Het was 24 mei, een terugblik dus.
https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/kaapse-bossen/route/wandelroute-hoogtepunten-kaapse-bossen-doorn
We parkeerden de auto, stapten uit en staken direct de drukke weg over. Oppassen geblazen. Nog niet helemaal in de fotografiemodus en omdat een vrouw aan het werk was in mijn beeld, vergat ik de huisjes aan onze rechterhand te vereeuwigen. Ze bleken het eerste hoogtepunt te zijn op onze route: huisjes die in vervlogen tijden behoorden tot de oude tramremise Sandenburg.
Wat wel al mijn aandacht trok waren de plassen op het pad. Ik ben helemaal verliefd op spiegelingen. Mijn man merkte terecht op dat ik eigenlijk meer naar de grond dan omhoog keek. Ik zei dan ook wijzend in een plas:
,Kijk hoe mooi die boom is.' Waarna hij omhoog keek.
,Ja, hij reikt hoog.' Dacht ik ineens aan een spreuk die duidelijk maakt dat liefde niet alleen in elkaars ogen kijken is, maar juist in dezelfde richting. Ging hier bij mijn man en mij toch iets goed mis. Hij keek omhoog, ik omlaag. Verander ik de spreuk: Liefde is hetzelfde voor ogen hebben, maar vanuit een andere hoek gezien.
Toeristische route
Veel weerspiegelingen en wat paddenstoelen later liepen we eindelijk stevig door. Alhoewel stevig een groot woord is, want onderweg vonden we veel plekken waar we de toeristische route verkozen boven het gewone pad. Daarmee bedoel ik dat we, om modderpoelen op onze weg te ontwijken, de smalle off-road olifantenpaadjes kozen. Het is als verkozen we de smalle weg boven de brede weg en liepen achter bomen langs om het modderpad te ontwijken.
Was ik een dag eerder blij met een wandeling waar mijn wandelschoenen weer lekker schoon van werden, kon ik dat hier weer vergeten. Die schoenen maken wat mee.
Geklets
Veel andere stukken op deze wandeling waren goed begaanbaar, waardoor het genieten van bos en natuur vooral op de voorgrond stond. Hoewel we zeker niet alleen waren. Vaak hoorden we mensen met elkaar praten en konden als we er zin in hadden de gesprekken volgen. We vroegen ons dan ook niet voor het eerst af: waarom praten mensen zo hard?
Of zijn wij zo stil, genietend van de rust, de natuur en zijn geluiden? Ach ja, ieder zijn of haar ding in het bos.
Trap
Uiteraard moesten we de drukke weg weer een keer over en wat mij betreft sneller dan verwacht. Het was ook goed, want we betraden het Doornse Gat, een dagrecreatiegebied, dat naast meer afwisseling in paden en gebied, ook een grotere hoeveelheid mensen telde. We keken vanaf een hoger geleden plek neer op gezelligheid en sportieve activiteiten. Verder wandelend liepen we bijna een trap voorbij.
,Wat als ik die trap nou wil nemen?'
,Dan heb je pech, de route gaat daarheen,' wees mijn manneke vooruit. Ik nam mijn verlies in de hoop dat 'daarheen' iets beters toonde.
Dat bleek zo, want via leuk pan en na een scherpe bocht naar rechts troffen we even later dezelfde trap, een verdieping lager dan wel.
,Als ik het goed begrijp, hadden we de wandeling, die nu al verder is dan die negen kilometer, af kunnen snijden.' Met al die toeristische uitstapjes wordt een wandeling namelijk langer. Ik bedoel maar: het rechte pad lopen of allemaal extra bochten kiezen. Dat laatste is toch verder, hoewel nooit slecht voor lijf en leden (billen dus).
,Als jij het goed begrijpt en de route had willen afsnijden, had je al op de parkeerplaats een rondje kunnen lopen en zo de boel afgesneden. Hup weer de auto in en naar huis.'
,Dat doen we de volgende keer!'
Misstap
We vervolgden onze weg door gebied dat meer hoogteverschillen kende en daarmee speelser overkwam. Het vroeg me beter op te letten vanwege boomwortels die hoger op het pad lagen. Dat brengt me bij een tweetal momenten dat ik me bijna flinke verstapte en me afvroeg waarom.
We staken een paar keer een weg over, niet alleen de grote drukke weg, maar ook wegen die door het bos liepen en juist daar verstapte ik me bij de wisseling van asfalt naar bospad?,Tja, Irene,' zei manlief. ,In het bos ben je meer bedacht op storende wortels en stronken. Dan let je meer op de bodem. Op de weg verwacht je geen obstakels en richt jij je meer op de omgeving. Daar verstap jij je, want precies daar waar het asfalt behoorlijk hoger ligt dan het bospad ga jij de weg af en BAM. Daar schrik je van. Jij bent ook degene die uitgleed in de modder, eerder dit jaar.'
,Heel fijn die herinnering. Het is duidelijk: ik moet opletten bij de wisseling van asfaltweg naar bospad. Hoe stom dat ook klinkt. En ik wacht op de dag dat jij op je snufferd gaat. Zo, vol in de modder, BOEM. Geloof me, eerst pies ik in mijn broek van het lachen en als ik bijgekomen ben vraag ik of het gaat.'
,Nou, lekker dan, toen jij uitgleed stond ik direct met mijn hand klaar om je op te rapen.'
,Verschil moet er zijn.'
Pauze
Klaagde ik eerder over kletsende wandelaars? Wij hebben de oplossing: las een pauze in op een plek waar je lekker kunt hangen of zitten en laat de ene na de andere wandelaar aan je voorbij gaan. Daarbij meld ik vooral even dat we tijdens deze wandeling behoorlijk wat bankjes tegenkwamen, wat in mijn beleving bij Natuurmonumenten nooit een probleem is. Op hun terreinen zijn de bankjes allemaal even netjes en volop aanwezig.
