Even terzijde: In mijn gastenboek op mijn overleden website stond ooit het volgende bericht:
"Nou,
ik dan toch ook maar even spieken. Grappig dat je nu zelf meekijkt en al eerder
weet wat ik schrijf dan dat je het op je blog kan lezen. Je weet hoe ik denk
over blogs, hyves, facebooks en al dat andere onzin (ik schrijf nu wat je zelf
zegt...) Het laatste dat je nu zegt zal ik Marcel wel eens toefluisteren...
maar.... Terug naar wat ik wilde schrijven: leuk allemaal, groeten aan iedereen
die ik ken, en als je wat over mij op deze site schrijft, wil je me dan ff
mailen of bellen? Dan kijk ik weer even.... want tja... ik kijk niet zoveel op
dit soort sites (zoals ik net al geschreven heb). Daar heb ik namelijk niet
veel tijd voor: ik moet thuis wc's poetsen... ;-))) groet, Ik"
Het moest er van komen dat ik een keer een blog zou schrijven over ik. Het bleef maar spoken in mijn hoofd, want dan heb ik reden om ik te laten weten dat ik weer eens op mijn site moet kijken. Hopelijk zit ik dan niet net met de kop in de wc… ;-).
Ik is iemand die bovenstaand bericht in mijn gastenboek achterliet na op mijn site te hebben gekeken. Ik zat er bij. Wie ik is zeg ik niet, want ik respecteer iks wil om anoniem te blijven.
Heb je trouwens enig idee hoe moeilijk het is om bij ik niet over hij of zij te praten. Ik wil echt voorkomen dat jullie er ook maar achter kunnen komen of ik een man of vrouw is. Je zou eens moeten proberen te praten over een persoon, waar je niet hij, zij, zijn of haar bij mag zeggen. Echt moeilijk hoor!
Maar goed, ik en ik hebben heerlijk gelachen, nadat ik later in de kerk kwam dan ik. Ik schoof aan naast mij; we begroetten elkaar en toen we even stil werden, zag ik een spinnetje in iks haar. Een heel klein ietsie pietsie spinnetje, zo schattig. Net zo blond als iks haar zou zijn als ik nu niet grijs was. Grijns… ik mag dan een jaartje jonger zijn dan ik, ik is wel duidelijk grijzer. Snap je?
Terwijl ik dat spinnetje uit het haar van ik haal en denk: Gelukkig is het zo’n schattig klein spinnetje, want voor grotere ben ik toch wel bang. Zegt ik:
“Dat ben ik! Waar ik ben, is het spinnetje.”
Dus ik kijk naar het spinnetje en naar ik en zeg: “Ach, zit je zieltje in het spinnetje? Ik vind het wel een schattig spinnetje” en na even samen te kijken naar het spinnetje en een korte stilte tussen ik en mij, blaas ik het spinnetje van het mededelingenblaadje af.
“Kom jij nu in een identiteitscrisis?”, vraag ik aan ik. We lachen er samen om en richten ons even op de dienst.
Maar wat zie ik dan? Daar komt het spinnetje weer om het hoekje van het blaadje aangeslopen en weer probeer ik hem weg te blazen, maar nee hoor, het spinnetje is niet weg te krijgen. Ik ga warempel nog denken dat ik gelijk heeft, dat het spinnetje ik is. Want ik raak ik ook niet kwijt. Trouwe vrienden bestaan, door dik en dun, door kort en klein, door goede en door slechte tijden. Ik is wat ik beschouw een echte vriend(in)!
Ja, ik moet toch in het midden laten of ik een hij of zij is, weet je nog?
