Ik wil dat alle afval in de prullenbak beland! Moeilijk is dat niet, met in (bijna) elke ruimte een prullenbak. Nu ja, sommige kamers zijn al een prullenbak op zich. Het gaat dan om twee kleinere kamers, beheerd door twee kleinere huisgenoten. Nou ja, zo klein zijn ze ook niet meer, zeker één niet!
However… Hoe moeilijk is het om een leeg wc rolletje in de prullenbak te gooien?! Als de laatste zowat onder je neus staat! Wees niet verbaasd als je een van mijn gezinsleden met een prullenbak onder de neus gebonden tegen het lijf loopt. Misschien een goede straf?
Door dit rolletje, voel ik me toch weer even de sloof in huis en leg het rolletje demonstratief op de eetkamer tafel. Hier moet over gepraat worden, basta!
Daar komt gezinslid nr. drie en ik vraag of dit haar grap is. Ik verwacht een “Nee,” want ik verdenk gezinslid nr. vier. Madammeke zegt echter met een brede smile:
“Ja”.
In mijn koppie gaan duizenden radertjes werken en bedenk ik een straf voor dit pubermeisje. In zoverre een blaag van deze leeftijd nog te straffen is. Ik dreig wel eens met een mep, maar dan hoor ik:
“Dat is kindermishandeling!”
Hoor ik iemand ooit iets zeggen over moedermishandeling? Nee, de kids kunnen zich helemaal tegen mij keren, mij het leven zuur maken en dan mag ik niet slaan?! Nu ja, ik geloof ook niet in slaan hoor. Maar het bloed wordt nog wel eens onder de nagels vandaan gehaald en een goede straf/berisping heb ik niet altijd 1-2-3 voor handen. Het vraagt om tegenwoordigheid van geest om een goede straf te bedenken. Zo ook nu…
Ze moet vijf keer heen en weer van het toilet naar de papierbak, die in de aanpandige schuur aan de andere kant van het huis staat. Nu ja, ze kan lachen om deze straf, wat mij niets uit maakt. Ik bedenk ter plekke dat bij elk rolletje dat ik vanaf nu vind, er vijf loopjes bij komen. Volgende keer mag deze dame 10x heen en weer naar toilet en papierbak. Eens zien wanneer het lachen haar vergaat!
Terwijl meisjelief zo heen en weer giebelt gaat de telefoon. Ze was bij drie… Ik ben ik er echter niet meer bij (door een serieus gesprek) en zie madam de slimmerik met de papierbak door de huiskamer lopen, naar de hal. Ze zet de doos neer en ik denk: Wat doet zij nou met die papierbak?!
Vervolgens zie ik haar van toilet naar papierbak lopen (nog géén meter van elkaar af). Ze loopt nog twee keer, wacht tot ik uitgepraat ben en ophang en roept triomfantelijk:
“Klaar!”
Toegegeven, ik kwam niet meer bij. Ze dacht me te slim af te zijn… maar kon niet winnen. Straf is straf: Ze mocht opnieuw vijf keer lopen van toilet naar schuur. Het lachen verging haar nóg niet, melig als ze was. Deze straf lijkt dus niet helemaal te werken. Alhoewel dat moet blijken, want het gaat er natuurlijk om dat ik geen rolletjes meer tegenkom in de hoek van het toilet.
Nog mooier zou zijn als mijn hele huis altijd opgeruimd zal zijn. Zou dat ooit gebeuren? Bestaat dat? Onze kids zeggen dat ze nooit het huis uit gaan. Dat ze hier gaan wonen met hun vrouw, man, vriend of vriendin en dan ook nog mijn kleinkind(eren) (Benjamin wil er nul en Celine 1 of 2). Nog meer mensen om te leren hoe IK het in mijn huis wil. Wacht even, Marcel roept ook iets tussendoor:
“En ik wil alleen maar goudvissen.”
Prima als hij ze maar verzorgt en het aquarium netjes houdt. Maar ja, ik ken hem!
Oh help, een opgeruimd huis is een illusie.
Jaag ik wéér een illusie na.
