WhatsApp groepen doen me huiveren. Sommige breken helemaal los zodra
één iemand iets zegt en vervolgens gaat het werkelijk nergens over. Gelukkig bestaat
het knopje DEMPEN en klinken niet elke minuut ontelbare BLIEPS en BIEPS. Ik ben
in die groepen zelden de persoon die als eerste iets deelt. Ik weiger degene te
zijn die een appbomb start.
Naast de ontploffende groepen, zijn er groepen waarvan ik het bestaan
vergeten was. Onderaan mijn lijst duikt Tuintafel boys and girls op. Na nader onderzoek, zie ik dat de aanjager
de groep verlaten heeft en ik tot beheerder ben gekroond. Dat alles zonder mijn
medeweten. De groep startte in 2014 en is akelig stil. Afscheid nemen bestaat
wel, met twee klikken ben ik weg! Mocht ik opnieuw nodig zijn in die groep, dan
vinden ze me snel weer. Mijn manneke heeft nog zitting in die groep en kan mijn
nummer vast wel ergens vinden.
Stap ik over naar een andere groep, waar ik na bijna een jaar appstilte
ineens weer van hoor. Deze groep laait regelmatig even op (als in één keer per
jaar is regelmatig). Het is de Gourmet Girls
groep. Klinkt lekker hè?
Eens per jaar gaan we los en worden we (Celine, een vriendin
en ik) uitgenodigd door een andere vriendin en haar dochter. It’s the five of us.
We konden niet vermoeden dat de voorbereidende appgesprekken voor commotie
zorgden. Het zat ‘m echter niet in het gedeelte girls in Gourmet Girls,
hoewel deze tijd de benaming lastig maakt; iets met genderneutraliteit. Mag zo’n
groepje nog wel of is dat ineens seksistisch? Discrimineren we nu ineens
mannen, mensen? Mag ik nog wel mannen zeggen?
Wat heel goed helpt, is dat de betrokken
drie mannen en vrouwen zich niet druk maken om die vragen. Wij zijn vrouwen en
zij mannen, basta en hoera. Laat maar knallen die kurken!
Waar de commotie ‘m in zat? In het gedeelte gourmet! De mannen voelden zich
gepasseerd. Mannen en vlees hè en nu was dit feestje ineens for girls only. Daar gingen de appjes.
De mannen mengden zich echter in een andere groep – die waarin we dates met de hele families plannen. Naast
het ladies gourmetten wilden we men included naar de film. Beide werden gelijktijdig
geregeld, echter een probleempje bij appen in twee groepen is dat iemand (ik
was het niet!!!) een appje stuurde in de verkeerde groep en BAM, de mannen zaten
er bovenop!
‘Leuk mag ik mee gourmetten?’,
vroeg onze vriend.
‘Heb je een jurk?’, antwoordde zijn
dochter.
‘Jij toch ook niet,’ volgde hij ad
rem.
‘Als we mee mogen doen door het
dragen van een jurk, doe ik mee,’ las ik ineens. Oh nee, Marcel mengde zich. Ondertussen
vertelde hij mij dat hij vast mijn langste jurk nog past, die komt tot net
boven zijn knieën.
‘Een jurk staat hem enig!’, vulde
ik aan.
Had ik het over gendergedoe? Zijn mijn vriendin en haar dochter nou
juist heel genderneutraal door geen jurken en rokken te dragen? Hoe zit het eigenlijk
met broeken en jurken, bestaat genderneutrale kleding? Of is dat
dan toch de broekrok? Wordt het nou ingewikkelder of juist niet? Ga ik me verheugen
op mannen in rokjes op rokjesdag?
Iets anders: iemand vroeg na mijn blog over vlokje waarom ik hem een hij
noemde. Wat voor mij ineens net zo onbegrijpelijk werd, want bij de eigenschappen
die vlokje toont; zacht, pluizig en klein voel ik direct vrouwelijke eigenschappen.
Maar mag ik dat zo zeggen? Ben ik eigenlijk veilig in mijn eigen blog? Wat een
gedoe! Ja, dat is het, een hoop heisa!
Anyway: ik ben blij met mij: ik ben vrouw en draag een vrouwelijke
rok! Eén keer raden wie dat prachtig vindt.
Ondertussen werd via de groepsapp geregeld dat we naar The Nutcracker gingen
en zo vonden we onszelf met ons achten in Kinepolis. Wat een bioscoop! Zoveel
zalen. Voor wat volgde, was echter elke zaal te klein. Vooruitlopend op de
film, uitten uit het niets de mannen ineens hun frustratie over ongelijkheid in
de onwelkomheid bij de Gourmet Girls.
Al snel beseffend dat ze geen kans maakten, probeerden ze ons jaloers te maken.
‘Zullen wij naar Ming&Ming of
Van der Valk?’, opperde Marcel.
‘We kunnen ook de gourmet saboteren,’
kwam het duiveltje in onze vriend naar boven.
‘Pa, ik wil altijd nog naar een
Michelin restaurant,’ merkte de zoon van onze vriend op.
The girls zaten er relaxed bij. Voor
ons was de gourmet een zekerheid. Het gepiep van de mannen boeide ons niet. Het
verstilde zelfs tot Gourmet Girls
evening:
‘Wat gaan jullie mannen nu
eigenlijk eten?’, vroeg ik nieuwsgierig.
‘Uhm, ja, we hebben eigenlijk
niets gepland. Benjamin en ik gaan denk ik naar McDonalds.’
‘Zo, da’s lekker luxe zeg! De jurk
die ik klaar heb gehangen is dus niet nodig?’
