Ja, Lara. Het heerlijke meisje dat ieder weekend rond Benjamin dartelt. Gisteren stonden haar mondhoeken bijna ter hoogte van haar wenkbrauwen, terwijl ze binnenstapte en een of andere snoepverpakking voor mijn neus hield.
,,Dit zijn knettersnoepjes.” Ze hing haar jas op, ontdeed haar voeten van haar schoenen en stapte de huiskamer in, mij achterlatend bij de deur. Ik kon twee dingen doen: de verpakking openen en een heel doosje in een keer in mijn mond proppen of op haar aflopen en een knuffel stelen.
,,Welkom thuis. Ik bedoel in mijn huis, waar jij je thuis mag voelen. Al is het voor mij al thuis.” Ik maak het altijd ingewikkeld. Ik hoop gewoon dat zij zich thuis voelt. Nu ja, ze is hier regelmatig, dus… we doen vast iets goed.
Hoe dan ook geniet ik van haar bijlage, ik bedoel bijdrage in ons huis. Al klinkt het best leuk om haar een bijlage te noemen. Met haar komst, waait iedere keer weer een frisse wind binnen. Een wind waar Celine evengoed enorm van geniet. Die chemistry, the good vibe, is onuitlegbaar, die moet je ervaren.
Het is Lara, die vorige week zittend naast Benjamin knipoogde naar onze tafelheer bij Ming&Ming in Maarssen. Waarom ze knipoogde bleef een raadsel. Dat twee andere dames de aandacht van deze tafelheer wilden, begreep ik wel. Hij was vriendelijk en charmant.
Achter zijn rug om werd zijn leeftijd gegokt. Daarin waren we niet unaniem. De een schatte hem 18, een ander 20, Benjamin schatte hem 19 jaar, 7 maanden en 3 dagen en de rest dacht ook iets. Ik gokte niks, ik genoot van mijn han-drol.
Tegen het eind van de maaltijd, het ijs besteld en bijna gesmolten, ontstond de vraag hoe zijn leeftijd te ontdekken en of we een nummer achter zouden laten. En hoe dan, met welk lef?
We bedachten gezevenlijk dat een boodschap op een servet moest volstaan. De schrijver onder ons, toverde een pen op tafel en een ander noteerde een nummer met een boodschap. Dat laatste lukte niet foutloos, iets met zenuwen, maar hé, nog zes servetten te gaan.
Gelukkig ging het bij de tweede al goed, anders zaten we er nu nog. Al gaat een handrol er best wel weer in. De beschreven servet verstopten we onder een glas, tot we die bij vertrek zouden om draaien.
Vliegensvlug
Alle borden netjes leeg en de lepels afgelikt, was het tijd voor de rekening. Gelukkig leverde eerder genoemde tafelheer die en ontstond een small talk praatje, waarin een tafelgast het moment ownde om te vragen naar meneers leeftijd.
Tegen het eind van de maaltijd, het ijs besteld en bijna gesmolten, ontstond de vraag hoe zijn leeftijd te ontdekken en of we een nummer achter zouden laten. En hoe dan, met welk lef?
We bedachten gezevenlijk dat een boodschap op een servet moest volstaan. De schrijver onder ons, toverde een pen op tafel en een ander noteerde een nummer met een boodschap. Dat laatste lukte niet foutloos, iets met zenuwen, maar hé, nog zes servetten te gaan.
Gelukkig ging het bij de tweede al goed, anders zaten we er nu nog. Al gaat een handrol er best wel weer in. De beschreven servet verstopten we onder een glas, tot we die bij vertrek zouden om draaien.
Vliegensvlug
Alle borden netjes leeg en de lepels afgelikt, was het tijd voor de rekening. Gelukkig leverde eerder genoemde tafelheer die en ontstond een small talk praatje, waarin een tafelgast het moment ownde om te vragen naar meneers leeftijd.
,,Ik ben achttien. Eigenlijk achttien en een half.” Oeps veel te jong, hoor ik ons allemaal denken. De ogen van de persoon die haar nummer op het servet achterliet werden groot en schoten naar het servet waar Marcel beschermend zijn hand op legde.
