Ken je de app MIJN KALENDER?
Waarbij ik eerst duidelijk
maak dat ik ‘m gedownload heb om te testen voor Celine, m'n meissie. Dat je maar
vooral niet denkt dat ik dit voor mezelf nodig heb. Nee zeg! Ik kan prima zonder
MIJN KALENDER leven, want mijn kalender is zo regelmatig als de seizoenen. Ik
kan er de klok bijna op gelijk zetten. Hoewel het soms een dagje eerder begint,
dan weer een dagje later, kan ik toch wel spreken van behoorlijke regelmaat.
Waar ik mezelf zie als prof waar het gaat om mijn kalender, is er één
iemand met een beter inzicht. Hij kan zonder kalender de klok er op gelijk zetten: Marcel, mijn manneke. Hij kijkt me dan aan
met een angstige blik en dikke vraagtekens in zijn ogen. Ik voel zijn twijfel
en onzekerheid als hij vraagt:
‘Zijn het weer de hormonen?’
‘Zal best!’, bits ik terug.
‘Je mag ze hebben!’ Het zou goed zijn om zijn testosteron eens in te wisselen voor oestrogeen. Zou ruilen een
optie zijn?
Meneer is veelal eerder dan ik op de hoogte van mijn kalender. Dat
heeft alles te maken met mijn ontzettend lieve gedrag zo’n twee dagen voordat
ik de klos ben. Oké ik overdrijf in deze een beetje. Heel ietsjes maar hoor. Het
zegt toch verder niets dat Marcel juist rond deze tijd ineens een paar dagen
flink moet overwerken?
Als ik na het downloaden de app MIJN KALENDER bekijk, zie ik dat ik wat
gegevens moet invoeren. Meestal weten apps meer dan ik, maar deze niet. Ze wil nogal
wat weten: de eerste dag van de laatste periode, hoe lang zo’n periode duurt en
mijn gewicht.
Wacht! Wat de kilo’s heeft
dat ermee te maken? Schoorvoetend ga ik op de weegschaal, houdt mijn handen voor mijn ogen, spiek tussen mijn vingers door en SCHRIK! Snel invullen en niet meer
kijken.
En nu? Wat te verwachten?
Bij een tussentijdse check
of er niet iets misgaat, zie ik een melding dat ik NU vruchtbaar ben. Oh, wat
fijn… maar totaal onbelangrijk.
Een week of twee later
voelde ik mijn telefoon in mijn zak trillen. Ik zat in vergadering dus het
geluid op zacht. In de hoek van mijn scherm trof ik een onbekend, schattig,
paars bloemetje aan. Echt heel schattig en zag dat het van MIJN KALENDER kwam.
Ineens kreeg ik er zo’n Always
feeling bij. Je weet wel, in de commercials lijkt het allemaal helemaal
geweldig. Marcel denkt echt dat het een hemelse periode is, de periode. Alsof de
vrouw werkelijk vleugels krijgt. Nou, het maandverband wel, maar ik niet. Dat
bijkomende lentegevoel is fake!
Mij kan je opvegen, misschien
beter opsluiten. Ik weet wel iets wat ik de volgende keer eens moet gaan doen: een nieuw ontwerp bedenken ter vervanging van de bloemetjes en vlindertjes. Ik voel meer
voor doodskoppen, bommen en gevarendriehoeken. Niks lieflijks, maar agressie!
Creativiteit gevoed door oestrogeen!
Al goed, wat had MIJN KALENDER nou tijdens die vergadering te
zeggen?
Ik las: nog twee dagen! Oh
ja, juichstemming hier. Binnenkort Irene op haar best! Ik ga me verheugen! Hoewel
ik me hier op de vergadering meer verheugde in het feit dat het geluid uit
stond, want wat zou er gebeurd zijn met het geluid aan? Zou er dan een digi-stemmetje
hebben geklonken met: 'Koop maar vast je
tampons, want over twee dagen…'
Twee dagen later kwam er niets! En nog twee dagen later nog niet.
Oh jawel, ik ontving een berichtje van MIJN
KALENDER: vergeet je niet je gegevens bij te werken? Wat? Waar bemoeit die app
zich mee? Ik word fel! Ik ben er heus wel bij als er iets te melden is. Maar dat
is er niet!
‘Bemoeial! Ik hou je heus
wel op de hoogte hoor!’ Ik smijt mijn phone
weg, juist als Marcel thuis komt. Hij kijk me aan met een angstige blik en dikke
vraagtekens in zijn ogen. Ik merk zijn twijfel en onzekerheid en roep:
‘Ja, het zijn de hormonen! Dat
zegt MIJN KALENDER de bemoeialerige tut ook al! Weet je wat ik doe met die kalender?
Ik smijt ‘m eraf! Period!’
