Zucht!
Het nieuwste is alweer bejaard. Nee, ik heb het niet over
onze auto’s of smartphones. Daar ben ik heus nog blij mee! Ik hoef niet zo
nodig de nieuwste Galaxy. Ik doe niet mee aan de hedendaagse slogan: Geniet
kort en krachtig, want morgen is het oud!
Wel gaat het zomaar ineens over een tv. Da’s toch
belachelijk!
Of die aan vervanging toe is? Natuurlijk niet. Hoe oud is onze
beeldbuis anyway? Kijken we ooit nog echt naar dat apparaat? Nee dus. Het
nieuws wordt steeds vaker op een passender tijdstip bekeken op de laptop of nog
op het laatst even in bed gezien op die golden oldie Galaxy. Waarom dan toch een
nieuwe kijkdoos wensen?
Kunnen we dat idee even deleten?
In dit huis geldt: zolang een wens niet uitgesproken wordt,
gaat er niets gebeuren. Lekker broeden, lekker nadenken, maar vooral niet
luchten. Zodra er lucht wordt gegeven aan of uitgesproken wordt wat binnenhoofds
leeft, gaan er dingen veranderen. Oh help!
Weet je waar het mee begon? Met de Disneyfilm BRAVE. Een heerlijk
prinsessen verhaal, lekker zwijmelen. Zij moet trouwen tegen haar wil en strijdt
voor haar eigen keus. De grote thema’s vriendschap, liefde en trouw aan jezelf, zijn alom aanwezig. Ik zal bij deze films altijd
in een roes geraken.
Alleen jammer dat deze film vooral in een donkere waas voorbij
gaat. Veel speelt zich af in de donkerte van de nacht of een duister kasteel.
Laat ze toch verdikkie meer fakkels aansteken, zo ziet Merida (de roodharige
hoofdpersoon met prachtige krullen!!) ook tegen wie ze vecht. Waar moet je pijlen
op afschieten als je niets ziet?
Afijn, om de film beter te zien, sluit ik de gordijnen.
“Daag zon” en mopper even over het donkere scherm: “Ik kan niet eens zien wat
voor BRAVEs er gebeurt?!” Mijn woorden nog amper koud, begint er plots iemand
fel te schijnen. Heb ik de ene zon, die juist zo goed voor me is,
buitengesloten, begint de ander als een felle lichtbron te fonkelen.
“Wat zit jij nou te grijnzen?” pruttel ik tegen hem.
“Nou, weet je dat de tegenwoordige tv’s daar beter op
gemaakt zijn?”
Een diepe zucht ontglipt mijn mond. Ik laat mijn hoofd
hangen. Daar dreigt gevaar!
“Hoezo er beter op gemaakt?
Is donker dan ineens licht?” vraag ik.
Marcel gaat het uitleggen hoewel het mij niet zo
interesseert. Ik luister omdat ik hem graag hoor. Hij legt uit dat bij die
nieuwe kijkdozen zwart écht zwart is en daardoor het contrast groter is en dus
alles beter zichtbaar is, of zoiets.
“En eigenlijk wil jij een nog grotere tv en moeten de
randjes smaller en is er vast wel nog meer te wensen en staan we komende week
bij die Media Markt schreeuwers. IK BEN TOCH NIET GEK?!,” zeg ik er met klem
achteraan en verstop direct de portemonnee en bankpassen ook achter het
gordijn.
Dan merk ik Marcels sippe blik op. Werkelijk
hartverscheurend. Wat is hij intens zielig en lijk ik genadeloos. Ik val bijna weer
voor hem als ik al haast een traantje in zijn oog zie verschijnen. “Ben je zo
bezeerd? Kan ik het goedmaken?”
In stilte bedenk ik dat de economie nog steeds geholpen moet
worden. Waarom altijd door ons? Gaat hij
dit voorwendsel gebruiken om stadswaarts te gaan? Weet ik geen leukere dingen
om geld aan uit te geven? Tuurlijk wel, namelijk: …ehm, …tja, … waaraan? Ongelooflijk,
ik weet zo 1-2-3 niet eens iets.
Een dag later, als Marcel naar het werk is, ben ik haast alles
vergeten. Bijna! Wachtend op het NOS journaal van 09.00 uur is daar een reclamespot
van Expert. Het gaat eigenlijk aan me voorbij tot ik hoor: “Deze week! Een
Samsung Smart tv, van € 549,- voor € 399,- euro… bla, bla, bla.” Op de andere
bank springt Benjamin op: ““Huh?! Zo goedkoop!?”
Ik kijk Benjamin doordringend aan, mijn blik laat geen
tegensputtering toe: “Jij zegt hier niets over tegen papa. Ben ik duidelijk?”
Gelukkig moet Marcel overwerken vanwege de verhuizing van zijn zaak en eten de
kids en ik lekker vroeg alleen. Ik denk dat ze ook maar eens lekker vroeg hun
bed in moeten. De tv blijft uit!
Hoor jij nog iemand over een smart tv?