Na een gezellige babbel en de rekening betaald, draaide de gastheer zich om en nog sneller dan een reiger een vis uit het water vangt, greep een hand over de tafel naar het servet en poef, weg was ie. Hadden we het over een servet?
Echt niet!
Rokje
Terug naar Lara. Dat ze zo gek is op sushi, versterkt onze band en maakt haar meer en meer mijn schoondochter, dus valt afstandelijkheid weg.
Eerder dit jaar stapte ze op rokjes-dag ons huis is. Al draagt ze ook in de winter kleding waarbij ik denk: zij is er een van wie-mooi-wil-zijn-moet-kou-lijden. Je kent het wel, korte trui, blote buik, goddelijk lichaam en buiten vriest het. Ze stapte de huiskamer in.
,,Wat een leuk rokje draag je!”, zei ik.
,,Het is een rokje…, máár het is een broekje,” antwoorde ze en sneller dan ik voor haar kon springen hield ze haar rokje omhoog. Marcel kon alles zien.
,,Hé, het is een broekje,” zei hij.
Varken
Je zou eigenlijk moeten horen hoe ze het zegt en zien hoe goed ze er uit ziet met haar strakke lijf. Of valt nu mijn jaloezie teveel op. Oeps.
Het broekje en rokje vergeten, was ze daar ineens met een cadeau voor Celine. De laatste haalde een varkensknuffel uit een verjaardagsdoos.
,,Het is een varken…,” Lara trok aan zijn mutsje en vervolgde: ,,máár het is een dino.”
,,Bij jou is zelden iets wat het lijkt," zei ik. ,,Loop jij binnenkort binnen en zegt: ‘Ik ben Lara, maar ik ben een…’?” Laat maar.
Kledingkast
De weekenden vlogen om en afwisselend droeg Lara broeken, jurkjes, leggings en nog een paar keer een broekje dat een rokje bleek. Anders om dus. Tot ze de vierde keer binnenliep en ik haar naderde:
,,Wat een leuk rokje…, maar het is een broekje.” Vervolgens trok ik het omhoog.
Was het echt een rokje!
Rokje
Terug naar Lara. Dat ze zo gek is op sushi, versterkt onze band en maakt haar meer en meer mijn schoondochter, dus valt afstandelijkheid weg.
Eerder dit jaar stapte ze op rokjes-dag ons huis is. Al draagt ze ook in de winter kleding waarbij ik denk: zij is er een van wie-mooi-wil-zijn-moet-kou-lijden. Je kent het wel, korte trui, blote buik, goddelijk lichaam en buiten vriest het. Ze stapte de huiskamer in.
,,Wat een leuk rokje draag je!”, zei ik.
,,Het is een rokje…, máár het is een broekje,” antwoorde ze en sneller dan ik voor haar kon springen hield ze haar rokje omhoog. Marcel kon alles zien.
,,Hé, het is een broekje,” zei hij.
Je zou eigenlijk moeten horen hoe ze het zegt en zien hoe goed ze er uit ziet met haar strakke lijf. Of valt nu mijn jaloezie teveel op. Oeps.
Het broekje en rokje vergeten, was ze daar ineens met een cadeau voor Celine. De laatste haalde een varkensknuffel uit een verjaardagsdoos.
,,Het is een varken…,” Lara trok aan zijn mutsje en vervolgde: ,,máár het is een dino.”
,,Bij jou is zelden iets wat het lijkt," zei ik. ,,Loop jij binnenkort binnen en zegt: ‘Ik ben Lara, maar ik ben een…’?” Laat maar.
Kledingkast
De weekenden vlogen om en afwisselend droeg Lara broeken, jurkjes, leggings en nog een paar keer een broekje dat een rokje bleek. Anders om dus. Tot ze de vierde keer binnenliep en ik haar naderde:
,,Wat een leuk rokje…, maar het is een broekje.” Vervolgens trok ik het omhoog.
Was het echt een rokje!
