een oud mannetje en loopt een paar
passen met een nep stok in zijn hand, om als laatste met zijn hand door
denkbeeldig haar te strijken. En dit in oeverloze herhalingen.
Snap jij om wie dit gaat? Nee?
Wil je weten wie hij speelde?
Echt?
Hij stelde mij voor! Alsof ik al een voorover geboden oude taart ben. Ik zit
juist in de bloei van mijn leven!
Gelukkig spelen we alweer verder en overleven we een tweede spelletjesavond.
Voor morgen en overmorgen staan geen spellen op het menu, maar dinsdag schuiven
we aan bij Senna en haar familie. Deze zekerheid is ingepakt: we gaan het
dobbelsteenspel spelen.
Blijft er nog één ding: jou speelse dagen te wensen!
