Voor een zaak waarvan ze zeggen dat ie op de
kleintjes let, maar mijn manneke wel steeds harder moet werken om onze grootjes
te voeden, mag het wel wat beter aangevuld of liever goedkoper worden. Herstel:
beter bevoorraad (ik grijp werkelijk iets vaker in een lege schap dan ik gewend
ben) EN goedkoper.
Roept meneer Heijn natuurlijk:
‘Hallo,
ik koos er niet voor de boel 6% duurder te maken?’
‘En de Petit Beurre dan? Die bleef zelfs na 1 januari €1,-. Het is mogelijk!’
Het
blijft stil.
Behalve op de groente afdeling. Daar krijgt één
van de kerels wekelijks met mijn getetter te maken, maar heeft evengoed zijn
praatje terug. Andere keren probeert hij zichzelf te verbergen achter zijn volle voorraadkar. Hij kan zich willen verstoppen zoveel hij wil, ik
zie hem toch. Ik ben vrouw, nee, ja, wel een vrouw, maar vooral een moeder. Weet je wat ze zeggen over moeders: mama’s hebben ogen, overal! Ik hoor mini Celine nog
zeggen:
‘Mama,
hoe zag jij dat ik die hele reepje snoep opgegeten heb? Je was boven.’
‘Dat kunnen alleen moeders.’
Weet je wanneer ik meneer-de-groenteafdelingman
vooral weet te vinden? Wanneer iets op is. Kijk,
ik ben voor goede service, liefs all
inclusive voor het geld dat ik een half uur later pin. Het maakt me brutaal
genoeg om bij een lege schap te vragen of iets nog voorradig is. Niet dat hij
dan een sprintje trekt naar achter, zo jammer. Meneer snort een apparaatje op
uit zijn bipszak (of borstzak, ik weet het eigenlijk niet zeker) en ziet daarop of iets wel of niet in the house is.
‘Ja,
het staat achter.’ Vervolgens stapt hij met grote passen richting
voorraadschuur om bij terugkeer natuurlijk mijn grote dankbaarheid te ontvangen voor extra uitgevoerd werk. Ik ben zeker niet zo’n pestkop die expres nog meer lege schappen zoekt om hem te laten lopen. Zo erg ben ik nou ook weer niet.
Vaak is de rest goed aangevuld. Gelukkig maar, want met de Jumbo
akelig dichtbij ben ik zo weg. Hoewel het erop lijkt dat meneer dat vertrek
niet zo erg zal vinden. Als ik iets te hard zucht klinkt achter me:
‘Je
kunt gaan hoor, de Jumbo is daar,’ wijst hij naar de overkant.
‘Meneertje,’
antwoord ik naar hem opkijkend, hij is werkelijk een stuk langer dan ik ben, ‘jij
moet even minder hoog van boven praten, want mijn portemonnee inhoud is deel van jouw loon.’
Stilte
in de herhaling.
Ach ja, het aan elkaar gewaagd zijn en het dollen
maakt shoppen leuk. Tot die ene keer: Appie had toen nog zo’n pers-lekker-zelf-je-eigen-sap-machine
waar ik elke donderdag een sapje tapte. Ik verheugde me dan al op onze
zaterdagse ontbijt met verse jus d’orange.
Kwam bovengenoemde ineens bij me staan en zegt, leunend op het apparaat.
‘Ik moet je nodig even
bijpraten.’
‘Oh, heb je een vette
roddel? Wacht, doen we er gelijk een bakkie bij.’ Ik maakte aanstalten om naar
de koffie-corner te lopen, greep hij me in de kraag van mijn vest.
‘Geen tijd voor! Luister:
dit apparaat waar jij nu lekker je flesje vult,
gaat eruit.’
‘Wat?
Waarom? Koop ik weer niet voldoende sap?’
‘Jij
wel, maar de rest van Houten niet. De kosten wegen niet op tegen wat het oplevert.’
‘Hoeveel
meer flessen sap moet ik persen om de boel hier te houden? Ik ben bereid iets
meer monnies uit mijn portemonnee te
persen als het moet, snap je?'
‘Hij
levert nog niet de helft op van wat ie op moet brengen.’
‘Hebben
we het over een paar tientallen euro’s?’
‘Wat
dacht je van een paar honderden euro’s.’
‘Wat? Dat
zijn veel big bucks! Die heb ik niet, maar
de Jumbo heeft ook zo’n apparaat. Ik ben weg! Het was leuk
je te kennen!’ Ik zwaai alvast met mijn hand.
Meneer keek me direct niet meer aan. Alsof het nu ineens allemaal mijn
schuld is.
‘Wacht,’ greep hij in. ‘Maandag is de
bedrijfsleider hier. Als ik je nou eens aan hem voorstel, kan jij even bij hem
op de grond stampen.’
‘Hij is niet zo groot toch?’
‘Nee, hij is rond jouw hoogte,’ antwoordde hij
mijn hoogte berekenend.
‘Weet je, ik doe mijn hoge schoenen wel aan,
dan kom ik zekersteweten boven hem uit en durf ik hem wel aan te spreken met: “Zeg
meneertje!!!”’
‘Oh ik zie het al voor me.’
‘Ik ook!’
Die maandag
zag ik meneertje, maar bleek niet zo’n stoere griet. Best jammer, want deze blog
zou definitely leuker zijn geworden
als ik dat gesprek aan was gegaan. Als het gaat om verse sap op tafel durf ik
echter alleen deze woorden uit te spreken:
‘Hallo
Jumbo!!!’ Maar niet doorvertellen hoor, anders komt eerder genoemde manager op hoge hakken
op mij af.