Puzzelstukje

Wat kun je druk zijn met één puzzelstukje!!! Vooral die met de eretitel: kwijt. Ik bedoel maar, ben je lekker bezig, komt verder en verder, soms zwaar gefrustreerd, dan weer even wat geluk, maar je zet door. Bereik je het punt dat de laatste stukjes gelegd worden en ontdekt dat één plekje leeg blijft.

    Was ik werkelijk een stukje kwijt?
    Paniek!!!

Zoektocht

Ik schreef hier al eens eerder over deze smart-cut puzzel - een uitdaging in itself! En nu ook nog een stukje kwijt.

    Direct checkte ik de huiskamervloer en dook onder de tafel, stoelen, kasten, bank en vloerkleden. Ik zag alle hoeken. Vruchteloos. Vervolgens doorzocht ik de serre, waar de vindkans groter was, omdat de puzzel dan weer op de grond, dan weer onder de bank of onder mijn bureau werd geschoven. Ik trok mijn bureau van het raam, haalde open vakken leeg en vond nooit het stukje. Hoe kon een stukje van een splinter nieuwe puzzel zomaar verdwijnen?
    Ik was ten einde raad!

Stofzuigerzak

Dat leidde tot de volgende optie: de stofzuigerzak. Al wisselde ik die zak in de periode dat ik aan die puzzel werkte. Het stukje kon dus al op de vuilnisbelt liggen; eenzaam zonder al zijn passende broertjes en zusje om hem heen. Met een niesbui achter de neus, stelde ik vast: in de stofzuiger verstopte zich geen puzzelstukje.

    ,,Ik vind ‘m vast nooit meer,” klonk ’s avonds mijn gefrustreerde cry. ,,Ik zie de puzzel nooit compleet.” Ik staakte het zoeken naar the missing piece. De Bijbel heeft het blijkbaar op één punt mis: Wie zoekt zal vinden? Nou, nee dus!

Kussenwissel
Ondertussen wilde mijn veel-fanatiekere-dan-ik-puzzelvriendin Falke deze puzzel lenen om the cut te ervaren, al wist ze van het verloren stukje. Als je het van te voren weet is het uiteraard niet zo vervelend. Nu denk je misschien dat ik vertel dat zij wonderbaarlijk genoeg het stukje wel vond, maar nee.

    Wel besloten we in die tijd dat we de kussens van onze love-seats in de serre wilde wisselen. Zo zou ons paarse bankje groene kussens krijgen en andersom. Lekker speels en wat anders. De cappuccino smaakte er even lekker bij.

Gevonden
Pas maanden later op 26 juli voelde ik de wens de kussens weer terug te wisselen. Pakte de kussens uit Marcels bankje en tada! Daar lag een heel vreemd gevormd puzzelstukje. 

    ,,Marcel? Hoe kon jij dat stukje nou missen?” Hij haalde zijn schouders op. Ik wist zeker dat iemands ogen niet goed werkten, maar was alweer druk met een nieuwe bezigheid. De Bijbel herschrijven: wie niet zoekt, vindt.

    Beter!

Doomed
Vervolgens ontving Falke een van mijn meest enthousiaste spraakberichtjes ooit. Ze vroeg daarna of zij het stukje mocht komen halen voor een goede complete ervaring. Een ding was zeker: ik overwoog geen seconde het stukje in een envelop te doen, daar Falke’s adres op te schrijven en er een postzegel op te plakken, al plak ik nog zo graag stickers. Ik vertrouw gewoon de post niet. Dit stukje was nu al doomed, dan niet ook nog via de post. Mijn idee was dit:

Regendag

Zie me gaan, afgelopen donderdag. Met het slechte weer dat ons land teisterde. Ik wandelde ik een klein halfuurtje door mijn mooie Utrecht en werd nat. De auto was door een blessure helaas geen optie. Maar hé, ik ben een bikkel! Geen suikerwatje.
    Om uit te komen bij de deur van Falke's en Chloe's huis. Of toch niet? Woonde ze op 1 of 1bis. Al append, nieste ik harder dan ik van plan was. Waarna Falke, zonder de app te lezen, de deur opende. Nummer 1 dus.

    ,,Altijd weer een verrassende start met jou." 
    ,,Dus een nies is jullie bel?”, antwoorde ik Falke en vervolgde met:

    ,,Wacht maar tot ik mijn capuchon af doe." Ik stak mijn mislukte pluizenbol het huis in en zag naast Cruesli een soortgenoot, *ik vraag via de app ondertussen even de naam van de andere kat*, want ik en namen. Daar is antwoord: Oscar.

    ,,Ah, vandaar mijn nies. Eén kat kan nog wel, maar twee? Dat is vragen om problemen.”

Thee
Falke bood me thee aan en vroeg welke smaak ik wilde. Bij de eerste zei ik:

,,Ja, die klinkt goed." Waarna ze alle andere smaken ook noemde. Eentje klonk evengoed lekker, maar na een geurtest bleef ik bij de eerste keus. Dat ken je vast wel. Ik plofte naast Falke’s vriendin Chloë op de bank, waarna ik door alle gezellige gekwebbel bijna vergat waarvoor ik kwam.
    Ik toverde het missende stukje uit mijn telefoonhoesje, gaf het aan Falke, want ik hoefde het niet perse te leggen. Zien hoe ze het zelfgemaakte stukje er uit peuterde en de juiste er in propte, vond ik al zo bevredigend. Kijk maar mee… Hoe heerlijk! Hij is af!

Blijft dit ene waar ik niet op lette en wat best een grap van Falke zou kunnen zijn: Zou ze stiekem, toen ik niet oplette en zij de puzzel in de doos schoof, een stukje achter hebben gehouden?

Pliesssss, verlies die niet!

Ps. Met dank aan Falke voor de eerste foto

en haar medewerking aan de video.

Ze komt binnenkort weer eens langs,

met Chloë. Ik verheug me.