Deze week wachtte mij de achtste en laatste avond4daagse met
de groep van mijn zoon. Ik had er helemaal zin in. Elke jaar loop ik wel op met
een gezellige wandelgenoot, waarbij gekwebbel en gebabbel gegarandeerd zijn. Zo
ook op deze eerste avond.
Al van een afstandje viel haar aanwezigheid op. Wanneer,
waar en hoe ik haar ook ontmoet ze is een lady, zelfs nu met regenachtig weer,
weet ze zich te kleden. Zie haar staan in haar heerlijk, vrolijk, fleurig gekleurde
bolletjesregenjas. Ik ben jaloers.
Mijn blik zakt direct omlaag, want ik weet, ze loopt het
liefst op hakken. Echter nu ze voor de 10 kilometer gaat, stapt ze toch wel een
klein beetje af van haar idee om een dame te moeten zijn. Ze kon blijkbaar mijn gedachten lezen, want
zei: “Ik had veel liever witte gympen aan.” Echter door het prachtige
2013-lenteweer, ging dat niet door. Ze droeg nu nette, zwartsuède laarzen, desondanks
klopte het plaatje nog altijd. Daar staat een dame.
Ze gaf toe dat ze liever op hakken loopt. Ik dacht aan die super
idioot rugverkrackende hakken van tegenwoordig, maar nee, die gaan ook haar te
ver. Het zit hem dan ook wel in de leeftijd. Het zal ook niet zo zijn. De
leefijd! Grrrr…
Toch zal ze er ook een beetje van balen, want lang is ze
niet. Zo tussen de groepachters kijk je gemakkelijk over haar heen. Maar pas op
hoor, ze is dan wel klein, doch groots in andere dingen!
Ik kijk even naar mijn eigen degelijke wandelschoenen en 20
jaar oude, suffe, bijna lekke regenjas. This is me! Duidelijk tijd om te gaan
shoppen met mijn wandelmaat, want ik wil ook een kleurige bolletjesregenjas!
Al lopend stak ze een sigaret op.
Ja, daar raak je me normaal kwijt. Roken is NIET mijn ding. Het
staat me niet. Niet één sigaret vond ooit mijn hand, laat staan mijn mond. Alleen
nu wil ik de gezellie niet bederven en zeg er niets van. Volgens mij kent ze
mij ook wel in deze. Blies dan ook netjes de rook de ander kant op.
Even snel als ik dat respecteerde, klonk er achter ons
gehoest en “Ja, steek er lekker eentje op.”
Nog voordat ze er op kon reageren draaiden een paar jongeren
voor ons zich om en kreeg ze de volle laag. Niet ik, maar de jongelui hebben
haar even feilloos laten weten hoe ongezond ze bezig is en dat ze het verkeerde
voorbeeld gaf. Die moet aan zijn gekomen. Volgens mij heeft ze niet meer echt
genoten van die sigaret, maar ik zei niets. Oké een klein beetje dan.
Dan
ineens kijkt ze me verschrikt aan. “Oh, Irene, is mijn mascara erg uitgelopen?”
Waarschijnlijk zag ze mijn ogen en dacht: Oh jee, zo erg is het toch niet bij
mij?! En ja, ik moest erkennen dat het een beetje uitgelopen was, maar het misstond
niet. Vervolgens grijpt ze paniekerig naar haar tasje…
Zie je al voor je hoe ze grijpt naar haar Dolce &
Gabbana tas van zo’n € 1300,- euro's (zie
bijgevoegde foto). Doch nu ik haar tasje
zie, kan ik mijn ogen niet geloven. Ik moet even in mijn ogen wrijven om te
zien of dit werkelijkheid is. Zo prachtig als ze erbij loopt: fleurige
regenjas, netjes opgemaakt, haar haar prachtig in stijl, nette laarzen en dan
in haar hand: een H&M tasje. Zo’n H&M plastic, flut wegwerptasje.
Ze moet enorm lachen om mijn verraste reactie op het moment
dat ze naar haar tas grijpt. Ik vraag haar: “Wilde je een spiegel of mascara dááruit
halen?” Ik schaamde me haast om naast haar te lopen. Ik had tenslotte wèl mijn
nette tas mee, incl. net toilettasje. Dit kan toch niet?!
Ze voelt blijkbaar dat ze wat moet uitleggen en bungelt ‘m
triomfantelijk, stevig dicht geklemd in haar hand, voor mijn gezicht. De dure D&G
tas ten spijt “dit tasje is wèl waterdicht!”