Wij vielen echter voor dit plekje, waar een grote boom als bank diende. Daarbij lieten we kwebbelaars voorbij wandelen.
Spandoek
Parkachtig
Een appeltje, een salmiakknots, even bungelen met de benen en wat foto's later vervolgden we onze weg. We naderden een meer parkachtig gebied, met (nog net niet bloeiende) Rododendrons en strakkere paden. Wat ik me echter afvroeg is waarom we niet op dat pad liepen tussen de Rododendrons door, maar op een pad dat evenwijdig daaraan liep. Het was toch niet vanwege die tak in de plas? Hadden we eerder geweten dat het tot het einde evenwijdig liep, dan namen we liever dat pad. Nog eens terug was geen optie, we werden al moe. Spandoek
We vervolgden de wandeling om uit te komen bij een Poortgebouw. Hoe prachtig die luiken, de poort en de ligging in het bos. Doe mij zo'n woonplek. Nog verder troffen we twee spandoeken aan, geen idee met welk doel. Ze toonden het patroon van veren in kleur. Ik vond het wel wat hebben. Het bood een verrassend effect in het beeld van het boslandschap.
Bezienswaardigheden
Tot onze verrassing en niet veel verder kwamen we uit bij de uitkijktoren die we kennen van een bezoek aan dit bos jaren geleden. We gingen niet naar boven vanwege te grote drukte in de top en onderweg de trap op. We liepen door, waarmee we opnieuw meerdere wandelaars af wisten te schudden. Altijd prettig een punt waar mensen blijven hangen.
Nog iets verdergelopen zagen we een kei. Keitof, maar over het hoe en wat lees je in de eerder gedeelde link. Ik vind het niet nodig te herhalen wat daar staat.
Helenaheuvel
We bevonden ons ondertussen op twee-derde van de wandeling en kwamen uit bij Chalet Helenaheuvel. Daar dronken we een cappuccino dronken en at ik een scone. Die zijn daar zo lekker! Het uitzicht was evengoed om van te smullen. Het was goed toeven tot vlak voor sluitingstijd, 18.00 uur.
De cafeïne gaf ons de energie om nog even vol te houden. Nog zo'n drie kilometer te gaan.
Hoogtepunten
In die laatste kilometers ontdekten we een tweede minpunt in de app en op de route. Verschillende hoogtepunten na het Chalet lagen niet op de route die we volgenden. Kijkend in de app, klopte dat ook, want de route die we volgden aan de hand van blauwe paaltjes, verliep minder recht-toe-recht-aan dan wat we in de app zagen. Wat we ook tijdens andere wandelingen met de app ontdekten is dat de werkelijke locatie voor loopt op de app. De app komt niet mee, waardoor je bepaalde punten al voorbij bent en geen melding krijgt. Of lopen wij de app er uit?
Ik hou het op het laatste, dat klinkt namelijk best stoer.
Afijn, onze over-all indruk van deze wandeling: Het was een typische boswandeling, voor ons niet de meest indrukwekkende, want we zijn de laatste twee jaar verrast met wandelingen die meer verrassende en culturele elementen bevatten. Toch was het heerlijk toeven in dit bos met een afwisseling van naald- en loofbomen, hoogteverschillen, hoogtepunten en op het moment van vermoeidheid de Helenaheuvel. Gewoon doen dus.
Tot gauw en gegroet met een regendruppel,
Irene
Bezienswaardigheden
Tot onze verrassing en niet veel verder kwamen we uit bij de uitkijktoren die we kennen van een bezoek aan dit bos jaren geleden. We gingen niet naar boven vanwege te grote drukte in de top en onderweg de trap op. We liepen door, waarmee we opnieuw meerdere wandelaars af wisten te schudden. Altijd prettig een punt waar mensen blijven hangen.
Nog iets verdergelopen zagen we een kei. Keitof, maar over het hoe en wat lees je in de eerder gedeelde link. Ik vind het niet nodig te herhalen wat daar staat.
Helenaheuvel
We bevonden ons ondertussen op twee-derde van de wandeling en kwamen uit bij Chalet Helenaheuvel. Daar dronken we een cappuccino dronken en at ik een scone. Die zijn daar zo lekker! Het uitzicht was evengoed om van te smullen. Het was goed toeven tot vlak voor sluitingstijd, 18.00 uur.
De cafeïne gaf ons de energie om nog even vol te houden. Nog zo'n drie kilometer te gaan.
Hoogtepunten
In die laatste kilometers ontdekten we een tweede minpunt in de app en op de route. Verschillende hoogtepunten na het Chalet lagen niet op de route die we volgenden. Kijkend in de app, klopte dat ook, want de route die we volgden aan de hand van blauwe paaltjes, verliep minder recht-toe-recht-aan dan wat we in de app zagen. Wat we ook tijdens andere wandelingen met de app ontdekten is dat de werkelijke locatie voor loopt op de app. De app komt niet mee, waardoor je bepaalde punten al voorbij bent en geen melding krijgt. Of lopen wij de app er uit?
Ik hou het op het laatste, dat klinkt namelijk best stoer.
Afijn, onze over-all indruk van deze wandeling: Het was een typische boswandeling, voor ons niet de meest indrukwekkende, want we zijn de laatste twee jaar verrast met wandelingen die meer verrassende en culturele elementen bevatten. Toch was het heerlijk toeven in dit bos met een afwisseling van naald- en loofbomen, hoogteverschillen, hoogtepunten en op het moment van vermoeidheid de Helenaheuvel. Gewoon doen dus.
Tot gauw en gegroet met een regendruppel,
Irene
