‘Onze auto kan dansen!’, vertelde mijn vriendins zoon.
‘Dat kan de mijne ook,’ antwoorde ik uitdagend.
‘Kom Celine, stap in, dan gaan we links-rechtsen en zie mijn Kiaatje dansen!”
‘Nee, tante Irene, let op!’ Hij riep de man
van mijn vriendin toe, die op zijn beurt iets onzichtbaars uitspookte bij zijn Tesla.
Even later stonden zo’n tien toeschouwers vol verwachting te kijken naar die
ene auto. Die gaf geen kick tot ineens de ramen zich vanzelf openden en muziek
uit de auto schalde. Ik wiegde even eerder dan de auto.
Om even zo
snel te stoppen, met opengevallen mond:
‘Kijk dat! De koplampen en richtingaanwijzers
knipperen mee op het ritme van de muziek.’ Amper mijn mond gesloten, openden de
achterdeuren zich. Deuren die net als de DeLorean-tijdmachine uit de film Back to the Future, omhoog open gaan en
weer omlaag en weer omhoog. Ik was al gek op Tesla, nu eens zoveel. Die auto
heeft gevoel voor muziek!
‘Dat moet mijn auto ook leren!’, riep ik uit,
in de wetenschap dat het net zo gek klonk als roepen dat ik een Tesla wil. Het
zit ‘m in de lijn van de auto. Zoals een man kan vallen voor het figuur van een
vrouw, hou ik van de sexy lijn van deze auto. De exorbitant hoge prijskaart verpest
verder alles. Zo schrijf ik die auto niet alleen op mijn buik, maar all over my body. Zelfs ervan dromen gaat
te ver.
Wie stond
er lekker nuchter bij? Mijn manneke. Hij denkt: leuk hoor zo’n auto, maar is ie
praktisch voor mijn werk en voor onze kampeervakanties? Wat telt is efficiëntie
en rood. I love the color!
Vraag ik me zomaar af of hij mij koos uit praktische
overwegingen. Viel hij op mijn praktische instelling? Als je het bekijkt via de
stofdoek, stofzuiger, boodschappenkar, strijkbout en ramenwisser, kom ik hier als
zeer praktisch mee weg, waar hij pure haat voelt. Maar er zijn toch ook andere
redenen om mij te willen dan alleen praktische? Ik ben geen auto?
Wat blijft?
Ik krijg het warm van een mooie auto. En hij? Hij kwam op de proppen met:
‘Misschien wil ik wel een smartwatch.’
‘Waarom wil jij zo’n hebbeding als een
smartwatch?’
‘Het lijkt me praktisch tijdens mijn werk,
want kan sneller checken wie me belt als ik boven aan een ladder sta, met een
bouwbord in mijn arm.’
‘Met een bouwbord in jouw arm, hoef jij
helemaal niet te weten wie er belt schatje.’
‘Toch lijkt het me heel handig om met één
blik op mijn pols te weten of jij het bent.’
‘En dan?’
‘Laat ik ‘m lekker gaan.’
Een paar
dagen later neem ik een pakje aan voor meneer RitsRats. Het is de smartwatch.
Zodra manlief een wens uitspreek, komt het in huis. In dit geval aan de pols.
Van alles werd getest, mogelijkheden onderzocht en zelfs ik moest wat snufjes
bekijken.
‘Hey, hij heeft ook een stappenteller!’, zei
hij en hield zijn watch voor mijn ogen.
‘Cool, kunnen we eindelijk checken of jij met
jouw werk veder komt dan ik met al mijn bezigheden en wandelpassen.’
‘Laten we dat meteen testen,’ was zijn antwoord
en trok zijn jas en schoenen aan.
Weer thuis
bleek dat ik meer stappen had gezet dan hij.
‘Yes! I’m the sportbabe!’
‘Nee, jij hebt de kortste beentjes,’ lacht
meneer me toe.
‘Jou bijhouden is anders wel een fitness-workout voor mij. Ik moet bijna
rennen om jou bij te benen.’
Dat vergelijken
kunnen we na een week of twee wel stoppen. Niet één dag kwam hij hoger uit dan
ik. Zo leuk! Ik win! En meneer dacht nog wel zoveel te bewegen.
‘Vanaf nu neem je beter de trap voor je
klussen in het Stadskantoor van Utrecht.’
‘Alle 21 verdiepingen?’
‘Dat zeg ik. Je kan daarmee wel eens winnen.’
‘Daar word ik moe van. Maar het is wel iets
voor jou.’
‘Die trappen? Echt niet!’
‘Nee, een smartwatch.’
‘Zo’n joekelapparaat aan mijn pols?’ Ik stroop
mijn mouw op en laat mijn slanke pols zien.
Nog een
reden om ‘m niet te willen is dit: tijdens onze nachtelijke wandelingen, wanneer
hij zijn handen warmpjes in zijn jaszak heeft en ik mijn rechterarm door zijn
linkerarm steek en mijn pols op zijn watch rust, voel ik regelmatig bzzbzzbzz.
‘Er denkt wel vaak iemand aan je.’ Waarop mijn
arm uit die van hem schuift, hij zijn watch checkt en vervolgens gaat alles in reverse. Tot de volgende bzzbzzbzz.
Hij denkt
dat ik dat ook wil?
Ik zie ons elkaar compleet verliezen door het
koekeloeren op de smartwatches. Dat is de wrong
way. Klinkt ineens bzzbzz uit mijn jaszak.
‘Nee, ik pak ‘m niet! Ik pak ‘m niet. Maar
misschien is het één van de kinderen.’
